บทที่1048 กลับประเทศ
นานิ ?
เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตาแล้วมองยู่ฉือจินที่อยู่ตรงหน้า
เมื่อกะพริบตาอีกยู่ฉือจินที่อยู่ข้างหน้ายังคงจับจ้องเขาเช่นเดิม แม้ว่าบนใบหน้าจะมีรอยยิ้ม ดวงตาหรี่ลงเป็นเส้นเดียว แต่สีหน้าบนใบหน้ากับดวงตานั้นไม่ได้มีอารมณ์ที่ล้อเล่นแม้แต่น้อย
เขาก็กะพริบตาอีก หรือว่า……นี่เป็นความคิดที่แด๊ดดี้คิดขึ้นมา ?
ในสมองของเสี่ยวหมี่โต้วเหลือเพียงความคิดเดียว นั่นก็คือ……เหมือนแด๊ดดี้จะล่อเขาให้ตกสู่สภาวะลำบาก ?
เขาไม่ต้องการบริษัทของคุณตาทวด ดังนั้นก็เลยทิ้งบริษัทที่ใหญ่ขนาดนั้นให้กับเขา ?
อืม ทิ้งให้เขาที่ไม่รู้เรื่องอะไร เด็กน้อยอายุเพียงห้าหกขวบ !!
QAQแง !! แด๊ดดี้เลว !!
ผู้ชายที่ทำร้ายหม่ามี้ไม่ใช่ของดีอย่างที่คิดไว้ !
ตอนนี้เป้าหมายก็หันมาหาเขา เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกน้อยใจ !
“เสี่ยวหมี่โต้ว ?” ยู่ฉือจินเห็นเสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ตอบคำพูด จึงคิดว่าเขายังฟังไม่เข้าใจ ก็เลยอธิบายไปอีกครั้ง : “คุณก็อย่าเพิ่งกังวลนะ ตาทวดหมายความว่าจะยกบริษัทให้คุณ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ รอให้หลังจากเสี่ยวหมี่โต้วมีความสามารถในการบริหารก่อน คุณคิดดูสิ ถ้าเป็นแบบนี้ ในอนาคตเสี่ยวหมี่โต้วจะมีทรัพย์สินหลายพันล้านเลยล่ะ”
เสี่ยวหมี่โต้วเอียงหัว
เขาอายุแค่หกขวบและจะมีทรัพย์สินหลายพันล้าน ?
ฟังดูเหมือนจะเก่งมาก !
แต่เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกว่าการบริหารบริษัทที่ใหญ่ขนาดนั้น มันจะต้องเหนื่อยมากแน่ๆ อีกอย่าง ความฝันของไม่ใช่การเป็นประธานแบบแด๊ดดี้ของเขา
ความฝันของเขา……
เสี่ยวหมี่โต้วเบะปาก สีหน้าเผยความหมายให้เห็นได้ชัดว่าไม่ยินดี
ยู่ฉือจินก็นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแบบนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาบ้าง จึงพูดไปว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว ตาทวดจะไม่บังคับคุณนะ ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วไม่ยอม คุณก็สามารถพิจารณาให้ดีๆ หรือว่าตาทวดจะเอาของพวกนี้เปลี่ยนเป็นเงินสดมอบให้เสี่ยวหมี่โต้ว เพื่อให้แน่ใจว่าอนาคตของเหลนของฉันไม่ใช้ชีวิตที่ดี”
ในความเป็นจริงแล้ววิธีแบบนี้มันไม่ถูกต้อง
จะกลายเป็นการรักและตามใจมากเกินไป ถ้ารุนแรงบางทีจะทำให้บุคลิกของเด็กบิดเบี้ยวไป จะทำให้รู้สึกว่ามีหลักประกัน ในอนาคตก็ไม่ต้องพยายามแล้ว ไปที่ไหนก็ใช้อย่างฟุ่มเฟือย
แต่ถ้าเป็นเสี่ยวหมี่โต้ว ยู่ฉือจินรู้ว่าตนเองไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องพวกนี้
เอาสิ่งที่ตนเองพยายามมาทั้งชีวิตยกให้ลูกๆ หลานๆ ในครอบครัวของตนเอง ยู่ฉือจินไม่ได้รู้สึกเจ็บใจแม้แต่น้อย เพียงแต่รู้สึกเสียดายไปบ้าง
ในตอนแรกเสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากจะยอมรับ แต่เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วก็รู้สึกว่าเมื่อรับสิ่งเหล่านี้แล้วก็เหมือนไม่ได้มีผลกระทบต่อความฝันของเขา
อย่างไรก็ตาม ยังมีเวลาอีกนานก่อนที่เขาจะบรรลุนิติภาวะ และด้วยบริษัทที่ใหญ่ขนาดนี้ เดี๋ยวเขาก็ค่อยหาคนใครสักที่เชื่อถือได้ไปบริหารก็พอแล้ว ส่วนเขาก็เป็นผู้อยู่เบื้องหลังแล้วไล่ตามความฝันของตนเองอย่างสงบสุขก็ดีมากแล้วไม่ใช่เหรอ ?
