บทที่ 422 ระหว่างพวกเราไม่มีอะไรจะต้องอธิบาย
หานมู่จื่อกำลังนำสายวัดตัวพันไปรอบๆระหว่างเอวของเขาพอดี และก็ได้ยินถึงการพูดถามประโยคหนึ่งนี้ของเขา จึงได้รีบหยุดชะงักตามลงมาแล้วครู่หนึ่ง
เธอได้หัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ในใจ จากนั้นก็ได้ลากดึงสายวัดตัวให้รัดแน่น
โกรธแค้น?
เขามีสิทธิ์อะไรที่คิดว่าตัวเองจะโกรธแค้นเขา? เขาคุ้มค่าที่ไหนกัน?
“คุณเย่โม่เซินพูดล้อเล่นแล้ว คุณคือลูกค้าของฉัน ฉันจำโกรธแค้นคุณได้ยังไงกันล่ะ?” บนการแสดงออกของหานมู่จื่อกลับมีท่าทางเสแสร้งฟังไม่เข้าใจ คิดที่จะพูดประโยคหนึ่งตามใจเพื่อหลอกลวงให้ผ่านไป
แต่ทว่าหัวคิ้วของเย่โม่เซินกลับได้ขมวดคิ้วจนลึกเป็นอย่างมาก
“ใช่เหรอ?”
น้ำเสียงที่จืดชืดของเขา แทบจะฟังอารมณ์ไม่ออก: “ถ้าเช่นนั้นเธอสามารถลงมือเบาหน่อยได้ไหม?”
หานมู่จื่อนี่ถึงได้พบว่า เธอได้นำสายวัดตัวรัดแน่นไปมากแล้ว และได้บีบรัดอยู่ในช่วงระหว่างเอวของเย่โม่เซิน ซึ่งได้บีบรัดจนเอวของเขาเกือบจะเปลี่ยนรูปร่างแล้ว
“……ขอโทษ!”
ทันทีทันใดเธอได้เก็บมือกลับไป และหน้าผากที่ขาวบริสุทธิ์ก็ได้มีเหงื่อบางๆเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชั้นแล้ว
ม่านตาของหานมู่จื่อได้ห้อยลงมา และได้กัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้ด้วยจิตใจที่อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด ทำไมเธอถึงได้ว้าวุ่นจนกลายเป็นเช่นนี้?
บรรยากาศได้จมดิ่งอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัดแล้ว หานมู่จื่อนำขนาดความยาวขนาดความสั้นจดลงมา หลังจากนั้นก็ได้เก็บสายวัดตัวพร้อมถอยไปข้างหลังก้าวหนึ่ง เธอได้หยิบสมุดและนำการวัดขนาดความยาวขนาดความสั้นเมื่อกี้ก็ล้วนเขียนลงมา จะได้ไม่ลืมในภายหลัง
เย่โม่เซินได้ยืนอยู่ทางด้านหลังของเธอ และมองเงาเล็กๆอันอ่อนช้อยของเธอที่ได้นั่งยองๆลงไปไว้
“หากว่าไม่ใช่ว่าโกรธแค้นฉัน ทำไมเธอถึงทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้า?”
ปากกาที่หานมู่จื่อเขียนตัวหนังสือได้เอียงไปแล้วครู่หนึ่ง เธอไม่ได้พูดตอบ และคือได้บันทึกข้อมูลอย่างตรงไปตรงมา รอจนเธอบันทึกเสร็จแล้ว ถึงได้นำสมุดเล่มเล็กๆเก็บขึ้นมา หลังจากนั้นก็ได้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเย่โม่เซิน
“หน้าที่การทำงานของฉันได้ทำเสร็จสิ้นแล้ว คุณเย่โม่เซิน วันนี้ขอบคุณการให้ความร่วมมือของคุณมาก ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการ ดังนั้นฉันก็ไปก่อนแล้ว”
เมื่อพูดจบหานมู่จื่อก็ได้หมุนตัวตรงๆ และได้เตรียมพร้อมที่จะไปจากที่นี่
ในทันทีทันใดบนข้อมือก็ได้แน่น หานมู่จื่อทั้งคนได้ยืนแข็งหยุดชะงักอยู่ตรงที่เดิม
เขากำลังทำอะไร?
