บทที่121การร้องเรียนของผู้ร้าย
เมื่อถังเฉากลับถึงบ้าน เป็นเวลาสิบนาฬิกาแล้ว และถังเสี่ยวลี้ก็หลับไปแล้ว
ถังเฉาเดินไปที่เตียงอย่างเบามือเบาเท้า และนอนลงอย่างระมัดระวัง
ถังเฉาคิดว่าหลินชิงเสว่หลับไปแล้ว แต่ไม่คาดว่า เสียงอันสงบของหลินชิงเสว่จะมาจากความมืด
“บนตัวคุณมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง”
ทันใดนั้น ถังเฉาก็ตกตะลึง เขาอาบน้ำแล้วนี่!
เขาเลยลองดมดูเอง และก็ได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ
น่าจะเปื้อนมาตอนที่ประคองฟางหย่า
ท่าทางเขาดูลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย และถังเฉาก็รีบอธิบายว่า: “ชิงเสว่ผมไม่ได้- ”
“ไม่ต้องอธิบาย”
น้ำเสียงของหลินชิงเสว่ยังคงสงบ: “ฉันเชื่อในตัวคุณ”
หลังจากประสบเหตุการณ์ของซ่งเทียนซานในครั้งก่อนแล้ว หลินชิงเสว่มีความรู้สึกปลอดภัยต่อถังเฉามากขึ้น ตราบใดที่มีเขาอยู่เคียงข้างกัน เขาจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเธอและเสี่ยวลี้แม้แต่นิดเดียว
ถังเฉาอึ้งไปชั่วขณะ หากเธอไม่ได้สงสัยในตัวเขา ถ้าอย่างนั้นเธอหมายความว่ายังไง?
หลินชิงเสว่เงียบไปชั่วขณะ แล้วกล่าวว่า: “ผู้ชายที่ดีเลิศ มักมีผู้หญิงมาเข้าใกล้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับคุณ”
ถังเฉาแสดงสีหน้าแปลกใจ ปกติเมื่อผู้หญิงพบกลิ่นน้ำหอมของคนอื่นบนร่างกายผู้ชายตัวเอง พวกเธอจะต้องอาละวาดใหญ่ไม่ใช่หรือ?
“ถังเฉาคุณควรรู้ว่า หนทางข้างหน้าจะยากสำหรับคุณ”
หลินชิงเสว่พูดต่ออย่างใจเย็นว่า: “ดังนั้นคุณต้องเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงวันหนึ่ง เมื่อฉันสามารถประกาศต่อสาธารณะได้ว่าเราเป็นสามีภรรยากันโดยไม่ต้องลำบากใจใดๆ เช่นนั้นถึงจะถือว่าคุณมีฉันเป็นภรรยาอย่างแท้จริง”
ถังเฉารู้สึกประหลาดใจชั่วคราว ความคิดของเธอแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป และเธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งจริงๆ
เธอไม่ได้โวยวายอาละวาดเลย และไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำ เธอรู้ว่าการเป็นภรรยาที่แท้จริงมันเป็นอย่างไง
ถังเฉาส่ายหัวพร้อมกับยิ้มและพูดว่า: “จ้าวหยูนบอกผมว่า บ้านของคุณอยู่ที่เยี่ยนจิง และพ่อตาของผมก็กำลังตามหาผมอยู่ เราจะเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง ก็ต่อเมื่อพ่อตายอมรับในตัวผมเท่านั้น”
“มันยากมาก” หลินชิงเสว่ส่ายหัวและพูด
“มันจะสำเร็จแน่นอน”
ถังเฉาหัวเราะเบาๆสองสามครั้ง และคำพูดของเขาก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ: “เมื่อคุณพร้อมเมื่อไหร่ ผมสามารถไปสู่ขอคุณกับพ่อตาได้ทุกเมื่อ”
หลินชิงเสว่ไม่พูดสักคำ เพียงแค่หันหลังให้กับถังเฉา
“หวังว่าจะมีวันนั้น … ”
เธอพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน
ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่าง ถังเฉารู้สึกได้ว่ามีมือเล็กๆจิ้มใบหน้าของเขาอยู่ตลอดเวลา และในไม่ช้าก็ลืมตาขึ้น
ทันทีที่ลืมตานั้น ใบหน้าเล็กๆอมชมพูก็ประกฏตรงหน้าเขา กำลังเล่นอย่างสนุกสนาน
