บทที่ 305 ฉันจะพาเธอไปส่งที่ข้างกายเขา
เสิ่นเฉียว: “…ไม่ได้! ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้! คุณบาดเจ็บขนาดนี้ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
ถ้าเธอไปตอนนี้ หรือว่าขอให้เย่หลิ่นหานไปส่งเธอที่งานเลี้ยง เธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต!
และเธอก็ไม่คิดที่จะเป็นคนไม่มีคุณธรรมและไม่มีเมตตา!
“คนโง่” เย่หลิ่นหานพูดกับเธอเบา ๆ อดไม่ได้ที่จะยิ้มบาง ๆ ให้เธอเล็กน้อย: “เธอชอบเขามากไม่ใช่เหรอ? พี่ใหญ่ช่วยเธออยู่นะ”
“ไม่!” เสิ่นเฉียวส่ายหน้าอย่างสุดแรง รอยยิ้มที่ขมขื่นและไม่เห็นคุณค่าตัวเองของเย่หลิ่นหาน ทำร้ายและทำให้เธอแสบจมูกในคราวเดียว หลังจากส่ายหัว น้ำตาของเธอก็ร่วงลงทันที: “ฉันไม่ต้องการให้พี่ใหญ่ทำแบบนี้ พี่ใหญ่แค่นอนรักษาตัวในโรงพยาบาลให้หายดีก็พอแล้ว!”
“พี่ใหญ่ไม่ได้บอกเหรอ? ฉันไม่เป็นไร พวกนั้นเป็นแค่แผลบาดแผลภายนอก แค่พันแผลก็พอ ไปกันเถอะ ถ้าเธอไม่ไปมันก็อาจจะสายไปจริง ๆ แล้ว”
“ไม่ ไม่เอา!” เสิ่นเฉียวกัดปากอย่างแรง หยาดน้ำตาร่วงลงติ๋ง ๆ : “ฉันไม่ต้องการ พี่ใหญ่ คุณเข้าใจไหม? ถ้าจะไป ฉันก็จะไปเอง ฉันจะไม่ให้พี่ใหญ่ไปส่งฉันอีกแล้ว! ฉันไม่อยากทำร้ายพี่ใหญ่อีกแล้ว…”
หลังจากพูดจบ เธอก็ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เล็กน้อย
ก่อนหน้านี้เธอสงสัยมาตลอดว่าเย่หลิ่นหานมีจุดประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์ แต่ตอนนี้…เธอตระหนักแล้วว่าตนเองเป็นคนที่น่ารังเกียจ ผู้อื่นปฏิบัติต่อเธออย่างดี แต่เธอมักจะสงสัยคนอื่นเสมอและคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดี
ตอนนี้…เขาบาดเจ็บมากขนาดนี้แต่ก็ยังยืนยันที่จะไปส่งเธอที่งาน
พยาบาลสาวอยู่ด้านข้างเห็นฉากนี้ คงเพราะเธอยังเด็ก เลยถูกทำให้ตื้นตันใจจนน้ำตาไหลเป็นระยะ ๆ ช่างตื้นตันใจจริง ๆ เดิมทีเธอคิดว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักกัน แต่เธอคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะไม่ใช่…
ถึงไม่ใช่แต่ก็ไม่เชิง เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้กำลังช่วยผู้หญิงคนนี้ให้ไปกับผู้ชายคนอื่น มันน่าประทับใจจริงๆ!
ต้องส่งผู้หญิงที่รักให้กับผู้ชายคนอื่น เรื่องแบบนี้ต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนกัน?
“ไม่ต้องร้องแล้ว” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นมันทำให้เย่หลิ่นหานขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เขาคิดเรื่องนี้แทนเธอแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะปฏิเสธข้อเสนอของเขา
“ถ้าเธอยังร้องต่ออีก ก็จะเสียเวลานะ ไปเถอะ ฉันส่งเธอไปที่งาน จากนั้นฉันค่อยกลับมาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล เป็นไง?”
เสิ่นเฉียวก็ยังคงส่ายหน้าอย่างสุดแรง ผลคือในวินาทีถัดมาเย่หลิ่นหานจับข้อมือของเธออย่างแรงแล้วดึงเธอเดินออกไปข้างนอก ใบหน้าของเสิ่นเฉียวขาวซีดแล้วตอบสนองอย่างกะทันหัน: “พี่ใหญ่ ฉันไม่อยากไป คุณปล่อยฉันไป ฉันไปเองได้ คุณปล่อยฉันไป!”
พยาบาลสาวอดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้
ถึงแม้เย่หลิ่นหานจะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขายังมีเรี่ยวแรงเยอะมาก เสิ่นเฉียวขัดขืนเขาไม่ได้อยู่แล้ว เพราะเขาได้รับบาดเจ็บอยู่จึงไม่กล้าขยับมาก ทำได้เพียงยอมถูกเขาดึงให้เดินไปข้างหน้า
แม้ว่าเขาจะดึงเธอเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร แต่เสิ่นเฉียวก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าจังหวะก้าวเดินของเย่หลิ่นหานในตอนนี้ไม่มั่นคงเท่าเมื่อก่อน เขาต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสมากกว่าที่เธอคิดและสิ่งที่พยาบาลบอกกับเธอก่อนหน้านี้ทำให้เธอยิ่งเชื่อมากขึ้นว่าที่เย่หลิ่นหานสามารถคงท่าทางของเขาในตอนนี้ไว้ได้ จะต้องเป็นเพราะเขาฝืนทำเป็นเข้มแข็งอย่างแน่นอน
ถ้าเธอไม่หยุดเขาล่ะก็ ร่างกายของเขาจะทนไหวได้อย่างไร? แม้ว่าจะฝืนทนเอาไว้ได้ เดิมทีร่างกายทนไม่ไหวแต่ก็เป็นเพราะความตั้งใจที่จะฝืนของเขา
“พี่ใหญ่ คุณรีบหยุดเถอะ ฉันมีเรื่องที่จะต้องพูดกับคุณ พี่ใหญ่…เย่หลิ่นหาน!!”
เสิ่นเฉียวโกรธจนเรียกชื่อเขาออกมา!
ลมหายใจของเย่หลิ่นหานไม่สม่ำเสมอ แต่ก้าวของเขาหยุดลงจริง ๆ เขาหันศีรษะแล้วมองเสิ่นเฉียวด้วยความเศร้าแวบหนึ่ง
เสิ่นเฉียวก็หายใจหอบ ที่หางตาของเธอมีน้ำตาไหล: “คุณฟังฉันพูดนะ ฉันรู้ว่าพี่ใหญ่ทำเพื่อฉัน ฉันสามารถนั่งรถไปเองได้ พี่ใหญ่กลับไปในห้องแล้วพักผ่อนดูแลอาการบาดเจ็บดี ๆ ไม่อย่างนั้น ฉันก็จะไม่ไปแล้ว ดีไหม? ”
พอพูดถึงตรงนี้เสิ่นเฉียวก็ยิ้มแล้วพูดกับเย่หลิ่นหานว่า: “ไม่ได้ไปหาโม่เซินที่นั่นก็ไม่เป็นไร อย่างไรฉันกับเขาก็เป็นสามีภรรยากัน ฉันสามารถอธิบายเรื่องนี้กับเขาทีหลังได้ พี่ใหญ่! ฉันไม่ไปแล้ว ฉันจะกลับห้องพักฟื้นเป็นเพื่อนคุณ”
เธออยากจะดึงเย่หลิ่นหานให้กลับไป แต่ร่างของเย่หลิ่นหานก็หยุดนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ไม่ว่าเธอจะดึงอย่างไรก็ไม่ขยับ
จนในที่สุดเสิ่นเฉียวก็ทนไม่ไหวแล้วร้องไห้ออกมา
“เย่หลิ่นหาน ฉันไม่ได้อยากให้คุณทำเพื่อฉันมากมายขนาดนี้…คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม? กลับไปพักรักษาตัวที่ห้องกับฉันเถอะ ถ้าเกิดคุณล้มไปอีก ฉันคงไม่สบายใจไปตลอดชีวิต”
สายตาของเย่หลิ่นหานจ้องมองเธออย่างลึกซึ้งและหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่พักใหญ่: “มีอะไรให้ไม่สบายใจกัน? ฉันไม่ได้ทำสิ่งนี้เพื่อให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ฉันแค่หวังว่าเธอจะมีความสุขอีกนิดและพอใจมากขึ้น”
