บทที่773 เธอนอนกับยู่ฉือเซินยัง
หานมู่จื่อรู้สึกไม่พอใจกับคนกลุ่มนี้และกลิ่นน้ำหอมของพวกเขาแรงเป็นพิเศษและพวกเขาก็ล้อมรอบตัวเองรวมทั้งกลิ่นแอลกอฮอล์ในห้อง
หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกวางยาพิษ
เธออยากออกจากที่นี้ แต่เฉียวจื้อยังไม่กลับมา เย่โม่เซินจะมาไหม？
จู่ๆหานมู่จื่อก็รู้สึกว่าเธอน่าจะถูกหลอก ในสถานที่นี้มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันและกลิ่นน้ำหอมกลิ่นแอลกอฮอล์และบุหรี่ปะปนกัน เขาจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไง?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็คิดการจากไป เธอยิ้มและพูดเบาๆว่า: “ขอโทษนะคะ ฉันอยากจะไปห้องน้ำหน่อย”
แวะมาดูว่าเฉียวจื้อเป็นยังไงบ้างบอกให้ชัดเจน
แต่ใครจะรู้ว่าเธอกำลังจะลุกขึ้นแล้วเอามือจับแขนของเธอแล้วกดกลับไปที่เบาะ
“อย่าพึ่งรีบ เฉียวจื้อแค่ไปโทรคุยโทรศัพท์อยู่ เธอก็จะตามเขาออกไป？”
คำพูดภาษาจีนที่ไม่นับว่าได้มาตรฐานลอยออกมาอยู่เหนือหัวของเขา
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียง แต่ก็รู้ว่านั่นคือชายชาวต่างชาติที่พูดกับเธอเป็นภาษาอังกฤษเมื่อตอนที่เธอเดินเข้าประตูไป
แต่ในขณะนี้เขาเลิกคิ้วโดยตรงและนั่งลงข้างๆเธอโดยยังคงเขย่าแก้วไวน์ในมือจ้องมองเธอด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว
หานมู่จื่อขมวดคิ้วคำพูดที่เขาพูดก่อนหน้านี้ทำให้เธออึดอัดมากในตอนนี้เขานั่งลงข้างๆเขาอีกครั้งและมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น
เขาจะทำอะไร？
ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของหานมู่จื่อและน้ำเสียงของเธอก็เย็นๆ
“คุณฉันเข้าใจภาษาอังกฤษ”
อีกฝ่ายตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดและตอบสนองอย่างรวดเร็วยักไหล่อย่างไม่แยแส: “แล้วยังไง？”
แล้วยังไง？
คาดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้อายเลยสักนิดเลย หานมู่จื่อกังวลเกี่ยวกับไอคิวของคนตรงหน้าแทน แต่สายตาของเขาที่มองเธอทำให้เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนดี
ตัวเองนั้นไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป
หานมู่จื่อไม่อยากจะมองเขาเลยสักนิด แต่เพียงแค่ลุกขึ้น ไม่คิดว่าชายชาวต่างชาติก็คว้าตัวเธอไว้
“ปล่อย”หานมู่จื่อสะบัดเขาทิ้ง
มือของชายชาวต่างชาติร้อนชื้นจ้องมองเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย
“รีบอะไร？ ที่จริง…เธอไม่ใช่ผู้หญิงของยู่ฉือเซินใช่ไหม？”
หานมู่จื่ออดที่จะตบหน้าของฝ่ายตรงข้ามและกดอารมณ์ของเอาไว้ “คุณ กรุณาปล่อย”
เพราะความโกรธของเธอดวงตาที่เงียบสงบของเธอมีระลอกคลื่นราวกับว่าจู่ๆน้ำในทะเลสาบที่สงบก็ตกลงไปในก้อนหินแม้ว่าคลื่นจะกระเพื่อม แต่ทิวทัศน์ก็ยังคงสวยงาม
ชายชาวต่างชาติคนนี้มักจะเล่นเซ็กซี่และร้อนแรง แต่รสนิยมส่วนตัวของเขาชอบผู้ชายที่บริสุทธิ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแบบนักศึกษา
อย่างไรก็ตามร่างบางยังเด็กเกินไปและพวกเขารู้สึกไม่อยากเล่นด้วย
วิธีการนั่งใกล้ๆ การได้เห็นรูปลักษณ์ที่บริสุทธิ์ของหานมู่จื่อภายใต้ร่างนั้นเต็มไปด้วยเลือดและวิธีที่เธอโกรธในตอนนี้ทำให้เขาอยากจะหยุด
เขามีลางสังหรณ์ว่าถ้าเขาหลอกล่อเธอไปนอนได้วันนี้จะเป็นคืนที่น่าสนใจมาก
มีความคิดในใจอยู่แล้วและฉันรู้ว่าผู้ชายต่างชาติจะไม่ปล่อยเธอไป
“โกรธทำไม？มาก็มาแล้ว นั่งลงดื่มเป็นเพื่อนฉันสักสองแก้ว？” พูดเสร็จ เขาส่งแก้วไวน์ในมือโดยตรง “ดื่มแก้วนี้หมด ฉันจะให้เธอนั่งลง？”
หานมู่จื่อ： “……”
เธอต่อต้านอารมณ์ของเธอและไม่หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา
ณ ขณะนี้ เฉียวจื้อกลับมา
เมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็รีบเดินไปตรงกลางระหว่างทั้งสองคน พยายามผลักมือของชายชาวต่างชาติที่จับมือหานมู่จื่อไว้ แต่ชายชาวต่างชาติไม่ยอมปล่อย
เฉียวจื้อกัดฟันมองเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“นายไม่ห่วงชีวิตนายหน่อยเหรอ？นั่นเป็นคนของยู่ฉือเซินนะ”
ชายชาวต่างชาติยักไหล่อย่างเฉยเมยและพูดติดตลก: “นี่เป็นเพียงสิ่งที่นายพูดเอง”
พูดเสร็จ เขามองไปที่หานมู่จื่ออีกครั้งภายใต้แสงจากกล่องยิ่งมองเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้สวยกว่าที่เขาคิดไว้มากและยิ่งมองเขาก็ยิ่งพอใจ
“ยู่ฉือเซินก็ไม่ยอมรับ นอกจาก……” เขาลากเสียงยาว “นายโทรหายู่ฉือเซินแล้วเหรอ？เขามายัง？”
เฉียวจื้อ： “ใครบอกว่าเขาไม่มา？”
ผู้ชายต่างชาติดูเหมือนจะแน่ใจมาก “งั้นได้ นายก็โทรหายู่ฉือเซินอีกครั้งต่อหน้าทุกคน ให้ผู้หญิงคนนี้คุยกับเขา ดูสิว่ามาไม่มา？”
เฉียวจื้อ：“……”
เชี้ย！
นี่ไม่ได้เป็นการทำให้เขาลำบากใจเหรอ？
เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่เขาบอกยู่ฉือเซินว่าผู้ช่วยของเขาอยู่ที่นี่เขาก็วางสายโทรศัพท์ไว้ที่นั่น
ตอนนี้เขาโทรศัพท์หายู่ฉือเซินต่อหน้าทุกคน ไม่ใช่เป็นการหักหน้าหานมู่จื่อใช่หรอ?
