บทที่279 ฉันไม่อยากอยู่แล้ว
หาเส่โยวฆ่าตัวตาย
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทันตั้งตัว คนที่เพิ่งเคยเจอสถานการณ์อย่างนี้เป็นครั้งแรก เห็นเลือดกองใหญ่ในห้องน้ำอย่างเสิ่นเฉียวแทบจะเป็นลมล้มพับแต่เธอก็รู้ว่าทำไม่ได้
ถ้าหากเป็นลมล้มไปแล้วใครจะช่วยเส่โยว? ดังนั้นจึงต้องแข็งใจข่มความกลัวเอาไว้ เธอให้ ลุงจิน ช่วยกันอุ้มหานเส่โยว ออกมาจากอ่างอาบน้ำ ริมฝีปากของเธอซีดจนเหมือนไม่มีเลือดไหลผ่าน ลุงจิน ที่แรงเยอะกว่าอุ้มหานเส่โยวมาไว้บนโซฟา เสิ่นเฉียวเข้าไปกดมือของเธอไว้เพื่อห้ามเลือดที่กำลังไหลนองออกมา
“ไม่ได้ ห้ามไม่ได้ ลุงจิน…คงรอรถพยาบาลไม่ไหวแล้วค่ะ” เสิ่นเฉียวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เธอใคร่ครวญแล้วจึงพูดขึ้นอย่างหนักแน่น: “ลุงจิน คงต้องรบกวนคุณอุ้มเธอไปที่รถ พาพวกเราไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแล้วค่ะ”
ลุงจิน เป็นผู้ชายและผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก แม้จะตกใจในตอนแรกแต่เขาก็สงบลงแล้วในตอนนี้
เขาพยักหน้าและเข้าไปอุ้มหานเส่โยว: “เดี๋ยวผมจะอุ้มเธอลงไปครับ”
“ค่ะ” เสิ่นเฉียวรีบเดินตามเขาไปและเปิดจีพีเอสเพื่อหาโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด
เมื่อหาเจอแล้วเธอก็คิดบางอย่างได้ ต้องรีบส่งข้อความ เว่ยซิน ไปบอกพี่ชายของหานเส่โยวให้เขาไปเจอที่โรงพยาบาล
เมื่อถึงชั้นล่าง คนในล็อบบี้ต่างพากันตกใจเมื่อเห็นเขาอุ้มคนที่เลือดเปื้อนเต็มตัว เมื่อคิดอยากจะเข้าไปซักถามแต่กลับถูกเสิ่นเฉียวปรามไว้: “ห้องพักของแขกคนนี้ให้ปิดเอาไว้ก่อน”
“ค่ะ ๆ ๆ!” ทั้ง ๆ ที่พนักงานคนนั้นยังไม่รู้ว่าเธอพูดถึงห้องไหน จนเมื่อพวกเขาออกไปแล้วจึงได้ไปเช็คดู
เมื่อเข้าไปในรถแล้วเสิ่นเฉียวยังใช้มือกดไปที่มือของหานเส่โยวตลอดเวลา เว่ยซิน ออกรถไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดตามที่เสิ่นเฉียวบอก แต่ถึงแม้จะเป็นโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก็ยังต้องใช้เวลากว่าสิบนาที พูดได้ว่าเสิ่นเฉียวนั้นร้อนใจจนไม่สามารถจะสงบจิตใจไว้ได้
ตอนนี้เธอเป็นเหมือนดังมดที่อยู่ในกระทะร้อน ๆ
“เฉียวเฉียว…” เสียงที่อ่อนระรวยดังขึ้นจากด้านข้าง เสิ่นเฉียวก้มหน้าลงมองหานเส่โยวที่ลืมตาขึ้นมองเธอด้วยริมฝีปากซีด
ด้วยใบหน้าแบบนั้นทำให้เสิ่นเฉียวต้องทุกข์ใจเป็นที่สุด ตาแดงก่ำกัดริมฝีปากล่างและพูดขึ้นอย่างรุนแรง: “เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว”
“ไม่…ไม่เอา…” หานเส่โยวส่ายหน้า ใบหน้าซีดขาวพูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง: “อย่าช่วยฉัน ฉัน…ไม่อยากอยู่แล้ว”
