บทที่115 ตัวตนที่แท้จริง
เสิ่นเฉียวตกอยู่ในภวังค์
ตั้งแต่เธอแต่งงานกับเย่โม่เซินเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย ไม่ใช่ไม่คิด แต่เพราะไม่เคยคิดจะจากเขา ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะเขาให้ข้อตกลงไว้ว่า ให้เวลาเธออย่างน้อยหกเดือนหลังจากนั้นค่อยหย่า
“เสิ่นเฉียว?”
หายเส่โยวเรียกเธอ จึงทำให้ได้สติกลับมา
เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างเก้อเขิน: “เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ?”
แววตาของหานเส่โยวเปลี่ยนไปหลายนาที: “เธออยากจะ…ไปจากเขาใช่รึเปล่า?”
ได้ฟังอย่างนั้น เสิ่นเฉียวมีสีหน้าเปลี่ยนไปมาก: “เปล่า!”
เธอลังเลที่จะไปจากเย่โม่เซินได้อย่างไรกัน? ถึงแม้ว่า…เขาจะเป็นคนที่ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เธอประทับใจ แต่ลึก ๆ ในตัวเขาก็ยังรังเกียจผู้หญิงของเขาที่มีตัวตนแบบนี้ สำหรับเขาแล้วเธอก็คือความอัปยศ
ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมจะให้ใครรู้สถานะของเธอ ให้เธอเป็นเพียงผู้ช่วยเท่านั้น
“ต่อให้หาผู้ชายคนนั้นไม่พบ ข้อตกลงของเราก็จะจบลงอยู่ดี ฉันจะเป็นคนไปเอง” เสิ่นเฉียวพูดเบา ๆ
ได้ยินอย่างนั้น หานเส่โยวก็ถอนหายใจ: “งั้นก็ดี ฉันยังคิดว่าเธอจะตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว”
“เอาล่ะ เรากลับเข้าเรื่องดีกว่า ตอนนี้เราติดต่อนักออกแบบคนนั้นได้แล้ว พี่ชายฉันอยู่ระหว่างทางไปหาเขา รอหาเขาเจอจะได้ถามว่าชุดสูทนั้นเขาเอาให้ใครไป”
เมื่อฟังถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: “เส่โยว ลำบากพวกเธอเลยนะ ไหนจะยังมีพี่ชายเธออีก…ต้องมาช่วยฉันตั้งมากมาย ถ้าหากว่ามีเวลาว่างล่ะก็ ให้ฉันเลี้ยงข้าวพวกเธอนะ”
ถึงแม้ว่าจะรู้จักกับหานเส่โยวมานาน แต่เสิ่นเฉียวก็ยังไม่เคยพบพี่ชายคนนั้นของเธอ
หานเส่โยวเพิ่งจะมารู้จักกับครอบครัวทีหลัง เป็นเวลาสั้น ๆ ไม่กี่ปี เธอเข้ากับคนที่บ้านได้อย่างดี
เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวบอกว่าจะเลี้ยงข้าวพี่ชายของเธอ สีหน้าของหานเส่โยวก็เปลี่ยนไปทันที แววตาเธอเปลี่ยนไปดูลุกลี้ลุกลน: “กิน กินข้าวเหรอ? ฉันว่าไม่ต้องหรอกมั้ง? พี่ชายฉัน…เขายุ่งมากน่ะ!”
“งั้นไม่เป็นไร เอาไว้พี่ชายเธอว่างแล้วฉันค่อยชวนเขามากินข้าวนะ”
หานเส่โยวพยักหน้า “ได้ ได้สิ”
จากนั้นหานเส่โยวก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว “อีกไม่กี่วันก็คงรู้แล้วว่าคนคนนั้นเป็นใคร เฉียวเฉียว ถึงเวลานั้นฉันจะบอกเธอเป็นคนแรกเลย”
“ได้”
*
หลังจากที่หานเส่โยวไปส่งเสิ่นเฉียวที่บ้านตระกูลเย่ เธอเดินเข้าบ้านมาและพบกับคนรับใช้ “คุณหนูกลับมาแล้ว”
“อือ” เธอตอบอย่างหมดแรง
“คุณหนู นี่คือน้ำผลไม้เพื่อความงามสูตรพิเศษสำหรับคุณ” สาวใช้ยกน้ำผลไม้มาวางด้วยความเอาใจ
หานเส่โยวหยุดอยู่ตรงนั้น เธอมองดูแก้วน้ำผลไม้อยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เยาะเย้ยและเคาะน้ำผลไม้: “น้ำผลไม้เพื่อความงาม? เอามาเพื่อเอาใจของปลอมอย่างฉันงั้นเหรอ ของแบบนี้เธอยังกล้าเอามาให้ฉันอีกเหรอ?”
