บทที่212 เธอไม่เสียใจจริงๆ หรอ
“เข้ามาใกล้หน่อย”
เสิ่นเฉียวก็ก้าวเล็กๆ ขึ้นมาอีกก้าวเดียว “คุณชายเย่？”
เย่โม่เซินมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ห่างจากตัวเองไป7-8ก้าว ความเยาะเย้ยในใจก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ “ฉันให้เวลาเธอ5วินาที เธอต้องเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเดี๋ยวนี้”
“5”
“4”
เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วมองไปที่เย่โม่เซิน ไม่คิดว่าเขาจะนับด้วย เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสุดท้ายในตอนที่เขานับเลขสุดท้ายนั้นเสิ่นเฉียวก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
แล้วเสียงก็หายไป ทันใดนั้นลมปราณของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกทันที “ผู้หญิงที่แต่งงานครั้งที่สองคนนี้ กล้าให้ฉันรองั้นหรอ! ”
สีหน้าของเสิ่นเฉียวค่อยๆ เปลี่ยนไป “คุณชายเย่ ฉัน……โอ๊ย”
เธอยังไม่ทันจะพูดจบ ข้อมือของเธอก็ถูกจับอย่างป่าเถื่อน วินาทีถัดมาเธอก็โดนเย่โม่เซินออกแรงดึงไปกอดไว้ในอ้อมแขน บีบคางเธอ แล้วก็จูบอย่างรุนแรงที่ริมฝีปากของเธอ
“อื้อ……”เสิ่นเฉียวล้มลงในอ้อมแขนของเขา นั่งบนขาของเขา ทั้งร่างกายของเธอถูกปกคลุมด้วยลมหายใจของผู้ชายที่เอาแต่ใจ
โดยเฉพาะช่องปากของเธอ มันเต็มไปด้วยริมฝีปากและลิ้นของเขา เย่โม่เซินจูบอย่างรุนแรงมาก ครอบครองทุกส่วนในปากของเธออย่างรุนแรง ดูดซับความหวานของเธอ ในขณะเดียวกันก็ฉกฉวยเอาลมหายใจของเธอไปด้วย
เธออยากจะขัดขืน แต่ว่าขยับไม่ได้ ก็เลยได้แต่ปล่อยให้เขาทำตามความต้องการไปแบบนั้น
น่าจะผ่านไปประมาณหลายนาที จู่ๆ เย่โม่เซินก็ถอนริมฝีปากและลิ้นของตัวเองออก บีบคางของเธอแล้วก็จ้องริมฝีปากสีแดงสดของเธออย่างดุเดือด
“หรือว่าพอฉันไม่ได้ทำอะไรกับเธอหน่อย เธอก็เลยลืมสถานะของตัวเองไปยังงั้นหรอ? ”
ถึงแม้ว่าเขาจะจูบอย่างแรง แต่ว่าเสิ่นเฉียวไม่ได้สูญเสียสติปัญญาของตัวเองไป น่าจะเพราะว่ามันไม่ได้นานเท่าไหร่ เธอก็เลยยังครองสติตัวเองไว้ได้
เสิ่นเฉียวจ้องตาเย่โม่เซิน ดวงตาสีหมึกของเขาลึกดั่งน้ำทะเล ความโกรธกำลังซัดไปมาเหมือนดั่งคลื่น เสิ่นเฉียวกะพริบตา แล้วก็ตอบด้วยเสียงเบา “แน่นอนว่าฉันรู้สถานะของตัวเองดี”
“ถ้ายังงั้นเธอก็บอกฉันมาสิ ว่าสถานะของเธอคืออะไร? ”
เสิ่นเฉียวหัวเราะเบาๆ “คุณชายเย่ ทำไมสิ่งที่คุณถามฉันคุณไม่ถามตัวเองเอาล่ะ? ในใจของคุณ คิดว่าฉันอยู่ในสถานะอะไรฉันก็อยู่ในสถานะนั่นแหละ”
เย่โม่เซิน：“……”
สมควรตาย
นี่เขาก็แสดงอาการโกรธใส่เธอแล้ว เธอยังมีท่าทีไม่กลัวตายอยู่อีกงั้นหรอ?