เมื่อเห็นถังเฉาตื่นแล้ว รอยยิ้มของคนตัวเล็กก็แข็งตัวทันที และเขาก็ดึงมือเล็ก ๆของเขาออกเหมือนรู้ว่าตัวเองกำลังทำผิด และมองไปที่ถังเฉาด้วยความรู้สึกผิด
ถังเฉามองไปที่หลินชิงเสว่ที่ยังคงหลับอยู่ และทำท่าทางเงียบ: “ชิว! อย่าส่งเสียงดังเดี๋ยวแม่ตื่น”
ถังเสี่ยวลี้พยักหน้าด้วยความเชื่อฟัง และทำท่าทางเงียบตาม: “ชิว! … ”
ถังเฉาดีใจมาก เขารู้สึกว่ามีลูกสาวที่สวยงามเช่นนี้ เป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลก
“มานี่ พ่อจะพาไปล้างหน้าล้างตา”
ถังเฉาอุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา จากนั้นมองกลับไปที่หลินชิงเสว่ที่กำลังหลับอยู่อีกครั้ง และตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอยังไม่ตื่น จากนั้นเขาก็เขย่งเท้าลงไปชั้นล่าง
แต่หลังจากที่ถังเฉาปิดประตู หลินชิงเสว่ก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว และรอยยิ้มที่หายไปนานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่สวยงามของเธอ
ตอนที่หลินชิงเสว่ลงมาชั้นล่าง ถังเฉาได้เตรียมอาหารเช้าแสนอร่อยเสร็จเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าไร้เครื่องสำอางของเธอในตอนนี้ ยังคงสวยงามไม่เปลี่ยน
“มาทานข้าวกัน” ถังเฉากล่าวกับหลินชิงเสว่ด้วยรอยยิ้ม
หลินชิงเสว่นั่ง และดื่มโจ๊กอย่างสง่างาม
“ขอบคุณค่ะ”
ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้น และพูดกับถังเฉา
“ขอบคุณอะไรกัน?” ถังเฉาผงะ
“ขอบคุณสำหรับอาหารเช้า”
หลินชิงเสว่กล่าวว่า “รบกวนช่วยฉันอีกเรื่องหนึ่ง ช่วยฉันส่งเสี่ยวลี้ไปโรงเรียนอนุบาลหน่อย”
เมื่อถังเฉาได้ยินแบบนี้เขาก็ดีใจมาก: “ได้เลย!”
เขาเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของหลินชิงเสว่ ความเริ่มพึ่งพาที่เธอมีต่อเขากำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ที่ผ่านมา เขาเป็นเหมือนแขกที่อาศัยอยู่ในบ้านของหลินชิงเสว่เท่านั้น
หลังทานข้าวเสร็จ ถังเฉาก็ส่งถังเสี่ยวลี้ไปโรงเรียนอนุบาล ส่วนหลินชิงเสว่ก็ขับรถไปที่บริษัท
เธอได้รับโทรศัพท์จากหลี่ถาว ตระกูลหลินปฏิบัติตามคำสั่งซื้อเกินงบประมาณ
หลังจากรู้ข่าว หลินชิงเสว่ก็รู้สึกประหลาดใจมาก และสั่งให้หลี่ถาวติดตามสถานการณ์ต่อไป
หลังจากนั้น เธอเรียกฟางหย่าและซุนเสว่ไปพบเธอห้องที่สำนักงาน
ฟางหย่าและซุนเสว่เดินเข้ามา คนหนึ่งกังวลและอีกคนภูมิใจ
“คุณได้พบเจ้าของอาคารในช่วงอาหารค่ำของเมื่อวานนี้หรือไม่?” หลินชิงเสว่ถาม
ฟางหย่ากัดริมฝีปากของเธอแน่น และกำลังจะกล่าวขอโทษ แต่ซุนเสว่พูดแทรกซะก่อน เธอเหลือบมองฟางหย่าด้วยสายตาเยาะเย้ย และพูดว่า: “ประธานหลินคุณยังไม่รู้เหรอว่า เมื่อวานนี้เจ้าของอาคารไม่เพียงแต่มาเท่านั้น แต่เขายังชื่นชมลี่จิงกรุ๊ปของเราอีกด้วย และเพียงอีกนิดเดียวเราก็เกือบจะได้โครงการของสำนักงานการก่อสร้างมาแล้ว เป็นเพราะประธานฟางแท้ๆ ที่ทำงานเอาแต่ใจตัวเอง ไปโต้เถียงกับเจ้าของอาคารและประธานซ่ง ทำให้โครงการของสำนักงานการก่อสร้างพลาดจากเราไปซะงั้น! ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตาของหลินชิงเสว่ก็หยีลงเล็กน้อย และเธอก็มองไปที่ฟางหย่า: “เป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ?”
