บทที่124 บาปสามประการ
หลัวปู้สุภาพกับหลินชิงเสว่มาก ไม่ใช่แค่เพราะเจ้านายใหญ่เท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะเหตุผลบางอย่าง
สมาคมการค้าหงยิงจะคัดเลือกดารานักธุรกิจหน้าใหม่ที่มีสิทธิ์เข้าสู่องค์กรการค้า และมีศักยภาพที่ไร้ขีดจำกัดในทุกๆปี ซึ่งซ่งหรูอี้และหลินชิงเสว่ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
เพียงแต่ทั้งสองคนไม่ยอมรับคำเชิญของเขา
ซ่งหรูอี้โยนจดหมายเชิญจากสมาคมการค้าหงยิงลงถังขยะต่อหน้าผู้เชิญ ท่าทีที่สูงส่งและดูถูกเหยียดหยามนั้น ทำให้หลัวปู้ร้อนโกรธเคืองมาก แต่หลินชิงเสว่แตกต่างออกไป เธอชี้แจงว่าตัวเธอเองไม่เหมาะสมอย่างไรด้วยความถ่อมเนื้อถ่อมตัว และปฏิเสธสมาคมการค้าหงยิงอย่างสุภาพ
มันเป็นการปฏิเสธเหมือนกัน แต่หลัวปู้ชื่นชมวิธีการของหลินชิงเสว่ เรื่องอื่นยังไม่ต้องพูดถึง แค่ความอ่อนน้อมถ่อมตนนี้ก็น้อยคนที่จะทำได้แล้ว
หลังจากฟังคำพูดของหลัวปู้แล้ว ห้องสำนักงานของประธานก็เงียบกริบลง
ฟางหย่าและซุนเสว่ตกตะลึงไปชั่วขนาด ส่วนหลินชิงเสว่ก็หรี่ตาเล็กน้อย
ฟางหย่าเป็นคนแรกที่กลับมามีสติก่อน และก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและพูดกับหลัวปู้ว่า: “ประธานหลัว คุณกำลังเข้าใจผิดหรือเปล่า โครงการของสำนักงานการก่อสร้างคือของบริษัทหลงเถิงไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมคุณถึงส่งมาที่ลี่จิงล่ะคะ?”
“ใช่ คุณส่งผิดที่หรือเปล่า?”
ซุนเสว่รู้สึกไม่สบายใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติ เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ: “เมื่อวานฉันได้ยินอย่างชัดเจนว่า เจ้าของอาคารจะส่งมอบโครงการของสำนักงานการก่อสร้างให้กับบริษัทหลงเถิง จะเปลี่ยนใจกะทันหันและมอบให้ลี่จิงทำได้อย่างไง? ”
ตลกชะมัด
ช่างเป็นเรื่องตลกที่ใหญ่โตจริงๆ
เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้หรอก!
จากนั้นหลัวปู้มองไปที่ซุนเสว่ด้วยสีหน้าเฉยเมย ทำให้ซุนเสว่รู้สึกขนลุกขึ้นมา
“ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ก็สามารถเปิดดูเนื้อหาของสัญญาได้เลย”
หลินชิงเสว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่ซุนเสว่ก่อนจะเปิดสัญญาขึ้นมาอ่าน
หลังจากพลิกหน้าไปสองสามหน้า เธอก็ปิดสัญญาและพูดอย่างใจเย็นว่า: “นี่เป็นโครงการของสำนักงานการก่อสร้างที่ได้รับการอนุมัติจากชั้นบน เป็นโครงการฟื้นฟูปลายน้ำของแม่น้ำหมิงจู ยังพิมพ์ด้วยตราประทับอย่างเป็นทางการอีกด้วย ไม่ใช่ของปลอมแน่นอน”
“อะไรนะ?!”
