บทที่1445 นับว่าคุณมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่
“เซียวซู่ ฉันพูดกับคุณอยู่นะคุณได้ยินหรือเปล่า รีบวางฉันลงไป บนตัวคุณก็ยังมีบาดแผลอยู่ ตอนนี้แผลฉีกแล้ว เลือดไหลออกมาหมดแล้ว”
ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไป๋โกรธเขา คิดว่าถึงแม้ว่าเซียวซู่นั้นจะเป็นลมล้มพับไปกลางถนน เธอก็ไม่มีทางเป็นห่วงเขา ไม่มีวันสนใจเขาเด็ดขาด
แต่ตอนนี้เห็นเสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือด เสี่ยวไป๋จึงรู้ตัวขึ้นมาว่าตัวเองยังเป็นห่วงเขามากอยู่
แต่เซียวซู่นั้นไม่เชื่อฟังคำพูดของเธอ ยังคงดึงดันที่จะอุ้มเธอเดินออกไป เจียงเสี่ยวไป๋อยากจะขืนร่างออกจากตัวเขา ขัดขืนอยู่สักพัก เซียวซู่ก็อุ้มเธอแน่นขึ้นกว่าเก่า แผลก็ยิ่งฉีกเร็วขึ้น
เจียงเสี่ยวไป๋ก็ร้อนรนไม่ไหวขึ้นมาทันที เธอกัดริมฝีปากล่าง “ตกลงคุณจะวางฉันลงหรือเปล่า?”
คาดว่าคงเป็นเพราะน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เซียวซู่ก็เลยหันมาใส่ใจขึ้นมาหลายส่วน หยุดฝีเท้าแล้วหันไปมองเจียงเสี่ยวไป๋ จากนั้นก็เอ่ยออกไปว่า “ฉันทำให้เธอโกรธแล้ว การที่จะต้องทนต่อเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาเป็นห่วงฉัน”
ได้ยินอย่างนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็ถลึงตาใส่เขาไป แสดงท่าทางเย่อหยิ่งสุดๆ “ใครเป็นห่วงคุณกัน? คุณหลงตัวเองไปหน่อยมั้ย? คุณไม่ได้บาดเจ็บเพราะฉันสักหน่อย ถ้าฉันเป็นห่วงคุณก็แปลกแล้ว”
พูดจบก็เหมือนจะกลัวว่าเซียวซู่จะไม่เชื่อ เจียงเสี่ยวไป๋ตีมือเขาไปอย่างไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย “รีบวางฉันลง คุณคิดว่ากลิ่นคาวเลือดบนตัวคุณมันหอมมากหรือไง? คุณรับไหว แต่ถูกคุณอุ้มอย่างนี้ฉันจะรู้สึกว่ามันเกินที่จะรับไหวเอาหรือเปล่า?”
ที่แท้เธอก็รังเกียจกลิ่นคาวเลือดบนร่างตน
เซียวซู่เข้าใจขึ้นมาทันใด ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดมาตั้งนานแล้วเขาไม่ยอม แต่ตอนนี้หลังจากที่ได้ยินว่าเจียงเสี่ยวไป๋รังเกียจเขา เขาก็รีบวางเจียงเสี่ยวไป๋ลงอย่างรวดเร็วจริงๆ
หลังจากที่เท้าของเจียงเสี่ยวไป๋จรดลงพื้น ก็มองเขาไปอย่างจนใจ แอบแขวะเงียบๆอยู่ในใจ ยังเป็นคนที่ทำอะไรไม่คิดอยู่จริงๆ คนอื่นพูดอะไรเขาก็เชื่อหมด ด้วยมันสมองอย่างนี้ ปกติก็สามารถโบกมือลาจักรยานได้แล้ว!