“ยัยผู้หญิงที่แต่งงานสองคน นี่เธอกำลังบีบให้ฉันโกรธเธออยู่ยังงั้นหรอ? ” เขาพูด แล้วมือของเย่โม่เซินก็บีบไหล่ของเธอแน่น แค่ออกแรงเพียงนิดหน่อย แต่ว่าเสิ่นเฉียวก็ขมวดคิ้วเพราะความเจ็บปวด ริมฝีปากสีชมพูของเธอขยับ เหมือนกับว่าอยากจะร้องออกมา
สายตาที่คมกริบของเย่โม่เซินจ้องหน้าเธอ “ทำไม? ต่อให้เป็นแบบนี้ เธอก็ยังจะทำท่าทางเหมือนไม่กลัวตายอยู่ยังงั้นหรอ? ”
ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็ตั้งสติกลับมาได้ ที่แท้เขากำลังยั่วยุเธอ แต่ว่าน่าเสียดายที่เธอได้ตัดสินใจตั้งแต่แรกแล้ว เธอหลับตาและพูดเบาๆ ว่า “ถ้าเกิดว่าคุณชายเย่ได้ระบายพอแล้ว จะปล่อยฉันได้รึยังคะ? ”
หลังจากเงียบไปนาน เย่โม่เซินก็อดทนเก็บความโกรธไว้ไม่ไหว “ปล่อยงั้นหรอ? ตลอดชีวิตนี้ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
สิ้นเสียง มือหนาของเขาก็ยกเสื้อผ้าของเธอขึ้น การเคลื่อนไหวที่ป่าเถื่อนทำให้เสิ่นเฉียวทนไม่ไหว เธอจับมือที่ไร้มารยาทของเขาไว้ “นายจะทำอะไร? ”
เย่โม่เซินประเมินเสิ่นเฉียวที่อยู่ตรงหน้าของเขา พอเห็นว่าใบหน้าสีขาวของเธอเริ่มมีสีหน้ากังวลขึ้นมา เขาก็ถามออกมาอย่างเลวร้าย “ตอนนี้ถึงพึ่งจะกลัวงั้นหรอ? เมื่อกี้ไม่ได้สนใจไม่ใช่หรอ? ฉันก็เลยนึกว่าเธอไม่สนใจอะไรเลย”
“……” เสิ่นเฉียวหอบเบาๆ จับมือของเขาไว้ไม่ให้ขยับ “คุณชายเย่ ฉันยังมีงานอีกหลายอย่างให้ต้องสะสาง ฉัน……”
“ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้” มือของเย่โม่เซินเริ่มออกแรง ต้องการที่จะดึงเสื้อผ้าของเธอขึ้นอีกครั้ง เสิ่นเฉียวหายใจหอบอย่างกังวล “เย่โม่เซิน！”
ในที่สุดมือของเย่โม่เซินก็หยุด เขาหัวเราะเยาะ “ลองเรียกอีกครั้งสิ”
มุมปากอดกระตุกไม่ได้ แต่ว่าเสิ่นเฉียวก็เงียบ แน่นอนว่าไม่ได้เรียกเขาอีกครั้งตามที่เขาต้องการ เย่โม่เซินก็เริ่มการกระทำที่มือของตัวเองต่อ สายตาเต็มไปด้วยความร้ายกาจ “จะดื้อกับฉันใช่มั้ย? จะเรียกไม่เรียก? ”
เสิ่นเฉียวตัวสั่นนิดหน่อย แล้วก็เรียกอีกครั้ง “เย่โม่เซิน นาย……จะทำอะไรกันแน่? ”
“อ้อ ก็ทำตามหน้าที่ของสามีภรรยาไง”
มือหนาที่ลุกเป็นไฟของเขาสั่นสะท้านเหมือนกับเหล็กที่แผดเผาบนผิวของเธอ เสิ่นเฉียวใจเต้นแรงมาก แต่ก็พยายามทำให้สีหน้าของตัวเองสงบนิ่งให้มากที่สุด
“ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกนายแล้ว ตอนนี้ฉันท้องอยู่ ไม่ได้……ไม่ได้……”
เย่โม่เซินหยุดการกระทำของเขา แล้วก็หรี่ตาลง
เกือบลืมเรื่องที่เธอท้องไปแล้ว
หลังจากเสิ่นเฉียวพูดจบ เห็นว่าเขาหยุด ก็นึกว่าเขาจะปล่อยตัวเองไป ใครจะไปรู้ว่ามือของเขากลับคลำมาที่หน้าท้องของเธอ
เวลาก็ผ่านไปนานแล้ว ท้องล่างของเสิ่นเฉียวก็แค่ปูดขึ้นนิดหน่อยเท่านั้นเอง ตอนที่มือของเย่โม่เซินวางลงตรงนั้น เสิ่นเฉียวก็ตกใจ เธอคิดว่าเขาจะทำอะไรลูกของตัวเองรึเปล่า?
