บทที่1044 ครับ คุณนายเย่
“…….”
“น่าเสียดายจริงๆ” เย่โม่เซินแอบหัวเราะ แล้วโน้มตัวมาจูบเธอใกล้ๆ
ขณะที่หานมู่จื่อตกตะลึง ริมฝีปากของเขาก็ได้ออกไปแล้ว
ผู้ชายคนนี้ลอบจู่โจมเธออีกแล้ว !
หานมู่จื่อ ปิดปากแล้วจ้องมองเขา
หลังจากนั้นหานมู่จื่อก็วางมือลง แล้วหึไปหนึ่งเสียง ขี้เกียจที่จะไปสนใจกับเรื่องนี้อีกแล้ว
“ฉันมีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งจะบอกคุณ”
จากนั้นหานมู่จื่อก็เอาเรื่องที่เสี่ยวเหยียนจะเปิดร้านบอกกับเย่โม่เซิน ส่วนเย่โม่เซินก็ยืนเช็ดผมอยู่ตรงนั้นต่ออย่างไร้สีหน้า หลังจากฟังจบก็พยักหน้า
“ดังนั้นวันที่เปิดร้านอาหารที่นั่นฉันจะต้องไป”
“พาผมไปไหม” เย่โม่เซินหันหัวจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำ
เมื่อหานมู่จื่อถูกเขาจ้องมองแบบนี้ ก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
ตอนแรกเธอไม่อยากจะพาไป เพราะว่าเย่โม่เซินก็ลืมเขาไปแล้ว อีกอย่างเสี่ยวเหยียน เองก็อยากให้เธอไปคนเดียว แต่ตอนนี้ถูกสายตาของเขาจ้องมองแบบนี้ หานมู่จื่อ จึงได้พยักหน้า
“พา……”
…….
วันที่สองหานชิงก็โทรหาหานมู่จื่อบอกให้เธอกลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน
ในใจของหานมู่จื่อ คิดว่าตนเองกลับประเทศมาก็นานแล้ว แต่ยังไม่ได้กินข้าวกับครอบครัวเลย จึงได้รับปากไป
แต่ก็เริ่มที่จะคิดมากอีกแล้ว ก่อนหน้านี้พี่ชายของเธอไม่เคยนัดเธอไปกินข้าวเลย ทำไมถึงได้มานัดเธอกินข้าวในช่วงเวลานี้ แล้วเมื่อวานเสี่ยวเหยียน ก็ได้พูดเรื่องเปิดร้านกับเธอพอดี ?
หรือว่ามีความเชื่อมโยงระหว่างสองเหตุการณ์นี้หรือเปล่านะ ?
หานมู่จื่อได้พูดกับเย่โม่เซินอย่างเต็มที่ แต่สีหน้าของเย่โม่เซินก็นิ่ง
“เรื่องของคนอื่นคุณอย่าไปยุ่งเลย”
เมื่อเธอได้ยินแล้วก็ไม่พอใจทันที
“อะไรที่เรียกว่าฉันไปยุ่ง ฉันแค่อยากจะรู้ว่าระหว่างสองเรื่องนี้มีความเชื่อมโยงกันไหม อีกอย่างนั่นก็ไม่ใช่คนอื่น หานชิงเป็นพี่ชายใหญ่ของฉัน ส่วนเสี่ยวเหยียนก็เป็นเพื่อนสนิทของฉัน ถ้าพวกเขาสามารถอยู่ด้วยกันได้จริงๆ นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี”
เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นสบตากับใบหน้าของเธอ
ทันใดนั้นดวงตาอันเยือกเย็นคู่นั้นก็ร้อนขึ้น ร้อนจนใบแทบจะเป็นรูออกมาบนใบหน้า
“คุณ ทำไมคุณต้องใช้สายตาแบบนี้มองฉันด้วยล่ะ ?”
เย่โม่เซินเดินมา แล้วขังเธอไว้ในอ้อมแขน
“ถ้าพี่ชายของสนใจเขาจริงๆ เขาจะทำด้วยตัวเอง แต่ถ้าไม่ใช่ แม้ว่าคนข้างๆ จะผลักอย่างไร เขาก็ไม่กระดิกแม้แต่นิดเดียว”
หานมู่จื่อ : “……พูดเหมือนคุณเคยมีประสบการณ์มาเลยนะ”
เธอลดสายตาแล้วบ่นไปหนึ่งประโยคอย่างระมัดระวัง
แต่ทันทีที่เธอก้มหัวลง ก็ถูกเย่โม่เซินจับคางไว้ จากนั้นเธอก็ได้เงยหน้าขึ้นมาใหม่ตามมือของเขา
“ไม่มีได้อย่างไร ตอนแรกที่ผมไปนัดบอด คุณนายเย่ ก็มองอยู่ข้างๆ ไม่ใช่เหรอ ?”