“ก็โกรธแค้นฉันเช่นนี้? แม้เพียงวินาทีเดียวก็ไม่อยากอยู่กับฉันนานขึ้น?”
ก็ไม่รู้ว่าทำไมหานมู่จื่อมีความรู้สึกออกมาอย่างคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินถึงร่องรอยของความเจ็บปวดการเยาะเย้ยตัวเองออกมาจากในคำพูดของเขา
เป็นการได้ยินของเธอที่ได้เกิดความผิดพลาดแล้ว?
“คุณเย่โม่เซินพูดล้อเล่นแล้ว วันนี้คือวันหยุดพักผ่อน ฉันยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการจริงๆ”
เธอได้พยายามต่อสู้ดิ้นรนไปแล้วครู่หนึ่ง ต้องการที่จะนำมือดึงออกมา
แต่ว่าเย่โม่เซินกลับได้บีบข้อมือของเธอแน่นเพิ่มขึ้นไปอีก กำลังมากซะจนไม่ไหว หานมู่จื่อได้รับความเจ็บปวดจนคิ้วที่ละเอียดได้ขมวดขึ้น เธอได้หันหัวกลับมา
“หากว่าไม่ใช่วันหยุด หากว่าไม่ใช่ว่าเธอมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการ เธอจะเต็มใจอยู่เป็นเพื่อนฉันนานขึ้นอีกหน่อย?”
หานมู่จื่อ: “……”
เย่โม่เซิน เขาคิดทำอะไรกันแน่? เห็นได้ชัดว่าเขาพูดแล้วว่าตัวเองได้แต่งงานแล้ว แต่ว่าท่าทางของความโศกเศร้าประเภทนี้ที่เขาได้ทำออกมาในตอนนี้คือเพื่ออะไร?
หรือว่าคือเพื่อดึงดูดหลอกลวงเธอเพราะคิดว่าหลอกลวงได้ง่าย? คิดที่จะเหมือนเมื่อก่อนหลังจากที่ได้รับเธอก็ค่อยทอดทิ้งทำร้ายเธออีกครั้ง?
เมื่อได้คิดถึงความเป็นไปได้นี้ แววตาภายใต้สายตาของหานมู่จื่อก็ได้เปลี่ยนไปจนจืดชืดจืดจางมากแล้ว เธอต้องการนำมือดึงกลับมา แต่ว่าเย่โม่เซินก็ได้จับไว้แน่นมาโดยตลอด เธอจึงทำได้เพียงเปิดปากด้วยความจนปัญญา: “คุณเย่โม่เซิน ฉันยังมีเรื่องอื่นจริงๆ รบกวนคุณปล่อยออก”
“ไม่ปล่อย” เป็นครั้งแรกที่เย่โม่เซินได้เหมือนกับเด็กตัวเล็กๆที่กระเง้ากระงอดออดอ้อนคนหนึ่ง แววตาที่ได้รับความเจ็บปวดของเขาได้มองเธอไว้ “เธอเต็มใจที่จะฟังฉันอธิบายไหม?”
อะไร? หานมู่จื่อชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง ฟังเขาอธิบาย?
อธิบายอะไร? เรื่องราวของห้าปีก่อน?
สีหน้าของเธอได้ขาวไปแล้วกี่ส่วน เวลาหลังจากนั้นหานมู่จื่อก็ได้หัวเราะพร้อมพูดด้วยความอึดอัดใจ: “คุณเย่โม่เซิน ฉันไม่คิดว่า……คุณมีเรื่องอะไรที่ควรจะอธิบายมาทางฉัน”
ใช่เหรอ? เย่โม่เซินได้ส่งเสียงหัวเราะเสียงต่ำออกมาทีหนึ่ง รอยยิ้มนั้นคือเต็มไปด้วยการหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง “ดูแล้วเธอคือไม่ต้องการที่จะฟังฉันอธิบายแล้ว แต่ทำยังไงฉันก็ไม่อยากปล่อยเธอไป?”