“เธอพูดอะไรโง่ ๆ!” เสิ่นเฉียวตำหนิเธอแล้วกัดฟันพูดขึ้น: “ตอนนี้เธอหลับตาแล้วก็พักซะ พวกเราอีกไม่กี่นาทีก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวคุณหมอจะมาช่วยเธอ เธอจะต้องไม่ตาย”
“เฉียวเฉียว…” หานเส่โยวน้ำตาไหลและเรียกชื่อเธอ
เสิ่นเฉียวไม่อาจฝืนทนมองเธอได้ น้ำตาเธอไหลเอ่อเต็มสองตา เธอหันหน้าไปไม่อยากให้หานเส่โยวต้องเห็นน้ำตาของตัวเอง แล้วพูดขึ้นอย่างดัง: “ต่อให้ตาย ก็อย่าตายต่อหน้าฉัน”
“ขอโทษ” หานเส่โยวพูดเบา ๆ จากนั้นเธอก็หลับตาและหมดสติลง
“เส่โยว! เส่โยว!” เสิ่นเฉียวที่เห็นหานเส่โยวหมดสติไป ใบหน้าเธอซีดขาวด้วยความตกใจ “ลุงจิน คะคุณช่วยขับเร็วอีกได้ไหมคะ! ฉันกลัวว่าจะไม่ทัน…ฮือ…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบเสิ่นเฉียวก็ร้องไห้แล้ว
เธอกอดหานเส่โยวเอาไว้ มือกดจุดฝังเข็มไว้เพื่อห้ามเลือดอยู่ตลอด เธอกลัว กลัวมากจริง ๆ
สภาพแวดล้อมดูเหมือนจะกลายเป็นห้องเล็ก ๆ ที่มืดมนก่อนหน้านี้มันมืดและลึกโดยไม่สามารถมองเห็นนิ้วได้ แต่เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในนั้นและความมืดก็ปกคลุมใบหน้าของเธอเกือบครอบงำตัวเธอ
“ไม่…ไม่นะ” กัดริมฝีปากล่างของเธอกลิ่นเลือดปรากฏขึ้นในปากของเธอและความเจ็บปวดทำให้เธอได้สติ
เธอจะล้มไม่ได้!
ไม่ได้!
ถ้าเธอล้ม ก็จะไม่มีใครช่วยหานเส่โยว
“ลุงจิน เร็วค่ะ!”
เสิ่นเฉียวพูดขึ้นอีกครั้ง
มันไม่ง่ายเลยในที่สุดรถก็ถึงโรงพยาบาล แพทย์พยาบาลที่ได้รับแจ้งล่วงหน้าได้รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เมื่อเห็นพวกเธอที่ลงมาจากรถด้วยเลือดเต็มตัว จึงรีบเข็นเปลผู้ป่วยเข้าไปเพื่อรับตัวหานเส่โยวไป
“เร็ว! มีผู้ป่วยฉุกเฉิน ย้ายขึ้นรถเข็นและเข้าห้องฉุกเฉินทันที”
เสิ่นเฉียววิ่งตามพวกเขาเข้าไปข้างใน เป็นเพราะเธออยู่กับหานเส่โยวตลอดเวลาดังนั้นทั้งตัวเธอจึงเต็มไปด้วยเลือดไม่น้อยกว่าเลือดบนตัวของหานเส่โยวเลย ทั้งสองคนที่เป็นอย่างนั้นเป็นภาพที่น่าตกใจ
“คุณหมอ เธอเป็นยังไงบ้าง? เธอเสียเลือดมากเกินไปรึเปล่าคะ?” เสิ่นเฉียวดวงตาแดงก่ำและถามด้วยเสียงสั่นเครือ
แพทย์รีบเดินเข้าห้องฉุกเฉินและพูดกับเธอ “คุณเป็นเพื่อนของเธอสินะ? อย่าเพิ่งรีบร้อน อีกเดี๋ยวเธอเข้าห้องฉุกเฉินแล้ว คุณก็ไปทำความสะอาดเลือดบนตัวคุณก่อน เลือดเยอะขนาดนี้มันไม่ถูกสุขลักษณะ”
ลุงจิน ที่วิ่งตามพวกเธอมาด้วยจนหานเส่โยวเข้าห้องฉุกเฉิน เสิ่นเฉียวยังยืนอยู่ตรงนั้นและอยากจะเข้าไปด้วย สุดท้ายเธอก็ถูกกันออกมานอกประตู เสิ่นเฉียวจึงได้หยุด
ปัง!
