บทที่1500 แก้มป่อง
ถางหยวนหยวน ตั้งได้เหมาะสมกับเจ้าตัวจริงๆ
ตากลมๆ ตัวกลมๆ
ตรงไหนก็กลม สมชื่อ
“หนูหยวนหยวนจ๊ะ”หานมู่จื่อหยิบทิชชูช่วยถางหยวนหยวนเช็ดปาก แล้วพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล “มาทักทายพี่ชายเขาก่อน ดีไหมจ๊ะ”
“ได้ค่ะ” ถางหยวนหยวนเอ่ยปากพูด เสียงของเธอน่ารักมาก เหมือนตัวเธอ
คุณน้าคนตรงหน้าให้ของอร่อยเธอกิน ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงชอบเธอมาก และเชื่อฟังคำพูดของเธอด้วย
“พี่คนนี้คือลูกชายของน้าเองจ๊ะ ชื่อเสี่ยวหมี่โต้ว”
พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “หม่ามี๊ นั่นมันชื่อเล่นของผม ทำไมต้องบอกชื่อเล่นของผมกับเธอด้วยล่ะครับ”
“พวกลูกเป็นเด็กเหมือนกัน เรียกชื่อเล่นมันผิดตรงไหนกัน”
“พี่ชายคะ แล้วชื่อจริงพี่ชื่ออะไรคะ”ผิดคาด ถางหยวนหยวนเป็นคนเอ่ยถามชื่อจริงของเสี่ยวหมี่โต้วเอง
เสี่ยวหมี่โต้วยกยิ้มอย่างได้ใจ “ฟังให้ดีนะ ชื่อของผมมีสี่คำ ยู่ฉือยี่ซู”
ดูเหมือนว่าถางหยวนหยวนจะไม่รู้จักสี่คำนี้ แต่กลับพยายามมองการออกเสียงจากปากของเสี่ยวหมี่โต้วแล้วพูดตาม
เพราะประโยคนี้ ทำให้เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกว่าเด็กสาวตรงหน้าเริ่มน่ารักขึ้นมาบ้างแล้ว อีกอย่างดูท่าเขาน่าจะอายุมากกว่าด้วย ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงเดินเข้าไปหาเธอ แล้วยื่นมือไปลูบศีรษะของเด็กสาวตรงหน้า
“เรียกได้ดีมาก ไหนเรียกพี่ชายอีกครั้งสิ ถ้าเรียกพี่ให้ช็อกโกแลต”
เรียกพี่ชายคำนึงได้กินช็อกโกแลตช็อกโกเลตอย่างนั้นเหรอ ของที่ถางหยวนหยวนชอบที่สุดก็คือช็อกโกแลต ตั้งแต่เกินจนถึงตอนนี้มีแค่สิ่งเดียวที่ทำให้เธอยอมแพ้ก็คือของกิน
“พี่ชายคะ” ถางหยวนหยวนแบมือกลมออกมาตรงหน้าแล้วดึงชายเสื้อของเสี่ยวหมี่โต้ว “พี่ชาย พี่ชายคะ ขอบคุณค่ะพี่ชาย”
เธอเป็นประเภทคนไม่ปฏิเสธคนที่ให้ของกินกับเธอ ดังนั้นถ้าการต้องเรียกพี่ชายแล้วได้ของกิน เธอก็จะเรียก น้อยครั้งที่เสี่ยวหมี่โต้วจะถูกเด็กผู้หญิงเรียกพี่ชายแล้วอารมณ์ดีได้ถึงขนาดนี้
ก่อนที่เสี่ยวโต้วหยาน้องสาวของเขาจะเกิด เขาก็เคยจินตนาการอยู่หลายครั้ง แต่เสี่ยวโต้วหยาจนถึงตอนนี้ก็เรียกเขาว่าพี่ชายแค่ไม่กี่ครั้งเอง ถึงแม้ว่าเขาจะสอนอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเสี่ยวโต้วหยาจะเรียกปะป๊า จนเสี่ยวหมี่โต้วอารมณ์เสีย
เขาถึงขั้นคิดว่าเสี่ยวโต้วหยาอยู่ฝั่งแด๊ดดี๊หรือเปล่า ตอนที่เขาให้เรียกพี่ชาย กลับพูดว่าปะป๊าออกมาแทน