หานมู่จื่อ: “……”
เธอได้ต่อสู้ดิ้นรนไว้ คิ้วที่ละเอียดได้ขมวดมองเย่โม่เซินไว้ด้วยความไม่สบายใจ
ลูกตาดำของเย่โม่เซินนั้นลึกมากลึกมาก เหมือนคือต้องการเอาจิตวิญญาณของเธอดูดเข้าไปยังไงยังงั้น เดิมทีเธอก็ไม่กล้าที่จะมองดวงตาของเขา ทำได้เพียงใช้แรงในการถอยไปทางด้านหลัง
ระหว่างที่ได้ต่อสู้ดิ้นรน เย่โม่เซินเหมือนคือได้โกรธแล้ว และได้ใช้แรงดึงเธอเข้ามาโดยตรง นำเธอกดอยู่บนโซฟาที่อ่อนนุ่มตรงด้านหลังของเขา
“อ๋า”
เสียงตะโกนดังเสียงหนึ่ง หานมู่จื่อถูกกดอยู่ด้านล่างตัวของเขา ที่ตามมาหลังจากนั้นคือเย่โม่เซินได้กดหน้าต่ำลงมา
เผียะ——
หานมู่จื่อได้ยื่นมือทักทายไปบนใบหน้าของเขาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด
เป็นการตบหน้าหนึ่งที่ได้รับการตบไปถึงบนใบหน้าของเขาโดยตรง
แทบจะคือไม่มีการลังเลเลยสักนิด ตอนที่เห็นถึงเขาที่ได้เอาจูบของตัวเองส่งเข้ามา ในหัวของหานมู่จื่อที่คิดได้เป็นอันดับแรกก็คือประโยคนั้นของเขาที่ได้แต่งงานแล้ว หลังจากนั้นมือก็ได้สะบัดออกไปอย่างเป็นธรรมชาติแล้ว
บรรยากาศได้เงียบสงบไปกี่วินาที เย่โม่เซินทั้งคนก็ได้หยุดชั่วคราวอยู่ตรงนั้น เขาได้มองหานมู่จื่อไว้ด้วยความมั่นคง ริมฝีปากที่ได้เม้มปิดสนิทก็เห็นได้ชัดว่ามีความขาวซีดอยู่บ้าง
ประมาณว่าคือเพราะโกรธ บางทีอาจจะเพราะตื่นเต้น ดังนั้นตรงหน้าอกจึงกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด
“เย่โม่เซิน เดิมทีฉันไม่อยากจะพูดเรื่องพวกนี้กับนาย แต่ว่าคำที่เมื่อวานตัวนายเองก็ได้พูดนายยังจำได้ใช่ไหม? ตอนนี้นายทำกับฉันเช่นนี้ หรือว่าจิตใจที่รู้บาปบุญคุณโทษของนายก็ไม่ได้รับถึงความประณามเลยสักนิดเหรอ? นายทำเช่นนี้ ไม่ละลายใจต่อหล่อนไม่ละอายใจต่อฉันบ้างเหรอ?”
เย่โม่เซิน: “อะไร?”
คำพูดที่เขาเคยพูดเมื่อวาน? แววตาของเย่โม่เซินมีความสับสนงุนงงอยู่บ้าง และได้มองเธอไว้อย่างไม่เข้าใจ
หานมู่จื่อได้ส่งเสียงหัวเราะเย็นชาออกมา: “แต่งงานแล้ว! ในเมื่อคุณเย่โม่เซินได้แต่งงานแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็โปรดรักษาขอบเขตของคุณให้ดี อย่าลงไม้ลงมือกับฉัน”
เมื่อได้ยินถึงคำพูดนี้ เย่โม่เซินก็ได้ชะงักงัน ช่วงเวลาหลังจากนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะเสียงต่ำออกมาแล้ว
“ที่แท้เธอพูดก็คือเรื่องนี้ ดังนั้น……เพราะว่าฉันแต่งงานแล้ว ก็ไม่สามารถสัมผัสเธอได้แล้ว?”
หานมู่จื่อ: “นาย!”
