จากนั้นทุกคนก็เริ่มคุยกันถึงหัวข้อที่พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันบนเวยป๋อ
มีคนบอกว่า คุณชายฉยงไม่ร้อง หลินเช่อไม่เอาคุณ เราจะแต่งงานกับคุณเอง
ทันใดนั้น คนที่คิดจะปั้นเรื่องหลินเช่อถูกเลี้ยงดูอย่างฉินหวานหว่านนั้น พลันพูดไม่ออก ทุกคนไม่มีใครเอ่ยถึงฉินหวานหว่านด้วยซ้ำ บนโลกอินเทอร์เน็ตล้วนพากันกล่าวถึงแต่หลินเช่อและซือถูฉยง
ฉินหวานหว่านที่อยู่บริษัทโกรธแทบปาข้าวของอยู่แล้ว
หลินเช่อถูกคนอิจฉาราวกับเจ้าหญิง เธอกลับไม่ได้อะไรเลย คลิปวิดีโอก่อนหน้านี้ก็ไม่มีใครพูดถึงแล้ว
ฝั่งหลิงต้งเองก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย หลินเช่อได้อัพรูปภาพหนึ่งรูปลงในเวยป๋อ หลายวันนี้เธอไม่ได้อยู่ในประเทศ เธอกำลังไปเที่ยวที่พรอว็องส์[1] ถ่ายรูปสวยๆ มากมาย บ่งบอกว่าเธอไม่ได้หนี ตอนนี้เธอมีความสุขมาก ไม่มีความกังวลใจแม้แต่น้อย
ดูเหมือนเรื่องราวจะจบได้สวย เหลือเพียงค่าเสียหายที่เธอต้องเสียชื่อเสียงก็เท่านั้น ต้องค่อยๆ ทยอยเอาคืนจากบริษัท หลินเช่ออยู่ในเพ้นเฮ้าส์เล็กๆ ในพรอว็องส์ เลื่อนอ่านเวยป๋อด้วยความสบายใจ
เพียงแต่ หลายหมื่นคอมเมนต์ในเวยป๋อนี้ต่างบอกให้เธอรับรักซือถูฉยง เขาดีขนาดนี้
หลินเช่ออ่านคอมเมนต์อย่างจนปัญญา
ซือถูฉยงคนนี้ สร้างเรื่องให้เธอเก่งจริงๆ
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นเฉินจิ้งเต๋อ
หลินเช่อคิด เขายังกล้าโทรมาอีกเหรอ
แต่ว่า เธอก็ยังกดรับ อย่างไรซะตอนนี้ คนที่ควรหลบหน้า ไม่ใช่เธอแน่นอน
เฉินจิ้งเต๋อเอ่ยขึ้น “หลินเช่อ ไปเที่ยวต่างประเทศเหรอ”
“ผู้จัดการเฉิน มีอะไรก็รีบพูดมาเลยดีกว่าค่ะ ฉันอยู่ต่างประเทศ มันแพง”
“จริงๆ เลย…เธอมีคุณชายซือถูคอยหนุนหลัง ยังจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับเงินแค่นี้อยู่อีกเหรอ”
น้ำเสียงของเขาดูอ่อนลงมาก
“ฉันพึ่งจะใช้เงินทั้งหมดของฉันกับการไถ่ตัวนี่คะ ผู้จัดการเฉินเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้”
“หลินเช่อ นี่เป็นเพราะฉินหวานหว่านมีความสัมพันธ์กับกรรมการของเฉิงกวงหรอกนะ ผมไม่คิดจะยืนอยู่ข้างเธอเลย ความจริง คุณต่างหากล่ะที่เป็นคนที่ผมปั้นขึ้นมา คุณมีทุกวันนี้ได้ ได้รู้จักกับตระกูลใหญ่โต ผมก็มีความสุข คุณ…”
“คุณต้องการพูดอะไรกันแน่คะ”
“ผมแค่อยากบอกว่า เรื่องนี้อย่าโทษผมเลยนะ เราต้องทำตามคำสั่ง ทำอะไรไม่ได้…”
