ตึกตัก ตึกตัก
จู่ๆใจของปีขาลก็เต้นขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ ซึ่งเขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกแบบนี้ แต่ที่รู้คือมันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“ ทำไมรู้สึกไม่ดีเลยวะ “
มือขาวจับไปที่หน้าอกของตัวเองนิดๆ
ครืดดดด ครืดดดด
แรงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ปีขาลสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
“ ไอสัสป้องไอเวร! “ ปีขาลตะคอกใส่เพื่อนสนิททันทีที่กดรับสาย
“ ( มึงด่ากูทำไมเนี้ยไอเฮีย ) “ ป้องเกาหัวด้วยความไม่เข้าใจเมื่อโดนเพื่อนโวยวายออกมา
“ มึงโทรมามีอะไร “ ปีขาลไม่ได้ตอบคำถามอะไรเพื่อนสนิท แต่ถามกลับไปแทน
“ ( กูแค่อยากถามว่ามึงอยู่กับไอกุนรึเปล่า ) “ ป้องถามด้วยความสงสัย
“ ตอนนี้เปล่า กุนออกไปข้างนอกไปหาเพื่อน “ ปีขาลตอบเพื่อนกลับไป
“ ( หาที่ไหนวะ ) “ ป้องถามต่อ
“ กูไม่รู้ กูรู้แค่ว่ากุนไปหาเพื่อนสนิท “ ปีขาลขมวดคิ้วนิดๆ
“ มึงมีอะไรรึเปล่า “
“ ( ก็..เปล่า แต่..มึงแน่ใจนะว่าเพื่อน ) “ คำถามของป้องทำให้ปีขาลเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“ มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงวะไอป้อง “ ปีขาลถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย
“ ( กูเห็นมันมาที่คลับที่รุ่นพี่กูมาทำงาน ) “ ป้องบอก
ปีขาลชะงักไปนิดเมื่อได้ยินเพราะร่างสูงของกุนไม่ได้บอกเขาเลยสักนิดว่าจะไปหาเพื่อนที่คลับ บอกเพียงแต่ว่าไปหานิชาเพื่อนที่เป็นผู้หญิงตั้งแต่เด็ก
“ มึงเจอเมื่อไหร่ “ ปีขาลขมวดคิ้วถามป้องกลับไปเสียงเครียดไม่น้อย
“ ( ชั่วโมงที่แล้ว ) “
“ ( ตอนแรกกูก็ไม่แน่ใจหรอก นึกว่ามึงมาด้วยเลยไม่ได้โทรหา จนเห็นมันเดินขึ้นไปด้านบนแล้วหายไปนาน กูเลยแน่ใจว่ามึงไม่ได้มาด้วย แต่กูก็ไม่กล้าโทรหามึงอยู่ดีจนกูทนไม่ไหวเลย..พึ่งโทรหามึงนี่แหละ ) “ ป้องบอกเสียงอ้อมแอ้ม
ปีขาลนิ่งไปเมื่อฟังจบ
“ ( แต่มึงอย่าพึ่งคิดอะไรนะ กูว่ามึงรอถามมันก่อนดีกว่าว่ะ บางทีมันอาจจะมีคำตอบให้มึงก็ได้นะเว้ยว่ามันขึ้นไปทำอะไรด้านบน ) “ ป้องพูดขึ้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนสนิทคิดมาก
“ กู..ขอคิดอะไรคนเดียวหน่อยนะมึง “ ปีขาลวางสายทันทีเมื่อพูดจบ
สีหน้าของปีขาลเครียดลงอย่างชัดเจน ตอนนี้ในหัวของเขาคิดไปต่างๆนานาว่าคนรักของตัวเองไปหาใครกันแน่ แล้วทำไมต้องไปดึกดื่นขนาดนี้
“ มีอะไรที่เรายังไม่รู้อีกหรอ “
.
.
.
