บทที่767 เข้ามา
ตอนกลางคืนนอนไม่หลับ?
หานมู่จื่อก็นึกถึงคำพูดของซูจิ่วที่เคยบอกเธอ บอกว่าเย่โม่เซินจะสูญเสียความทรงจำ เนื่องจากสมองได้รับการกระทบกระเทือน ดังนั้นจึงเกิดอาการอย่างนี้ขึ้นมา
เขานอนหลับไม่สนิท เป็นเพราะประเด็นเรื่องสมองกระทบกระเทือนด้วยหรือเปล่า?
หานมู่จื่อนึกย้อนไปเล็กน้อย ความจริงในตอนที่เจอเย่โม่เซิน ขอบตาเขาดูคล้ำลงอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าการนอนหลับของเขาไม่ดีนัก
การนอนหลับแย่ขนาดนี้ ยังดื่มกาแฟเพื่อกระตุ้นร่างกายเยอะขนาดนี้ หาเรื่องตายหรือไง
เมื่อนึกถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมาอย่างมาก คนผู้นั้นทำไมถึงไม่ดูแลร่างกายของตัวเองขนาดนี้นะ?
ดังนั้นแล้วหลังจากที่เลิกงาน หานมู่จื่อก็ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อนมผงพร่องมันเนยกลับบ้านไปกระป๋องนึง แล้วก็ได้เอาไปบริษัทในวันต่อมา
แก้วแรกในเช้านี้ ก็คือนม
ในตอนที่พี่หลินเห็นนมแก้วนี้ ก็ยังคิดว่าหานมู่จื่อชงมาให้ตน ดังนั้นแล้วจึงเอ่ยออกไปว่า “มู่จื่อ ฉันไม่ดื่มนม เธอก็ไม่ต้องชงมาให้ฉัน รีบไปชงกาแฟให้คุณชายเซินได้แล้ว”
หานมู่จื่อเอ่ยออกไปอย่างอึกอัก “พี่หลิน นมแก้วนี้เป็นของคุณชายเซินค่ะ”
พี่หลิน “…”
นึกไม่ถึงว่าพี่หลินจะเข้าใจผิดขึ้นมา หานมู่จื่อก็เลยรู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ต้องจำใจเอ่ยออกไป “เมื่อวานไม่ใช่ว่าพวกเราก็คุยกันเรื่องที่คุณชายเซินนอนหลับได้ไม่ดีนักไม่ใช่หรอคะ? ฉันก็เลยคิดว่า เขาไม่อาจดื่มกาแฟอีก คุณภาพการนอนที่จากเดิมไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าดื่มกาแฟบ่อยไปล่ะก็ คุณภาพการนอนของเขาจะยิ่งแย่ลง ฉันก็เลยเปลี่ยนกาแฟให้เขา…”
นมอุดมไปด้วยสารอาหาร แล้วยังสามารถเสริมแคลเซียมได้ด้วย ดื่มในตอนเช้า หรือตอนเย็นก็ดีทั้งนั้น
พี่หลินเมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว ก็เบิกตากว้างมองมาอย่างตื่นตกใจ “นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะถือสิทธิ์เปลี่ยนกาแฟมาเป็นนมให้กับคุณชายเซิน?”
หานมู่จื่อกระอักกระอ่วนใจขึ้นมา รู้สึกเหมือนหัวของตัวเองจะระเบิดออกมาเสียให้ได้
“ไม่ใช่ว่าการนอนหลับของคุณชายเซินไม่ดีนักไม่ใช่หรอคะ? ก็เลย…”
พี่หลินก้าวเข้ามา กดเสียงต่ำพร้อมเอ่ยออกไป “เธอนี่ ไม่กลัวตายหรือไงหา”
“คะ?”
“คุณชายเซินต้องการกาแฟ เธอมาเปลี่ยนเป็นนมให้เขา เธออยากถูกไล่ออกหรือไง?”
หานมู่จื่อส่ายหน้าออกไปเล็กน้อย แน่นอนว่าเธอไม่อยากถูกไล่ออกอยู่แล้ว แต่เธอเป็นห่วงสุขภาพของเย่โม่เซินมากกว่า เธออยากลองเสี่ยงดูสักครั้ง ถ้าเกิดเย่โม่เซินยอมดื่มขึ้นมาล่ะ?
เห็นสีหน้าดื้อดึงของเธอแล้ว ท่าทางเหมือนราวกับว่าจะไม่เปลี่ยนความคิด พี่หลินหลับตาลงแป๊บนึง ในตอนที่ลืมตาออกมาอีกครั้งก็ได้เอ่ยถามเธอออกไป “คิดแทนคุณชายเซินอย่างนี้ ขนาดฉันบอกแล้วว่าเธออาจจะถูกไล่ออกได้เธอก็ยังยืนกรานที่จะเสิร์ฟนมให้เขาให้ได้ เธอคงมีความคิดแบบเดียวกันกับพวกเด็กผู้หญิงพวกนั้นใช่มั้ย?”