สีหน้าของฟางหย่าเปลี่ยนไปอย่างมาก: “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ! ฉันไม่ได้โต้เถียงกับพวกเขาสักหน่อย!”
สีหน้าของเธอเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว ในจนเธอตอนนี้ทั้งกังวลทั้งโกรธ สิ่งที่น่ากังวลก็คือเธอเป็นคนที่ทำให้บริษัทสูญเสียโครงการของสำนักงานการก่อสร้างจริง และเธอก็โกรธที่ซุนเสว่ใส่ร้ายป้ายสีเธอ
“ยังกล้ามาบอกว่าไม่ได้โต้เถียงอีกเหรอ?”
ซุนเสว่ยิ่งพูดยิ่งได้ใจ มองฟางหย่าอย่างเยาะเย้ย และกล่าวว่า: “ถ้าไม่ใชเพราะเธอทำเพื่อไอ้เศษสวะคนนั้น ไปโต้เถียงกับเจ้าของอาคารและประธานซ่ง และยังประกาศว่าลี่จิงกรุ๊ปจะถอนตัวออกจากการแข่งขันอีกด้วย ไม่อย่างนั้นโครงการของสำนักงานการก่อสร้างจะตกอยู่ในมือของบริษัทหลงเถิงได้ยังไง? ”
หลังจากหยุดไปชั่วขณะ ซุนเสว่ก็หันศีรษะมา และพูดกับหลินชิงเสว่: “ประธานหลิน พฤติกรรมของประธานฟางในครั้งนี้ไม่เหมาะสมอย่างมาก ได้สร้างความสูญเสียเสียมหาศาลให้กับบริษัท ฉันคิดว่าเธอไม่เหมาะที่จะเป็นรองประธานอีกต่อไป ควรสละราชสมบัติให้กับผู้มีคุณธรรมและคนที่ความสามารถ”
“ไอ้เศษสวะ?”
สีหน้าของหลินชิงเสว่เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอถามว่า: “เศษสวะอะไร?”
ซุนเสว่เล่าซ้ำเรื่องทั้งหมดในเมื่อคืนอย่างเกินจริงอีกครั้ง แล้วมองฟางหย่าด้วยสายตาสมน้ำหน้า: “ฉันว่า ประธานฟางต้องตกหลุมรักไอ้เศษสวะแน่เลย ที่แท้ประธานฟางมีรสนิยมแบบนี้นั่นเอง”
เมื่อฟังคำพูดของซุนเสว่แล้ว ดวงตาของหลินชิงเสว่ก็ค่อยๆเย็นลง เธอจำได้ว่าถังเฉาก็อยู่ในกลุ่มปิงเจียงเมื่อคืนนี้ …
เมื่อรับรู้ถึงใบหน้าที่เย็นชาของประธานหลิน ซุนเสว่คิดว่าเป็นเพราะพฤติกรรมของฟางหย่าที่ทำให้หลินชิงเสว่โกรธ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขในใจ
ความเป็นปรปักษ์ระหว่างผู้หญิงเป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้ แต่ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายมีอยู่แค่อย่างเดียวคือความหึงหวง
ฟางหย่าและซุนเสว่เป็นรองประธานของลี่จิงกรุ๊ป แต่พวกเขาอยู่ในกลุ่มที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ฟางหย่าเป็นคนสนิทของหลินชิงเสว่ แต่ซุนเสว่เพียงแค่ได้รับการสนับสนุนโดยรองประธานอีกคนซึ่งเป็นหนึ่งในสามรองประธานของบริษัท คนหลังเคยแข่งขันกับหลินชิงเสว่เพื่อชิงตำแหน่งประธาน หลังจากล้มเหลว เลยถูกหลินชิงเสว่ส่งตัวไปต่างจังหวัด ด้วยเหตุผลว่าเพื่อการขยายตัวของตลาด แต่ในความเป็นจริงมันคือการเนรเทศในทางอ้อม