ดังนั้นเสียงเรียกพี่ชายของถางหยวนหยวน ทำให้เสี่ยวหมี่โต้วอารมณ์ดีขึ้นมาก
หานมู่จื่อที่ยืนอยู่ด้านข้างเองก็เห็นเช่นกัน จึงพูดกับเสี่ยวหมี่โต้ว “หม่ามี๊ต้องไปดูแลเสี่ยวโต้วหยา ลูกช่วยดูแลน้องหน่อยได้ไหมจ๊ะ”
เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง“ได้เลยครับหม่ามี๊”
หลังจากหานมู่จื่อเดินจากไป ถางหยวนหยวนมองไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว รออยู่สักพักเสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เธอจึงยกนิ้วชี้ทั้งสองข้าชนกันอย่างเอียงอาย
ผ่านไปอีกสักพัก ถางหยวนหยวนก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองไม่ได้ เธอมองไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว
แต่เธอไม่พูดย้ำ ถึงช็อกโกแลตที่รับปากจะให้เธอ เพราะหม่ามี๊เคยบอกกับเธอ ว่าห้ามขอของกินจากคนอื่น ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะไม่ชอบเธอ อีกอย่างแบบนี้มันก็จะไม่มีมารยาท
ถ้าหากอีกฝ่ายอยากจะให้จริงๆ เธอไม่ต้องเอ่ยปากขอ อีกฝ่ายก็ให้อยู่ดี
ดังนั้นถึงแม้ถางหยวนหยวนจะชอบกินช็อกโกแลต แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีของเธอ
เสี่ยวหมี่โต้วเห็นสายตาที่ตั้งตารอของเธอ แต่เธอกลับไม่เอ่ยทวงคำสัญญาออกมา ตนเองจึงเอ่ยถามเอง “ตอนนี้พี่ไม่มีช็อกโกแลตติดตัว แต่พี่พาออกไปซื้อได้ กล้าออกไปด้วยกันไหม”
อ๊ะ
ถางหยวนหยวนเบิกตาโต ก่อนจะพยักหน้า “พี่ชายคะ หยวนหยวนไปด้วยค่ะ”
“งั้นตามพี่มา”
สุดท้ายถางหยวนหยวนก็รีบกระโดดลงจากเก้าอี้ แล้วเดินตามหลังเสี่ยวหมี่โต้วไปต้อยๆ พอเทียบกับขาสั้นกลมของเธอแล้วขาของเสี่ยวหมี่โต้วยาวกว่าเยอะเลย ดังนั้นเธอจึงต้องก้าวขาให้เร็วขึ้น ที่จริงแล้วก้าวปกติก็เร็วกว่าการก้าวเดินของถางหยวนหยวนแล้ว ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงได้แต่ต้องวิ่งถึงจะตามหลังเสี่ยวหมี่โต้วทัน
ตอนแรกยังทัน แต่หลังจากเดินไปได้สักพัก ถางหยวนหยวนก็เหนื่อยหอบแล้ว เธอมองไปทางพี่ชายที่ทั้งสูงทั้งผอม ใบหน้าของเธอแดงก่ำ แต่กลับไม่กล้าส่งเสียงขอร้อง
และในเวลานี้ เสี่ยวหมี่โต้วเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ จึงหยุดเดินแล้วหันไปมองทางถางหยวนหยวน
ถางหยวนหยวนกำลังวิ่งหอบตามหลังตนเองมา พอเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วหยุดเดินกะทันหัน เธอหยุดไม่ทัน จนเกือบจะสะดุดล้ม ยังดีที่เสี่ยวหมี่โต้วดึงตัวเธอไว้ทัน
