บทที่493 เรื่องนี้ผิดที่ฉันเอง
พอพูดจบประโยค เย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะมองเธอแล้วขมวดคิ้วขึ้น
หลังจากนั้นไม่นาน ริมฝีปากของเขาก็เผยมุมโค้งที่สวยงามขึ้น น้ำเสียงที่ต่ำเริ่มพูดขึ้น “เธอฉลาดขึ้นกว่าที่ฉันคิดนะ”
หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะเหลือกตามองบน เธอก็ฉลาดของเธอมาตลอด
หานมู่จื่อเม้มปาก แล้วหันกลับมามองเขาด้วยความโกรธ “แล้วยังไง? จะเตะตาคุณหมอส้งได้ต้องไม่ธรรมดา แล้วอีกอย่างแกคงไม่ได้แนะนำให้นายไปเรื่อย แม่ของฝ่ายตรงข้ามอาจจะเป็นเพื่อนของแกเทือกๆนั้น ถ้าเป็นแบบนี้จริง นายก็จะยังฟ้องเธอ?”
“ฟ้อง”เย่โม่เซินตอบอย่างไม่ต้องคิด
ริมฝีปากสีชมพูของหานมู่จื่อเปิดออก เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อกะทันหัน
เธอไม่คิดว่าเขาจะเด็ดขาดขนาดนี้
“แต่ว่า……”สายตาของเย่โม่เซินจับจ้องมายังเธอ และพูดอย่างจริงจังว่า “มู่จื่อ เรายังไม่ได้หย่ากันเลยนะ เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องเรียกหมอส้งเหมือนคนอื่นคนไกลตัวขนาดนั้นก็ได้ แกเป็นน้าของฉัน นั่นก็หมายความว่า……ก็เป็นน้าของเธอเหมือนกัน”
“ใครมีน้าคนเดียวกับนายกัน?”หานมู่จื่อลุกขึ้นยืน แล้วออกห่างจากเขา มือทั้งสองข้างกอดอกเอาไว้ “เรื่องนี้ใช่ว่านายจะตัดสินคนเดียวได้ นายได้ถามน้านายหรือยัง?”
“ยัง”เย่โม่เซินส่ายหัว
หานมู่จื่อเบิกตากว้างอย่างอดไม่ได้ “ยัง? งั้นถ้าน้านายรู้เข้าจะทำยังไง?”
“ทำไม?”เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไหนบอกไม่มีน้าคนเดียวกันไง? งั้นเธอจะสนใจน้าฉันขนาดนี้ทำไม? แกจะรู้หรือไม่รู้ เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?”
หานมู่จื่อ “……”
ใบหน้าของเย่โม่เซินเต็มไปด้วยรอยยิ้มจางๆ นอกจากรอยยิ้มแล้วยังแฝงไปด้วยความรักที่ลึกซึ้ง ราวกับไม่ว่าเธอจะพูดอะไรเขาก็ไม่ถือสา
““นายกำลังคิดอะไรอยู่?”หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง “นายคิดว่าฉันเป็นห่วงนายหรอ? งั้นนายก็คิดมากเกินไปแล้ว เรื่องนี้ผิดที่ฉันเอง ฉันก็แค่ไม่อยากทำให้นายลำบากไปด้วย”
ตอนที่เธออธิบายอยู่นั้น เย่โม่เซินก็จ้องมองเธออยู่ตลอด
“……”
หานมู่จื่อหยุดพูดในทันที และไม่ได้พูดอะไรต่อ เห็นท่าทางของเย่โม่เซินแล้ว เหมือนไม่ว่าเธอพูดอะไรไปก็จะไม่เชื่อเธอ
คิดได้เท่านี้ หานมู่จื่อพูดได้แค่ “ยังไงแล้ว ฉันที่เกือบเป็นฝ่ายโดนกระทำในครั้งนี้ ขอเสนอให้นายควรจะบอกเรื่องนี้กับน้านายนะ ฉันก็แค่เสนอนะ นายจะฟังหรือไม่ก็ตามใจนายเลย”
