บทที่ 46 การมาเยือนของ angel
เฟิ่งหวงจอดรถห่างจากโรงเรียนอนุบาล500เมตร แล้วเดินเข้าโรงเรียนอนุบาลพร้อมถังเฉาเพื่อไปรับถังเสี่ยวลี้เลิกเรียน
ฝนยังคงตกโปรยปรายอยู่ ครูทุกท่านก็ช่วยกางร่มให้เด็กๆทุกคน ดั่งเหมือนเป็นการคุ้มกันของรักอย่างนั้น ส่งไปถึงมือของผู้ปกครอง ทักทายเสร็จก็กลับ แล้วก็หันหลังกลับไป
แม้กระทั่งครูใหญ่โรงเรียนอนุบาล ก็นำพาเป็นตัวอย่าง คุ้นกันส่งเด็กๆ
“พ่อคะ！”
จู่ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยออกมาจากโรงเรียนอนุบาล
ถังเฉามองไปตามเสียงที่ลอยมา เห็นเพียงแต่ถังเสี่ยวลี้ที่อยู่กับครูใหญ่คนใหม่ของโรงเรียนอนุบาลดั่งเหมือนบูชาบรรพบุรุษอย่างนั้น ตลอดทางจนส่งถึงหน้าของถังเฉา
ถังเฉาได้อุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นโดยอัตโนมัติ หมุนเป็นวงกลม ยิ้มกล่าว：“ให้พ่อดูหน่อยสิ เปียกฝนไหมเอ่ย？”
นี่เป็นคำทักทายปกติเท่านั้น ครูใหญ่ที่ยืนข้างๆนั้นสีหน้ากลับเปลี่ยนไปมาก รีบอธิบายว่า：“คุณถังคะ ลูกสาวของคุณไม่ได้เปียกฝนค่ะ”
ถังเฉาอึ้งไปครู่หนึ่ง มองไปที่ครูใหญ่คนใหม่ ถึงได้หัวเราะออกมาว่า：“ขอบคุณครูใหญ่ครับ”
“เป็นหน้าที่ครูอยู่แล้ว เป็นหน้าที่ครูอยู่แล้ว ”
ครูใหญ่คนใหม่ได้เช็ดเหงื่อที่หน้าผากไปที จากนั้นก็ยื่นนามบัตรใบหนึ่งด้วยรอยยิ้ม กล่าวว่า：“ฉันชื่อจางเวย ต้องขอบคุณ คุณถังค่ะ ฉันถึงได้รับเลื่อนตำแหน่งนี้ขึ้นมา คุณถังวางใจได้เลย ฉันจะดูแลลูกสาวของคุณให้ดีที่สุด จะไม่ยอมให้เธอได้รับความลำบากแม้แต่น้อยเลยค่ะ”
“เป็นเพราะฉันงั้นเหรอ？”ถังเฉาถามด้วยความสงสัย
หลังจากนั้น เหมือนเขานึกอะไรออก หันกลับไปมองเฟิ่งหวงแวบหนึ่ง
หลังจากที่หวางเสี่ยวเป่าลาออกจากโรงเรียนไป โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ก็ตกเป็นเป้าหมายของผู้คนในสำนักงานการศึกษาเทศบาล
การจัดระเบียบนี้ไม่สำคัญ แต่ยังจัดระเบียบพวก‘ติดสินบน’ออกมานี่สิ
สำนักงานการศึกษาได้ค้นเจอครูหลายคนที่ติดสินบน ถูกไล่ออกโดยตรง ได้ยินว่าครูใหญ่ของโรงเรียนอนุบาลไกเซอร์ก็เปลี่ยนคนใหม่แล้ว
ทำให้มีสถานการณ์นี้เกิดขึ้น ย่อมมาจากฝีมือของเฟิ่งหวง
แค่โทรศัพท์เดียวของเธอ ลูกน้องก็เริ่มการข่มขู่สำนักงานการศึกษา ว่าเรื่องนี้ทำให้ผู้ใหญ่ที่มีอำนาจสูงบางคนโกรธ หากจัดการได้ไม่พอใจ ผลที่ตามมาต้องรับผิดชอบเอง