“ นายจะให้ผมลงไปส่งถึงห้องมั้ยครับ “ เมถามกุน เมื่อรถมาจอดถึงในคอนโดแล้ว
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอง กลับกันไปได้แล้ว “ กุนพูดด้วยท่าทีนิ่งๆ
“ ครับ “ เมฆาพยักหน้าน้อยๆ
ลูกน้องรีบเดินมาเปิดประตูรถให้กุนทันที เมื่อร่างสูงของกุนลงจากรถและเดินเข้าไปในคอนโด รถของเมฆาก็ออกไปทันที
“ รอกุนหรอครับ “ กุนถามร่างบางยิ้มๆเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วเจอปีขาลนั่งกอดอกมองมาที่ประตู
“ อืม รอ “ ปีขาลบอกเสียงนิ่ง กุนยิ้มน้อยๆแล้วเดินเข้าไปกอดร่างบางทางด้านหลัง
“ น่ารักจัง “ เขาหอมแก้มขาวด้วยความหมั่นเขี้ยว ปีขาลเองก็กอดอกยอมให้อีกคนหอมนิ่งๆ
“ งั้นเราเข้าไปนอนในห้องกันเลยมั้ยครับ “ กุนถามร่างบางยิ้มๆแล้วจับแขนของปีขาลเพื่อจะพาร่างบางเข้าไปในห้อง แต่ปีขาลดึงแขนกุนเอาไว้ก่อน
“ เดี๋ยวก่อน มีเรื่องจะคุยด้วย “
กุนชะงักไปนิดแล้วนั่งลงที่เดิมพร้อมกับมองไปยังร่างบางด้วยความสงสัย
“ ปีเป็นอะไรรึเปล่าครับ “ กุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ หายไปไหนมา “ ปีขาลจ้องหน้ากุนนิ่ง
“ ก็ไปหานิมาไงครับ ที่กุนบอกปีก่อนไปไง “ กุนยิ้มบางๆส่งไปให้ แต่ใบหน้าของปีขาลนั้นทำให้กุนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะใบหน้าของคนรักไม่ได้บ่งบอกเลยว่าเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
“ ที่ไหน “ ปีขาลถามออกมาเสียงนิ่ง กุนชะงักไปนิด และเขาก็ตัดสินใจที่จะโกหกออกไป
“ …คอนโดนิครับ “
ปีขาลสูดลมหายใจเข้าลึกๆเมื่อรับรู้ว่าสิ่งที่ร่างสูงพุดกับเขานั้นมันคือคำโกหก
“ ถามอีกครั้งนะ “
“ ไป ไหน มา “ ปีขาลถามเน้นทีละคำ เพราะลึกๆเขาเองก็หวังว่าคำตอบของร่างสูงมันจะเปลี่ยนไป
“ ปีเป็นอะไรรึเปล่าครับ “ กุนไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามกลับไปด้วยความสงสัย
“ ตอบ! กุนไปไหนมา “ ปีขาลเริ่มขึ้นเสียงใส่ร่างสูงนิดๆ
“ กุนไปคอนโดนิมาครับ “ และคำตอบของกุนก็ยังคงเป็นคำโกหกอยู่ เพราะถ้าเขาบอกความจริงออกไป..เขากลัวว่ามันจะไม่ดีต่อความรู้สึกของอีกฝ่าย
ปีขาลลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำตอบที่ยังเป็นคำโกหกอยู่
“ ทำไมต้องโกหก! “ เขาตตะคอกถามอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้ กุนลุกขึ้นแล้วจับมือเรียวเอาไว้ทันที
“ ปีเป็นอะไรไปครับ “ กุนถามด้วยความไม่เข้าใจ ปีขาลสะบัดมืออีกคนออกทันที
“ กุนนั่นแหละเป็นอะไร! ทำไมต้องโกหกกันด้วย คิดว่าโง่มากงั้นหรอห๊ะ!!! “ ปีขาลผลักอกแกร่งอย่างแรงด้วยความโมโห
“ ปีครับใจเย็นก่อน มันไม่ใช่อย่างที่ปีคิดเลยนะ “ กุนพยายามที่จะอธิบาย แต่ตอนนี้ปีขาลนั้นไม่สามารถฟังอะไรอีกฝ่ายได้อีกแล้ว เพราะแค่การที่อีกคนโกหกเขามันก็ชัดเจนแล้วว่าคำพูดต่อไปนี้มันไม่มีความจริงหลงเหลืออยู่เลย
