บทที่ 306 เธอมาแล้ว
ก่อนที่จะเดินทางมาถึงงานเลี้ยง ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แค่ตอนนี้ ในใจของเธอก็ยังมีความหวังไม่สิ้นสุด
ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เย่หลิ่นหานก็พูดอย่างอ่อนแรง: “อีกสักพักหลังจากที่เธอลงไป ฉันจะไม่เข้าไปเป็นเพื่อนเธอแล้ว เย่โม่เซินจะได้ไม่เข้าใจอะไรผิด
เมื่อได้ยิน เสิ่นเฉียวก็สะอึกสะอื้นอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดได้ ทำได้เพียงพยักหน้า
หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเย่หลิ่นหานอีกครั้ง
เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วมองไปที่กระจกรถ แต่กลับบังเอิญเห็นใบหน้าด้านข้างของเย่หลิ่นหานที่สะท้อนอยู่บนกระจกรถ เขาดูอ่อนแอขนาดนั้น แถมท่าทางนั้นช่างดูน่าสงสารเหลือเกิน ดวงตาแดงก่ำที่มีน้ำตาของเธอก็สะท้อนอยู่บนกระจกรถเช่นเดียวกัน เสิ่นเฉียวไม่กล้ามองอีกต่อไปและรีบก้มหน้าลงเพื่อให้น้ำตาตกลงบนกระโปรง
กระโปรงทำจากผ้าโปร่ง น้ำตาจึงถูกปกปิดอย่างรวดเร็ว
คนขับรถขับไปเรื่อย ๆ แถมครั้งนี้ก็ไม่มีรถติด จึงมาถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว
“พวกคุณหมายถึงที่นี่ใช่ไหม? ด้านหน้าคนเยอะเกินไปแล้ว รถคงเข้าไปไม่สะดวก จอดตรงนี้ได้ไหมครับ?” คนขับรถหันไปสอบถามเย่หลิ่นหาน
เย่หลิ่นหานยิ้มแล้วพยักหน้า: “ได้แน่นอน อย่างนั้นก็ลงตรงนี้เถอะ”
พูดจบก็หันไปทางเสิ่นเฉียว: “เธอลงตรงนี้ได้ใช่ไหม?”
เสิ่นเฉียวพยักหน้าสุดแรง แน่นอนว่าได้ เย่หลิ่นหานบาดเจ็บหนักขนาดนี้ยังแข็งใจมาส่งเธอได้ เธอยังจะมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกล่ะ?
“แน่นอน แต่พี่ใหญ่คุณ…”
เย่หลิ่นหานยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนและทันใดนั้นก็เอื้อมมือไปแตะที่ศีรษะของเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวคิดที่จะหลบเลี่ยงมือของเขาโดยไม่รู้ตัว แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเมื่อเธอคิดถึงอะไรบางอย่างเธอจึงหยุดเคลื่อนไหว ไม่ได้ถอยหลังอีก
มือของเย่หลิ่นหานหยุดอยู่กลางอากาศสักพัก แล้วค่อยวางไว้บนศีรษะของเธออีกครั้ง จากนั้นลูบเบา ๆ : “วางใจ ทำตามใจของเธอทำในสิ่งที่เธออยากทำ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันจะกลับไปพักรักษาตัวอย่างดีที่โรงพยาบาลนะ ฮืม?”
“อืม” เสิ่นเฉียวที่ตาแดงอยู่พยักหน้า: “พี่ใหญ่ รอให้ฉันจัดการทางนี้เสร็จจะไปเยี่ยมคุณที่โรงพยาบาล”
“ได้สิ พี่ใหญ่จะรอเธออยู่ที่โรงพยาบาล” ในที่สุดเย่หลิ่นหานก็ยิ้มให้เธอ พอเห็นผ้าไหมสีฟ้าที่ยับยุ่งเหยิงของเธอและยื่นมือมาจัดผ้าไหมสีฟ้าที่ยุ่งเหยิงให้เธอ: “ถึงแม้ว่าทรงผมกับกระโปรงจะพังนิดหน่อย แต่ก็แต่งหน้าแล้วเพียงแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาทำสิ่งเหล่านี้แล้ว ไปหาโม่เซินก่อน เข้าใจไหม?”