รอจนผ่านไปซักครู่ มืออุ่นๆ ของเย่โม่เซินก็แค่จับตรงนั้นเท่านั้น แต่ว่าไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น
ผ่านไปซักพักเขาก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “จะคลอดลูกของผู้ชายแบบนั้นออกมา จะไม่เสียใจภายหลังจริงๆ หรอ? ”
เสิ่นเฉียว：“……”
ลูกไม่ใช่ของหลินเจียง แล้วเธอพูดอะไรได้บ้างล่ะ? เสิ่นเฉียวหลุบตาลง ขนตาเธอสั่นเล็กน้อย
“นายไม่เข้าใจ”
“เหอะ ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจ? ”
“นายเป็นผู้ชาย นายไม่มีวันท้อง นายไม่เข้าใจหรอก……ว่าใจของคนเป็นแม่เป็นยังไง”
เห็นท่าทางของเธอตอนนี้ จู่ๆ เย่โม่เซินก็นึกถึงแม่ของตัวเองในตอนแรกขึ้นมา พอนึกถึงท่าทางที่แม่ของเขาต้องเผชิญหน้ากับความตาย สายตาของเย่โม่เซินก็มืดมนลงไปเยอะ เขามุดหัวเข้าไปตรงระหว่างคอของเสิ่นเฉียว
ก่อนที่แม่จะเสียชีวิต เธอบอกให้เขากลับตระกูลเย่ ในใจของเย่โม่เซินเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ผู้ชายคนนั้นพาชู้เข้ามาในห้องหลัก แล้วก็ไล่คนที่อยู่ในตำแหน่งออกไป แล้วทำไมแม่ของเขายังต้องคลอดลูกออกมาเพื่อผู้ชายแบบนี้อีก
ตอนนั้นแม่จับมือของเขาไว้ แล้วก็มองเขาด้วยรอยยิ้ม
“โม่เซินบื้อ ที่แม่คลอดลูกออกมาไม่ใช่เพื่อเขา แต่ว่าเพื่อลูกต่างหาก”
ตอนนั้นเอง เย่โม่เซินก็ช็อกไป มันจะเป็นเพื่อเขาได้ยังไงกัน เขาหรี่ตาลงแล้วถามว่า “เพื่อผมหรอ? ”
ส้งอานที่อยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้น ก็ถอนหายใจออกมา “ใช่แล้วโม่เซิน หลานคิดว่าพี่ทำเพื่อพ่อเลวๆ คนนั้นน่ะหรอ? ที่จริงแล้วเขานับว่าเป็นใครกัน? เหตุผลที่สำคัญที่สุดก็คือหลานไง หลานคือคนที่พี่อุ้มท้องมาทั้งหมด10เดือน แม้ว่าในกระดูกของหลานจะมีเลือดของผู้ชายเลวๆ คนนั้นไหลอยู่ก็ตาม แต่ว่าสิ่งที่สำคัญก็คือเลือดของหลานก็มีเลือดของแม่อยู่ครึ่งหนึ่งเลยนะ และตอนที่ตั้งท้องหลานนั้นพวกเธอสองคนแม่ลูกก็เป็นร่างกายเดียวกัน แม่คนหนึ่ง……ไม่โหดร้ายขนาดที่จะสามารถทำลายลูกของตัวเองได้หรอก”
เย่โม่เซิน：“……”
แม่ของเย่โม่เซินคือพี่สาวของส้งอาน ชื่อว่าส้งซิน
หลังจากแต่งงานกับพ่อของเย่โม่เซินไม่นาน พ่อของเย่โม่เซินก็ออกนอกลู่นอกทาง หลังจากนั้นก็พาชู้เข้ามาที่บ้านตระกูลเย่ ส้งซินโกรธจนหย่ากับเขาทันทีหลังจากนั้นก็ออกมาจากบ้าน ตระกูลเย่ แต่ว่าผ่านไปไม่นานก็พบว่าตัวเองตั้งท้อง ตอนนั้นส้งอานเคยแนะนำให้เธอทำแท้งซะ แต่ว่าต่อให้ต้องตายส้งซินก็จะปกป้องเอาไว้
ก็เลยมีเย่โม่เซินออกมา
ถ้าให้พูดตามจริง สิ่งที่เสิ่นเฉียวผ่านมาก็ไม่ได้ต่างกับส้งซินแม่ของเขาเท่าไหร่นัก แต่ว่าส้งซินไม่เหมือนกับเสิ่นเฉียว ส้งซินไม่ได้แต่งงานใหม่ แล้วก็ต้องเลี้ยงดูเย่โม่เซินมาด้วยตัวคนเดียว แต่ว่าเสิ่นเฉียวแต่งงานกับเย่โม่เซิน
เหตุผลที่เย่โม่เซินไม่ยอมรับเสิ่นเฉียวในตอนแรกนั้นก็คือเหตุผลนี้ นอกจากเรื่องที่เขาไม่อยากจะใช้ของซ้ำจากผู้ชายคนอื่นแล้วนั้น เขายังรู้สึกว่าเสิ่นเฉียวนั้นโง่ คลอดลูกของผู้ชายเลวๆ ออกมาอย่างไม่จำเป็น
แต่ว่าหลังจากนั้นพอเห็นว่าเธอพยายามปกป้องสุดชีวิต ก็ทำให้เขานึกถึงแม้ของตัวเอง แล้วอีกอย่าง……ร่างกายของเธอก็ไม่เหมาะกับการทำแท้ง ก็เลยเก็บลูกไว้จนถึงตอนนี้