พอได้ยินเสียงหอบหายใจอย่างแรงของเธอ เสี่ยวหมี่โต้วถึงได้รู้ว่าตัวเองเดินเร็วเกินไป เขาเดินช้าลง แล้วเหลือบมองไปที่ขาอวบของเธอ
เหมาะสมกับชื่อของเธอจริงๆเลย กลมมาก
แต่ถางหยวนหยวนเป็นประเภทถึงแม้จะตัวกลม แต่หน้าของเธอยังคงอมชมพูอย่างสุขภาพดี แววตาระยิบระยับ ริมฝีปากสีชมพู ทำให้ดูน่ารักมาก
เสี่ยวหมี่โต้วอดใจไม่ได้ จึงหยิกแก้มเธอ
“”พี่ชายคะ” ถางหยวนหยวนเอียงคอมองอย่างสงสัย เพราะการกระทำของเขา
พอเห็นภาพตรงหน้า เสี่ยวหมี่โต้วจึงอดที่จะหยิกแก้มของเธอไม่ได้
นุ่มนิ่ม น่าหยิกมากเลย
แต่พอเจอเข้ากับแววตาของเด็กสาวตรงหน้า เสี่ยวหมี่โต้วก็รีบดึงมือกลับทันที ก่อนจะพูด “ไม่มีอะไร น้องวิ่งเหนื่อยแล้วเดี๋ยวเราค่อยๆเดินไปกันเถอะ”
ถึงแม้ถางหยวนหยวนจะอายุน้อย แต่เธอกลับรู้ว่าเขากำลังยอมโอนอ่อนให้ ก่อนหน้านี้ถ้าเธอเดินช้า แม่ของเธอจะอุ้มเธอขึ้นมา
แต่พี่ชายไม่เหมือนกัน เขาไม่ใช่แม่ของเธอ แต่เขากลับยอมหยุดรอเธอ นั่นก็แสดงว่าเขาเป็นคนที่อบอุ่นและอ่อนโยนมาก
ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงเรียกเขาด้วยเสียงหวาน “ขอบคุณค่ะ พี่ชาย”
เสี่ยวหมี่โต้วค่อยๆพาเธอเดินตรงไปข้างหน้า หลังจากนั้นก็เดินไปเรียกคนขับรถ พาเธอออกไปซื้อช็อกโกแลตในซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้ที่สุด
คนขับไม่วางใจให้เด็กทั้งสองคนไปซื้อกันเอง จึงเอ่ยพูด “คุณชายน้อยครับ ผมไปด้วยดีไหมครับ”
ใครจะไปรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ต้องครับคุณลุง พวกเราเข้าไปกันเองก็พอ รอพวกเราก่อนนะครับ เดี๋ยวจะรีบออกมาครับ”
เสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กฉลาดหลักแหลม ดูจากท่าทางของเขาแล้วคงไม่น่าจะมีอันตราย คนขับรถจึงรับปาก
หลังจากนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็พาถางหยวนหยวนไปซื้อช็อกโกแลตในห้างสรรพสินค้า
เดิมทีตั้งใจจะซื้อแค่ช็อกโกแลต แต่ในขณะที่จะเดินไปซื้อช็อกโกแลตก็เจอเข้ากับสายไหม จึงเริ่มไม่ยอมเดินไปไหนจนเสี่ยวหมี่โต้วพบว่าถางหยวนหยวนไม่เดินตามมา พอหันกลับไปมองก็พบว่าเธอกำลังจ้องมองขนมสายไหมตาไม่กระพริบ
พอถางหยวนหยวนเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วกำลังมองเธออยู่ เธอก็หน้าแดง แล้วรีบก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย เสี่ยวหมี่โต้วเดินไปหยุดลงตรงหน้าเธอแล้วยื่นมือไปดึงถึงขนมสายไหมพร้อมหันไปถามเธอ “จะเอาเท่าไหร่”