คนในสำนักงานการศึกษาทั้งกลัวทั้งโกรธ มุ่งดำเนินการไปที่โรงเรียนอนุบาลไกเซอร์โดยตรง ยังลากพวกโรงเรียนมัธยมต้นของชนชั้นสูงมาเกี่ยวข้องด้วย ครูและเจ้าหน้าที่ส่วนมากที่เคยรับเงินสินบนก็ถูกเลิกจ้างไปหมด
“คุณนี่โหดจริงๆเลย”ถังเฉาหันกลับไปมองที่เฟิ่งหวง พูดอะไรไม่ออก
เฟิ่งหวงแค่ฮึ่มไปคำเดียว กล่าว：“หาเรื่องกันเอง ใครให้คนพวกนั้นไม่รู้ที่ต่ำที่สูง มาเล่นบนหัวของรองหัวหน้าล่ะ”
ถังเฉารับนามบัตรของจางเวยไว้ แล้วพูดต่ออีกไม่กี่คำ สุดท้ายก็ทำให้จางเวยจากไป
พอหันกลับ กลับเห็นถังเสี่ยวลี้ที่อยู่ในอ้อมกอดมองตรงไปที่เฟิ่งหวง ถามด้วยเสียงเด็กๆว่า：“พ่อคะ ทำไมดวงตาของพี่สาวคนนี้ถึงเป็นสีแดงล่ะคะ？”
ทันใดนั้น ท่าทางของเฟิ่งหวงกลายเป็นไม่ธรรมชาติซะเลย รีบร้อนก้มหัวลง
สีหน้าของถังเฉาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เด็กๆมักไร้เดียงสาพูดตรงไปตรงมา คำพูดของถังเสี่ยวลี้นี้ พอดีไปแทงโดนจุดเจ็บของเฟิ่งหวง
จากนั้น ยังรอไม่ถึงถังเฉาจะพูด ถังเสี่ยวลี้ก็หัวเราะออกมา：“สวยจังเลยค่ะ”
“……”
เฟิ่งหวงได้ตัวสั่นอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย มองไปที่ถังเสี่ยวลี้แวบหนึ่ง
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เป็นเพราะเธอมีดวงตาที่เป็นสีเลือดดูถูกตัวเองว่าด้อยกว่าคนอื่น นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนชมดวงตาของเธอว่าสวย
“เสี่ยวลี้ เรียกพี่เฟิ่งหวงเร็ว” ได้ทีถังเฉารีบพูด
“พี่เฟิ่งหวง”
ถังเสี่ยวลี้ที่อยู่ในอ้อมกอดถังเฉาขยับตัวเล็กน้อย อ้าแขนเล็กๆออก พูดเสียงเด็กว่า：“อุ้ม”
“……”
เฟิ่งหวงตัวสั่นอีกครั้ง จ้องถังเสี่ยวลี้อย่างงงๆ เวลานั้น ตัวแข็งจนไม่รู้จะทำตัวยังไง
“อุ้มหน่อยเถอะ ฉันบอกแล้ว ว่าเธอต้องชอบคุณแน่ๆ”
ถังเฉาเดินเข้าใกล้กี่ก้าว ยิ้มพูดกับเฟิ่งหวง：“ไม่กลัวว่าคุณจะขำ ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอนั้น ตื่นเต้นกว่าคุณอีก”
มือทั้งคู่ของเฟิ่งหวงขยับเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงจ้องไปที่ถังเสี่ยวลี้
อยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยการฆ่า สิ่งแวดล้อมที่ไม่ฆ่าคนก็อยู่รอดต่อไปไม่ได้นั้น เธอไม่มีความรู้สึกตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าอะไรคือร้องไห้ อะไรคือหัวเราะ หลังจากที่ได้พบกับถังแล้ว เขาเป็นคนแรกที่ยอมรับในตัวเอง เป็นคนที่ได้รับการยอมรับในตัวเอง
แต่ตอนนี้ที่ต้องเผชิญหน้ากับถังเสี่ยวลี้นั้น หัวใจของเธอนั้นเต้นไม่หยุดเลย
