บทที่ 80 อยากลองไหม
สีแดงสดปรากฏในดวงตาของ เย่โม่เซิน ทันที และเขาปล่อยมือ เสิ่นเฉียว ไปโดยไม่รู้ตัว แต่คิ้วของเขาขมวดแน่น “ให้ตายเถอะ คุณกำลังโกรธอะไรอยู่?”
เสิ่นเฉียวไม่สนใจสีแดงสดในมือ กลับหดตัวลงในมุม
เธอกอดตัวเอง ในดวงตาของเธอมีความเกลียดชัง
เย่โม่เซินหรี่ตาลง“คุณเกลียดผม?”
เสิ่นเฉียว ไม่ได้พูด แต่ดวงตาของเธอแสดงให้เห็นว่าสำหรับ เย่โม่เซิน เธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“คุณโทษผมเรื่องเมื่อวานนี้เหรอ?”เย่โม่เซินเยาะเย้ยออกมา แต่ดวงตาของเขามองที่ข้อมือของเธอโดยที่เลือดไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เสียงก็ค่อยๆเย็นชา “คุณจะพูดดีๆสักคำก็ไม่มี จะให้คำอธิบายสักนิดก็ไม่ให้ขังคุณหนึ่งวัน มีปัญหาอะไร?”
เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างของเธอและยังจ้องมองเขาด้วยความโกรธ
เย่โม่เซินรู้สึกหมดหนทางและพูดได้เพียง “มานี่”
แต่ เสิ่นเฉียวไม่ได้ขยับเลย
เส้นเลือดสีดำผุดออกมาจากหน้าผากเย่โม่เซินความโกรธที่ถูกซ่อนไว้ระหว่างคิ้วของเขาและเสียงของเขาก็เย็นขึ้นมา “ความอดทนของผมมีจำกัด คุณจะมาที่นี่ด้วยตัวเองหรือจะทำให้ผมโมโห”
มีบรรยากาศที่หนักหน่วงมากในห้องพักผู้ป่วย มือของเสิ่นเฉียวยังเลือดออกแต่เธอนั่งอยู่ตรงนั้นและไม่ยอมที่จะมาข้างหน้า
ดวงตาสวยจ้องเย่โม่เซินอย่างโกรธเกรี้ยว
เซียวซู่ยืนอยู่ด้านหลังและดูฉากนี้และเขารู้สึกตกใจอย่างมาก
ผู้ช่วยเสิ่น……มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อคืน คุณชายเย่ พาเธอออกไปจากวิลล่าด้วยตัวเอง!!
“ให้ตายเถอะ!”เย่โม่เซินคำรามเสียงต่ำออกมา มือใหญ่ของเขายื่นไปทางเสิ่นเฉียว
เสิ่นเฉียวพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการสัมผัสของเขา แต่เขาก็จับแขนผอมของเธอไว้ทั้งหมดในครั้งเดียว แล้วดึงเธอมา ได้ยินเขากัดฟันแล้วพูดว่า “ไปเรียกหมอมา”
เซียวซู่หยุดไปหนึ่งวินาทีแล้วพยักหน้า
หลังจากที่หมอมาแล้วพันมือของ เสิ่นเฉียว และถอนหายใจ “ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้อ่อนแอเกินไป ไม่ขยับเลยจะดีที่สุด
“รู้แล้วครับ ขอบคุณนะครับหมอ”เซียวซู่ขอบคุณหมอในขณะที่ส่งเขาออกไป
เสิ่นเฉียวไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือในกระบวนการทั้งหมด แต่ความแข็งแรงของเธอไม่สามารถขัดขืนเย่โม่เซินได้
เป็นเรื่องแปลกที่คนบนรถเข็นสามารถมีพละกำลังมากมายเช่นนี้?