“ไปกันเถอะ รีบไปตอนที่งานเลี้ยงยังไม่จบ ให้ฉันวางใจพาเธอไปส่งที่ประตูงานเลี้ยง ส่งเธอให้ถึงข้างกายเขา”
“……”
“รีบไปเถอะ ถ้ายังล่าช้าต่อไปอาจจะไม่มีเวลาแล้ว ถึงตอนนั้น…ถ้าฉันเสียเวลาอยู่กับเธอที่นี่ เธอก็จะไม่ได้เจอโม่เซินที่นั่น”
เสิ่นเฉียวยืนนิ่ง เธอก้าวไม่ออกอยู่ครึ่งนาที เธอไม่สามารถทำเรื่องที่โหดร้ายแบบนี้ได้
“เฉียวเฉียว สิ่งเหล่านี้เป็นความสมัครใจฉันเอง ฉันให้ความสุขเธอไม่ได้ ก็ขอให้ฉันทำอะไรแทนเธอหน่อยเถอะ? และสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนี้ ก็คือส่งเธอกลับไปหาเขาด้วยมือของฉันเอง แทนที่จะ…ให้เธอมาเป็นห่วงอยู่เป็นเพื่อนฉันที่นี่ ถ้าเธอยังไม่จากไป ฉันกลัวว่าอาการบาดเจ็บนี้…คงจะรักษาไม่หายแล้ว แค่กแค่ก” พูดจบ เย่หลิ่นหานก็ไออย่างแรง เดิมทีเขาก็มีรูปร่างผอมบางดูเหมือนจะยืนไม่มั่นคง
เสิ่นเฉียวตกใจจนหน้าขาวซีด รีบพยักหน้ารับปากเขา: “ได้ ฉันรับปากคุณ”
“ในที่สุดเธอก็รับปากแล้ว งั้นไปกันเถอะ เวลาไม่เคยคอยท่า”
เสิ่นเฉียวไม่มีทางเลือก เธอขัดใจเขาไม่ได้จริง ๆ แทนที่จะคุยกับเขาท่ามกลางลมหนาวต่อ ยังไม่สู้ให้เขาไปกับตนเอง
“พวกเราเรียกรถแท็กซี่กันเถอะ ตอนนี้คุณไม่เหมาะที่จะขับรถ แถมรถของคุณยัง…อยู่ที่สถานีตำรวจและฉันเดาว่าตอนนี้คงขับไม่ได้แล้ว
เย่หลิ่นหานยิ้ม: “ได้ ฟังเธอ”
หลังจากนั้นทั้งสองก็โบกรถข้างทางคันหนึ่ง ดูเหมือนว่าเย่หลิ่นหานจะบิดตัวเล็กน้อยตอนที่เขาก้มตัวเข้าไปในรถ ความเจ็บปวดนี้ทำให้หน้าผากเขาเหงื่อตก เสิ่นเฉียวตกใจจนหน้าขาวซีด: “คุณไม่เป็นไรนะ…ไม่อย่างนั้น…”
“ไม่จำเป็น” เย่หลิ่นหานอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วเข้าไปนั่งในรถ เสิ่นเฉียวไม่มีทางเลือก ได้แต่ตามเข้าไป
“คุณไม่เป็นไรจริง ๆ นะ?”
เย่หลิ่นหานฝืนยิ้ม: “ฉันบอกว่าจะส่งคุณให้ถึงข้างกายเขา ก็ต้องทำให้ได้ คนขับรถ ไปตามที่อยู่นี้”
หลังจากที่เย่หลิ่นหานบอกที่อยู่คนขับรถก็ยังบอกอีกว่า: “เพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ขึ้นบนสะพาน ดังนั้นจึงไม่สามารถผ่านทางนั่นได้
คุณขับวนไปเถอะ พยายามให้เร็วที่สุด แต่ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”
“ครับผม~”
คนขับพยักหน้า แล้วเหยียบคันเร่งอย่างรวดเร็ว รถก็ขับออกไปอย่างสง่าผ่าเผย
เสิ่นเฉียวที่นั่งอยู่ในรถ ยังคงกังวลมาก เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง
ตอนนี้หัวใจของเธอตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย เย่หลิ่นหานบาดเจ็บขนาดนี้กลับยังไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนเธอ แต่เธอมาสายขนาดนี้แล้ว เย่โม่เซินยังจะรอเธออยู่เหรอ?