ตอนแรกหานมู่จื่อ เพียงแค่รู้สึกงงเล็กน้อย กลับไปคิดเป็นเวลานาน เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ทันใดนั้นก็จ้องมองตาโตด้วยความตกใจ
“คุณ คุณ……จำได้แล้วเหรอ ?”
มีรอยยิ้มจางๆ บนดวงตาของเย่โม่เซิน
“พอจำได้บ้าง”
“แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกฉัน ?”
บอกเธอ ? ดวงตาของเย่โม่เซินก็ลึกซึ้งไปบ้าง “อยากเซอร์ไพรส์คุณอย่างไรล่ะ”
ในความเป็นจริงแล้วเขายังไม่ฟื้นฟูเต็มที่ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ยังจำไม่ได้ รวมถึงความทรงจำที่สลับซับซ้อน ดังนั้นเย่โม่เซินกลัวว่าเมื่อพูดไปแล้วเธอจะถามไปเรื่อยๆ แล้วก็เป็นห่วง
ตอนนี้เธอยังท้องอยู่ ไม่ควรที่จะเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้
เมื่อได้ยินว่าเขาเซอร์ไพรส์ตนเอง หานมู่จื่อก็ซาบซึ้งใจไปบ้าง แต่ก็รู้สึกตรอมใจไปบ้าง ช่วงเวลาที่ฟื้นฟูความทรงจำนี้ เธอรู้ว่าเย่โม่เซินแอบกลืนความทุกข์ไว้เพื่อไม่อยากให้เธอรู้
เขาตั้งใจที่จะไม่ให้เธอรู้ ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยช่วยให้เขาสมปรารถนา
เขาทำตัวเหมือนคนปกติอยู่ทุกวัน ส่วนหานมู่จื่อก็แสร้งทำเหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
ไปกินข้าว นอน ออกไปข้างนอก แล้วกลับบ้านเก่าตระกูลเย่กับเขาตามปกติ
ตราบใดที่เขาค่อยๆ ฟื้นฟูในแต่ละวัน ไม่แสดงปฏิกิริยามากเกินไปก็ดีแล้ว
แต่ตอนนี้เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้ก็ยังรู้สึกกลุ้มใจ
หานมู่จื่อกดความขมขื่นไว้ในหัวใจ แล้วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปโอบคอของเย่โม่เซิน แล้วให้หน้าผากของตนเองไปติดกับเขา
“อยู่กันมาจนแก่เฒ่าขนาดนี้แล้ว ยังจะต้องเซอร์ไพรส์อะไรอีกล่ะ”
เธอพึมพำไปหนึ่งประโยคเบาๆ อย่างไรก็ตามลูกคนที่สองของเธอก็ใกล้จะคลอดแล้ว
“อยู่กันมาจนแก่เฒ่าขนาดนี้แล้ว ?” เย่โม่เซินหรี่ตาขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่ารู้สึกประหลาดใจกับคำนี้ หลังจากคิดอย่างละเอียดแล้ว บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มจางๆ ออกมา นี่ก็ถือว่า “อยู่กันมาจนแก่เฒ่า อย่างน้อยก็ต้องรอให้คุณกับผมผมหงอก”
รอจนผมหงอก ?
