บทที่1545 ถางหยวนหยวนร้องไห้
ที่ห้องรับแขก
แม่บ้านได้ล้างผลไม้และของว่างวางไว้บนโต๊ะ เสี่ยวโต้วหยากำลังถือเกมส์คอนโซลเล่นAnipopอยู่ ในขณะที่ถางหยวนหยวนคอยเชียร์อยู่ข้างกายเธอ ก็ได้แอบยื่นมือไปหยิบองุ่นมาพวงนึง หลังจากเด็ดลงมาก็ได้เอาเข้าปากทีละลูกๆ และคอยป้อนให้เสี่ยวโต้วหยาอยู่เป็นครั้งคราว
เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้ ได้แต่ส่งเสียงเกลี้ยกล่อม: “ถางหยวนหยวน เมื่อกี๊เธอเพิ่งกินอิ่ม อย่ากินผลไม้เยอะเกิน”
ก่อนหน้านี้เธอก็ทานข้าวไปไม่น้อยแล้ว ตอนนี้ขืนกินผลไม้ลงไปอีก เดี๋ยวจะท้องอืดได้
เพราะฉะนั้น ที่เสี่ยวหมี่โต้วพูดเพราะหวังดีกับเธอล้วนๆ
ใครจะไปรู้ถางหยวนหยวนได้ยินเขาเรียกชื่อเต็มของตัวเอง แถมยังเรียกด้วยเสียงดุ พริบตาเดียวก็อึ้งค้างเลย จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว
พบว่าเสี่ยวหมี่โต้วขมวดคิ้วไว้ ดูท่าเหมือนโกรธ ทันใดนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงทันที: “ขอ….ขอโทษค่ะ พี่ชาย หยวนหยวนไม่ได้ตั้งใจค่ะ”
ระหว่างพูด ถางหยวนหยวนก็ดวงตาแดงก่ำแล้ว องุ่นในมือก็ไม่กินแล้ว
เสี่ยวหมี่โต้วเห็นสถานการณ์แล้วอึ้ง: “เธอร้องไห้ทำไม?”
เขาแค่บอกให้เธออย่ากินเยอะ กลัวเธอจะท้องอืดเฉยๆ เธอถึงกับร้องไห้ฟูมฟายเลย?
ถางหยวนหยวนเห็นสีหน้าเขาได้เปลี่ยนมารำคาญขึ้น ดวงตากลมโตทั้งคู่ก็เบิกตากว้างเลย น้ำตาคลอเบ้าไม่กล้าให้น้ำตาไหลออกมา เม้มปากเล็กๆไว้ไม่กล้าพูด
ในที่สุดเสี่ยวโต้วหยาก็ตระหนักได้ว่าบรรยากาศผิดปกติ ถึงแม้เธออายุยังน้อยมาก แต่หลังจากเงยหน้าเห็นถางหยวนหยวนที่น้ำตาคลอเบ้า เธอเอียงศีรษะมองถางหยวนหยวน และไม่เล่นเกมส์อีก
“ขอโทษค่ะ พี่ชาย”ถางหยวนหยวนวางองุ่นพวงเขียวนั้นกลับไปที่เดิม และพูดเสียงเบา: “หยวนหยวนไม่กินแล้วค่ะ ต่อไปจะไม่กินไปมั่วแล้วค่ะ พี่อย่าโกรธหยวนหยวนเลยนะคะ”
เสี่ยวหมี่โต้ว: “พี่โกรธเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เขาลุกขึ้น ถางหยวนหยวนกลับตกใจจนน้ำตาไหลพรากลงมา: “พี่ชาย ขอโทษค่ะ ต่อไปหนูจะไม่กินแล้วจริงๆค่ะ”
ตอนที่หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนออกมา ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของถางหยวนหยวน ทั้งสองได้แต่รีบเดินมาดู
“เกิดอะไรขึ้นคะ?”
เสี่ยวโต้วหยาเอียงศีรษะมองน้ำตาของถางหยวนหยวน เธอก็ยังไม่ทราบสาเหตุอยู่ดี
กลับเป็นเสี่ยวหมี่โต้วอึ้งค้างไปเลย ไม่รู้เลยว่านี่มันอะไรกัน เขาแค่บอกให้เธออย่ากินเยอะขนาดนั้นเฉยๆ ทำไมเธอก็ร้องไห้เฉยเลย?