“คุณตาทวดครับ ตาอย่าคิดแบบนี้สิ เสี่ยวหมี่โต้วรับปากคุณตาทวดแล้วครับ”
“นายว่าอย่างไรนะ ?” ยู่ฉือจินดีใจมาก “เสี่ยวหมี่โต้วพูดจริงๆ ใช่ไหม ?”
เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า “ครับ”
“โอเค ดีๆๆ !”
บางทีอาจเป็นเพราะความดีใจเกินไป ยู่ฉือจินจึงได้พูดคำว่าดีต่อเนื่องกัน จากนั้นก็พูดไปอีกว่า “งั้นฉันจะรีบแจ้งข่าวดีนี้ให้แด๊ดดี้ของนายรู้นะ”
เสี่ยวหมี่โต้วนั่งกะพริบตาอยู่ที่เดิม
หูย เหมือนว่าเขาจะกลายเป็นคนรวยมากเลย
*
สามวันต่อมา
ยู่ฉือจินก็กลับประเทศพร้อมเสี่ยวหมี่โต้ว
เย่โม่เซินกับหานมู่จื่อก็ไปรับที่สนามบินด้วยกันทั้งสองคน จากนั้นก็พาไปพักที่วิลล่าไห่เจียง
หลังจากเสี่ยวหมี่โต้วกลับประเทศแล้ว นอกจากได้นั่งคุยกับหม่ามี้นานแล้ว จากนั้นก็ไปคิดบัญชีกับแด๊ดดี้ แล้วยังโทรวิดีโอกับเสี่ยวเหยียน
“คุณน้าเสี่ยวเหยียนผมกลับประเทศแล้วนะ อยากกินอาหารที่คุณน้าเสี่ยวเหยียน ทำมากเลยครับ”
จางเสี่ยวเหยียนกับหนูน้อยคนนี้ได้ใช้ชีวิตมาด้วยกันเกือบห้าปี แม้ว่าจะไม่ใช่แม่ลูกกัน แต่ความสัมพันธ์ก็แทบจะเหมือนแม่ลูกกัน ตอนนี้เห็นเสี่ยวหมี่โต้วออดอ้อนตนเองขนาดนี้ ใจของเธอก็อ่อนลงทันที
“เสี่ยวหมี่โต้วว่านอนสอนง่ายจังเลยนะ ถ้าอยากกินอะไร น้าเสี่ยวเหยียนจะทำให้คุณกินนะ”
“แต่ผมได้ยินหม่ามี้พูดว่าคุณน้าเสี่ยวเหยียนลาออกแล้ว แล้วก็ไม่ได้พักอยู่ตรงที่เราอยู่ด้วยกันเมื่อก่อนแล้ว” ท่าทางของเจ้าตัวเล็กดูเหมือนจะเสียใจมาก คิ้วก็เปื้อนด้วยความเศร้าเล็กน้อย “คุณน้าเสี่ยวเหยียนไปไหนเหรอครับ ต่อไปก็ไม่อยากเห็นเสี่ยวหมี่โต้วแล้วใช่ไหม ?”
จางเสี่ยวเหยียน : “ไม่มีเรื่องแบบนี้หรอกน่า ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน น้าเสี่ยวเหยียนจะไปรับคุณได้ไหม ?”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
จางเสี่ยวเหยียนก็นั่งแท็กซี่ไปยังวิลล่าไห่เจียง เห็นเสี่ยวหมี่โต้วรอเธออยู่ไกลๆ
“พี่คะ รบกวนคุณรออยู่ที่นี่สักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะนั่งรถของคุณกลับไป”
คนขับรถพยักหน้า “ครับผม”
หลังจากที่จางเสี่ยวเหยียนลงจากรถแล้วก็ได้ปิดประตูรถแล้วรีบเดินไปข้างหน้าเสี่ยวหมี่โต้ว ตอนที่เธอเดินไปก็ได้ถอดผ้าพันคอจากคอลงมา เมื่อถึงแล้วก็ได้สวมใส่ไปที่ตัวของเสี่ยวหมี่โต้วโดยตรง
“อากาศหนาวขนาดนี้ ทำไมคุณไม่สวมผ้าพันคอแล้วค่อยออกมาล่ะ อีกอย่างทำไมมีแต่คุณคนเดียว ? แด๊ดดี้กับหม่ามี้ของคุณล่ะ ?”