ฟางหย่าและซุนเสว่อุทานพร้อมกัน
คนแรกนั้นตกตะลึงด้วยใบหน้าที่มีความสุขบน ในขณะที่คนหลังนั้นตกตะลึงด้วยใบหน้าที่ขาวซีด
ผู้หญิงสองคนเดินมาข้างหน้าในเวลาเดียวกัน และเปิดสัญญา
เห็นตัวหนังสือหน้าแรกถูกพิมพ์เป็นตัวอักษรขนาดใหญ่ ‘ได้รับอนุญาตจากสำนักก่อสร้างเมืองหมิงจู’ และมีตราประทับสีแดงขนาดใหญ่ของสำนักงานการก่อสร้างบนนั้นด้วย!
สิ่งสำคัญคือสัญญาทั้งหมดถูกซ่อนไว้ในถุงปิดผนึก มีเพียงเอกสารประทับตราอย่างเป็นทางการเท่านั้นที่จะมีมาตรการป้องกันความลับเช่นนี้!
หลินชิงเสว่ยืนขึ้นช้าๆ ดวงตาที่สวยงามของเธอแสดงอาการระคายเคือง จ้องมองซุนเสว่อย่างเย็นชาและถามว่า: “นีมันอะไรกันแน่! ซุนเสว่ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่ฉันเดี๋ยวนี้!”
“เป็นไปไม่ได้…มันเป็นไปไม่ได้!”
ใบหน้าของซุนเสว่ซีดขาวและเธอเดินถอยหลังสองก้าว เธอคว้าผมของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง และกรีดร้อง: “ปลอม! นี่มันต้องเป็นเอกสารปลอมแน่ สัญญาโครงการของสำนักงานการก่อสร้างที่แท้จริงควรอยู่ที่บริษัทหลงเถิง เป็นไปไม่ได้ที่จะปรากฏในลี่จิงแบบนี้
เพียะ—-
หลัวปู้ตบปากของซุนเสว่ และมองเธอด้วยสายตาเย็นชา: “เธอกล้าสงสัยสำนักงานการก่อสร้างหรือ? เชื่อหรือไม่ว่า เพียงแค่ฉันโทรศัพท์ครั้งเดียว ก็สามารถเรียกคนมาจับเธอได้?”
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ … ”
ดวงตาของซุนเสว่เบิกกว้าง ทันใดนั้นเธอรีบวิ่งไปที่หลินชิงเสว่ และพูดอย่างกระตือรือร้นว่า: “ประธานหลิน คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันได้ยินเรื่องนี้ในงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้จริงๆ เจ้าของอาคารมอบโครงการให้บริษัทหลงเถิงทำ และฟางหย่าก็ได้ยินเช่นกัน ใช่ไหมฟางหย่า?”
เธอพูดพร้อมกับมองไปที่ฟางหย่าด้วยสายตาคาดหวัง หวังว่าฟางหย่าจะช่วยเป็นพยานให้เธอว่าเธอไม่ได้โกหก
แม้ว่าซุนเสว่ต้องการที่จะใส่ร้ายเธอก่อนหน้านี้ ฟางหย่าก็พยักหน้าและขมวดคิ้ว: “ประธานซุนไม่ได้โกหก โครงการของสำนักงานการก่อสร้างได้ส่งมอบให้กับบริษัทหลงเถิงแล้วจริงๆ”
ดังนั้นหลินชิงเสว่จึงเงียบไปชั่วขาด และฟางหย่าก็ครุ่นคิดอย่างหนัก เธอคิดไม่ออกว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?
