บทที่ 76 เกลียด เย่โม่เซิน
เซียวซู่ถอยออกไปด้วยความกลัว หลังจากหลบหมัดของเขา ก็ยังรู้สึกหวาดกลัวและกุมหน้าอกที่ตกใจของเขาไว้ “คุณชายเย่ ถ้าคุณฆ่าผมจริงๆ จะไม่มีใครทำไปจัดการธุระแทนคุณเลยนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เย่โม่เซินก็หัวเราะเยาะออกมา
“จะว่ามากก็ไม่มาก จะว่าน้อยก็ไม่น้อย”
เซียวซู่รู้สึกว่าเหมือนมีลูกธนูหลายลูกปักอยู่ในอกของเขา และเขาได้รับบาดเจ็บ เขาพูดว่า “คุณชายเย่จะให้ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด ผมก็ติดตามคุณมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว คุณยังไร้น้ำใจไมตรีขนาดนี้เลยเหรอ?”
เย่โม่เซิน “……ไสหัวไป!”
มันน่าขยะแขยงที่ชายร่างใหญ่จะมาแบ๊วใส่เขา
เซียวซู่ถอนหายใจหันออกไป ตั้งใจจะ“ ไสหัวออกไป” เมื่อคิดขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเขาก็หันหลังกลับมา “ ใช่แล้ว คุณชายเย่ ผู้ช่วยเสิ่นควรจัดการยังไงดี?”
เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินก็นึกผู้หญิงคนนั้นที่เมื่อกี้ดื้อรั้นเธอไม่มีคำอธิบายจากปากเธอแม้แต่คำเดียวให้เขาฟัง ทำไมเขาจึงต้องสนใจเธอ?
“ไม่สนใจ” เย่โม่เซินตอบกลับมาเสียงเย็น ไม่มีอารมณ์ใดใด
เซียวซู่หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วยืนยันอย่างระมัดระวัง “ไม่สนใจจริงๆเหรอ? ผู้ช่วยเสิ่นอาจจะท้อง?”
เย่โม่เซินขมวดคิ้วและกัดของเขา “นายสนใจเธอมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ต้องการให้เธอให้รางวัลนายไหม?”
สีหน้าของเซียวซู่หยานเปลี่ยนไปทันที “คุณชายเย่ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ในเมื่อคุณชายเย่ไม่สนใจ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่สนใจแล้ว”
พูดจบเซียวซู่ก็รีบออกไป
เย่โม่เซิน เป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องขนาดใหญ่นี้ เย่โม่เซิน ค่อยๆหรี่ตาของเขาลง
เหอะ ผู้หญิงที่ไม่รู้เป็นตาย นึกไม่ถึงว่าจะตามเขามาที่นี่ แท้จริงแล้วเธอต้องการอะไรจากเขา? ได้รับคำสั่งจากนายท่านเย่จริงๆ เหรอ?
เรื่องอื่น เย่โม่เซินไม่สนใจได้ แต่การตามหาผู้หญิงคนนั้นเป็นเรื่องเดียว ที่เขาจะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวาง
เมื่อลมยามค่ำคืนพัดมาโคมไฟอันอบอุ่นก็ลุกไหม้
เย่โม่เซิน ล้างหน้าบ้วนปากเสร็จแล้วและเข้านอน ด้วยความช่วยเหลือของ เซียวซู่ เย่โม่เซิน หลับตาลงเหมือนอย่างเคย
แต่แค่หลับตาลง ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นก็โผล่ขึ้นมาจากดวงตาที่มืดมิด ผู้หญิงคนนั้นมีคุณสมบัติอวัยวะสามมิติบนใบหน้าเล็กๆน้อยๆของเธอครบถ้วน ดวงตาเหมือนก้นทะเลสาบเย็น แต่หลังจากเปื้อนน้ำตาใสทะเลสาบก็เหมือนสว่างแวววาวราวทะเลดวงดาว โจมตีเข้าไปในใจของคน
ดวงตาลึกของเย่โม่เซิน เปิดขึ้น ดวงตาสีเข้มของเขาก็กลายเป็นสว่างชัดขึ้น
สมควรตาย!
ทำไมเขาถึงคิดถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเมื่อเขาหลับ?