เขาได้เปลี่ยนไปไม่มีความละลายใจเช่นนี้ตั้งแต่ตอนไหนแล้ว?
“หรือว่าพูดว่าเธอคือกำลังหึง?” ไม่รอให้หานมู่จื่อพูดประโยคต่อไป เย่โม่เซินก็ได้ยกคิ้วเย้าหยอกยั่วเย้าเธอไปอีกหนึ่งประโยคแล้ว
หานมู่จื่อ:“หึง? คุณเย่โม่เซินอาจจะดูให้ความสำคัญกับตัวคุณเองเกินไปแล้ว!”
เธอใช้แรงนำเขาผลักออกไป หลังจากนั้นก็ได้ลุกขึ้นมาจากบนโซฟา ตบเบาๆไปที่คอเสื้อหลังตัวเอง หลังจากนั้นก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนี้หากว่าคุณเย่โม่เซินยังคงไม่เคารพฉันเช่นนี้อีก ถ้าเช่นนั้นฉันยอมที่จะทำงานสัญญาทิ้งไป และก็จะไม่ดำเนินการในการร่วมมือกันกับคุณอีก”
ครั้งนี้หานมู่จื่อไม่ได้มีโอกาสของการโต้ตอบให้กับเขาอีก และคือได้คว้าจับกระเป๋าขึ้นโดยตรงหลังจากนั้นก็ได้ลุกขึ้นจากไป
มองภาพด้านหลังของเธอเอาไว้ บนใบหน้าของเย่โม่เซินก็ได้มีการแสดงออกถึงท่าทางที่เหม่อเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
เขาได้คิดถึงคำพูดพวกนั้นที่เมื่อกี้เธอได้พูดไว้อย่างละเอียด หลังจากนั้นจึงค่อยๆขบคิดในคำพูดพวกนี้กลับมา
เหอะ ผู้หญิงโง่คนนี้
เธอได้คิดว่าการแต่งงานที่ตัวเองได้พูดคือได้แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแล้วใช่ไหม? ดังนั้นถึงได้มีท่าทีโต้ตอบที่รุนแรงเช่นนี้?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็ได้ยื่นมือไปสัมผัสแล้วสัมผัสอีกตรงที่ตัวเองได้พูดตบหน้า
ยังเจ็บจริงๆ
แต่คือใจไม่อ่อนลงเลยแม้แต่น้อยจริงๆ เพียงแต่ว่า……เธอโกรธแล้ว
ไม่มีทางเลือก เย่โม่เซินก็ทำเหมือนเธอได้หึงแล้ว ดังนั้นถึงได้ลงมืออย่างรุนแรงเช่นนี้
ไม่ช้า เย่โม่เซินก็ได้คิดถึงเรื่องอีกเรื่องหนึ่งแล้ว หลังจากนั้นเขาก็ได้หรี่ตาขึ้น
ผู้หญิงคนนั้นนึกไม่ถึงเลยว่ายังไม่รู้เรื่องที่พวกเขายังไม่ได้หย่าขาดกันงั้นเหรอ? ตอนนี้บนหน้าการจดทะเบียนของสำนักกิจการพลเรือน พวกเขายังเป็นสามีภรรยากัน
ตั้งแต่พบหน้าจนถึงตอนนี้ เย่โม่เซินคิดว่าเธอรู้มาโดยตลอด แต่คิดไม่ถึงว่า……เห็นถึงการแสดงออกวันนี้ของเธอ เธอน่าจะไม่รู้เรื่องนี้
ใครที่ปิดบังเธอกันแน่?
หลังจากที่หานมู่จื่อเข้าไปมีประมาณครึ่งชั่วโมงก็ออกมาแล้ว ท่าทีของคนกี่คนที่อยู่ด้านนอกก็ล้วนดีต่อเธอเป็นอย่างมาก
“คุณShellyกลับดีๆล่ะ เจอกันใหม่ครั้งหน้า”
“คุณShelly เดินทางปลอดภัยนะ”
การก้าวเท้าของหานมู่จื่อที่ได้เหยียบอยู่บนส้นสูงได้หยุดชะงักลง เกือบจะกระอักเลือดเก่าออกมาแล้ว