“แด๊ดดี้กับหม่ามี้อยู่ด้วยกัน ผมไม่ได้ไปรบกวนพวกเขา”
เมื่อเห็นท่าทางปลิ้นปล้อนของเขา เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แล้วยื่นมือไปหยิกแก้มของเขา และพูดไปเบาๆ ว่า “ทำไมคุณถึงเลวขนาดนี้เนี่ย ?”
เสี่ยวหมี่โต้วขยิบตา : “คุณน้าเสี่ยวเหยียน ผมทำไม่ถูกเหรอครับ คือแด๊ดดี้บอกว่าแม้ว่าผมจะกลับประเทศแล้ว แต่ก็ไม่ควรจะไปรบกวนชีวิตของเขากับหม่ามี้สองคน”
เสี่ยวเหยียน : นึกไม่ถึงเลยว่าลับหลังคุณชายเย่จะเป็นแบบนี้ เธอรู้สึกทำอะไรไม่ถูกและอึดอัดไปบ้าง จึงได้แต่เปลี่ยนเรื่อง
“งั้นเอาเถอะ แต่ว่าอีกสักครู่คุณก็ต้องส่งข้อความให้หม่ามี้ของคุณว่าคุณจะออกไปกับฉันแล้ว ไม่เช่นนั้นหม่ามี้ของคุณจะเป็นห่วงคุณถ้าหาคุณไม่เจอ”
จากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็พยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย
หลังจากนั้นเสี่ยวเหยียนก็พาเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นไปบนรถ เมื่อขึ้นไปรถแล้วเสี่ยวหมี่โต้วก็สังเกตได้ว่าบนรถมีถังเก็บความร้อนก็รู้สึกตื่นเต้นไปบ้าง : “คุณน้าเสี่ยวเหยียน คือคุณตั้งใจเอามาให้ผมเป็นพิเศษเหรอ ?”
เมื่อพูดจบเสี่ยวหมี่โต้วก็กอดถังเก็บความร้อน และต้องการจะเปิดออก
เมื่อเห็นการแสดงออกอย่างตื่นเต้นและตั้งตารอบนใบหน้าของเขา เสี่ยวเหยียนก็ไม่อยากทำลายสภาพของเขาในตอนนี้ แต่ถังเก็บความร้อนนี้เขาจะเอาไปที่โรงพยาบาล ถ้าถูกเสี่ยวหมี่โต้วกินไปหมดก็จะไม่มีอีกแล้ว
เธอจึงได้ทำท่าทางที่ห้ามเขาอย่างลำบาก
“เสี่ยวหมี่โต้วนี่ก็ ถังเก็บความร้อนนี้ไม่ได้ให้คุณนะ ดังนั้นกินไม่ได้นะจ๊ะ”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ การเคลื่อนไหวของมือของเสี่ยวหมี่โต้วก็หยุดกึกลง ไม่นานนักก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าหดหู่ แล้วพูดออกไป “คุณน้าเสี่ยวเหยียน มีเบบี๋ของคนอื่นอยู่ข้างนอกแล้วใช่ไหม ?”
เสี่ยวเหยียน : “…….”
“คุณน้าเสี่ยวเหยียนไม่ดี !” เสี่ยวหมี่โต้วผลักถังเก็บความร้อนคืนกลับไปให้เสี่ยวเหยียน จากนั้นก็กอดอกอย่างขุ่นเคือง แล้วไปนั่งอยู่ข้างๆ หันหลังให้กับเสี่ยวเหยียน ไม่สนใจเธอ
แต่ท่าทางแบบนี้ของเขาดูน่ารักมาก
แม้แต่คนขับรถที่ได้เห็นท่าทางแบบนี้แล้วก็อดขำไม่ได้ แล้วพูดออกไป “สาวน้อย เด็กคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับคุณเหรอ ? น่ารักขนาดนี้ แถมยังหน้าตาดีอีก”
มุมปากของเสี่ยวเหยียน กระตุกขึ้น จากนั้นจึงพูดต่อไปว่า “เป็นลูกชายของเพื่อนฉันเองค่ะ คุณอย่าไปชมเขาเลย เดี๋ยวเขาตัวลอย”
“เสี่ยวหมี่โต้ว”
เสี่ยวเหยียน เรียกเสี่ยวหมี่โต้วไปหนึ่งคำ เสี่ยวหมี่โต้วก็ฮึมอย่างหนัก แล้วไม่สนใจเธอ
เสี่ยวเหยียนยิ้มก็ไม่ใช่ร้องไห้ก็ไม่เชิงอยู่บ้าง แล้วพูดออกไปว่า “นี่คืออาหารที่ฉันจะต้องเอาไปส่งที่โรงพยาบาล คุณเข้าใจแล้วไหม ?”
เมื่อได้ยินคำว่าโรงพยาบาล สุดท้ายเสี่ยวหมี่โต้วก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ จึงได้หันกลับมาทันที “คุณน้าเสี่ยวเหยียน ใครไม่สบายเหรอครับ ?”