“คุณภรรยาออกคำสั่งขนาดนี้แล้ว ผมจะไม่เชื่อฟังได้ยังไงครับ?”มุมปากของเย่โม่เซินยังคงรอยยิ้มจางๆหลงเหลืออยู่เช่นเดิม ท่าทางของเขานั้นมันวอนจริงๆ
หานมู่จื่อกะพริบตา เธอพยายามกดความโกรธของเธอเอาไว้ จากนั้นหันไปทำท่าทางจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มใส่เย่โม่เซิน ก่อนที่จะหันหลังแล้วเลิกสนใจเย่โม่เซิน
แม้ว่าเย่โม่เซินตอบตกลงหานมู่จื่อไปว่าจะนำเรื่องนี้ไปบอกให้ส้งอานทราบ
แต่ภายในใจเขากลับปฏิเสธ ยังไง……เขาก็โตจนบรรลุนิติภาวะแล้ว เขามีความสามารถพอที่จะจัดการกับเรื่องพวกนี้ อีกอย่างฝ่ายตรงข้ามที่เขาเดทด้วยเป็นคนที่ส้งอานยัดเยียดให้เขาเอง เขาไม่ได้อยากได้มันเลย
ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เพียงแต่วุ่นวายกับเขาเอง แล้วยังเกือบทำร้ายผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดอีกด้วย
แค่สิ่งที่เธอทำนั้น ก็มากเพียงพอที่จะทำให้เขาจัดการเธอแล้ว
คิดเพียงเท่านี้ เย่โม่เซินยิ่งยิ้มอย่างเย็นชากว่าเดิม
แต่เพียงว่า……เขาไม่ได้คิดจะเอาเรื่องนี้ไปบอกส้งอาน เขาอยากจัดการมันเอง
เขาอยากจะปกป้องผู้หญิงที่ตัวเองรักเอง
ก็แค่……เย่โม่เซินไม่ได้บอกส้งอาน ไม่ได้แปลว่าส้งอานจะไม่รู้
หลังจากที่ส้งอานกลับมาเมืองซู ก็คิดอยู่ตลอดว่า สาวน้อยหลินชิงชิงคนนั้นจะหลงใหลเย่โม่เซินเป็นอย่างมาก ทำไมไฟที่เร่าร้อนยังกลัวที่จะละลายภูเขาน้ำแข็งไม่ได้ด้วย?
และเธอก็ไม่เคยคิดว่า ภูเขาน้ำแข็งลูกนั้นเป็นภูเขาที่โดนเชื่อมเอาไว้ แต่ไฟที่เร่าร้อนก็เป็นแค่ไฟกระจุกเดียว ไฟเร่าร้อนกระจุกเดียว จะละลายภูเขาน้ำแข็งลูกใหญ่ได้อย่างไร?
“กริ๊งๆ——”
ขณะที่ส้งอานยังปอกผลไม้อยู่ในห้องครัว โทรศัพท์ที่วางไว้ในห้องรับแขกก็ดังขึ้น ส้งอานปอกเปลือกแผ่นสุดท้าย ก็เดินตรงออกมา แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้น
เธอมองไปยังชื่อของคนที่โทรเข้ามา ส้งอาเกี่ยวยิ้มตรงมุมปากขึ้นอย่างอดไม่อยู่
แม่ของหลินชิงชิงโทรมาหาเธอในเวลานี้ หรือว่าทำเรื่องดีสำเร็จแล้ว?
หากแต่ ส้งอานก็ไม่ได้ดีใจขนาดนั้น เพราะตามหลักแล้วที่โทรมาหาเธอในเวลาแบบนี้น่าจะโทรมาขอความช่วยเหลือเสียมากกว่า ยังไงนั่นมันก็หลานชายเขาก็พอจะเข้าใจได้
แม้จะเป็นไฟที่เร่าร้อน แต่เย่โม่เซินก็ไม่ได้จีบง่ายขนาดนั้น
บวกกับที่เขามีคนในใจอยู่แล้ว ภูเขาน้ำแข็งนั้นก็ยิ่งละลายยากเข้าไปใหญ่
นึกถึงตรงนี้ ส้งอานกัดแอปเปิ้ลไปหนึ่งคำ แล้วกดรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล?”
