บทที่37 สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทิ้งเอาไว้
เอาเถอะ ถือว่าเธอเข้าข้างตัวเอง
เสิ่นเฉียวเอ่ยปาก: “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวค่ะ”
เย่โม่เซินไม่พูดอะไร เสิ่นเฉียวยืนอยู่พักหนึ่งจากนั้นจึงหมุนตัวและเดินออกไปจากห้องทำงาน
เมื่อออกมาจากห้อง เสิ่นเฉียวจึงนึกขำตัวเอง
ทำไมเธอถึงโง่ได้เพียงนี้ที่คิดว่าเย่โม่เซินทำเรื่องนี้เพื่อเธอ? ใช้สมองอันน้อยนิดยังคิดได้ว่าเป็นไปไม่ได้ เขาเกลียดชังเธอถึงที่สุด เขาจะยอมเสียผลประโยชน์ตนเองเพื่อเธอได้อย่างไรกัน
เสิ่นเฉียวเอ๋ย เสิ่นเฉียว เธอนี่ช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลย
หลังจากเลิกงานแล้ว เสิ่นเฉียวเพิ่งกลับถึงตระกูลเย่ สาวใช้จึงแจ้งให้ทราบว่านายท่านเรียกเธอไปพบที่ห้องหนังสือ
เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เสิ่นเฉียวจับชายเสื้อแน่น
ไม่ไปคงไม่ได้ เสิ่นเฉียวได้แต่พยักหน้าเป็นการบอกว่ารับรู้แล้ว จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องหนังสืออย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
เปรียบเทียบกับความกดดันครั้งก่อนที่มาห้องหนังสือ เสิ่นเฉียวรู้สึกความกดดันครั้งนี้เหมือนกับแบกภูเขาลูกใหญ่อยู่บนบ่า
“นายท่าน” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาบาง
นายท่านเย่นั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ สายตาแข็งทื่อมองอย่างประหลาดใจ จ้องไปที่เสิ่นเฉียวที่ตัวเล็กและผอมบาง เขาหรี่ตาลง: “ได้ยินว่า… โม่เซินยกเลิกสัญญากับตระกูลลู่แล้ว?”
เป็นความจริง! !
ตอนที่สาวใช้บอกเธอว่านายท่านต้องการพบ เธอก็พอจะเดาจุดประสงค์ที่เรียกเธอไปพบได้อยู่แล้ว
คิดไม่ถึงว่าเธอจะเดาถูก นายท่าน ไม่ได้ไปทำงาน แต่กลับรู้เรื่องนี้ แสดงว่าเขามีสายอยู่ในบริษัทแน่นอน
ดังนั้นโกหกไม่ได้แน่ เสิ่นเฉียวจึงได้พยักหน้าด้วยความจริงใจ
“อืม ฉันก็เพิ่งทราบค่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น นายท่านเย่โกรธจนปัดหนังสือบนโต๊ะลงไปกองกับพื้น เกิดเสียงดังโครมใหญ่ทำให้เสิ่นเฉียวตกใจ อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหลายก้าว
“เจ้าเด็กนี่ทำอะไรไม่ได้ความ! ตระกูลลู่เป็นเนื้อก้อนใหญ่แล้วเกิดจะมายกเลิกความร่วมมือ?”
นายท่านเย่โมโหขนาดนี้ เสิ่นเฉียวยิ่งตระหนักถึงความสำคัญของโครงการนี้
“เสิ่นโย่ว!”
เสิ่นเฉียวตะลึงงัน เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าเธอสลับตัวเจ้าสาวมา
“นายท่าน?”
“ห้ามยกเลิกความร่วมมือกับตระกูลลู่ เธอ…ไปหาลู่สุนฉาง แล้วดูว่าเกิดอะไรขึ้น!”
ไปหาลู่สุนฉาง? เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แต่ไม่กล้าจะคัดค้าน จึงรับคำ
หลังจากที่ออกมาจากห้องหนังสือแล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกขาดความมั่นใจ คืนวันนั้นพวกเขาได้เผชิญหน้ากับลู่สุนฉาง ต่อให้เธอไปหาเขา ตระกูลลู่ก็คงไม่ยอมร่วมมือกับตระกูลเย่หรอก? ต่อให้ตระกูลลู่ยอม ก็ไม่คิดว่าเย่โม่เซินจะตอบตกลงด้วย
ดังนั้นเธอควรจะบอกเย่โม่เซินเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม
แต่ถ้าบอกไปแล้ว ไม่เพียงแค่บอกเย่โม่เซิน ปู่คุณก็จ้องมองคุณอยู่เหรอ?