“วางใจเถอะค่ะ ฉันไม่โจมตีคุณหรอก”
“ผมรู้ เสี่ยวเช่อคุณจิตใจดีที่สุด…”
“แต่ฉันจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณแล้ว ไม่ต้องโทรมาหาฉันอีก ถ้าเจอกัน ฉันจะทำเป็นไม่รู้จักก็แล้วกัน ผู้จัดการเฉิน ฉันขอเตือนคุณเอาไว้อย่าง เอนไปตามลม ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ก็ต้องรู้จักหาช่องทางรอดไว้เผื่อตัวเองด้วย”
เอ่ยจบ หลินเช่อก็ตัดสายทันที
อีกด้าน เฉินจิ้งเต๋อมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดไป ส่ายหน้าด้วยความหดหู่
จริงๆ เลย ครั้งนี้ต้องมาผิดต่อหลินเช่อเพราะฉินหวานหว่าน
——
พรอว็องส์ในฤดูนี้สวยมาก อากาศไม่ร้อนไม่หนาว ทำให้คนรู้สึกขี้เกียจ
หลินเช่อบิดตัวอย่างขี้เกียจ ยามเช้า มองเห็นผู้คนกำลังเก็บดอกลาเวนเดอร์ เธอเห็นว่าน่าสนุก จึงทิ้งกู้จิ้งเจ๋อเอาไว้ ตัวเองเดินไปช่วยเหล่าคุณลุงคุณป้าเก็บดอกลาเวนเดอร์
พวกเขาเก็บดอกลาเวนเดอร์เพื่อไปทำน้ำมันหอมระเหย น้ำมันหอมในฤดูนี้ออกมามีคุณภาพที่ดี เหล่าคุณตาเก็บอยู่ข้างๆ และแนะนำหลินเช่อไปด้วย ดอกลาเวนเดอร์ที่นี่ไม่สวย เพราะไม่ได้ปลูก มันเกิดเองตามธรรมชาติ เอาไว้ทำน้ำมันหอมระเหยโดยเฉพาะ ดอกสวยๆ พวกนั้น เอามาทำน้ำมันหอมระเหยไม่ได้
เมื่อก่อนหลินเช่อก็เคยเห็นบ่อยๆ ด้านนอกมีคนมากมายมาถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง คนที่มาจากประเทศซีก็มี บินมาถ่ายรูปไกลถึงที่นี่ สมัยนี้คนที่ทำธุรกิจถ่ายพรีเวดดิ้งก็เก่งจริงๆ
หลินเช่อยืนมองอยู่ตรงนั้น หันไปเห็นว่ากู้จิ้งเจ๋อตื่นนอนแล้ว กำลังเดินตรงมาทางนี้
เขาเดินมาท่ามกลางแสงแดด แม้เสื้อผ้าจะดูธรรมดา ทว่าความหรูหรากลับเปล่งประกายไปทั่วร่างกายของเขา ใบหน้าหล่อเหลาดูเก๋ไก๋
หลินเช่อยังไม่ทันเดินเข้าไป ก็เห็นว่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อายุราวๆ สิบสามปีได้ กำลังเดินเข้าไปหากู้จิ้งเจ๋อ มอบดอกไม้ให้เขา
หลินเช่อเบ้ปาก
แม้ว่าเธอจะอายุแค่สิบสามก็ตามเถอะ…
แต่ตัวเธอก็ยังรู้สึกหึง
กู้จิ้งเจ๋อมีเสน่ห์เกินไป ไม่เพียงในประเทศเท่านั้น บินไกลมาถึงต่างประเทศ ก็ยังลบเสน่ห์ของเขาไม่ได้เลย
ทว่ากู้จิ้งเจ๋อปฏิเสธดอกไม้ที่เด็กสาวมอบให้ เขาเดินตรงมาหาหลินเช่อ ไม่กี่ก้าวก็คว้าหลินเช่อเอาไว้ได้และดึงเข้าสู่อ้อมกอด
เด็กสาวมองเห็นหลินเช่อถูกกอดเอาไว้ด้วยท่าทางแนบชิด แถมยังกระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ เด็กสาวโกรธและทำหน้าบึ้งใส่เธอ