หานมู่จื่อ งงงวย เธอไม่เคยนึกถึงฉากแบบนี้เลย หลังจากได้ยินคำพูดของเย่โม่เซิน ทันใดนั้นก็ปรากฏภาพผมหงอกดั่งหิมะของเธอกับเย่โม่เซิน
เพียงแค่คิดถึงมันก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ หานมู่จื่อ ถูไปที่หน้าผากของเขาเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นตกลงกันแล้วนะ จะต้องผมหงอกไปด้วยกัน หลังจากนี้ก็ไม่อนุญาตให้คุณเป็นอะไรไปอีกแล้วนะ”
“ครับ คุณนายเย่”
ทั้งสองคนพูดๆ ไปก็จูบกัน แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเย่โม่เซินที่เหยียบเบรกรถได้ทันท่วงที เขาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ และเมื่ออยู่กับหานมู่จื่อได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็ต้องแยกไปห้องน้ำอีกแล้ว
หานชิงชวนเธอไปกินข้าวเย็น ตอนแรกหานมู่จื่อว่าจะไม่พาเย่โม่เซินไป เพราะว่าพี่น้องเจอกันทั้งทีก็ต้องมีสิ่งที่อยากจะพูดมากมาย แม้ว่าจะมีเย่โม่เซินอยู่ก็ไม่ใช่ไม่สะดวกตรงไหน แต่หานมู่จื่อกังวลว่าเมื่อตนเองได้คุยกับหานชิงแล้วจะไม่ได้แยแสเขา
ในตอนแรกหานมู่จื่อ คิดเช่นนี้ จึงได้พูดกับเย่โม่เซินไปแบบนั้น ตอนที่อยู่บนรถเมื่อเย่โม่เซินได้ยินคำพูดของเธอแล้ว จึงพูดออกไปตรงๆ ว่า “ไม่เป็นอะไรหรอก คุณก็คุยของคุณไปเลย”
แล้วเป็นไงล่ะ ? เธอได้คุยกับหานชิง ส่วนเย่โม่เซินนั่งอยู่ข้างๆ เธอ ไม่ได้เอ่ยปากพูดจริงๆ แต่บางทีก็จับมือของเธอประสานกันแน่น บางทีก็ช่วยจัดผมอันสวยไปเกี้ยวที่หลังหู บางทีก็ช่วยเธอจัดคอเสื้อ จากนั้นไม่นานก็ช่วยห่มเสื้อให้เธอ
มีทุกๆ เหตุผล
เมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ หานมู่จื่อ ยังจะสามารถคุยกับหานชิงได้ดีเหรอ ?
เห็นได้ชัดว่าไม่ได้
แม้ว่าเย่โม่เซินจะไม่ได้พูดอะไร แต่ความรู้สึกของการมีอยู่ของเขามันรุนแรงมาก ในที่สุดหานมู่จื่อทนไม่ได้ จึงดุเย่โม่เซินไปเบาๆ
“คุณกำลังทำอะไรเนี่ย ?”
เมื่อเผชิญกับสายตาที่โกรธเกรี้ยวของเธอ ในสายตาของเย่โม่เซินก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ผมทำอะไรเหรอ ?”
“ก่อนที่พวกเรามา ไม่ใช่ว่าเราตกลงกันแล้วเหรอ ? ฉันจะพูดของฉันอย่างไรล่ะ”
“อืม” เย่โม่เซินพยักหน้า “ต่อสิ”
หานมู่จื่อ : “……คุณคิดว่าคุณไม่ได้พูดอะไรแล้วมันจะไม่รบกวนฉันอย่างนั้นเหรอ ?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่โม่เซินก็เลิกคิ้วขึ้น เหมือนจะคิดเช่นนั้น
เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของเขา หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน จึงได้จับแขนเสื้อของเขาแล้วดึงเขาขึ้นมาโดยตรง “พี่คะ ฉันจะคุยกับเขานิดหน่อย คุณไปรอฉันที่ห้องอ่านหนังสือแป๊บหนึ่งนะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณอยู่”
สายตาของหานชิงกระตุกเล็กน้อย หลังจากมองผ่านใบหน้าของเย่โม่เซินชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้า
“ได้”
หลังจากเขาลุกขึ้นจากไปแล้ว หานมู่จื่อก็ได้ดึงเย่โม่เซินแล้วดันหลังเขาไปข้างนอก
“เพิ่งกินข้าวเสร็จคุณก็ไปเดินย่อยอาหารที่สวนดอกไม้เลยนะ”
รูปร่างที่สูงใหญ่ของเย่โม่เซินที่อยู่ภายใต้การผลักของเธอก็ขยับไปข้างหน้าเล็กน้อยอย่างยากลำบาก เขาจับมือขาวคู่หนึ่งของเธอ “จะมีคำพูดคุยกับพี่ของคุณเยอะแยะขนาดนี้เลยเหรอ ? แถมยังไม่ให้ผมฟังด้วย ?”
หานมู่จื่อ จ้องมองเขา “ฉันจะคุยเรื่องเสี่ยวเหยียน คุณต้องฟังด้วยเหรอ ?”
