บทที่ 347 ชาตินี้ไม่ต้องเจอกันอีก
“หลังจากที่นี่ไปจากที่นี่แล้ว เธอก็จะไม่ใช่คนสกุลเสิ่นอีกต่อไป แล้วก็ไม่ได้ชื่อเสิ่นเฉียวด้วย ถ้าหาก……ถ้าเธอสามารถรับมันได้ล่ะก็ ก็ไปเถอะ” หานชิงยิ้มและตรงไปที่เธอ แล้วก็พูดขึ้นอีกว่า： “แน่นอนว่าพี่น่ะเคารพในการตัดสินใจของเธอ ไม่ว่าเธอจะเลือกแบบไหนก็ตาม”
เสิ่นเฉียวที่ถือบัตรผ่านสำหรับออกนอกประเทศไว้อยู่นั้น ก็เอาบัตรผ่านออกนอกประเทศเก็บไป
“เดิมทีฉันก็อยากจะหนีไปจากที่นี่ มีตัวตนใหม่ด้วยแบบนี้ก็ยิ่งดี ฉันเก็บเอาบัตรผ่านสำหรับออกนอกประเทศกับตั๋วเครื่องบินนี้ไปล่ะนะ ขอบคุณมากเลขาซู ขอบคุณนะ……พี่ชาย”
“เลขาซูจะไปด้วยกันกับเธอ เธอจะช่วยจัดการเรื่องต่าง ๆ แทนเธอเอง พอถึงที่นั่นแล้วก็ทำใจให้สบายเถอะ เรื่องทางนี้เดี๋ยวพอฉันจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็จะตามไปอยู่กับเธอ”
เมื่อได้ยิน เสิ่นเฉียวมองตาค้างไปที่หานชิง： “คุณเองก็จะไปด้วยงั้นเหรอ？”
“เอาล่ะ เวลาก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว เธอกับเลขาซูไปต่อแถวผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยเถอะ”
ซูจิ่วพยักหน้า หยิบเอากระเป๋าที่อยู่ในมือของเสิ่นเฉียว： “ไปกันเถอะคุณหนูหาน”
คำว่าคุณหนูหานนั้น……ทำให้สติของเสิ่นเฉียวนั้นกลับมา
ใช่แล้ว นับตั้งแต่วันนี้ต่อไปเธอนั้นไม่ใช่เสิ่นเฉียวอีกต่อไปแล้ว เธอนั้นเป็นคนสกุลหาน ที่มีชื่อว่า……หานมู่จื่อ。
หลังจากที่ผ่านด่านตรวจความปลอดภัยแล้ว เสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่หันกลับมามองหานชิงที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตรงนั้น เขานั้นยืนอยู่ที่นั่นราวกับว่ากำลังยืนพิงแสงอยู่ พร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นที่ริมฝีปากของเขา
เอาล่ะ แล้วเจอกันใหม่นะเมืองเป่ย
แล้วก็หานชิง……พี่ชายที่เพิ่งจะรู้จัก
รวมไปถึงทุก ๆ คนด้วย
สุดท้ายก็ลาก่อนนะเย่โม่เซิน
หวังว่าชาตินี้ จะไม่ต้องเจอหน้ากันไปอีกเลยตลอดกาล
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอคือหานมู่จื่อ ไม่ใช่เสิ่นเฉียวอีกต่อไป
เธอนั้นต้องการที่จะไปมีชีวิตใหม่
*
5 ปีให้หลัง
ท้องฟ้าในเมืองซูเป็นสีฟ้าสดใส เมฆสีขาวทอดยาว มีท้องฟ้าปลอดโปร่ง
“เสี่ยวหมี่โต้ว พอฉันนับถึงสามเธอจ้องกลับมาหาฉันทันทีนะ ！”
“หนึ่ง！”
“สองl！”
“สาม！”
ทันทีที่สิ้นเสียง เด็กทารกชายตัวน้อย ๆ คนหนึ่งก็รีบเดินไปทันที และไปอยู่ที่ข้าง ๆ ของเสี่ยวเหยียน
เสี่ยวเหยียนยกมือขึ้นไปหยิกหูของเขาอย่างไม่เกรงใจ： “จริง ๆ เลยนะเธอเนี่ย ฉันละสายตาไปแค่แป๊บเดียวก็ไปจีบสาวน้อยซะแล้ว？แถมยังไปโขมยจูบแก้มเค้าอีก？เธอไม่เห็นหรอว่าเด็กผู้หญิงคนอื่นน่ะ ถูกเธอแกล้งจนร้องไห้กันหมดแล้ว？”
คำว่าเสี่ยวหมี่โต้วที่เสี่ยวเหยียนนั้นไม่ได้เรียกอย่างอ่อนหวาน： “โอ๊ยเจ็บ น้าเหยียนปล่อยมือนะ~ ไม่งั้นเดี๋ยวฉันจะไปฟ้องหม่ามี๊ว่าน้าเหยียนแกล้งเด็กตัวน้อย ๆ ”
“เอาเลย เธอไปฟ้องเลยสิ คิดหรอว่าฉันจะกลัวแค่เพราะเธอจะไปฟ้องน่ะ？อีกเดี๋ยวพอหม่ามี๊เธอมาแล้ว ฉันก็จะบอกหม่ามี๊ของเธอว่า หานยี่ซูเป็นเด็กไม่มียางอาย อยู่ ๆ ก็ไปขโมยจูบเด็ก ๆ คนอื่นซะแล้ว！ดูซิว่าแม่จะดัดนิสัยเธอยังไง！”
