บทที่598 จนกว่าเธอจะท้อง
เย่โม่เซินเก็บมือ กระตุกยิ้มเหยียดมากยิ่งขึ้น
“เธอไม่คิดจะปฏิเสธหน่อยเหรอ? ”
การที่เธอยอมรับอย่างรวดเร็วทั้งยังอยากจะเอาคืนแบบนี้มันแสดงให้เห็นถึงว่าเธอแคร์ของสิ่งนี้มากแค่ไหน
นึกไปถึงก่อนหน้านี้ที่เธอพูดกับตัวเขาที่ให้เขาใส่ถุงนั้น ที่เขาทำไปนั้นเป็นเพราะเขาตั้งใจ แต่แล้วมันยังไงหล่ะ ในเมื่อเธอไม่อยากคลอดลูกของเขา แต่เขาเป็นคนอยากให้เธอคลอดลูกให้เขา
แต่เย่โม่เซินไม่คิดว่าเธอจะปฏิเสธขัดขืนถึงขนาดต้องไปซื้อยามา
หานมู่จื่ออยากได้ยาคืน แต่เย่โม่เซินกลับเก็บไปก่อน เธอจึงทำได้เพียงกัดริมฝีปากมองเขา
ท้ายสุดก็ถูกจับได้ ไม่มีอะไรที่จะปฏิเสธได้เลย
อีกอย่าง เธอเองก็ไม่คิดอยากที่จะปกปิดเขา
เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็พูดขึ้น: “เดิมทีฉันก็ไม่ได้คิดอยากจะปกปิดนายหรอก ตอนนั้นที่ฉันบอกว่าให้นายใส่ถุง แต่นายไม่ มันไม่ได้หมายความว่าให้ฉันไปซื้อยาคุมอย่างนั้นเหรอ? ”
ประโยคนี้เมื่อเย่โม่เซินได้ยินเข้า เขาแทบจะหัวเราะออกมาด้วยความหัวเสีย
มันเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่ลำคอ ท้ายสุดเขาก็หัวเราะออกมาเสียงเย็นชา
“ฉันให้เธอกินยาคุมฉุกเฉินอย่างนั้นเหรอ? ทำไม? เธอยังจำเป็นต้องกินอีกเหรอ?
“ถ้านายไม่อยากให้ฉันกิน งั้นนายก็ใส่ถุงสิ แล้วนี่นายจะมาตะโกนใส่ฉันทำไมเนี่ย? ” หานมู่จื่อกัดฟันด้วยความเคืองโกรธ
เมื่อทั้งสองได้มาสื่อสารกัน เย่โม่เซินก็รู้สึกผิดปกติ
ที่เขาโมโหนั้นเดิมทีไม่ใช่เรื่องที่เธอกินยา อีกอย่าง….เธอไม่อยากที่จะมีลูกกับเขา เป้าหมายท้ายสุดก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะยุ่งอะไรกับเขาอย่างนั้นเหรอ?
“ฉันตะโกนใส่เธออย่างนั้นเหรอ? ” เย่โม่เซินบีบขวดยาด้วยความโมโห เห็นได้ชัดว่าด้วยแรงโทสะของเขาทำให้ขวดยานั้นบิดเบี้ยวไป
หานมู่จื่อชะงักด้วยความตกใจถึงแรงของชายหนุ่ม
“ถ้าหากเธอไม่ขัดขืนฉัน ฉันจะตะโกนใส่เธอไหม? เธออยากมีลูกกับสามีเก่าแต่ไม่อยากจะยุ่งกับฉัน? มันทำไมเหรอ? ”
เขาเอื้อมมือไปเชยคางของเธอ: “ไม่อยากท้องกับฉัน? มันน่าอายมากไหมที่จะมีลูกกับฉันหน่ะฮะ? ”
เธอเจ็บที่คาง เมื่อหานมู่จื่อคิดถึงสภาพของขวดยาเมื่อครู่นี้ก็กลัวว่าคางของเธอจะทนแรงโทสะของเขาไม่ไหว เธอจึงไม่กล้าจะขัดขืน
“ทำไมฉันถึงต้องท้องลูกของนายด้วย? ฉันกับนายไม่ได้เกี่ยวอะไรกันซะหน่อย! ”
“แล้วสามีเก่าเธอหล่ะ? เธอกับเขามีเกี่ยวข้องกันเหรอ? ผู้ชายที่ลับหลังไปมีอื่นแบบนั้น มันคุ้มค่าให้เธอรักษาเอาไว้อย่างนั้นเหรอ? ”
หานมู่จื่อถูกเขาเสียดแทงด้วยคำพูดแบบนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนไป พูดขึ้นด้วยความตระหนก “ใครบอกว่านั่นเป็นลูกของหลินเจียง? ”
ใบหน้าที่มืดมนของเย่โม่เซิน จู่ๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็ชะงักไปด้วยความประหลาดใจ
ราวกับสายฟ้าฟาด หานมู่จื่อเพิ่งจะได้สติว่าตัวเองได้พูดเรื่องที่ร้ายแรงออกไป
ใบหน้าของเธอขาวซีด มองใบหน้างามด้านหน้าของเย่โม่เซิน
เมื่อกี้เธอ….พูดอะไร?