เพราะฉะนั้น ผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังของซุนเสว่จึงหายไป
รวมทั้งฟางหย่ามีหน้าตาที่สวยกว่าเธอ อ่อนโยนต่อคนอื่น มีบุคลิกดี และไม่หยิ่งผยองเพราะตัวเองเป็นรองประธานด้วย ทุกคนรักในการร่วมงานกับฟางหย่า
ซุนเสว่ก็สามารถสนิทสนมกับผู้คนที่อยู่ภายใต้เธอได้เช่นกัน แต่ทุกคนก็ระแวงเธออยู่ดี เพราะความดีของเธอดูเหมือนเป็นเพียงการอำพราง ทำให้ผู้รู้สึกว่าเธอเป็นคนไม่น่าไว้วางใจ
การรวมกันของผลลัพธ์เหล่านี้ ทำให้เกิดปรากฏการณ์: ไม่ว่าจะเป็นผลงานของแผนก หรือความสัมพันธ์ส่วนตัวในบริษัท ซุนเสว่ก็สู้ฟางหย่าไม่ได้สักอย่าง
เธอเกลียดชังฟางหย่าไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว ในที่สุดก็มีโอกาสที่จะปล่อยให้ฟางหย่าต้องทนทุกข์ทรมานสักครั้ง เมื่อเห็นฟางหย่าจ้องมองมาที่เธออย่างโกรธเคือง แต่ก็ทำอะไรเธอไม่ได้นั้น ซุนเสว่ก็รู้สึกดีใจราวกับว่าตัวเองได้พลิกผันกลายเป็นเจ้านายไปแล้ว
“ประธานหลิน ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะฟังฉันอธิบาย … ”
ฟางหย่ากังวลใจมาก เธอมองไปที่หลินชิงเสว่ด้วยดวงตาสีแดง: “จริงๆแล้ว ‘เศษสวะ’ ที่ซุนเสว่พูดถึง คือ—- ”
“อีฟางหย่า ถึงเวลานี้แล้ว เธอยังอยากเล่นลิ้นอยู่เหรอ”
ซุนเสว่ขัดจังหวะการแก้ตัวของฟางหย่า และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เธอได้สร้างความสูญเสียครั้งใหญ่ให้กับบริษัท และทุกการสูญเสียจะหักจากเงินเดือนประจำปีและหุ้นส่วนของเธอ การหักเงินเป็นเรื่องเล็กน้อย บางทีประธานหลินอาจโกรธเคืองจนไล่เธอออก ถึงตอนนั้นเธอต้องหมดสนุกแน่”
“ซุนเสว่—- ”
“พอได้แล้ว!”
หลินชิงเสว่ตะโกน และขัดจังหวะการทะเลาะกันระหว่างซุนเสว่และฟางหย่า เธอมองไปที่พวกเขาสองคนอย่างเย็นชา และพูดว่า: “ฉันจะตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง พวกเธอกลับไปทำงานประจำตำแหน่งของตัวเองได้แล้ว”
“ค่ะ ประธานหลิน”
หลังจากนั้นซุนเสว่และฟางหย่าก็หยุดโต้เถียง และเดินออกจากห้องทำงานของท่านประธาน
หลังจากเดินออกจากห้องทำงานของประธาน ซุนเสว่ก็มองไปที่ด้านหลังของฟางหย่าพร้อมกับยิ้มอย่างเย็นชา
“ฉันไม่เชื่อหรอก หลังจากที่เธอสร้างปัญหาใหญ่เช่นนั้นแล้ว ประธานหลินจะปล่อยเธอไว้ได้ … ”