สำหรับคนพิการหนึ่งคนแล้ว ถ้าคนในครอบครัวต่อต้านเขาล่ะก็ เช่นนั้นเขา…คงต้องเจ็บปวดมาก?
ยากจริง ๆ
เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตนเองถูกพัดตกอยู่ในกระแสความวุ่นวายในครอบครัวทรงอิทธิพล
เมื่อกลับถึงห้อง เสิ่นเฉียว ปิดประตู มองไปยังพื้นที่ของตัวเอง กลับพบว่ามีเตียงหลังเล็กหลังหนึ่ง เธอตกใจคิดว่าเข้าห้องผิดและกำลังจะออกไป จึงได้พบว่าของบนเตียงเป็นของของเธอ
นี่มัน…เรื่องอะไรกัน?
เสิ่นเฉียว ยืนอึ้งอยู่หน้าเตียงของตัวเอง
ความใจดีของเย่โม่เซินปรากฏแล้ว? ดังนั้นเลยให้คนหามาให้?
ในระหว่างที่ใช้ความคิด ก็เกิดเสียงดังจากข้างหลัง เย่โม่เซินกลับมาพอดี เซียวซู่เข็นเขาเข้ามา
เย่โม่เซินที่หน้าตาเย็นชาเป็นทุนเดิม แต่เมื่อได้เห็นเธอยืนอยู่หน้าเตียงหลังเล็ก ดวงตาสีเข้มกลับมีแววตาที่ผิดแปลกไปจากเดิม
“คุณกลับมาแล้ว” เสิ่นเฉียวหันหน้าไปและชี้ไปที่เตียงหลังเล็กแล้วถาม: “เตียงหลังนั้น…”
“มีปัญหาเหรอ?” เย่โม่เซินเลิกคิ้วตอบอย่างไม่สบอารมณ์
เมื่อได้ยิน เสิ่นเฉียวส่ายหน้า: “ไม่มีปัญหาค่ะ เพียงแค่…”
“เพียงแค่อะไร? เธอคิดว่าฉันซื้อเตียงให้เธอเหรอ?” เย่โม่เซิน พูดอย่างเย็นชา
เซียวซู่ที่ยืนอยู่ข้างหลังมีปฏิกิริยาทันใด ยิ้มหวานและพูดกับเสิ่นเฉียว “คุณหนูเสิ่นครับ เป็นผู้หญิงนอนบนพื้นและรับความเย็นได้ง่าย ดังนั้นผมเลยให้คนหาเตียงมาให้คุณ ไม่ทราบว่าคุณหนูเสิ่นชอบไหมครับ?”
เสิ่นเฉียว: “…”
แสงในดวงตาหรี่ลงไปครู่หนึ่ง
ที่แท้ไม่ใช่เขาที่ส่งคนมา หาคนมา เป็นเซียวซู่เอง
“เหอะ” เย่โม่เซินหัวเราะเย้ยหยันและดุคนที่อยู่ข้างหลัง “ฉันอนุญาตให้นายหาเตียงมาให้เธอแล้วเหรอ? เซียวซู่เดี๋ยวนายยิ่งเอาใหญ่แล้วนะ”
ได้ฟังดังนั้นเซียวซู่ลำบากใจเล็กน้อย แต่ยังคงอธิบาย: “คุณชายเย่ ในเมื่อคนเขาต้องอยู่อีกนาน คุณกับคุณหนูเสิ่นมีข้อตกลงกันหกเดือน อย่างน้อยก็ควรหาที่นอนให้คุณหนูเสิ่นนะครับ อีกทั้งตอนนี้คุณหนูเสิ่นทำงานที่บริษัท ถ้าป่วยไปจะยุ่งยาก”
เย่โม่เซินไม่พูดอะไรอีก ก็ถือว่ายอมรับในเหตุผลของเขา
เสิ่นเฉียวหลบสายตาและไม่พูดอะไรอีก
เซียวซู่ปาดเหงื่อหนึ่งที
เขารู้สึกว่าเขาคงจะเป็นแพะรับบาป เตียงหลังนี้ชัด ๆ ว่าเป็น…ช่างเถอะ ๆ!