เสิ่นเฉียว……ผู้หญิงคนนั้น มีเสน่ห์อะไรกันแน่?นึกไม่ถึงเลยว่า……
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่โม่เซินบีบมือแน่น ผ่านไปสักครู่ก็ปล่อย อีกครู่ต่อมาเขาก็ลุกขึ้นนั่งเรียกเซียวซู่ซึ่งกำลังจะออกไปให้หยุดก่อน
“คุณชายเย่?” มือของ เซียวซู่ เพิ่งจะกดปิดสวิตช์ไฟ ตอนที่กำลังจะปิดไฟดวงใหญ่ ก็ได้ยินเย่โม่เซิน เรียก เขาหันกลับมาอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอครับ?”
**
ฟ้ามืดแล้ว ห้องเล็กๆห้องหนึ่งในบ้านหลังใหญ่
ในห้องที่ว่างเปล่ามีเพียงเตียงเล็กๆหลังหนึ่ง โต๊ะกลมหนึ่งตัวและหน้าต่างบานน้อย ไม่มีอะไรอื่นอีก
ในบ่ายวันนั้น คนพวกนั้นพาเสิ่นเฉียวมานี่แล้วขังเธอไว้
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรกับเธอ แต่ความแข็งแรงของผู้ชายก็ยังคงมีแรงมาก เมื่อจับเธอ แขนของเธอก็บวมและฟกช้ำ
เมื่อคิดอย่างนี้ เสิ่นเฉียว เหลือบมองที่แขน เธอเหยียดมือของเธอออกมาแล้วลูบมัน เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด เธอดึงมือออก ร่างเล็กๆ ของเธอนอนตะแคงข้างอยู่เตียง
วิลล่านี้ใหญ่มาก ……
ข้างนอกเงียบมากไม่มีใครเอาอาหารมาให้เธอตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนนี้ เธอหิวมาก……
คนพวกนั้นคงจะไปหมดแล้ว
เมื่อคิดว่าเธออาจจะเหลือเพียงตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ ทุกเส้นประสาทของเสิ่นเฉียวก็กลายเป็นตื่นตระหนก
ดังนั้นสมองของเธอก็เริ่มทำงานอย่างกระฉับกระเฉงขึ้นในเวลานี้ ภาพที่น่ากลัว สยองขวัญทั้งหมดพุ่งขึ้นมาในหัวของเธอ
ติง——
ไฟฟ้ารอบๆ จู่ๆก็ถูกตัดออก!
อ๊ะ!
ท่ามกลางความมืดมิด ชินเฉียวกรีดร้องด้วยความกลัว เธอหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว
โคมไฟที่เมื่อครู่ยังเปิดอยู่ ตอนนี้มันถูกปิดลง เสิ่นเฉียวเกือบจะตกใจจนช็อก
เธอ……กลัวความมืด!!!
เสิ่นเฉียว กัดริมฝีปากล่างของเธอ เธออยากถามว่ามีใครอยู่ไหม แต่เธอไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่าหลังจากที่ถามแล้วเธอจะผิดหวัง
เธอนั่งซ่อนตัวอยู่ในมุมห้องและก้มลงไปฟุบลงบนเข่าของเธอ น้ำตาร่วงลงจากดวงตาของเธอโดยไม่รู้ตัว
ติง——
ท่ามกลางความมืดอันเงียบสงบ เสิ่นเฉียว ดูเหมือนจะได้ยินเสียงบางอย่าง
เธอขนลุกไปทั้งตัวแล้วยืนขึ้น และกลั้นลมหายใจของเธอ
ติง——
มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นในคืนที่เงียบงั้น เสียงนี้เป็นเหมือนค้อนเหล็กแหลมที่กระทบหัวใจของ เสิ่นเฉียว ทุกครั้งที่——มันร้ายแรงมาก!
เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเธอกำลังจะล้มลง เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอแน่น เธอเกลียดเย่โม่เซิน!
ไอ้บ้านี่!
เธออยากให้คนเหล่านั้นลงโทษเธอหรืออะไรก็ได้ แทนที่จะถูกขังอยู่ที่นี่ จิตใจที่ถูกทรมานมันเจ็บปวดเกินไป!