เสียงประตูห้องฉุกเฉินถูกปิดลง เสิ่นเฉียวรู้สึกถึงความตึงเครียดในเส้นประสาท เธอกัดริมฝีปากอยู่ตลอดเหมือนหัวใจเธอถูกห้อยไว้บนที่สูง
ลุงจิน ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พักหนึ่งพบว่าเธอยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อนดูแล้วน่ากลัวเป็นอย่างมาก
เขาทำได้เพียงเดินเข้าไปแล้วพูด: “คุณนายน้อยครับ ตรงนั้นมีเก้าอี้ คุณนั่งลงก่อนดีไหม?”
เสิ่นเฉียวที่ดูเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอยังยืนอยู่ที่เดิม
ลุงจิน เกลี้ยกล่อมอยู่พักหนึ่งเธอก็ยังคงไม่สนใจเขา สุดท้าย ลุงจิน หมดหนทางไม่รู้จะทำอย่างไร เขารีบเดินไปหามุมที่เงียบสงบ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรหาเย่โม่เซิน
แต่เสิ่นเฉียวที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนจะรับรู้ได้ จู่ ๆ เธอหันหน้าไปมอง ลุงจิน
“ลุงจิน คะ คุณกำลังจะโทรหาเย่โม่เซินเหรอ?”
เมื่อได้ยิน ลุงจิน ที่กำลังกดโทรศัพท์อยู่ก็หยุด เขาหันกลับมามองเสิ่นเฉียวด้วยความแปลกใจ: “ทำไมเหรอครับคุณนายน้อย?”
“คุณจะโทรหาเขาเหรอคะ?” เสิ่นเฉียวคิดขึ้นได้และรีบเดินเข้าไป: “อย่าโทรหาเขานะคะ”
“คุณนายน้อย ทำไมล่ะครับ? เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ผมคิดว่าควรจะบอกคุณชายเย่น่าจะดีกว่า”
“ไม่ต้อง” เสิ่นเฉียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา คนที่อยู่ในนั้นเป็นเพื่อนฉันค่ะ คุณอย่าโทรหาเขา”
เมื่อลุงจิน เห็นสีหน้าเธอไม่ดีนักบวกกับน้ำเสียงที่แข็งกว่าปกติ จึงเข้าใจผิดว่าเสิ่นเฉียวอาจจะไม่อยากให้เย่โม่เซินต้องเป็นกังวลจึงได้ปฏิเสธ เขาจึงเก็บโทรศัพท์: “ในเมื่อคุณนายน้อยไม่ให้โทร งั้น ลุงจิน ก็ไม่โทรครับ ผมอยู่ดูแลตรงนี้แล้ว คุณนายน้อยไปล้างตัวสักหน่อยเถอะครับ”
เสิ่นเฉียวก้มลงดูเสื้อผ้าของตัวเองแล้วพูดขึ้นเบา ๆ “ไม่มีที่ให้เปลี่ยนหรือซักเสื้อได้เลยแล้วจะทำความสะอาดยังไง? ช่างเถอะ ฉันไม่เป็นไร ฉันรอเธออยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน”
“งั้นคุณนายน้อยไปนั่งที่เก้าอี้ตรงนั้นไหมครับ?”
เลือดบนตัวฉันจะเลอะเก้าอี้หมดน่ะสิคะ”
เพราะตัวเธอมีแต่เลือดดังนั้นทั้งญาติและผู้ป่วยโดยรอบจึงถอยห่างจากเธอและไม่กล้าเข้าใกล้
สภาพของเสิ่นเฉียวในตอนนี้นั้นช่างน่ากลัว ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยเลือดสีแดง ดวงตาแดงก่ำเพราะร้องไห้และผมเผ้ายุ่งเหยิง ดูแล้วน่าสยดสยอง
แต่ยังดีที่เธอเป็นผู้หญิง ถ้าเธอเป็นผู้ชายทุกคนคงจะคิดว่าเธอเป็นฆาตกรไปแล้ว