“อย่างนั้นพี่ใหญ่ ฉันไปก่อนนะ”
“ทำอะไรก็ระวังล่ะ”
พอผลักประตูรถ เสิ่นเฉียวที่สวมรองเท้าส้นสูงก็ก้าวลงจากรถอย่างระมัดระวัง หลังจากปิดประตูรถและเดินไปสองก้าวเธอก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเย่หลิ่นหาน เย่หลิ่นหานนั่งอยู่ข้างหน้าต่างจ้องมองเธออย่างเหม่อลอย
ทำให้คนรู้สึกว่าเป็นภาพลวงตาตลอดไป
เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง พอเถอะ อยู่ที่นี่แล้ว เธอไม่สามารถหันกลับไปไม่ได้อีกแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ไปหาเย่โม่เซินก่อนค่อยพูด
หลังจากที่เสิ่นเฉียวตัดสินใจแล้ว ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นแน่วแน่ขึ้นมาและเธอก็รีบก้าวเดินเข้าไปในกลุ่มฝูงชนที่พลุกพล่านตรงหน้าเธอ
ในเวลานี้งานเลี้ยงกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ใบหน้าของเย่โม่เซินมืดครึ้ม เป็นเขียวคล้ำ ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือก ทุกคนแต่ก็ไม่กล้ายั่วโมโหเขา เพราะสีหน้าเขาเย็นชาเหมือนพญายมจนทำให้คนตื่นตกใจมาก
เซียวซู่พยายามซ่อนตัวให้ไกลที่สุด เพราะกลัวว่าจะเกิดภัยต่อตนเอง
ยิ่งเวลาผ่านไปนาน ในใจของเซียวซู่ก็ยิ่งรู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น หลังจากนั้นเขากำลังคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณนายน้อยหรือเปล่า?
เห็นได้ชัดว่าบอกจะมาร่วมงานแน่นอน ชุดราตรีก็เอาไปแล้ว แผนที่ก็ส่งให้แล้ว ข้อความก็ส่งกลับไปแล้ว แต่ทำไมถึงยังไม่เห็นเงาคนล่ะ? ที่น่าแปลกยิ่งกว่านั้นคือโทรหาไม่ติด
จู่ ๆ เสี่ยวซู่ก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมา? คงไม่ได้เกิดเรื่องหรอกนะ? ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นแบบนี้? ปกติท่าทางของคุณนายน้อย ก็ดูมีใจให้คุณชายเย่นี่นา ถึงแม้ว่าคืนนี้จะไปเจอเย่หลิ่นหาน แต่ก็ไม่ควร…
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เซียวซู่ก็หน้าเปลี่ยนสีและทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างได้
ในตอนนี้ เสิ่นเฉียวได้เดินไปที่ประตู ถึงแล้วแม้ว่าเย่หลิ่นหานจะจัดผมให้เธอ แต่สภาพของเธอก็ยังดูแย่มากอยู่ดี
หลังจากผ่านความเป็นความตาย แล้วยังไปโรงพยาบาลมาแล้วหนึ่งรอบและก็รีบออกจากโรงพยาบาล จะไม่มีสภาพแย่เลยหรือ?
ทันทีที่เธอเดินไปที่ประตูเธอก็ถูกใครบางคนขวางไว้ เสิ่นเฉียวถึงกับตะลึงแล้วพูดว่า: “ฉัน ฉันมาร่วมงานเลี้ยง”
พนักงานต้อนรับไม่กี่คนมองมาที่เธอแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า: “ร่วมงานเลี้ยง? คุณช่วยแสดงบัตรเชิญหน่อยครับ”
“บัตรเชิญ?”
สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไป เธอ…เธอไม่มีการ์ดเชิญตั้งแต่แรกนี่นา? ในตอนนั้นเย่โม่เซินแค่เอาชุดให้เธอเพียงชุดเดียว แล้วเธอก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ดังนั้นเธอจึงคิดว่าแค่ตรงมาร่วมงานก็พอ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องใช้บัตรเชิญนี้เข้าไป
แต่พอคิดดู เย่โม่เซินไม่ส่งการ์ดเชิญให้เธอก็เป็นเรื่องปกติ เพราะถ้าเธอเข้าร่วมงานกับเขา ก็ไม่จำเป็นต้องใช้บัตรเชิญอยู่แล้ว
“ไม่มีบัตรเชิญ? ถ้าอย่างนั้นพวกเราให้คุณเข้าไปไม่ได้”
อย่างไรเสียงานเลี้ยงวันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วอีกอย่างงานเลี้ยงชั้นสูงแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเข้ามาได้
ถ้าหากไม่ระวังปล่อยให้มิจฉาชีพหรือฆาตกรที่ทำความผิดอะไรบางอย่างเข้ามา แบบนั้นก็ไม่ไหวแล้ว?
“ขอโทษนะ ฉันลืมเอาบัตรเชิญมา ฉันเพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยระหว่างทางที่ฉันมา ตอนนี้ฉันรีบออกมาจากโรงพยาบาล สิ่งของของฉันยังอยู่ที่สถานีตำรวจ ขอฉันเข้าไปก่อนได้ไหม?”
พอได้ยิน หลายคนจึงมองเธออย่างพิจารณาแวบหนึ่ง พบว่าเธอดูสภาพแย่ทั้งตัว หลายคนก็มองหน้ากันอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ถ้าพูดตามหลักแล้ว ตอนนี้งานเลี้ยงกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ถ้าคนที่มีใจอยากจะมาคงไม่เลือกที่จะเข้ามาในเวลานี้ และแม้ว่าจะเลือกมาในเวลานี้ ก็คงจะไม่แต่งตัวเหมือนกับเธอ ส่วนบาดแผลบนใบหน้าและแขนของเธอก็ดูเหมือนจริงและดูเหมือนจะเพิ่งเจออุบัติเหตุแน่นอน
“ต้องขอโทษคุณผู้หญิงท่านนี้จริง ๆ พวกเราเห็นใจในสิ่งที่คุณเพิ่งเจอมา แต่งานเลี้ยงวันนี้ถ้าไม่มีบัตรเชิญก็เข้าไปข้างในไม่ได้ ขอให้คุณอภัยและเข้าใจด้วย”
ใบหน้าของเสิ่นเฉียวซีดลงอย่างกะทันหันและเธอกัดริมฝีปากล่างแน่น
ถ้าเธอเข้าไปไม่ได้ นั่นหมายความว่าเธอจะไม่ได้เจอพบเย่โม่เซินใช่หรือไม่?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอจึงพูดอย่างรีบร้อนว่า: “ฉันเข้าใจพวกคุณ อย่างนั้นฉันไม่เข้าไปแล้ว แต่…คุณช่วยบอกเย่โม่เซินให้ฉันทีได้ไหม?
พอได้ยินเธอเรียกชื่อเย่โม่เซินตรง ๆ หลายคนก็หน้าเปลี่ยนสี
“ทำไมคุณถึงเรียกชื่อประธานเย่ของพวกเราตรง ๆ คุณเป็นใครกัน?”
“ฉัน…” เมื่อเห็นสายตาที่ดุร้ายของพวกเขา เสิ่นเฉียวก็หดคอด้วยความตกใจและเปลี่ยนคำพูด: “ถ้าอย่างนั้น ฉันไม่ตามหาเย่โม่เซิน พวกคุณช่วยบอกเซียวซู่ให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
แม้แต่ชื่อผู้ช่วยข้างกายของเย่โม่เซินก็ยังเรียกออกมาตรง ๆ หลายคนก็เริ่มมองหน้ากัน
“พวกคุณช่วยบอกเซียวซู่หน่อยว่า ฉันมาสายแล้ว ขอโทษจริง ๆ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ เพราะเกิดเรื่องขึ้น ฉันอยากจะอธิบายสักหน่อย”
เธอพูดด้วยความจริงใจและท่าทางที่เปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ ทำให้หลาย ๆ คนไม่สงสัยอีกต่อไปหนึ่งในนั้นกล่าวว่า: “ถ้าอย่างนั้นคุณรอที่นี่สักครู่ ผมจะไปตามผู้ช่วยเซียว”