“ ไม่ใช่อย่างที่คิดงั้นหรอ..งั้นก็ตอบมาสิว่าไปที่คลับทำไม! “ ปีขาลถามเสียงเข้ม
กุนอึกอักเล็กน้อยเมื่อได้ยิน
“ ปีรู้? รู้ได้ยังไงครับ ใครบอก “ กุนถามปีขาลเสียงเครียด
“ หึ ใครบอก..จะใครบอกมันก็ไม่สำคัญหรอกนะ ที่สำคัญคือกุนยอมรับแล้วว่ากุนกโกหกปี!! “ ปีขาลผลักอกแกร่งให้ออกห่าง
“ สนุกมั้ยที่โกหกกันขนาดนี้! ห๊ะ! ปีถามว่าสนุกมั้ย “
“ ปีครับ ปีใจเย็นๆก่อนนะฟังกุนก่อน “ กุนพยายามอธิบาย แต่เหมือนกับว่าตอนนี้ร่างบางไม่ได้ฟังในสิ่งที่เขาพูดแล้ว
“ จะให้ปีฟังอะไร! “
“ ไปในที่แบบนั้นคนเดียว โกหกปีทุกอย่าง แล้วยังกลับมาดึกขนาดนี้อีก กุนยังต้องให้ปีฟังคำโกหกอะไรของกุนอีกหรอ!? “ ปีขาลมองหน้ากุนด้วยความผิดหวัง
“ ปีครับ.. “ กุนพยายามที่จะจับมือของปีขาลเพื่อให้อีกฝ่ายใจเย็นลง
“ พอเถอะ ปีไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรของกุนอีกแล้ว “ ปีขาลสะบัดมือออกห่างจากร่างสูงทันที
“ ถามจริงเหอะว่ะ ไปนอนกับใครมารึเปล่า “ ปีขาลขมวดคิ้วมองใบหน้าของกุนนิ่ง
“ เปล่าครับ กุนไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากปีคนเดียวนะ “ กุนพยายามอธิบายอย่างใจเย็น เพราะเขารู้ว่าตอนนี้อีกคนใจร้อนมากแค่ไหน
“ จะเป็นไรมั้ยถ้าปีจะบอกว่า..ปีไม่เชื่อ “
กุนถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพราะในใจของเขาตอนนี้มันตีกันไปหมด ใจนึงเขาก็อยากบอกความจริงอีกคนไป แต่อีกใจก็ห้ามเอาไว้เพราะกลัวอีกคนจะโทษตัวเอง มันเลยทำให้กุนไม่ได้ตอบอะไรปีขาลกลับไป
“ เงียบ..? โอเค ปีเข้าใจละ งั้นเราเลิกกันเถอะ “ ปีขาลพูดจบก็หันหลังออกไปทันที
ปัง!!
เสียงปิดประตูห้องดังลั่น
กุนหลับตาลงเพื่อซ่อนความเจ็บปวดที่อยู่ข้างใน ความจริงแล้วเขาเองก็อยากออกห่างจากร่างบางอยู่เหมือนกัน เพราะการที่วันนี้เขาไปหานิชา มันก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าอีกไม่นานเขาคงจะถูกเป็นเป้าแน่ๆและคนที่จะเดือดร้อนก็คงไม่พ้นปีขาลอยู่ดี เพราะฉะนั้นการที่เขาออกห่างจากอีกคนมามันก็ทำให้ความปลอดภัยของร่างบางยังคงมีอยู่ ซึ่งนั่นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ เขาเลยไม่รั้งอะไรปีขาลเลย ในตอนที่ปีขาลออกไป
กุนกดเบอร์หาเมฆาทันที
“ ( ครับนาย ) “
“ สั่งคนของเราให้คอยดูแลปีเอาไว้ คนเยอะไหร่ยิ่งดี จับตาดูปีตอดเวลาและรายงานฉันทุกชั่วโมง ถ้าเกิดปีเป็นอะไรไป..ฉันจะไล่ออกทุกคน “ กุนสั่งเสียงเข้ม
“ ( นายทะเลาะกับคุณรุ่นพี่หรอครับ ) “ เมฆาถามด้วยความเป็นห่วง
“ นิดหน่อย “
“ ทำตามที่ฉันบอก แค่นี้นะ “ กุนกดวางสายไปทันที พร้อมกับนึกถึงแผนต่อไปที่จะใช้จัดการกับอีกฝ่าย
“ กูไม่ปล่อยมึงให้มีชีวิตที่ดีต่อไปแน่ “ กุนพูดเสียงเหี้ยม
#ถ้าเนื้อเรื่องงงๆไม่ค่อยเข้าใจต้องขอโทษด้วยนะคะ เดี๋ยวทางไรท์จะมีการรีไรท์เนื้อเรื่องใหม่ทั้งหมดให้นะคะ แต่ขอเป็นตอนจบของเรื่องนี้เด้ออออ^^