หลินเช่อพอใจ แม้จะดูเด็ก แต่เมื่อเห็นเด็กสาวอิจฉาแบบนั้น เธอก็รู้สึกพึงพอใจ
ดังนั้น หลินเช่อจึงแลบลิ้นให้เด็กสาวคนนั้น
หึ กู้จิ้งเจ๋อเป็นของเธอ เป็นของเธอ
จะหล่อขนาดไหนก็เป็นของเธอ
กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้ว เห็นเธอทำหน้าตาประหลาด จึงถาม “เธอทำอะไร”
หลินเช่อหันกลับมา รู้สึกอาย ไม่กล้าบอกว่าตัวเองกำลังหึงเด็กอายุสิบสาม ทำได้เพียงหัวเราะแห้ง “เปล่าค่ะ ล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น”
จะโทษก็ต้องโทษกู้จิ้งเจ๋อคนนี้ แม้ไม่ดูหน้าตา แต่ออร่าเขาก็เปล่งประกาย ถึงได้ดึงดูดผู้คนไปทั่ว
ลำบากหลินเช่อต้องมาคอยระแวงว่าจะมีสาวน้อยสาวใหญ่เข้ามาหาเขา เหนื่อยใจจริงๆ…
ตอนนั้นเอง กู้จิ้งเจ๋อเห็นสิ่งที่เธอกำลังเก็บ
“ทำไมเธอถึงมาเก็บสิ่งนี้แล้วล่ะ”
“อ้อ ใช่ค่ะ พวกเขาบอกว่าจะเอาไปทำน้ำมันหอมระเหย ฉันว่าจะลองศึกษาดู ยังไงซะก็ไม่รู้จะทำอะไรอยู่แล้ว ลองทำหน่อยเดี๋ยวเอากลับไปฝากคนอื่นๆ ด้วย”
กู้จิ้งเจ๋อมองเธอ คิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงบอก “ก็ได้ เดี๋ยวฉันไปทำกับเธอด้วย”
“ได้สิคะ ไปกันเถอะ เราไปทำด้วยกัน”
ไกลออกไปมีคนกำลังมองมาทางนี้ พวกเขามองไปยังปราสาทเก่าแก่ กำลังจะเดินเข้ามา แต่ถูกคนขวางเอาไว้
หลินเช่อเอ่ยขึ้น “คนที่ถ่ายรูปอยู่ด้านนอกเยอะมากเลย แต่ที่นี่ไม่อนุญาตให้คนเข้ามาถ่ายได้เหรอคะ”
“อืม ที่นี่เป็นสถานที่ส่วนบุคคลน่ะ”
“ว้าว สถานที่ส่วนบุคคล นั่นหมายถึงเป็นของคนคนเดียวงั้นเหรอคะ”
“ใช่ ที่นี่เป็นของซือเท่อไหล เป็นขุนนางในราชวงศ์อังกฤษ ที่นี่เป็นทรัพย์สินส่วนบุคคลของเขา เอาไว้รับรองเขาคนเดียว ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจะเข้ามาไม่ได้”
“คนต่างชาติช่างมีความสุข…ไม่ใช่สิ คนมีเงินช่างมีความสุข”
มิน่าล่ะ คนด้านนอกอยากเข้ามาแต่ก็เข้ามาไม่ได้ พวกเขามองเข้ามาเห็นคนประเทศซีสองคนอยู่ด้านใน ก็คงรู้สึกแปลกใจสินะ
[1] พรอว็องส์ โดยทั่วไปแล้วหมายถึงบริเวณที่ประกอบไปด้วยจังหวัดวาร์, โวกลูซ และบุช-ดูว์-โรน รวมทั้งบางส่วนของอาลป์-เดอ-โอต-พรอว็องส์และอาลป์-มารีตีม ซึ่งเป็นบริเวณทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศฝรั่งเศสบนฝั่งทะเลเมดิเตอร์เรเนียนติดกับประเทศอิตาลี เดิมพรอว็องส์เป็นจังหวัดโรมันนอกคาบสมุทรอิตาลี