หานมู่จื่อ “…”
“ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ? ฉันก็ว่าแล้วว่าเด็กผู้หญิงอย่างพวกเธอนี่นะ…ก็ไม่ใช่แค่จะต้องมีหน้าตาที่ดูดีสักหน่อย นิสัยดูเย็นชาสักหน่อย ชาติตระกูลดีหน่อย รูปร่างสัดส่วนต่างๆก็ดีทั้งนั้น ทั้งยังมีหัวคิดทางธุรกิจอีกใช่มั้ยล่ะ? ถึงว่าทำไม…แต่ละคนถึงได้ชอบเสนอตัวกันเข้ามานะ?”
พูดจบ ตัวพี่หลินเองก็ยังรู้สึกว่ายู่ฉือเซินนี่ช่างยอดเยี่ยมเสียจริง
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ เขานี่ช่างยอดเยี่ยมเสียจริง ถ้าเธอไม่กลัวตาย เธอก็เอานมไปให้เขาเถอะ”
เมื่อเธอพูดจบ หานมู่จื่อก็ได้พยักหน้าออกไป ก้มลงไปยกนมขึ้นมา “พี่หลิน งั้นฉันเอานมไปให้เขาก่อนนะคะ”
พี่หลิน “…ฉันแค่พูดออกไปอย่างนั้นเอง เธอยังคิดจะเอาไปให้เขาจริงๆงั้นหรอ? ความกล้าของเธอนี่ช่างเยอะเสียจริงนะ ฟังพี่หลินแนะนำสักคำนะ ถึงเธอจะชอบคุณชายเซิน แต่ก็ต้องมีเวลาอยู่ข้างกายเขาให้นานใช่มั้ยล่ะ? มีเวลาก็จะได้มีโอกาสทำคะแนนกับเขาได้ไง เธอเพิ่งจะได้เข้ามาไม่กี่วัน วันนี้เข้าไปเสิร์ฟนมให้เขา ถึงตอนนั้นคุณชายเซินเกิดไม่พอใจจนไล่เธอออกขึ้นมา ต่อไปโอกาสที่เธอจะแอบมองเขาจากที่ไกลๆก็จะไม่มีแล้วนะ”
“พี่หลิน เข้าใจผิดแล้ว” หานมู่จื่อเอ่ยพูดปฏิเสธเสียงหวาน พร้อมทั้งพยายามพูดอธิบายออกมา “ ฉันจะเอานมให้คุณชายเซิน ก็เพื่อสุขภาพของเจ้านาย ถ้าการนอนหลับของเขาดี แล้วยังไม่ดื่มกาแฟทั้งวันแบบนี้ล่ะก็ ฉันก็ไม่เอานมให้เขาแบบนี้หรอกค่ะ”
พี่หลินคิดในใจ ฉันจะพยายามเชื่อแล้วกันนะ
หานมู่จื่อกลับไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมาอีก พร้อมยกนมออกไปจากห้องเลขาทันที
หลังจากที่เธอเดินออกไป พี่หลินก็ยังคงยืนส่ายหน้าถอนหายใจอยู่ตรงจุดเดิม
เด็กผู้หญิงดีๆคนนึง ทำไมถึงคิดไม่ได้กันนะ? ถึงแม้ว่าจะรักชอบเขาก็ต้องมีขีดจำกัดบ้าง นี่เพิ่งมาทำงานได้ไม่กี่วัน คิดว่าน่าจะเพราะเมื่อวานคุณชายเซินไม่ได้อาละวาดเธอออกมา ก็เลยเอาไปคิดเข้าข้างตัวเองขึ้นมา??
เฮ้อ เด็กสาวนี่น้าหวั่นไหวไปได้ง่ายจริงๆ
พี่หลินคิดว่าเธอน่าจะต้องจัดการเรื่องหาผู้ช่วยเลขาใหม่อีกครั้ง จากบทเรียนที่น่าเศร้าครั้งนี้ เธอตัดสินใจแล้วว่าครั้งต่อไปเธอจะไม่หาผู้ช่วยผู้หญิงแล้ว หาผู้ช่วยชายสักคนก็พอแล้ว
*
ทางด้านอีกฝั่งนึงนั้น หานมู่จื่อยกนมมาถึงด้านหน้าประตูห้องทำงาน เธอเอื้อมมือขึ้นไปเคาะประตู รอจนได้ยินเสียงให้เข้าไปจากทางด้านในดังออกมาก่อน เธอถึงจะผลักประตูเข้าไป
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการกินปูนร้อนท้องหรือเปล่า ในตอนที่หานมู่จื่อเดินเข้าไปเสิร์ฟนมนั้น ฝีเท้าแผ่วเบาเสียจนไม่ได้ยินเสียง หลังจากที่วางนมลงไปบนโต๊ะของเขาแล้ว หานมู่จื่อก็ได้ออกไปเสียงเบาว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วเธอก็ขอตัวก่อน จากนั้นก็เตรียมที่จะหันหลังเดินออกไป
เดินออกไปได้เพียงสองก้าว เสียงเย็นของเย่โม่เซินก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“นี่อะไร?”