ไม่ได้อย่างเด็ดขาด
เฉียวจื้อใบหน้ามืดมนและพูดตรงๆอย่างจริงจัง: “ฉันบอกว่าเธอเป็นคนของยู่ฉือเซินก็ต้องเป็นคนของยู่ฉือเซิน นายก็รู้ว่ายู่ฉือเซินเป็นคนยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาสนใจ ฉันเฉียวจื้อจะกล้ายัดผู้หญิงให้กับเขามั่วๆเหรอ?”
ทุกคน：“……”
คำพูดนี้ฟังดูน่าเชื่อถือเล็กน้อย
แต่ทุกคนมองไปที่มู่จื่ออีกครั้งและรู้สึกว่า…ความเป็นไปได้ที่ยู่ฉือเซินจะชอบเธอนั้นน้อยเกินไป
มีคนจำนวนไม่น้อยที่อยากชมฉากเด็ดๆ ก็พากันโห่ร้องขึ้นมา
“เห้ย ถึงเธอจะเป็นคนของยู่ฉือเซินหรือไม่ก็ไม่สำคัญ ต่อให้เธอไม่ใช่ พวกเราก็จะไม่หัวเราะเยาะเธอ แต่ว่า…เธอไม่ควรโกหกพวกเรา ถ้าเกิดเธอเป็นผู้หญิงของยู่ฉือเซินจริงๆ เธอโทรหาเขาต่อหน้าพวกเรา ให้เขาพูดสักประโยค ยืนยันตัวตนของเธอก็แค่นั้น？”
ผู้หญิงคนหนึ่งยืนขึ้นบิดเอวอันโค้งงอนและมองไปที่หานมู่จื่ออย่างประสงค์ร้าย เห็นได้ชัดว่าแค่อยากเห็นเธอทำตัวโง่ๆ
แน่นอนหานมู่จื่อรู้ความคิดของพวกเขา ริมฝีปากสีแดงของเธอโค้งงอและเธอยิ้มอย่างเย็นชา: “ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานให้คุณทราบทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องระหว่างฉันกับเขา？ หรือว่า ยู่ฉือเซินจะอยู่กับใคร ก็ต้องรายงานให้พวกเธอรู้？”
ด้วยน้ำเสียงที่บ้าคลั่ง ทุกคนประหลาดใจและได้แต่มองดูกันไปมา
หานมู่จื่อมองที่ชายชาวต่างชาติ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ: “ฉันให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย ปล่อยฉัน”
น้ำเสียงเย็นชาของเธอและออร่าที่เย็นยะเยือกบนร่างกายของเธอดูเหมือนยู่ฉือเซินมาก ทุกคนต่างสงสัยเล็กน้อยว่าเธอมีอะไรเกี่ยวข้องกับยู่ฉือเซินจริงๆ
เฉียวจื้อรู้สึกหนักใจ
เขาแน่ใจว่ายู่ฉือเซินจะมาซึ่งรู้ว่าเขากำลังลำบาก ไม่เช่นนั้น…เขาจะไม่กล้าพาหานมู่จื่อไปที่นั่น
อย่างไรก็ตามชายชาวต่างชาติได้ตัดสินแล้วว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับยู่ฉือเซิน การได้ยินคำขู่ของเธอในตอนนี้เขาไม่พอใจ แต่ไม่ยอมปล่อย แต่เขามองเธอด้วยความสนใจเป็นพิเศษ
“โอ้ โอกาสสุดท้าย？？มันก็ไม่แน่ ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ ถ้าเกิดตอบได้ ฉันจะปล่อยเธอ เป็นไง？”
เมื่อเห็นว่าเขายังไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้หานมู่จื่อก็เห็นแก้วเบียร์อยู่ข้างหลังเขาแล้ว
เสียงนอบน้อมของชายต่างชาติดังตามมา
“เฉียวจื้อพูดว่าเธอเป็นผู้หญิงของยู่ฉือเซิน งั้นเธอพูดสิ เธอเคยนอนกับยู่ฉือเซินยัง？”