ซุนเสว่หน้าซีดยิ่งกว่าเดิม เธอพยายามรือฟื้นถึงฉากเมื่อคืน เพราะกลัวว่าจะพลาดรายละเอียดสำคัญไป
เมื่อเห็นฉากนี้แล้ว หลัวปู้ก็ยิ้มเล็กน้อย และไม่ได้หยุดมัน เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า: “ได้ส่งมอบสัญญาสำหรับโครงการของสำนักงานการก่อสร้างเรียบร้อยแล้ว ถ้าประธานหลินรู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็แค่เซ็นชื่อข้างใต้แล้วส่งไปที่สำนักก่อสร้างเมือง ในอนาคตภายในไม่กี่วันนี้ จะต้องมีผู้รับผิดชอบของสำนักงานการก่อสร้างมาติดต่อเรา”
“จริงสิ”
ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างได้ หลัวปู้มองไปที่ฟางหย่า และหันไปพูดกับหลินชิงเสว่: “เรารู้สึกขอบคุณฟางอย่างมากสำหรับสิ่งที่เธอทำเมื่อคืนนี้ นอกจากนี้เรายังรู้สึกชื่นชมลี่จิงกรุ๊ปมาก และหวังว่าในอนาคตจะมีโอกาสได้ร่วมมือกัน”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เดินออกไปจากสำนักงานประธาน
หลังจากหลัวปู้จากไป บรรยากาศในห้องทำงานของประธานก็เปลี่ยนไป
ทั้งหมดเป็นเพราะคำพูดที่หลัวปู้พูดก่อนที่เขาจะจากไป นั้นหมายความว่าเขาเอาความดีทั้งหมดใส่ให้ฟางหย่าคนเดียวงั้นหรือ?
ทันใดนั้น ซุนเสว่รู้สึกทั้งโกรธทั้งอึ้ง และสีหน้าของเธอก็หวาดกลัวอย่างมาก
เป็นเพราะเธอแน่ใจว่าฟางหย่าได้ทำพลาดในเรื่องโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง ดังนั้นเธอจึงกล้าที่จะใส่ร้ายฟางหย่าต่อหน้าหลินชิงเสว่ แต่ตอนนี้ด้วยเหตุผลบางประการโครงการของสำนักงานการก่อสร้างได้ตกอยู่ในมือของลี่จิงกรุ๊ปแล้ว และความดีทั้งหมดก็ตกเป็นของฟางหย่าคนอีกเดียว นั้นสิ่งที่เธอพูดเมื่อวานนี้ก็กลายเป็นการหลอกลวงหลินชิงเสว่น่ะสิ
ยังจงใจใส่ร้ายฟางหย่าอีกด้วย?
ไม่ว่าข้อกล่าวหาข้อใด ก็สามารถทำลายอนาคตของเธอได้!
“ซุนเสว่”
หลินชิงเสว่ใช้น้ำเสียงที่เย็นชากว่าเดิมเรียกชื่อของซุนเสว่
“ประ ประธานหลิน … ”
ซุนเสว่ไม่มีความเย่อหยิ่งและก้าวร้าวในตอนแรกอีกต่อไป มีเพียงความตื่นตระหนกในน้ำเสียงของเธอ
“ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่ฉัน เธอบอกว่าประธานฟางสูญเสียโครงการของสำนักงานการก่อสร้างไม่ใช่เหรอ และโครงการนี้ได้มอบให้กับบริษัทหลงเถิงแล้ว ทำไมตอนนี้โครงการถึงมาอยู่ในมือเราได้ล่ะ?”
สีหน้าของหลินชิงเสว่ยังคงถือว่าสงบอยู่ แต่สายตาของเธอเจาะลึกเข้าไปที่หัวใจของซุนเสว่
ฟางหย่ายังกัดฟันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น?
เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าของอาคารเปลี่ยนใจกะทันหัน?
ทันใดนั้นเธอดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ รูม่านตาของเธอหดลงเล็กน้อย
หรือว่าเป็นถังเฉา?
ฟางหย่าเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องราวภายในงานเลี้ยงเมื่อคืน ไม่ว่าจะเป็นซ่งเทียนซานหรือเหวินเหวยเฉินหรือซุนเสว่ ก็ถูกไล่ออกไปข้างนอกทั้งนั้น
ถังเฉาชายคนที่ถูกเยาะเย้ย และถูกปฏิเสธไปทุกหนทุกแห่ง และเป็นผู้ชายที่ธรรมดาที่สุด กลับเป็นบุคคลที่สูงส่งที่สุดในงานเลี้ยง!
แม้กระทั่งอดีตเจ้าของอาคาร ชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหมิงจู และหัวหน้าสมาคมการค้าหงยิง ยังมาพร้อมกับเขาเลย!