หรือว่าเมื่อกี๊น้ำเสียงของเขาดุเกินไป?
เสี่ยวหมี่โต้วนึกย้อนสีหน้าของตัวเอง แต่ยังไงก็ไม่รู้สึกว่าเมื่อกี๊น้ำเสียงของตัวเองมีปัญหานี่นา?
“หยวนหยวน?”หานมู่จื่อยื่นมือกอดถางหยวนหยวนมาในอ้อมอก และช่วยเธอเช็ดน้ำตาไปด้วย: “ไม่ร้องนะๆ ไหนบอกน้ามาซิคะว่าเกิดอะไรขึ้น?”
เสี่ยวเหยียนอ้อมไปที่ด้านหลังของเสี่ยวหมี่โต้ว ก้มตัวกดไหล่ของเสี่ยวหมี่โต้วไว้: “นายเป็นอะไรกันแน่? นายรังแกหยวนหยวนใช่มั้ย?”
“ผมเปล่า”เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วค่อนข้างอุดอู้: “อยู่ดีๆผมจะไปรังแกเธอทำไม?”
“แล้วทำไมหยวนหยวนถึงร้องไห้?”
“ผม…….”
เขาก็ไม่รู้ว่ามันยังไงกันแน่ เขาแค่พูดไปไม่กี่คำ ก็แหย่ถางหยวนหยวนร้องไห้แล้ว
“ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ถ้านายไม่ไปยุแหย่เธอ เธอก็จะไม่ร้องไห้ถูกมั้ย?”เสี่ยวเหยียนตบไหล่ของเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ: “นายเป็นพี่ชาย เสี่ยวหยวนหยวนเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง? รังแกเธอไม่ได้รู้มั้ย?”
“ป้าสะใภ้ ผมไม่ได้รังแกเธอจริงๆนะ แค่ว่าเธอไปสองคำเฉยๆ”
“ว่าสองคำ? งั้นน้ำเสียงนายแรงไปหรือเปล่า?”เสี่ยวเหยียนได้แต่คาดเดาตามคำพูดเขา: “ปฏิบัติกับเด็กผู้หญิงต้องอ่อนโยนหน่อยนายไม่รู้เหรอ? นายอายุเท่าไหร่แล้ว เสี่ยวหยวนหยวนเพิ่งจะกี่ขวบเอง?”
เสี่ยวหมี่โต้วพูดไม่ออก
แต่ถางหยวนหยวนยังร้องไห้อยู่ หานมู่จื่อได้แต่กล่อมเธอเสียงเบา จากนั้นอุ้มถางหยวนหยวนมาที่ตรงหน้าของเสี่ยวหมี่โต้ว
“เสี่ยวหยวนหยวนไม่ร้องนะ น้าให้พี่ชายขอโทษหนูโอเคมั้ยคะ?”
ถางหยวนหยวนเผชิญกับเสี่ยวหมี่โต้วที่ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกพี่ชายเหมือนอารมณ์เสียมากและไม่ชอบเธอ เธอได้ส่ายหัวอีก เอาศีรษะมุดไปที่อ้อมอกของหานมู่จื่อและไม่พูดจา
“รีบขอโทษเร็ว”เสี่ยวเหยียนผลักเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆทีนึง: “นายแหย่หยวนหยวนร้องไห้ ยังไม่รีบขอโทษอีก?”
เสี่ยวหมี่โต้วกลับยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ เม้มริมฝีปากบางไว้
เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องขอโทษด้วย?
“เสี่ยวหมี่โต้ว?”
ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อมา เสี่ยวหมี่โต้วจะหันหลังจากไป เสี่ยวเหยียนอยากดึงเขากลับมาก็ดึงไม่อยู่
ถางหยวนหยวนเห็นพี่ชายหันหลังจากไปไม่สนใจเธอ เธอยิ่งเสียใจเข้าไปใหญ่
ต่อมาถึงหานมู่จื่อเอาของอร่อยล่อถางหยวนหยวน เธอก็ไม่กินแล้ว
หมดหนทาง หานมู่จื่อได้แต่โทรหาพ่อแม่ของถางหยวนหยวน บอกว่าจู่ๆเธอก็ร้องไห้ไม่หยุด กล่อมยังไงก็ไม่ยอมหยุด
ไม่นานสองสามีภรรยาของตระกูลถางก็มา
หลังจากคุณนายถางอุ้มถางหยวนหยวนกลับ พบว่าเธอร้องไห้จนตาแดงก่ำ เธอพูดอย่างค่อนข้างรู้สึกผิด: “ต้องขอโทษจริงๆนะ ยัยหนูสร้างปัญหาให้พวกเธอแล้วใช่มั้ย?”