สาวใช้ได้ยินแล้วตกใจกลัว คุกเข่าลงด้วยใบหน้าซีดขาว
“ขอโทษค่ะคุณหนู แต่นั่นคือน้ำผลไม้แห่งความงามพิเศษของเราจริง ๆ”
“หึ” หานเส่โยวเตะเศษซากออกจากเท้าของเธอ “ยังไม่รีบเก็บอีก อยากจะให้เศษแก้วมันบาดเท้าคุณหนูอย่างฉันงั้นเหรอ?”
คนรับใช้ตกใจมากจึงรีบทำความสะอาด เพราะการกระทำที่ตื่นเต้นเกินไป เธอจึงถูกเศษแก้วบาดและเลือดไหลออกมา
หานเส่โยวเบือนสายตาหนีอย่างรังเกียจ: “นี่มันบ้าอะไรกัน ทำไมกล้าทำเรื่องบาดตาต่อหน้าฉัน รีบเอาไปเลย!”
จากนั้นหานเส่โยวก็ก้าวขึ้นไปชั้นบนด้วยความโกรธด้วยรองเท้าส้นสูง
หลังจากที่เธอไปแล้ว กลุ่มสาวใช้ก็จับกลุ่มพูดคุยกัน
“เมื่อเทียบกับภรรยาคนก่อนบุคลิกของคุณหนูของเรานั้นแตกต่างกันมาก”
“นั่นสิ คุณนายคนก่อนจะเป็นคนใจร้ายขนาดนี้ได้ยังไง?”
“ฮึ พวกเธออย่าพูดไป คุณหนูหายไปตอนเด็ก ได้ยินว่าก่อนหน้านี้พ่อของเธอเป็นผีพนัน ไม่ขายเธอไปก็ดีเท่าไหร่แล้ว คนที่ไม่ได้รับการสั่งสอนแบบนี้เข้ามาในตระกูลหาน ก็ต้องใช้เวลาอยู่แล้ว ตอนนี้เธอถือว่าเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหาน พวกเราก็ต้องอดทนไว้”
“แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่า…เธอไม่มีความเป็นหนูใหญ่แห่งตระกูลหานเอาเสียเลย เหมือนมนุษย์ป้ามากกว่า”
“คำพูดแบบนี้เธอยังกล้าพูดอีก อย่าให้คุณหนูเธอได้ยินเข้า เธอได้โดยไล่ออกแน่”
สาวใช้คนนั้นกลัวจนรีบปิดปาก กลุ่มสาวใช้รีบเก็บกวาดพื้นให้สะอาด
หลังจากที่หานเส่โยวเข้าห้องแล้ว เธอโทรศัพท์ไปหาหานชิงพี่ชายของเธอ
โทรศัพท์ดังอยู่ไม่นาน ปลายสายก็รับโทรศัพท์
“พี่คะ!” เสียงของหานเส่โยวเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานน่ารักขึ้นมา ต่างจากเมื่อครู่ที่เธอพูดกับสาวใช้ลิบลับ
“มีอะไร?” หานชิงที่ปลายสายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เป็นจริงเป็นจังจนทำให้คนกลัว
หานเส่โยวได้ยินแล้วรู้สึกหนังศีรษะมันชาขึ้นมา เธอพูดขึ้นเบา ๆ: “คือว่า…พี่ไปถึงต่างประเทศรึยังคะ? พี่หาคนคนนั้นเจอรึยังคะ?”