แต่ดีเหมือนกันที่เขาไม่มีความคิดอะไรเลย เจียงเสี่ยวไป๋ถึงได้หลอกเขาได้ง่ายๆ
“เรียกรถเถอะ ถือโอกาสไปโรงพยาบาลจัดการกับแผลของคุณใหม่ด้วยสักหน่อย”
เซียวซู่อยากปฏิเสธ แต่เจียงเสี่ยวไป๋ได้เดินไปดักรถที่ข้างถนนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และยังหันกลับมาเอ่ยด้วยใบหน้าที่ดูรังเกียจ “ถ้าคืนนี้แผลคุณยังมีเลือดไหลออกมาอยู่ล่ะก็ คุณก็อยู่โรงพยาบาลไปซะ อย่าเข้าห้องมานอนกับฉัน”
ถูกเธอพูดมาอย่างนี้ เซียวซู่ก็ไม่กล้าปฏิเสธออกมาอีก
จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้ไปโรงพยาบาลเพื่อจัดการกับแผลใหม่เป็นเพื่อนเซียวซู่ คุณหมอจัดการให้เขาเสร็จก็ได้กำชับออกมา “อย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำ เพื่อไม่ให้มันติดเชื้อ พรุ่งนี้ค่อยมาเปลี่ยนยา”
เซียวซู่คงคิดว่ามันค่อนข้างจะยุ่งยาก ถามหมอเอายากลับไปใส่เองที่บ้านได้หรือเปล่า ถามเสร็จหัวก็ถูกเจียงเสี่ยวไป๋ตบลงมาทีนึง จากนั้นเธอก็แทรกขึ้นมา
“คุณหมอคะ พรุ่งนี้พวกเราจะมาเปลี่ยนยาตรงตามเวลาแน่นอนค่ะ”
จากนั้นก็ลากเซียวซู่ไป เดินไปพลางสอนเขาไปพลาง “คุณเปลี่ยนยาอะไรได้กัน? จะต้องมาโรงพยาบาลเปลี่ยนให้ดีๆสิ บาดเจ็บจนกลายเป็นแบบนี้แล้วคุณก็ช่วยซื่อสัตย์กับฉันสักหน่อยเถอะคุณ”
ในระหว่างที่กลับถึงบ้าน เจียงเสี่ยวไป๋เปิดประตูเข้าไปก็ได้พบว่าภายในบ้านยังเปิดไฟเอาไว้ บทที่เปลี่ยนรองเท้าในใจก็เกิดความไม่เข้าใจขึ้นมา “คุณกลับบ้านมาก่อน?”
“อืม”
เซียวซู่เดินตามหลังเธอเข้าประตูมา พร้อมเอื้อมมือไปปิดประตูให้ดี เขาก้มลงไปหยิบรองเท้ามา “กลับมาเห็นว่าเธอไม่อยู่ ก็ออกไปหาเธอ”
ชิส์ ก็นับว่าเขายังพอมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่บาร์เหล้าร้านนั้นกัน?” เจียงเสี่ยวไป๋หันหน้าไป สายตาเหล่มองเซียวซู่
“เซนส์”
อันที่จริงเมื่อก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไป๋และเซียวซู่ก็เจอกันที่นั่นอยู่หลายครั้ง ตอนนั้นเซียวซู่คิดว่าเจียงเสี่ยวไป๋คงจะอยู่ที่นั่น ก็เลยไป นึกไม่ถึงว่าจะทำให้เขาเจอเธอจริงๆ
เซนส์บ้านคุณสิ! ถ้าไม่เพราะกลัวว่าคุณจะหายาก ฉันก็จะต้องไปบาร์ที่พวกเราเคยเจอกันเมื่อก่อนอยู่แล้วมั้ยล่ะ? เจียงเสี่ยวไป๋ก็แอบค่อนแคะเงียบๆอยู่ในใจหลายคำ จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปด้านใน
บทที่เดินเข้าไปด้านใน เจียงเสี่ยวไป๋เห็นว่าบนโต๊ะมีอาหารอยู่หลายถุง อีกทั้งข้างๆก็ยังมีห่อของขวัญที่ห่อเอาไว้อย่างวิจิตรบรรจง เธอนิ่งตะลึงไปเล็กน้อย หันไปมองเซียวซู่
“นี่เป็นของที่คุณซื้อมา?”
“อืม”
ทั้งหมดล้วนเป็นของที่เขาซื้อมาเพื่อไถ่โทษกับเจียงเสี่ยวไป๋ ไม่รู้เลยว่าเธอจะชอบหรือเปล่า
อันที่จริงสำหรับผู้หญิงแล้ว การรับของขวัญนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดเรื่องหนึ่งแล้ว ไม่ว่าของขวัญชิ้นนี้จะเป็นของที่ตัวเองชอบหรือเปล่า ผู้หญิงก็เหมือนกับมังกร ชอบรับของขวัญก็เหมือนกับมังกรที่เกิดมาก็ชอบเก็บสะสมของที่ระยิบระยับมาตั้งแต่เกิด มันเกิดจากความชอบโดยสัญชาตญาณ
แน่นอนว่าก็จะมีกรณีพิเศษอยู่บ้าง แต่เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ใช่กรณีพิเศษนี้ เธอเองก็ชอบรับของขวัญเหมือนกัน จึงได้เข้าไปแกะรื้อของขวัญทันที
โดยเฉพาะอย่างยิ่งของที่เซียวซู่เอามาให้ตนเพื่อแสดงความสำนึกผิดตอนนี้ เธอในตอนนี้ได้เดินเข้าไปหยิบของขวัญขึ้นมา จงใจเขย่าตรงหน้าเซียวซู่ “นี่เป็นของที่คุณซื้อมา? ให้ฉัน หรือว่าจะเก็บเอาไว้ให้คนรู้ใจที่อยู่โรงพยาบาลของคุณคนนั้นกันล่ะ?”