หานมู่จื่อส่ายหัว: “ไม่เป็นไรจ้า แต่แค่ก่อนหน้านี้ฉันไม่อยู่ ไม่รู้ว่าหยวนหยวนกับเสี่ยวหมี่โต้วเป็นอะไร จู่ๆก็ร้องไห้ใหญ่เลย ฉันกล่อมยังไงเธอก็ไม่สนใจฉัน แต่ฉันเช็คร่างกายเธอแล้ว ไม่มีบาดแผล เพราะฉะนั้นเสี่ยวหมี่โต้วน่าจะไม่ได้รังแกเธอ”
คุณนายถางฟังแล้วรีบพูด:“มู่จื่อ เธอพูดอะไรน่ะ? เสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง? ต้องเป็นหยวนหยวนตะกละถูกว่าแน่เลย คราวก่อนเธอกินขนมแล้วถูกฉันตำหนิ ก็ร้องไห้ไปหลายชั่วโมงเหมือนกัน”
หานมู่จื่อพูดอย่างค่อนข้างอึดอัด:“เป็นแบบนี้เหรอ?”
“น่าจะแบบนี้นะ เพราะฉะนั้นไม่เป็นไรหรอก วันนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี ฉันพาเธอกลับบ้านก่อน ไม่ให้ยัยหนูสร้างปัญหาให้พวกเธอ”
หานมู่จื่ออยากบอกว่าไม่รบกวน แต่ตอนนี้ลูกสาวคนอื่นกำลังร้องไห้เสียใจอยู่ ให้พ่อแม่ตัวเองปลอบใจอยู่ข้างๆดีกว่า เธอก็เลยได้พยักหน้า
ต่อมาสองสามีภรรยาของตระกูลถางก็ได้พาถางหยวนหยวนกลับ
หลังจากคนไป เสี่ยวเหยียนแนบอยู่ที่ข้างกายของหานมู่จื่อแล้วพูด: “พวกเขานี่เกรงใจเธอจริงๆเลย แต่หยวนหยวนก็ร้องไห้เก่งจังเลย ร้องนานขนาดนี้ก็ยังไม่หยุดอีก”
“อาจจะน้อยใจอะไรมั้ง? เดี๋ยวฉันลองไปถามเสี่ยวหมี่โต้วดู”
หานมู่จื่อก็ไม่ได้ตำหนิเสี่ยวหมี่โต้วโดยตรง แค่อยากรอดึกหน่อยเดี๋ยวจะไปถามเขาให้รู้เรื่อง
ต่อมาผู้ชายซื่อตรงทั้งสองคนได้ออกมาจากห้องครัว พบว่าในห้องรับแขกไม่มีเสี่ยวหมี่โต้วและถางหยวนหยวนก็ไม่ได้ถาม
หานมู่จื่อได้ให้เสี่ยวเหยียนฝากบอกพวกเขาคำนึง ก็ไปหาเสี่ยวหมี่โต้วที่ห้องนอนเขาแล้ว
เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ห้องนอนตัวเอง นั่งอยู่หน้าคอมไม่รู้กำลังดูอะไรอยู่
ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาคิดๆแล้วได้ลุกขึ้นไปเปิดประตู
หลังจากเปิดประตู เห็นหานมู่จื่อยืนอยู่ที่หน้าห้องจริงๆด้วย
“ลูกทำอะไรอยู่ สะดวกให้หม่ามี๊เข้ามามั้ย?”
เสี่ยวหมี่โต้วหลีกทางให้หานมู่จื่อเข้ามา
“วันนี้เป็นอะไร? ปกติลูกก็เล่นกับหยวนหยวนดีๆไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆเธอถึงได้ร้องไห้?”
เสี่ยวหมี่โต้วค่อนข้างหงุดหงิด เพราะเขาก็ไม่รู้ทำไมถางหยวนหยวนถึงร้องไห้: “ไม่รู้ครับ”