เสิ่นเฉียว ยังคงได้ยินเสียงในตอนแรก และจากนั้น…… มันอาจจะชินชา เสียงใดๆ ก็ฟังไม่ได้ยินแล้ว ไม่รู้ว่าน้ำตาพวกนี้หลั่งไหลออกมามากแค่ไหนแล้ว
ที่ด้านนอกวิลล่าเย่โม่เซินมองไปที่วิลล่าที่มืดทั้งหลังและเสียงเย็นชาของเขาก็ดังขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”
คนดูแลไม่กี่คนมองเห็น เย่โม่เซิน มาก็รีบไปรายงานว่า “คุณชายเย่วงจรไฟฟ้าในวิลล่าจู่ๆก็พังลง แต่มันก็ถูกซ่อมแซมแล้ว!”
เพราะวิลล่านี้เป็นหนึ่งในไม่กี่หลังที่คุณชายเย่ไม่ค่อยมา ดังนั้นทุกคนจึงค่อนข้างล่ะหลวม
หลังจากรอประมาณสองนาที เย่โม่เซิน ขมวดคิ้วแน่น “นี่เรียกว่าซ่อมฉุกเฉินเร่งด่วน?”
ใบหน้าของชายผู้นั้นดูเหมือนเป็นสีขาวซีดในทันที “คุณชายเย่ผมจะโทรกลับไปอีกครั้งแล้วถามดู”
“ช่างเถอะ!”เย่โม่เซินถามตรงๆ “แล้วผู้หญิงคนนั้นที่มาในตอนบ่ายล่ะ?”
“คุณชายเย่เธออยู่ในห้องเล็กๆบนชั้นสามเราไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี ดังนั้น……เลยขังเธอไว้ก่อน”
พูดจบ คนคนนั้นก็มองมาที่เซียวซู่ เซียวซู่พยักหน้า ไม่ได้โทษก็ดีแล้ว
อย่างไรเสียตอนนี้เป็นเวลาที่ควรจะนอนหลับ แต่เย่โม่เซินอยู่ๆก็ปรากฏตัวที่นี่เพื่อชินเฉียว
ถ้าพวกเขาทำอะไรกับเสิ่นเฉียว อย่างนั้นถึงจะเรียกว่าซวยจริงๆ
เพียงแต่นึกไม่ถึง เมื่อเย่โม่เซินได้ยินว่าพวกเขาขังเธอไว้ในห้อง ก็เหมือนมีรังสีอันตรายในตัวเขา
“แล้วหลังจากไฟดับล่ะ? มีใครเข้าไปดูหรือยัง?”
ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว“ไม่ ไม่มีครับ”
เมื่อพูดออกมา บรรยากาศก็เริ่มอึมครึม เซียวซู่ตระหนักได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาก็รีบพูดขึ้น“คุณชายเย่ พวกเราขึ้นไปดูกันก่อนเถอะ”
“แต่……ไฟยังซ่อมไม่เสร็จ ลิฟต์ก็ยังไม่สามารถใช้ได้เลย” ชายที่เฝ้าประตูพูดเสร็จแล้วก็มองไปที่ขาของเย่โม่เซิน อย่างไม่รู้ตัว“คุณชายเย่เกรงว่า……”
เขาไม่กล้าพูดประโยคหลังทุกคนรู้ว่าอาการป่วยที่ขาของเย่โม่เซินเป็นจุดเจ็บปวด พูดต่อหน้าเขาก็เหมือนรนหาที่ตาย
เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้น เซียวซู่ก็รีบเข็นเขาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “ ไม่เป็นไรผมเป็นเฮอร์คิวลิส ผมแบก คุณชายเย่ ขึ้นไปชั้นบนเอง!”
หลังจากพูดจบแล้วเขาก็รีบละสายตาออกไปอย่างรวดเร็ว เขายังตะโกนอีกว่า “พวกนายไม่ต้องตามขึ้นไปข้างบนนะ ไม่อย่างนั้นถ้าทำให้แบก คุณชายเย่โกรธอาจจะโดนตัดหัวก็ได้”
ทุกคนตัวสั่นด้วยความกลัว พวกเขาแค่อยากจะขอบคุณเซียวซู่ที่เข็นเย่โม่เซินออกไป ไหนเลยจะกล้าตามขึ้นไป? ท้ายที่สุดพวกเขาถึงเพิ่งสังเกตเห็นรังสีสังหารที่เข้มข้นและดุร้ายออกมาจากร่างกายของ เย่โม่เซิน!!