ไม่ได้เปิดเผยอะไรออกมาใช่ไหม?
เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็รีบกลับไปที่เตียงอย่างรวดเร็วก่อนจะเอาผ้าห่มพันตัวด้วยคิดจะแกล้งตายไป
เย่โม่เซินใช้แรงจับไหล่ที่บอบบางของเธอ เอาเธอขึ้นมาจากเตียง ใช้มือจับที่เอวบางหมุนหัวให้มาเผชิญหน้ากับตัวเขา
“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบสิ้? ”
หัวใจของหานมู่จื่อสับสนวุ่นวาย กลัวว่าตัวเองจะเผยไต๋ออกไปอย่างไม่ระวัง แต่ในเวลานี้เธอจะแก้ต่างอย่างไรนะ? ”
“พูดออกมานะ! ” เย่โม่เซินมองเธออย่างกราดเกรี้ยว: “เด็กไม่ใช่ลูกของหลินเจียง งั้นจะเป็นลูกของใคร? ”
หานมู่จื่อหลับตาลง ท้ายสุดก็กัดฟันจนพูดออกไปอย่างแพ้พ่าย
“เย่โม่เซิน นายก็น่าจะรู้ว่าปัญหาของเรื่องนี้มันเกิดจะอะไร? แต่ไม่ว่าจะเป็นลูกของใครก็ไม่ใช่ของนายเย่โม่เซิน นายจะถามอะไร? อยากจะถามว่าเด็กที่จะฉันท้องเป็นลูกของใครอย่างนั้นเหรอ? ”
แต่ไม่ว่าจะเป็นลูกของใครก็ไม่ใช่ของเขา…..
หัวใจของเย่โม่เซินเต้นแรงเมื่อได้ยินประโยคนี้
ใช่สิ เพิ่งจะแต่งงานมาแรกๆ ก็ท้องแล้ว ลูกในท้องของเธอจะเป็นของใครก็ได้แต่ไม่ใช่ของเขาเย่โม่เซิน
ให้ตายเถอะ!