“เขาจริงเหรอ?!”
ฟางหย่าสะเทือนใจอย่างมาก เธอปิดปากด้วยมือทั้งสองข้าง เพราะกลัวว่าตัวเองจะตะโกนออกมา
ซุนเสว่ถูกลิขิตไม่ได้รับรู้ความลับนี้ เพราะเธอถูกขับออกไปแล้วในเวลานั้น
“เข้าใจผิด ประธานหลินต้องมีความเข้าใจผิดในเรื่องนี้ … ”
ซุนเสว่คลี่ยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา และพูดกับหลินชิงเสว่: “ฉันคิดว่ามันต้องเป็นพฤติกรรมของประธานฟางเมื่อวานนี้ ได้รับการยอมรับจากเจ้าของอาคารมั้ง”
“จริงเหรอ? นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้นะ”
มีเสียงเยาะเย้ยเบาๆดังขึ้น ซุนเสว่หันไปมอง และเห็นฟางหย่ากำลังมองไปที่ซุนเสว่ด้วยความประชดประชัน ไม่หลงเหลือสีหน้าที่กล้ำกลืนก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย?
ฟางหย่านั้นเพียงแค่มีที่นิสัยอ่อนโยนเท่านั้น แม้ว่าจะมีใครบางคนด่าเธอ ส่วนใหญ่เธอค่อยสนใจนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีอารมณ์
แต่พฤติกรรมต่างๆของซุนเสว่นั้น ได้กระตุ้นความโกรธของฟางหย่า
“คุณก่ออาชญากรรมทั้งหมดสามประการ อาชญากรรมที่หนึ่งเป็นอาชญากรรมแห่งการละเมิดสิทธ์! ประธานหลินมอบหมายให้ฉันเป็นตัวแทนของบริษัท แต่เธอกลับทำให้ขุ่นเคืองซ้ำแล้วซ้ำเล่า และตัดสินใจเองโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
“อาชญากรรมที่สองคืออาชญากรรมแห่งการใส่ร้าย! คำพูดที่ใส่ร้ายซ้ำๆ และก่อให้เกิดการแบ่งพรรคพวกภายในบริษัท และสร้างความขัดแย้งภายในด้วย!”
“อาชญากรรมที่สามคืออาชญากรรมแห่งการหลอกลวง! เธอหลอกลวงประธานหลินว่าเราสูญเสียโครงการของสำนักงานการก่อสร้างให้กับบริษัทอื่น แต่ปรากฏว่าลี่จิงเป็นผู้ได้รับโครงการนี้ แล้วเธอจะอธิบายอย่างไง?!”
“ฉันรู้ว่าปกติเธอไม่ค่อยชอบหน้าฉัน และต้องการที่จะกำจัดฉันออกไปด้วย ฉันไม่ถือสากับการทะเลาะวิวาทตามปกติ แต่ฉันไม่เห็นด้วย กับการที่เธอต้องการสร้างความขัดแย้งภายใน และทำให้บริษัทต้องเสื่อมเสียผลประโยชน์เช่นนี้”
น้ำเสียงของเธอเย็นชาและเฉียบคม เธอระบุอาชญากรรมที่ซุนเสว่ก่อออกมาทีละข้อ ถือว่าเป็นที่หนึ่งในแผนกประชาสัมพันธ์ ซึ่งสมควรแก่นามอย่างยิ่ง!
“ฟางหย่า แก”
ซุนเสว่ไม่คิดว่าฟางหย่าไม่เพียงแต่ไม่พูดแทนเธอเท่านั้น แต่ยังตอบโต้เธออีกด้วย และทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็ดูดุร้ายและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
ความเฉยเมยก็ปรากฏบนใบหน้าของหลินชิงเสว่ และน้ำเสียงของเธอก็เย็นชา: “ถ้าสิ่งที่ประธานฟางพูดเป็นความจริงทั้งหมด ซุนเสว่ เธอไม่จำเป็นต้องนั่งในตำแหน่งรองประธานอีกต่อไป เปลี่ยนคนเถอะ”