ฝีเท้าของหานมู่จื่อหยุดชะงัก สูดหายใจเข้าลึกๆพยายามรวบรวมความกล้า จากนั้นก็หันกลับไปเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านประธาน นี่เป็นนมค่ะ มีประโยชน์เยอะมาเลยนะคะ”
เย่โม่เซินเชยตามองขึ้นไปด้วยสายตามืดครึ้ม
เขาจะไม่รู้หรือไงว่านี่มันคือนม? เขากำลังถามเธออยู่ว่าเธอเอาสิ่งนี้มาทำไม?
แน่นอนหานมู่จื่อรู้อยู่แล้วว่าในใจของเขาตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ตอนนี้เพียงแค่อยากรับมือกับสถานการณ์ในตอนนี้ไปก่อน ลองดูว่ามันจะพอแก้ขัดไปได้บ้างหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้านี้แล้ว เห็นได้ชัดเลยว่า…ไม่น่าจะได้
ดังนั้นแล้วทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มแห้งๆออกไป ฝืนเอ่ยออกไปว่า “กาแฟดื่มมากไปมันไม่ดี มีผลต่อการนอนหลับ นมมีประโยชน์ อีกทั้งยังสามารถช่วยในการนอนหลับอีกด้วยนะคะ”
เย่โม่เซินหรี่ตาลงเล็กน้อย มองเธอออกไปอย่างน่ากลัว กลิ่นอายจากร่างของเขาดุเดือดรุนแรงขึ้นมาทันที
“ดังนั้นเธอก็เลยถือสิทธิ์มาเปลี่ยนการตัดสินใจและความชอบของฉัน?”
แววตาและกลิ่นอายที่แผ่ออกมาเหล่านี้…
แม้ว่าจะคุ้นเคยกับเขา แต่เย่โม่เซินที่เป็นแบบนี้ก็ยังทำให้หานมู่จื่อหวาดกลัวอยู่ เธอไม่ค่อยกล้าสบสายตาของเย่โม่เซินนัก จำต้องพยายามหลบเลี่ยงสายตา พร้อมทั้งเอ่ยออกไปนิ่งๆไร้ชีวิตชีวา “ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่กล้าเปลี่ยนความชอบของคุณตามใจตัวเอง ฉันเพียงแค่คิดว่าท่านประธานดื่มนมน่าจะดีต่อร่างกายมากกว่านะคะ”
ในตอนที่พูดอธิบายออกไป ส่วนมือของเธอก็จับชายเสื้อของตัวเองไปอย่างไม่รู้ตัว กำลังตื่นกังวลอย่างเห็นได้ชัด กลัวว่าเย่โม่เซินจะไม่พอใจจนไล่เธอออกไปจริงๆ
การกระทำเล็กๆเหล่านี้นั้น ล้วนตกอยู่ในสายตาคมกริบคู่นั้นของเย่โม่เซินทั้งสิ้น
มองออกเลยว่า เธอกังวลเป็นอย่างมาก แต่ทำไมตอนนี้ถึงยังทำอวดเก่งออกมาอีก? แต่เดี๋ยวก็คงเหมือนกับเมื่อวาน ที่ยอมรับผิดออกมาอย่างรวดเร็ว?
เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว เย่โม่เซินมีความอยากรู้ที่มีต่อเธอมากขึ้น
ผู้หญิงประหลาดคนนี้ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในชีวิตของเขาก็ได้ดึงดูดสายตาของเขาเอาไว้ เพียงแค่เธอปรากฏตัวออกมา สายตาของเย่โม่เซินก็จะต้องมองตามร่างของเธอไปทันที
ถึงขนาดที่ในยามหลับ ภาพที่ผู้หญิงคนนี้มองเขามาด้วยสภาพที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายก็ยังปรากฏขึ้นมาในฝัน
“เข้ามา”
จู่ๆเขาก็กระดิกนิ้วมาทางหานมู่จื่อ
หานมู่จื่อนิ่งไปสักพัก ยืนเหม่อมองเขาอยู่ตรงจุดเดิม
ให้เธอเข้าไป คิดจะทำอะไร?
ไม่รอให้สมองได้ตอบอะไรออกมา ร่างของเธอก็เริ่มขยับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ย้ายร่างเล็กๆของเธอเดินเข้าไปยังเย่โม่เซิน จากนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้าเขา ก้มหน้ามองนมแก้วนั้น