“เหอะ！” เสี่ยวหมี่โต้วโกรธจนเท้าสะเอว และพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า： “หม่ามี๊น่ะเป็นคนอ่อนโยนมาก เพราะงั้นเขาน่ะไม่ดัดนิสัยเด็กตัวน้อย ๆ หรอก แล้วก็นะหม่ามี๊น่ะฉลาดมาก เพราะงั้นเขาน่ะไม่โดนน้าเสี่ยวเหยียนหลอกเอาได้หรอก！”
ระหว่างที่ทั้งสองพูดอยู่นั้น ก็มีเงาที่มีเรือนร่างสูงเพรียวดูดี ย่างก้าวเข้ามาพร้อมกับรองเท้าส้นสูง
หญิงสาวนั้นใส่ชุดเดรสรัดรูปสีเหลืองอ่อน การออกแบบคอปกและคอเสื้อ และผ้าคล้องคออยู่รอบ ๆ นั้นทำให้เธอดูฉลาดหลักแหลม ด้านหนึ่งไม่เคยผ่านการย้อมสีครามด้วยความร้อนมาก่อน แต่กลับมีความอ่อนช้อยและตรงสลวย และนาบลงมาที่ไหล่ทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน เส้นไหมสีน้ำเงินนั้นช่วยทำให้ใบหน้าของเธอนั้นดูโดดเด่นและงดงามยิ่งขึ้น แว่นกันแดดนั้นบังมิดไปกว่าครึ่งหน้า เหลือไว้เพียงริมฝีปากสีแดงอันงดงามเท่านั้น
“ดูสิ หม่ามี๊ของเธอมาแล้ว！อีกเดี๋ยวฉันจะไปฟ้องหม่ามี๊ของเธอแล้ว！”
“หม่ามี๊！” เจ้าเด็กชายตัวน้อย ๆ สะบัดมือของเสี่ยวเหยียนทิ้งและวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จับไปที่แขนเสื้อของหานมู่จื่อแน่น： “หม่ามี๊มาแล้วเหรอ เสี่ยวหมี่โต้วคนนี้รอมาตั้งนาน”
เสี่ยวเหยียนก็ก้าวตรงมาและพูดขึ้น： “ใช่แล้ว ๆ ระหว่างที่รอหม่ามี๊ของเธออยู่ ก็ยังมีเวลาว่างพอที่จะไปแกล้งสาวน้อยน่ารักด้วย”
เมื่อได้ยินริมฝีปากสีแดงของหานมู่จื่อก็โค้งงอลง หลังจากนั้นเธอก็ยกมือถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นใบหน้าอันงดงามจนน่าตะลึง และก้มตัวลงมาเล็กน้อย
“เสี่ยวหมี่โต้ว เธอแกล้งเด็กผู้หญิงอีกแล้วเหรอ？” น้ำเสียงนั้นเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนเป็นอย่างมาก แต่ว่ามันกลับทำให้ผู้ที่ฟังนั้นเสียวสันหลังขึ้นมาทีเดียว
เสี่ยวหมี่โต้วไม่สามารถเก็บสีหน้าไว้ได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแค่เม้มริมฝีปากแน่น： “หม่ามี๊ ไม่จริงนะ……น้าเหยียนน่ะเค้าพูดมั่ว ๆ ขึ้นมา”
หานมู่จื่อยิ้มเล็ก ๆ ： “งั้นเหรอ？”
เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกเริ่มเสียวสันหลังวาบ และไม่สามารถคงรอยยิ้มบนใบหน้าได้อีกต่อไปแล้ว ก้มมองลงและพูดพึมพำ
“ผมไม่ได้ตั้งใจ นั่นน่ะเป็นเพราะว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าผมดูน่ารัก เอาแต่แรกผมว่าพี่ชาย……แล้วก็บอกว่าอยากแต่งงานกับผม”
“เพราะงั้นเธอก็เลยจูบเขาเหรอ？” เสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดเติมเชื้อไฟเพิ่มด้วยท่าทีนิ่ง ๆ
เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วได้ยินก็ยิ่งร้อนรน รีบแก้ตัวอธิบายกับหานมู่จื่อขึ้นมา
“หม่ามี๊ผมไม่ได้ตั้งใจจะจูบเธอนะ แต่ว่า……”
“แต่ว่าอีกฝ่ายน่ะน่ารักมาก เธอก็เลยอดไม่ได้งั้นสินะ？” หานมู่จื่อพูดประโยคหลังออกมาแทนเขา เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วได้ยินก็รีบทำตาเป็นประกายและพยักหน้า
วินาทีต่อมา หานมู่จื่อก็พูดขึ้น： “หลังจากกลับไปแล้วไปคัดกวีถังมา 10 รอบนะ”
เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วได้ยินก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง “หม่ามี๊ทำไมล่ะ？คัดกวีถัง 10 รอบมันเยอะมากเลยนะ！”