“เย่โม่เซิน คุณปล่อยฉัน……”เสิ่นเฉียวโกรธมากจนเธอพยายามที่จะหลุดพ้นจากมือของเขา แต่มือของ เย่โม่เซิน จับอยู่แน่นหนาเหมือนโซ่เหล็ก
ดวงตาของเขามืดลงและน่ากลัว
“คุณน่าจะสงบลงหน่อย ไม่อย่างงั้น…… ผมจะโยนคุณลงจากที่นี่”
เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวขยับทันที
ริมฝีปากเรียวบางของ เย่โม่เซิน ขยับเล็กน้อยแล้วพูดเสริม“นี่คือชั้นหก”
เสิ่นเฉียว“……เย่โม่เซิน คุณบ้าไปแล้ว”
“เหอะ”อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย มือที่จับแขนของเธอค่อยๆ ใช้แรงเล็กน้อย “คุณกล้ามากที่กล้าเรียกชื่อผมตรงๆ”
เสิ่นเฉียวเสิ่นเฉียว เห็นว่าคิ้วของเขาขมวดคิ้วและดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยแสงที่น่ากลัว เธอพูดอย่างไม่รู้ตัว“คุณคิดว่าฉันจะกลัวคุณเหรอ? ถ้ามีความสามารถ คุณก็โยนฉันลงไปเลย”
เย่โม่เซิน“……”
เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากสีซีดของเธอ “กลับกันถ้าฉันตาย คุณก็หนีไม่พ้น”
ฆ่าคนชดใช้ด้วยชีวิต
“อ่า ใครบอกว่าตกลงไปแล้วจะตาย?”เย่โม่เซินขยับมือของเขาไว้ข้างหลังเธอ จับหัวของเธอเข้ามาใกล้ชิดกับตัวเอง ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็ขยับเข้ามาใกล้กัน และการหายใจของทั้งสองก็เกือบจะผสมกัน
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเย่โม่เซินเมื่ออยู่ต่อหน้าต่อตาเธอนั้นใหญ่ที่สุดใหญ่จนตาเธอไม่สามารถจดจ่อได้ เห็นเพียงดวงตาสีเข้มคมชัดที่เปิดเผยของเขาคู่นั้น และเสียงต่ำมีเสน่ห์ของเขาก็ดังขึ้นในหูของเธอ
“ไม่ตายแต่พิการถึงจะเรียกว่าน่ากลัวที่สุดเมื่อถึงเวลา……แขนหักหรือขาหัก ก็แค่นั่งบนรถเข็นทุกวันเหมือนผม”
“……”เสิ่นเฉียวหายใจไม่ออก รูม่านตาขยายตัวเล็กน้อย“คุณ!”
ไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นกับตัวเอง เห็นได้ชัด……เขานั่งรถเข็น เห็นได้ชัด……นั่นคือความเจ็บปวดของเขา!
นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดโอ้อวดมันออกมา
“อยากลองไหม?” เย่โม่เซินดันหัวด้านหลังของเธอ หน้าผากของพวกเขาชน ลมหายใจก็ผสานเข้าด้วยกัน
เสิ่นเฉียว……ได้ยินการเต้นของหัวใจของเธอเริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ
ถ้าก่อนหน้านี้มันเต้นแรงด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้มันเป็นเพราะเย่โม่เซินใกล้เข้ามา ลมหายใจของเขาค่อยๆล้อมรอบเธอ
กลิ่นฮอร์โมนของผู้ชายตามหลอกหลอนเธอ
การเต้นของหัวใจของเธอค่อยๆเต้นเร็วขึ้นเพราะความตื่นเต้น
ทันทีที่หายใจเธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขา
เสิ่นเฉียวกะพริบอย่างประหม่า และอารมณ์ในดวงตาที่สวยงามของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เธอประหม่ามากจนเธอยื่นมือออกไปผลักหน้าอกเขา “คุณปล่อยฉัน……อื้ม……”
โดยไม่ต้องบอกให้ทราบล่วงหน้า ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอถูกจูบ
เย่โม่เซินเกือบก้าวไปข้างหน้าคว้าริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงโดยไม่รู้ตัว
ดวงตาของ เสิ่นเฉียวเบิกกว้างและแสงในดวงตาที่สวยงามของเธอสั่นไหวด้วยความประหลาดใจ
นึกไม่ถึงว่า……เขาจะจูบเธออีก
หลังจากปล่อยตัวเธอเข้าไปในห้องดำ หลังจากที่ให้เธอถูกจับไปโดยไม่หันมามองเธอ แต่กลับกดหัวแล้วจูบเธอที่นี่
ที่จริงแล้วเขาคิดยังไงกับเธอ? คิดว่าเป็นอะไร????