“ยังไม่เจอ”
“อ่อ งั้นพี่…”
“ฉันยังมีเรื่องอีกเยอะต้องไปทำ” หานชิงพูดเตือนขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
หานเส่โยวรีบพูดขึ้น: “งั้นพี่ไปทำเถอะค่ะ”
ไม่รอว่าเธอจะพูดอะไรต่อ หานชิงก็วางสายไปแล้ว
หานเส่โยวค่อย ๆ กระชับนิ้วของเธอแน่นเพื่อฟังเสียงที่วุ่นวายที่มาจากข้างในนั้น
ถึงแม้ว่าหลังจากที่เข้ามาตระกูลหานแล้ว พี่ชายของเธอจะทำทุกอย่างตามที่เธอร้องขอ แต่เขาก็ไม่เคยให้ความสนิทกับเธอ และไม่เคยพูดอะไรกับเธอมากมาย หานเส่โยวมักจะหาทางเพื่อเข้าใกล้เขา เขาก็มักจะตีตัวออกห่าง
เรื่องภายในตระกูลหานล้วนเป็นเขาที่คอยจัดการ ดังนั้นหานเส่โยวจึงอยากจะเป็นที่โปรดปรานของเขา
แต่หานชิงขึ้นชื่อเรื่องไม่เห็นอกเห็นใจใคร กับคนในบ้านก็ไม่เว้น
เธอไม่ควรคิดในตอนแรก แต่หานเส่โยวมีความลับเล็กน้อยในใจเธอจึงต้องกังวลเรื่องนี้
ถึงแม้ว่าภายหลังตระกูลจะยอมรับเรื่องบุตรสาว แต่หานเส่โยวไม่ใช่บุตรสาวที่แท้จริง
ไม่ผิด เธอรู้จักกับเสิ่นเฉียวมาหลายปี เรื่องที่เสิ่นเฉียวไม่รู้มันถูกเธอทำให้จบไปแล้ว ลูกสาวที่ตระกูลตามหาแท้จริงแล้วคือเสิ่นเฉียว หานเส่โยวเกลียดพ่อของเธอในเวลานั้นและแค่ต้องการกำจัดนักพนันให้พ้นทาง เธอจึงยืมตัวตนเสิ่นเฉียวไป
เมื่อใช้ตัวตนของเสิ่นเฉียว หานเส่โยวจึงได้กลายเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหาน
ตอนนี้คนที่เธอเป็นหนี้มากที่สุดคือเสิ่นเฉียว ดังนั้นเธอสาบานว่าเธอจะต้องทำดีกับเสิ่นเฉียวมากเป็นพิเศษ เพื่อชดเชยความรู้สึกผิดในใจเธอ
แต่วันนี้เสินเฉียวพูดเรื่องพวกนั้นทำให้เธอตกใจกลัวสุดขีด
ถ้าหากว่ามีสักวันที่หานชิงและเสิ่นเฉียวได้พบหน้ากัน นั่น…หานชิงจะจำเสิ่นเฉียวได้รึเปล่า? ถึงเวลานั้นเธอจะยังได้เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหานอยู่ไหม? คนอย่างหานชิง ถ้าหากว่าวันหนึ่งเขารู้ว่าเธอไม่ใช่บุตรสาวที่แท้จริงของตระกูลหาน เขาจะปฏิบัติตัวอย่างไรกับเธอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานเส่โยวก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ราวกับถูกโยนลงไปในทะเลสาบน้ำแข็ง แขนขาเย็นจนขยับไม่ได้
ไม่ได้ เธอไม่สามารถนั่งรอความตายได้ เธอจะต้องหาทาง…
หาทางให้หานชิงยอมรับเธอ
แต่ว่า เธอจะทำยังไง ให้หานชิงเชื่อมั่นในตัวเธอ? เขาไม่เคยใกล้ชิดกับเธอมาก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะขออะไรเขาก็ตอบรับทุกอย่าง เหมือนเรื่องของเสิ่นเฉียวในครั้งนี้ เธอแค่พูดไปอย่างนั้นเขาก็รับปากทันที
แต่ในใจของหานเส่โยวกลับไม่สงบ
ทำให้หานชิงและเสิ่นเฉียวไม่มีวันได้พบกัน นั่นคงเป็นวิธีที่ดีที่สุด
แต่ว่า…เธอจะป้องกันไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง? ถ้าหาก…มีวันใดที่พวกเขาพบกันโดยบังเอิญล่ะ?
“ไม่ได้ ไม่ได้…จะให้พวกเขาพบกันไม่ได้ พี่ชายเป็นคนขี้ระแวงอย่างนั้น เขาไม่เข้าใกล้ฉันคงเพราะเขากำลังสงสัยในตัวฉันแน่ ถ้าหากว่าเฉียวเฉียวได้เจอกับพี่ใหญ่ล่ะก็ พี่ใหญ่จะต้องจำได้แน่ แต่ว่า…แต่ว่าฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ?”
ไม่เอา…กำจัดเสิ่นเฉียวทิ้งไป?
ไม่ ไม่ได้! ในตอนที่เธอต้องตกระกำลำบาก ก็เป็นเสิ่นเฉียวที่ยื่นมาเข้ามาช่วยเธอหลายครั้ง หลังจากที่เธอใช้ตัวตนของเสิ่นเฉียว เธอก็สาบานว่าจะทำดีกับเสิ่นเฉียวให้มาก เธอไม่สามารถ…จะทำตัวอกตัญญูแบบนั้นได้
แต่ว่า เธอควรจะทำยังไงดีล่ะ?