“ส้งอาน!!!”เพิ่งจะกดรับสาย ก็ได้ยินเสียงร้องไห้โอดครวญจากทางปลายสาย ส้งอานตกใจจนวิญญาณเกือบหลุดจากร่าง
“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ส้งอานเคี้ยวแอปเปิ้ลที่อยู่ในปากแล้วกลืนลงไปก่อนจะถามขึ้น
“ฮือๆ แกต้องช่วยลูกสาวฉันนะส้งอาน เรารู้จักกันมาตั้งนาน ถึงแม้หลานชายแกจะไม่ชอบลูกสาวฉัน ก็ไม่ควรทำให้เรื่องมันเด็ดขาดขนาดนี้ไหม?”
ส้งอาน “……”
“ฉันรู้ การปรองดองระหว่างตระกูลหลินของพวกเรากับตะกูลเย่ของพวกเขาคือพวกเราหวังสูงกันไปเอง แต่ว่า……เรื่องระหว่างชายหญิงที่โสดก็ต้องเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไง? ก็แค่เดทกันไม่จำเป็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไหม? แล้วการที่ผู้หญิงอารมณ์เสียก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง? ทำไมต้องทำให้คนจนตรอกด้วย?”
ทางฝั่งคุณแม่หลินนั้นร้องไห้คร่ำครวญ แต่ส้งอานกลับไม่เข้าใจคำพูดสักคำ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่คุณแม่หลินก็ไม่ได้พูดให้ชัดเจน ได้แต่ร้องไห้
“คือว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นแกเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?”
“ส้งอาน แกก็รู้จักชิงชิงบ้านฉัน เธอเป็นคนยังไงแกก็รู้ใช่ไหม? ฉันจำได้ว่าตอนนั้นแกก็พอใจเธอมากเลยใช่ไหม?”
ส้งอาน “เพราะฉะนั้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
“ปกติเวลาที่ชิงชิงบ้านฉันเจอแก ก็เข้าไปทักทายแกน้าส้งอย่างนั้นอย่างนี้ตลอด แล้ววันนั้นที่ไปดูตัวกลับมาถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดให้ชัดเจน แต่ฉันที่เป็นแม่จะดูไม่ออกได้ยังไงว่าเธอจะตกหลุมรักหลานชายแกหน่ะ แต่ว่า……ฮือๆๆ……”
คุณแม่หลินยังคงร้องไห้ ร้องจนส้งอานรู้สึกไม่สบายใจ
ส้งอานงงไปหมด ในที่สุดก็ทนต่อไปไม่ไหว กัดฟัน แล้วตะคอกว่า “หยุด!!!”
เสียงร้องไห้ของคุณแม่หลินหยุดไปสักครู่ จากนั้นก็ดังแบบหยุดๆหายๆ ท้ายสุดก็เริ่มร้องต่อ
“นี่แก แกโทรมาก็เพื่อจะมาร้องไห้ใส่ฉันหรอ? ไม่อยากฉันว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? งั้นได้ แกจะร้องใช่ไหม? งั้นแกก็ร้องไห้เสร็จก่อนค่อยมาคุยกับฉัน”
ส้งอานเป็นคนที่ใจโหด แล้วเวลาทำงานก็เด็ดขาด เธอรู้ว่าถ้าไม่วางสาย คุณแม่หลินในตอนนี้เธอก็จะได้ยินเสียงร้องไห้ขิงเขาเรื่อยๆ
จริงอย่างที่คาดคิด คุณแม่หลินพอได้ยินว่าจะวางสาย ก็รีบหยุดร้องไห้ในทันที ก็จะพูดอย่างสติแตกว่า “แกห้ามวางนะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับแก”
พอได้ยินน้ำเสียงที่ปกติจากปลายสาย ส้งอานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกอย่างเย็นชา
เล่นกับใครอยู่? คิดว่าจะเอาความอ่อนแอของตัวเองชนะเธอได้อย่างนั้นหรอ?
“ว่ามา เรื่องอะไร!”
“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้……”