เขาคิดว่าเธอช่างน่าสังเวชและน่าขบขัน เลยจงใจทำให้เธอขายหน้า?
เสิ่นเฉียวรู้สึกประหลาดใจในตอนแรก ต่อมาหลังจากที่เธอวกวน ความโกรธในใจของเธอก็เพิ่มขึ้น
แต่การจูบของ เย่โม่เซิน เริ่มลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ และแม้แต่การยัดลิ้นของเขาเข้าไปในปากของเธอโดยไม่ตั้งใจทำให้ซึมซับความหวานมากขึ้นและกลิ่นหอมที่เป็นของเธอ
“อื้อ ปล่อย……”เสิ่นเฉียวดิ้นรนอย่างหนัก ไม่ดิ้นรนยังดีกว่า พอดิ้นแล้ว เย่โม่เซินก็จูบลึกกว่าเดิม แม้แต่มืออีกข้างยื่นออกมาและบีบกรามของเธอไม่ยอมให้เธอหลบหนีไประหว่างครึ่งทาง
เสิ่นเฉียวเหมือนถูกบังคับให้ต้องจูบเขา
ไม่มีอะไรสวยงามเกี่ยวกับการจูบแบบนี้ มีแต่ความอัปยศอดสูเท่านั้น!
ความอัปยศอดสูที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
เสิ่นเฉียวไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ ได้แต่คิดหาวิธีอื่นเท่านั้น
ทันใดนั้นเธอก็กัดลิ้นของเขาอย่างหนัก!
“โอ๊ย……”เย่โม่เซินถอนหายใจออกมา แล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
กลิ่นเลือดเต็มริมฝีปากของพวกเขาทั้งสองเมื่อ เสิ่นเฉียว คิดว่าเขาจะปล่อยมือของตัวเอง แต่ใครจะรู้ว่าจริงๆ แล้วเขากัดริมฝีปากล่างของเธออย่างแรง
“อื้อ——”ใบหน้าของเสิ่นเฉียวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเล็กๆของเธอย่นเข้าหากัน
เย่โม่เซิน ดึงริมฝีปากและลิ้นของเขาออกมาอย่างช้าๆ
“ยังจะกัดอีกไหม?”เขาพิงกับหน้าผากของเธอและถาม ริมฝีปากของเขาแดงเป็นพิเศษเพราะเปื้อนเลือด กับดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาคู่นั้น ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ในขณะนี้
เสิ่นเฉียว แตะริมฝีปากล่างของตัวเองที่เขาเพิ่งกัด เธอโกรธมากจนยกมือขึ้นและตบหน้าเขา
เพี๊ยะ!
เพราะเธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอการตบเขาของหน้าเธอก็ดูอ่อนแอและไม่เจ็บปวด
แต่สำหรับ เย่โม่เซิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงตบ เขาไม่ได้คิดว่าผู้หญิงที่ดูเหมือนจะไม่สามารถรับมือกับความกลัวได้จู่ๆก็จะกล้าพอที่จะตีเขา
“นึกไม่ถึงเลยว่าเธอกล้า……”
เพี๊ยะ!
เสิ่นเฉียว เข้ามาแล้วยกมือขึ้นและตบหน้าของเขาอีกด้านหนึ่ง
เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอ “นี่คือราคาที่ไร้ยางอายของคุณที่ต้องจ่าย!”
เย่โม่เซินหันหัวกลับมา ดวงตาที่ดุร้ายเหมือนหมาป่า เหมือนจะฉีกเธอลงในท้องของเขา