คำพูดนั้นตรงท่อนหลังถามออกมาเสียจนทำเอาเซียวซู่ไปไม่เป็น เพราะว่าเขาซื้อมาให้เจียงเสี่ยวไป๋ เรื่องเมื่อตอนกลางวันเขาเองรู้สึกผิดต่อเจียงเสี่ยวไป๋จริงๆ แต่ถ้าได้ย้อนกลับไปอีกครั้ง ตอนนั้นเขาก็จะยังพุ่งเข้าไปในกองเพลิงเพื่อช่วยชีวิตคนทันทีอยู่ดี
“พูดมาสิ? ให้ฉันหรือเปล่า? ถ้าไม่ใช่ล่ะก็ งั้นฉันก็ไม่เอาแล้ว”
พูดจบเจียงเสี่ยวไป๋ก็เอากล่องวางลงไปบนโต๊ะ มือทั้งสองข้างกอดอกมองเซียวซู่ แทบจะไม่ต้องให้เขาบอกเหตุผลออกมาเลย
เซียวซู่มองเธออยู่สักพัก รีบเดินหน้าเข้าไป เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “ต้องถามอีกหรอ? ที่ตั้งวางอยู่นั่นก็เป็นของที่มอบให้เธอ นี่มองไม่ออกเลยหรอ?”
“มองออกก็เรื่องหนึ่ง อยากได้ยินคุณพูดออกมาจากปากตัวเองก็เรื่องนึง” เจียงเสี่ยวไป๋ยกยิ้มมุมปากยักคิ้วออกมา หยิบกล่องขึ้นมาแกะ เห็นสร้อยไข่มุกที่หรูหรามีรสนิยมเส้นหนึ่งที่อยู่ด้านใน ไข่มุกแต่ละเม็ดเล็กน่ารักเต็มเม็ด ถึงแม้ว่าจะเป็นสร้อยไข่มุกแต่ดูไปแล้วกลับล้ำค่ามากเหมือนกัน แค่แวบแรกเจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกชอบขึ้นมา หยิบเล่นอยู่ในมืออยู่นาน
ทันใดนั้นเองเซียวซู่ก็เอ่ยออกมา “ฉันสวมให้เธอ?”
ได้ยินอย่างนั้น เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาไปแวบนึง คิดไปแล้วก็ได้ยื่นไปให้เขาอยู่ดี “เอาเถอะ ช่วยฉันสวมเถอะ”
เซียวซู่รับสร้อยมาก็เดินอ้อมมาด้านหลังของเธอ เจียงเสี่ยวไป๋เอื้อมมือมารวบผมยาวถึงเอวขึ้นมา กลิ่นหอมจางๆของเธอก็ได้ฟุ้งกระจายออกมา เซียวซู่ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างเหม่อลอยเล็กน้อย มองเธอหลังจากที่รวบผมขึ้นมาแล้วก็เลยเผยให้เห็นลำคอขาวปรากฏออกมา
“ทำไม? ไม่ใช่ว่าจะสวมให้ฉันหรือไง? คุณจะเหม่ออะไรกัน?”
เซียวซู่ได้สติกลับมา เอาสร้อยมาสวมลงบนลำคอของเจียงเสี่ยวไป๋ ผิวขาวดุจหิมะของเจียงเสี่ยวไป๋ ไข่มุกกับผิวขาวของเธอแทบจะขับเข้าด้วยกัน บวกกับชุดที่เธอสวมในวันนี้ด้วยแล้ว ชุดราตรีเกาะอกนั้นเป็นสีเงิน ก็เลยดูเหมาะกันสุดๆ
เจียงเสี่ยวไป๋ก้มลงมอง ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาเบาๆ
“คุณอย่าคิดว่าคุณให้ของขวัญฉันแล้ว ฉันจะยกโทษให้คุณนะ อีกอย่าง ใครให้คุณซื้อไข่มุกกัน ไม่เห็นจะสวยเลยสักนิด!”
ทั้งๆที่เซียวซู่เห็นอยู่ว่าเธอหยิบสร้อยไข่มุกขึ้นมาดูอยู่นาน นึกว่าเธอจะชอบมากเสียอีก นึกไม่ถึงว่าเธอบอกว่าไม่สวย ก็คิดจริงจังขึ้นมาทันที
“งั้นฉันช่วยเธอถอดออก?”
“คุณกล้า!”
เจียงเสี่ยวไป๋ตวาดใส่เขาออกไปด้วยความไม่พอใจ “ไอ้ผู้ชายตายด้าน!”
เธอพูดอะไรก็เชื่อหมดจริงๆ? ไม่รู้เลยจริงๆว่าผู้ชายอย่างเซียวซู่ชั่วชีวิตนี้สะสมบุญอะไรมา ถึงได้มาเจอแฟนที่ดีอย่างเธอได้!