เย่โม่เซินใช้แรงบีบไหล่ของเธอแววตารวดร้าว แรงนั้นแทบจะสามารถหักกระดูกของเธอได้เลย
“ฉันเจ็บ ปล่อยฉันนะ! ”
หานมู่จื่อใช้แรงผลักเขาออกไป “นายจะเอาให้ไหล่ฉันหักเลยใช่ไหมฮะ? ปล่อยนะ ปล่อยฉัน! ”
“ให้ตายเถอะ ฉันรักเธอมากขนาดนี้! เรื่องที่เธอท้องกับคนอื่นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่เธอยังไม่มีความละอาย ใคร? มันเป็นใคร? ”
เขาถาโถมละเลงจูบลงไปราวกับพายุ ลมหายใจของหานมู่จื่อถูกเขาปิดกั้นไป ก็ยกมือขึ้นหมายจะผลักเขาออก แต่กลับถูกเขาพันธนาการสองมือไปไว้ด้านบน จากนั้นก็กดเธอลงบนเตียงนุ่ม
เขากระชากเสื้อผ้าของเธอออกอย่างดิบเถื่อน เสียงเย็นราวกับปีศาจจากนรก
“เธอไม่ให้เกียรติกับฉัน ดังนั้นฉันจะไม่ให้เกียรติเธอบ้าง เธออยากจะกินยาคุม ไม่อยากท้องลูกของฉัน ฉันก็จะยิ่งอยากให้เธอท้อง อยากกินยาใช่ไหม? ไม่อนุญาต”
ในตอนที่เขาพูดนั้นดวงตาแกร่งดำกร้าวเต็มไปด้วยความหมายมั่น
เดิมทีหานมู่จื่อก็เถียงกลับเขาไม่ได้อยู่แล้ว ยังถูกร่างเขากดทับลงมา ทั้งยังถูกปิดปากเอาไว้
ฮึ่ม—–
ขวดยาที่ถูกบีบกลิ้งตกลงพื้น เย่โม่เซินเตะมันออกไป ขวดกลิ้งไปที่มุมห้อง เช่นเดียวกับเสื้อผ้าของหานมู่จื่อและเย่โม่เซินที่ล้วนไปกองอยู่กับพื้น
……
ครั้งนี้ หานมู่จื่อถึงกับลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้เลย
ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้น ขาทั้งสองข้างทั้งแสบและชา เพียงพลิกตัวก็เจ็บระบมไปทั้งตัว แม้แต่แขนก็ยกไม่ขึ้น
อีกทั้งที่ย่ำแย่ที่สุดเลยนั่นก็คือ เรี่ยวแรงของเธอก็หมดทั้งยังจะเป็นลมเพราะความหิว แต่กลับขยับร่างกายไม่ได้
ประตูถูกผลักออก เป็นเย่โม่เซินที่เอาข้าวต้มมาวางไว้ที่หน้าของเธอ “กินข้าวสิ”
เขาวางชามข้าวเอาไว้ เข้าไปเอาตัวหานมู่จื่อออกจากผ้าห่ม จากนั้นก็สวมเสื้อผ้าให้แก่เธอ
“ไอ้คนเลว อย่ามาแตะต้องตัวฉัน—”
หานมู่จื่อตะโกนใส่เขา แต่น่าเสียดายที่ไม่มีแรง ดังนั้นจึงไม่มีแรงแม้กระทั่งจะด่าสาปส่งเขา
โดยเฉพาะตอนนี้ดูไร้เรี่ยวแรงราวกับจะหมดลมมันทำให้คนเห็นแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้
ด้วยเพราะการต่อต้านขัดขืน เย่โม่เซินจึงสวมเสื้อผ้าแทนเธอไม่ได้ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยเสียงเย็นชา: “ดูท่าแรงเธอจะกลับมาแล้ว อยากให้ฉันต่อเลยไหม? ฮะ? ”
หานมู่จื่อได้ยินดังนั้น เลือดก็ขึ้นตาทันที
“ไร้ยางอาย! ”
“ถ้าเธอยังขัดขืนต่อต้านฉันแบบนี้ ความไร้ยางอายของฉันก็จะตามมา”
เธอไม่อาจจะพูดอะไรได้ นอกจากจะหลับหูหลับตาให้เย่โม่เซินสวมเสื้อผ้าแทนตน
พอหลับตาไปแล้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหุ่นเชิดตัวหนึ่ง ทำอะไรก็ต้องทำตามอีกคนหนึ่ง ในขณะที่เธอนั้น….ทำอะไรไม่ได้เลย
มันน่าเศร้านะ
มันน่าเศร้ามากจริงๆ
เธอเพียงแค่อยากกินยาคุมเท่านั้น ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่ถึงขนาดนี้
ถ้ารู้อย่างนี้ เธอจะซ่อนยาเอาไว้ให้ดีๆ หน่อย ถ้าเขาไม่มาเจอหล่ะก็ตัวเองก็จะได้กินยาอย่างปลอดภัย แล้วจะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกับเขา
“ช่วงนี้ เธออย่าได้คิดที่จะกินยาคุมเชียวหล่ะ ฉันจะคอยนั่งจ้องเฝ้าเธอ24ชั่วโมง จนกว่าเธอจะท้อง”
หานมู่จื่อเบิกตากว้าง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเคืองโกรธ
“ไร้ยางอาย ทำไมนายถึงได้ทำแบบนี้? ”
บังคับให้เธอท้องกับเขาอย่างนั้นเหรอ?