“ก็เพราะว่าเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ไง” เสี่ยวเหยียนที่อยู่อีกด้านยิ้มและพูดเสริมเข้าไปอีก： “เป็นลูกผู้ชาย ก็ต้องรู้จักควบคุมตัวเองให้ได้มาก ๆ แค่เห็นว่าหญิงสาวน่ารักก็เข้าไปจูบซะแล้ว โตขึ้นไปก็จะไม่กลายเป็นพวกผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องเอาหรอกเหรอ？เพราะฉะนั้นเพื่อตัวเธอเอง พอกลับไปแล้วก็ไปคัดกวีถัง 10 รอบแต่โดยดีเถอะ~”
หานมู่จื่อลุกขึ้นและตรงไปข้างหน้า เสี่ยวหมี่โต้วและเสี่ยวเหยียนที่อยู่ด้านหลังก็ทำท่าทางโต้เถียงกันอยู่ด้านหลัง โดยที่ไม่สามารถส่งเสียงดังได้
เมื่อออกจากสนามบิน หานมู่จื่อก็สวมแว่นกันแดดเพื่อป้องกันแสงอันเจิดจ้า
มีนักข่าวจำนวนหนึ่งที่หยิบกล้องวิดีโอขึ้นมาและหันถ่ายไปทางพวกเขา
หานมู่จื่อขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “พวกเธอสวมหมวกกับแว่นตาซะ มีนักข่าว”
เมื่อได้ยิน เสี่ยวเหยียนก็ตกใจเล็กน้อย ก็รีบหยิบเอาหมวกจากกระเป๋าตัวเองออกมาและสวมให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว หลังจากนั้นก็ยื่นแว่นให้เขา： “รีบใส่เร็วเข้า ถ้าชักช้าเดี๋ยวพรุ่งนี้หน้าเราก็ได้ลงหนังสือพิมพ์กันพอดี”
สถานการณ์เช่นนั้นนั้นดูเหมือนว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะคุ้นชินมากพอตัว เมื่อได้แว่นมาแล้วก็รีบสวมลงบนใบหน้าในทันที หลังจากนั้นก็เอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง และเดินอยู่ข้าง ๆ หานมู่จื่อ ด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผย
แม้ว่าจะได้เห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่ว่าทุกครั้งที่เสี่ยวเหยียนได้เห็นกับภาพนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะออกมาเสียทุกครั้ง
“เสี่ยวหมี่โต้ว ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าอย่าเปลี่ยนท่าทีน่ะ？ ทุกครั้งที่เจอสื่อหรือนักข่าวก็เอาแต่ทำท่าทีแบบนี้ เลิกสักทีจะได้มั้ย？”
เมื่อได้ยิน เสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีเหตุผล จึงรีบเปลี่ยนท่าทางอย่างรวดเร็ว
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ” เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะปิดปากและหัวเราะออกมา
เสียงหัวเราะของเธอนั้นเป็นจุดสนใจของผู้คน เสิ่นเฉียวจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น： “มีนักข่าวนะ เธอเบา ๆ หน่อย”
ทันใดนั้นเองเสี่ยวเหยียนกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองลง หลังจากนั้นก็ร้องเรียนขึ้นมาว่า： “เธอเองก็รู้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พวกเราก็คงไม่ถูกตามหรอกใช่มั้ยล่ะ？แต่ว่า……เธอน่ะยังเป็นจุดสนใจน้อยกว่าพวกดาราดัง ๆ ตั้งเยอะ มีแค่นักข่าวไม่กี่คนเอง เทียบกับดาราดัง ๆ ไม่ได้สักนิด”
“ก็ฉันไม่ใช่ดาราสักหน่อย แล้วอีกอย่าง……ฉันเองก็ไม่ได้สนใจจะเป็นด้วย” หานมู่จื่อพูดด้วยเสียงเบา ๆ
“เธอไม่สนใจแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนักข่าวล่ะ？พวกเขาน่ะสนแค่จะถ่ายเนื้อหาอะไรติดไม้ติดมือไปได้บ้าง กลับไปจะได้ส่งบทความ”
“งั้นเหรอ？งั้นก็ปล่อยให้พวกเค้าถ่ายไปเถอะ แค่ไม่ให้ถ่ายติดหน้าก็พอ”