ตึกตึก……
ตึกตึกตึก……
ราวกับจะเต้นออกมาตรงลำคอนั่นแหละ
หากบอกว่าถังเฉาเป็นแสงสว่างแรกในชีวิตของเฟิ่งหวง นำความสว่างมาสู่ชะตากรรมที่มืดมนและน่าเศร้าของเธอ อย่างนั้นถังเสี่ยวลี้ก็เป็นเหมือนดวงตะวัน ใช้แสงและความร้อน ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น
“angel เธอคือ angel”
ดวงตาแดงเลือดของเธอ มีน้ำตาใสๆไหลลงมา
รับถังเสี่ยวลี้มาจากอ้อมกอดของถังเฉาด้วยตัวที่แข็งกร้าว เจ้าเด็กน้อยก็สังเกตเห็นว่าเฟิ่งหวงร้องไห้ ได้เข้าไปกอดตัวของเฟิ่งหวงไว้ และยังจะลูบหัวเฟิ่งหวงเบาๆ
“พี่สาวไม่ร้องไห้นะคะ คุณแม่เคยบอกว่า ถ้าผู้หญิงร้องไห้ก็จะไม่สวยนะคะ”
“……”
เฟิ่งหวงยังคงร้องไห้
“เสี่ยวลี้ร้องเพลงให้พี่สาวดีไหมคะ？กระต่ายน้อยเชื่อฟัง เปิดประตูหน่อยสิ รีบๆเปิดประตู ฉันจะเข้าไป ไม่เปิดไม่เปิดฉันไม่เปิด แม่ยังไม่กลับมา ใครมาก็ไม่เปิด……”
ร้องไปถึงครึ่งถังเสี่ยวลี้ร้องต่อไปไม่ไหว รู้สึกลำบากใจมองไปที่ถังเฉา： “พ่อคะ พี่สาวคนนี้ร้องไม่หยุดเลยค่ะ โอ๋ยังไงก็ไม่หายค่ะ”
ถังเฉายิ้มเล็กน้อยกล่าว：“ก็แล้วแต่เขาเถอะ นี่เป็นเพราะพี่เขาดีใจ”
เฟิ่งหวงกอดถังเสี่ยวลี้อย่างแน่น แอบตั้งความมุ่งมั่น จะปกป้องangelของเธอด้วยชีวิต
เฟิ่งหวงไม่ได้ไปกับถังเฉา ส่งถังเฉาพ่อลูกไปถึงอาคารกั๋วจี้ ก็ไปจัดการกับเรื่องที่ถังเฉาสั่งไว้
ก็ยังคงเป็นเจิงเทียนเสียงที่มาต้อนรับถังเฉา ถึงแม้ว่าถังเฉาได้ซื้อทั้งตึกอาคารกั๋วจี้ แต่ว่าเจิงเทียนเสียงก็ยังคงเป็นผู้ดูแล ก็ถือได้ว่าเป็นการปลอมตัวเพื่อทำงานให้กับถังเฉา
“คุณถัง ผมจะมารายงานเกี่ยวกับสถานการณ์ช่วงนี้ของอาคาร—-”
เจิงเทียนเสียงรายงานด้วยรอยยิ้ม： “เมื่ออาทิตย์ก่อนมีบริษัทหนึ่งได้ย้ายออกจากอาคารกั๋วจี้ ตำแหน่งที่ว่างนั้นก็จะมีการย้ายเข้าขององค์กรหลงเถิง”
“หลงเถิง？”ถังเฉาหลับตาลง： “ใช่สังกัดเดิมที่อยู่ภายใต้ตระกูลหลิน หลงเถิงที่ภายหลังถูกตระกูลซ่งซื้อไป？”
“ใช่ครับ”
“ช่วยฉันจับตามองอย่าให้คลาดสายตา”
ถังเฉากล่าวโดยไม่แยแส：“นอกจากนี้ ฉันเพิ่งกลับมาหมิงจูได้ไม่นาน ดังนั้นยังไม่เข้าใจความเห็นที่ไม่ตรงกันบางอย่างของธุรกิจ คุณช่วยฉันไปตรวจสอบคดีหนึ่ง—-คดี316”
“ได้ครับ！”เจิงเทียนเสียงรับคำสั่ง
สายตาของถังเฉาประกายไปด้วยความเย็นชา คดีอาหารเป็นพิษ316 ถึงจะเป็นชนวนที่นำไปสู่ความซวยที่แตกสลาย แต่เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับหลงเถิงกรุ๊ปแน่
