บทที่ 406 ภูเขาน้ำแข็งละลาย
บ้านตระกูลหาน
หานมู่จื่อไม่นานก็กลับมาแล้ว บังเอิญพบกับหานชิงที่กำลังจะออกไปข้างนอก
“ฉันคิดว่าเธอจะอยู่ที่บริษัททั้งวันอีกแล้ว”
เสียงของหานชิงเย็นชา สายตาที่มองเธอก็ไม่มีความสุข
หานมู่จื่ออึ้งไปสักพัก จากนั้นก็เดินมายิ้ม ๆ แล้วพูดว่า : “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงพี่ชาย? ฉันก็รับปากพี่จะอยู่บ้านพักผ่อนแล้ว แค่เมื่อกี้ตอนฉันจะออกมาบังเอิญมีลูกค้าท่านหนึ่ง ฉันเลยขึ้นไปคุยพักหนึ่ง พอตกลงกันได้แล้วก็กลับมาแล้วไง”
“ถ้าตกลงกันไม่ได้ละ? ”
หานมู่จื่อ：“พี่？”
หานชิงรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างจริงจังไปแล้ว ฉันทำได้เพียงแค่เอื้อมมือและบิดคิ้วที่ปวดร้าว : “เธออะ นี่ก็เป็นคนที่มีลูกแล้ว ก็อย่าทำให้พี่เป็นห่วงอีกเลย”
ท่าทางของเขาทำให้หานมู่จื่อสักพักรู้สึกว่าพี่ชายของเธอก็เหนื่อยมาก เขาดำเนินการทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ อยู่ตลอด ไม่ว่าเธอน้องสาวคนนี้ทำอะไร
แต่ว่าตอนนี้หานมู่จื่อพึ่งจะรู้ว่าหานชิงเป็นพี่ชายของเธอนิ เขาอายุก็มากแล้ว แต่กลับยังไม่มี…..
คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อหลับตา พูดด้วยเสียงเบาๆ : “พี่ ฉันรู้ว่าพี่ใช้ความคิดมากมายเพื่อหาที่อยู่ของฉัน
พี่ยังต้องการชดเชยความคับข้องใจที่ฉันประสบในช่วงหลายปีนั้น แต่เวลาห้าปี พี่ทำอะไรแทนฉันตั้งเยอะ มันเพียงพอแล้ว ในวันต่อ ๆ ไป พี่ก็ต้องคิดแทนตัวเองบ้างแล้วใช่ไหม? ”
ฟังแล้ว หานชิงอึ้ง : “มู่จื่อ？”
“พี่ก็ต้องหาคนมาดูแลแล้ว จะมาเสียเวลาไปเพราะฉันตลอดไม่ได้ พี่มีตัวเลือกในใจไหม? ”
หานชิงพึ่งเข้าใจว่าหานมู่จื่ออยากเป็นแม่สื่อให้ตัวเอง แต่เขามีความคิดอันนี้ที่ไหนกัน? เขาขมวดคิ้ว : “เรื่องนี้ ไม่รีบร้อน บริษัทฉันยังมีเรื่องต้องจัดการ เธอไปพักผ่อนเถอะ ”
พูดจบหานชิงก็จากไป หานมู่จื่อยืนอยู่ที่เดิมมองหลังของเขา
คิดถึงความคิดที่เสี่ยวเหยียนคิดกับหานชิง ก็หัวเราะออกมา ที่จริง….เสี่ยวเหยียนนิสัยใจคอก็เหมาะกับพี่ชายของเธอคนนี้อยู่นะ แต่ว่าสองคนนี้…..หลังจากกลับมาก็อยู่ด้วยกันน้อยมาก
จะทำยังไงดีนะ?
ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็เศร้าแทนหานชิงเกี่ยวกับชีวิตหลังจากนี้
กลับถึงชั้นบน เสี่ยวหมี่โต้วก็มากอด “หม่ามี๊ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้วหรอ? ”
หานมู่จื่อมองเด็กในอ้อมอก แล้วพยักหน้า : “อืม วันนี้อยู่กับลูกได้แล้ว”
“ว้าว งั้นหม่ามี๊ พวกเราสามารถไปเล่นเกมได้ไหม? ”
พูดจบเสี่ยวหมี่โต้วเห็นมือของหานมู่จื่อพันด้วยผ้าก๊อซ จากนั้นใบหน้าของเขาก็หดหู่อีกครั้ง : “หรือว่าไว้ก่อน มือของหม่ามี๊บาดเจ็บ วันนี้เปลี่ยนเป็นผมอ่านให้หม่ามี๊ฟังเถอะ! ”
มือของหานมู่จื่อบาดเจ็บ มีแค่แขนที่โอบร่างกายเล็กๆ ของเสี่ยวหมี่โต้วไว้ : “ลูกรักของหม่ามี๊ พูดอะไรก็อันนั้น ”
เสี่ยวหมี่โต้วหานิทานที่หานมู่จื่อซื้อมา หนึ่งในนั้นเปิดหน้าหนึ่งจากนั้นอ่านนิทานให้หานมู่จื่อฟัง หานมู่จื่อก็นั่งแบบนี้ฟังอยู่ตลอด
ฟังไปๆ ความคิดล่องลอยไปไกล
สักพักใหญ่ ได้ยินเสียงของเสี่ยวหมี่โต้วเรียกเธอ
“หม่ามี๊ หม่ามี๊? ”
หานมู่จื่อเรียกสติกลับมา มองไปที่เสี่ยวหมี่โต้วในอ้อมอก
“ฉัน……”
เสี่ยวหมี่โต้วใบหน้าที่เล็กกว่าฝ่ามือ กะพริบตามองที่เธอ : “หม่ามี๊ไม่มีความสุขหรอ? ”
เธอไม่มีความสุขหรอ? หานมู่จื่อสักพักใหญ่ถึงตอบสนองกลับมา ยิ้มๆ แล้วส่ายหน้า
“เปล่านิ ”
“จริงหรือเปล่า? เสี่ยวหมี่โต้ววางหนังสือที่อยู่ในมือ ยืนขึ้นจับหน้าของหานมู่จื่อ : “ถ้าหม่ามี๊ไม่มีความสุขต้องบอกผมนะ! ”
“โอเค ”หานมู่จื่อดูใบหน้าที่เหมือนใครบางคนมาก คิดๆ ไปก้มลงกอดเขา : “หม่ามี๊จะบอกเสี่ยวหมี่โต้วนะ”
*
บาดแผลของหานมู่จื่อจะบอกว่าเจ็บร้ายแรง ก็ไม่ร้ายแรง พักฟื้นที่บ้านหลายวัน ในที่สุดก็ดีขึ้นมากแล้ว บาดแผลเกรอะกรัง ก็สามารถลงน้ำได้แล้ว แค่ต้องทายาเฉยๆ อีกอย่างลงน้ำก็ไม่ต้องลงนาน เพื่อไม่ให้มีรอยแผลเป็น
บาดเจ็บหายแล้ว เธอก็กลับไปทำงานแล้ว อีกอย่างหลังจากหลินซิงหั่วโพสต์เวอร์ชันสุดท้ายแล้ว อีกฝั่งพอใจเป็นอย่างมาก หลังจากที่ทุกคนเจรจากันเสร็จแล้ว หานมู่จื่อให้เสี่ยวเหยียนเอาไปทำแล้ว
ในขณะเดียวกัน หลินชิงชิงก็ถามว่าแบบร่างของเธอเป็นอย่างไรบ้างแล้ว เพราะว่าตอบรับไว้ว่าจะออกแบบแทนเธอเอง เพราะฉะนั้นหานมู่จื่อบอกเธออย่างขอโทษที่มือของเธอได้รับบาดเจ็บเมื่อเร็ว ๆ นี้ อีกสองสามวันจะเอางานที่สมบูรณ์ให้เธอ
หลินชิงชิงก็ส่งวีแชท : [วันนั้นพวกเรายังไม่ได้เจอหน้ากันนะ พอดีฉันได้แรงบันดาลใจมานิดหน่อย เอางี้ไหมวันนี้พวกเราไปร้านอาหารนั้นอีก？]
ไปร้านอาหารนั้นอีก？ ยังไงก็อยู่ใกล้ หานมู่จื่อตกลงโดยไม่ต้องคิด
หลินชิงชิงเห็นหานมู่จื่อตกลงแล้ว จากนั้นก็ส่งข้อความไปให้เย่โม่เซิน
หลินชิงชิง：{นายเย่ วันนี้มีเวลาไหม？ฉันอยากเลี้ยงข้าวคุณ พอดีเชิญนักออกแบบคนนั้น คุณไม่ใช่อยากเจอเธอออกแบบหรอ? ฉันก็มีเรื่องอยากปรึกษาเธอ อยากจะไปด้วยกันไหม? ์ }
ส่งเสร็จแล้ว หลินชิงชิงกอดโทรศัพท์ตัวเอง หน้าค่อนข้างร้อน
เธอรู้ว่าข้อความนี้ของตัวเองจงใจมาก แค่มองก็มองออกว่าเธอตั้งใจนัดเขา แต่ว่า……เธอรู้สึกว่าใส่เหตุผลเข้าไปแล้ว
อีกอย่าง เธอตัดสินใจจะเอาเขาเปลี่ยนเป็นผู้ชายของตัวเอง ก็ต้องเริ่มก่อน
อย่าพลาดโอกาสนี้
เย่โม่เซินเห็นข้อความที่ผู้หญิงคนนั้นส่งมาก็ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงน่ารำคาญแบบนี้?