เขาเป็นผู้ช่วยเย่โม่เซินมาหลายปี แพะรับบาปจะเป็นไรไป แต่เมื่อเทียบกันแล้วก็ง่ายกว่าบุกน้ำลุยไฟเยอะเลย
“ฉันทราบแล้วค่ะ ขอบคุณนะ” สุดท้ายเสิ่นเฉียวกล่าวขอบคุณเซียวซู่
เย่โม่เซินกลับเกิดไม่สบอารมณ์ขึ้นมา ขยับเนคไทเล็กน้อย
เซียวซู่เข็นเย่โม่เซินเข้าไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแล้ว เสิ่นเฉียวกลับไปที่เตียง นั่งลงไปไม่ใช่พื้นแข็ง ๆ อีกต่อไป ลำธารไหลเอ่อจากก้นบึ้งหัวใจ
อันที่จริง ความรู้สึกที่อยู่ตระกูลเย่ก็ไม่แย่ขนาดนั้น
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวยกมุมปากและยิ้ม จากนั้นจึงลุกขึ้นและย้ายเสื้อผ้า เสิ่นเฉียวเก็บข้าวของของตัวเองอีกครั้ง ในระหว่างที่หยิบเสื้อตัวหนึ่งกลับได้ยินเสียงวัตถุโลหะตกกระทบลงพื้น
แกร๊ง——
เสิ่นเฉียวก้มมองพื้นด้วยความสงสัย
กระดุมโลหะเม็ดหนึ่งร่วงลงพื้น สาดแสงกระทบจากหลอดไฟเป็นแสงแวววาว
กระดุม?
เป็นที่ชัดเจนว่าไม่ใช่ของเธอ
ไม่ว่าจะวัสดุหรือเนื้อสัมผัสดูแล้ว กระดุมนี้ถือว่าเป็นกระดุมที่ดูมีราคา จึงไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะปรากฏอยู่บนเสื้อของเธอได้
แต่ว่า ทำไมมันถึงหล่นลงมาจากเสื้อของเธอได้ล่ะ?
เสิ่นเฉียวใคร่ครวญ เอื้อมมือไปหยิบเม็ดกระดุมและวางไว้ที่ฝ่ามือและดูมัน
ผ่านไปครู่หนึ่ง ในหัวก็ปรากฏภาพที่คุ้นชินภาพหนึ่ง
เมื่อเดือนก่อนท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำ ชายหนุ่มแปลกหน้าที่ทาบทับเธอที่เบาะรถ ตอนนั้นเธอต่อสู้ ตะโกนร้อง แต่ก็ไม่สามารถสู้กับแรงของเขาได้ สุดท้ายเมื่อโดนรังแกเธอยื่นมือไปจับเสื้อเขาไว้แน่น คว้ากระดุมเขามาได้โดยไม่ตั้งใจ จากนั้น เสิ่นเฉียวที่เจ็บปวดจึงได้ดึงกระดุมของอีกฝ่ายออกมา
เพียงแต่ เจ้ากระดุมเม็ดนี้หล่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อเธอตั้งแต่ตอนไหน? ทำไมเธอถึงจำไม่ได้?
มองดูกระดุมที่สะท้อนแสงทองเรืองรอง เหมือนเสิ่นเฉียวจะนึกอะไรได้
ถ้าจะบอกว่าในเมื่อมีกระดุมเม็ดนี้ แล้วเธอต้องการจะตามหาผู้ชายคนนั้น มันจะง่ายขึ้นบ้างรึเปล่า?
คิดถึงสิ่งนี้ เสิ่นเฉียวรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความหาหานเส่โยวอย่างรวดเร็ว
หานเส่โยวรับข้อความของเธอไม่ถึงสองนาทีก็รีบโทรหาเธอทันที
“ว่ายังไง? มีอะไรคืบหน้าไหม?”