ไม่นาน หลินชิงเสว่ก็เลิกงานแล้ว ถังเฉาอุ้มถังเสี่ยวลี้นั่งอยู่ด้านหลังรถ หลินชิงเสว่ขับรถไปเรื่อยๆอย่างนิ่งๆ
มองผ่านกระจกมองหลัง หลินชิงเสว่มองไปที่ถังเฉาที่กำลังแกล้งเล่นกับถังเสี่ยวลี้นั้น ลังเลไปสักพัก ก็ยังไม่คลายความสงสัยที่อยู่ในใจ ถามออกไปด้วยความทนไม่ไหว： “วันนี้คุณทำอะไรอยู่？”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่”
ถังเฉาเงยหน้าขึ้น เห็นสายตาที่เย็นชาของหลินชิงเสว่ที่สะท้อนอยู่กระจกมองหลัง หัวเราะเล็กน้อยแล้วกล่าว： “กินข้าว นอน แล้วรับลูกสาวเลิกงาน”
“……”
หลินชิงเสว่ไม่ได้ออกเสียงอะไร คำตอบนี้ เธอเดาได้ค่อนข้างถูก
ฟางหย่าเตรียมตัวตั้งนาน กลับไปเสียเที่ยว ความเป็นได้มากที่ถังเฉาเป็นคนทำ
พอนึกถึงตรงนี้ สมาธิของหลินชิงเสว่เริ่มช้าลง น้ำเสียงกลับเปลี่ยนเป็นกังวล
“จากนี้ไปไม่ว่าจะเป็นในบ้านหรือข้างนอก ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาอะไร ต้องบอกฉันทุกเรื่อง”
เพื่อเธอแล้ว ถังเฉาได้ทำเรื่องนี้ลงไป ต้องถูกเอาคืนแน่ๆ ในขณะเดียวกัน ฝั่งตระกูลหลินนะ ก็ทนเขาไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ยังไงซะ ถังเฉาได้ยักไหล่ แล้วพูดเบาๆว่า：“ฉันจะเจอปัญหาอะไรล่ะ วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”
จากนั้น หลินชิงเสว่ก็ไม่พูดต่อไป ยกมุมปากขึ้น ใบหน้าแสดงให้เป็นรอยยิ้มเล็กน้อย
อารมณ์วันนี้ของหลินชิงเสว่ก็ถือว่าดี แต่ว่า อารมณ์ดีๆนี้อยู่ได้ไม่นาน ก็ถูกสายเรียกเข้าจากหลี่ถาวตีสู่จุดเยือกแข็ง
“ท่านประธานหลิน ข่าวใหม่ เป็นเพราะเราที่จะยกเลิกการร่วมงานกับตระกูลหลิน ได้ไล่คุณหลินออกจากตระกูลแล้ว”
ปั๊ง—-
ได้รับข่าวนี้ปุ๊บ ใบหน้าของหลินชิงเส่วได้ปรากฏสีน้ำค้างขึ้น แม้ในสายตาของเขาอาจเย็นชาจนเข้าในกระดูก：“ทุกคนในตระกูลหลินต่างอยากไล่เขาออก？”
“นอกจากหัวหน้าตระกูลหลิน หลินเจิ้นสง” หลี่ถาวกล่าวรายงาน
ดังนั้น หลินชิงเสว่ก็เข้าสู่โหมดนิ่งคิด มองไปที่ถังเฉาที่หนังสือถือเทพนิยายไว้เล่มหนึ่ง ที่กำลังเล่านิทานจากหนังสือเทพนิยายให้ถังเสี่ยวลี้
ไม่นาน ริมฝีปากแดงเปิดขึ้นเล็กน้อย ได้พูดออกมาอย่างไม่มีชีวิตชีวามาคำหนึ่ง
“ยังไม่ต้องยกเลิกการร่วมงานกับตระกูลหลิน แต่ว่า ผู้ร่วมงานต้องเป็นหลินเจิ้นสงคนเดียวเท่านั้น！”
“ในเวลาเดียวกัน โลกธุรกิจดักห้ามคนอื่นของตระกูลหลิน โดยเฉพาะหลินฉ่ายเวยกับโจวเหม่ยหยูนสองคน！”