แต่ว่าหลังจากเห็นคำพูดของเธอแล้ว เย่โม่เซินดวงตาสีหมึกหนาขึ้นอีกครั้ง จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือเดียว
ถ้าจะนัดผู้หญิงคนนั้น เขาเองก็ทำได้
แต่ว่า……
เย่โม่เซินยกมุมปากแล้วหัวเราะ พิมพ์คำว่าโอเคไปทันที
เขาอยากจะดู ผู้หญิงคนนั้นจะเย็นชาไปถึงไหน?
เขาไม่เชื่อว่า ไม่เจอกันห้าปี ตอนเธอเจอตัวเองจะเย็นชาได้ขนาดนั้น
*
ร้านอาหานเต๋อเป่า
หลินชิงชิงนั่งรออยู่ที่ที่นั่ง อารมณ์ดีเหมือนกับลูกนก ก่อนมาเธอเกือบจะแต่งตัวเป็นผีเสื้อ
หลังจากที่ได้เห็นเย่โม่เซินตอบรับคำเชิญ เธอตื่นเต้นจนแทบจะกระโดด
จากนั้นสักพักรู้สึก มีความหวังกับเย่โม่เซินแล้ว ดังนั้นแต่งหน้ากับเปลี่ยนเสื้อผ้าใช้เวลานานมาก
ตอนนี้สุดท้ายนั่งอยู่ในร้านอาหาร รอคอยการมาของผู้ชายของตัวเอง
หลินชิงชิงจากนั้นเริ่มจินตนาการ ถ้ามีวันหนึ่ง เย่โม่เซินถูกตัวเองมัดใจไว้ได้ จากนั้นภูเขาน้ำแข็งกลายเป็นลูกไฟ ให้ความอบอุ่นเธอ
“คุณหลิน ”
เสียงของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น หลินชิงชิงหันกลับมา ถึงรู้ว่าหานมู่จื่อมาแล้ว
“Shelly คุณมาแล้ว รีบนั่งลง”
หานมู่จื่อยิ้มเบาๆ ตอนที่กำลังคิดว่าจะเดินมานั่งลงตรงข้ามหลินชิงชิง หลินชิงชิงกลับลุกขึ้นลากแขนของเธอ ท่าทางสนิทสนมมาก ลากเธอมานั่งลงที่ข้างตัว
หานมู่จื่อ：“？？？”
นี่มันอะไรกัน? คุยกันไม่ใช่นั่งตรงข้ามกันดีกว่าหรอ?
ทำไมอยู่ดีๆ ถึงอยากนั่งด้วยกัน?
“เธอนั่งกับฉันก็ดีแล้ว เดี๋ยวสักครู่ยังมีคนมาอีก”
หานมู่จื่อฟัง สีหน้าเปลี่ยนไปไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องรอให้เธอถามออกมา หลินชิงชิงปิดปากและหัวเราะเบาๆ พลางพูดว่า : “คือคนที่เธอเจอวันนั้น เย่โม่เซิน ”
