บทที่ 852 นี่เป็นการเข้าใจผิด
ในลิฟต์ก็ปรากฏฉากแบบนี้แล้ว
เพราะว่าหลัวลี่กับหานมู่จื่อยืนอยู่ด้วยกัน แม้ว่าเฉียวจื้อจะอยู่ใกล้กับหลัวลี่ แต่ตอนที่เขาถลกเสื้อขึ้น คือได้อยู่ต่อหน้าผู้หญิงทั้งสองคน
ดูแล้วเหมือนกับพวกโรคจิต
หลังจากที่ประตูลิฟต์เปิดออก ได้เห็นถึงเย่โม่เซินที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู ด้วยใบหน้าที่ดำขมับ เสียงร้องของหลัวลี่ก็ได้จุกอยู่ที่คอแล้ว
“นายกำลังทำอะไร?”
น้ำเสียงที่เยือกเย็นเหมือนกับส่งมาจากนรก ในชั่วพริบตาก็ได้เฉียวจื้อถูกล้อมไว้แล้ว เขาทั้งคนเหมือนกับถูกฝังให้ยืนอยู่ในนั้น มีเพียงสมองที่ได้ขยับแล้วครู่หนึ่ง และได้หันหัวเข้ามาช้าๆ
ในชั่วพริบตาที่ได้เผชิญหน้ากับลูกตาดำของเย่โม่เซิน เฉียวจื้อได้รีบวางเสื้อเชิ้ตในมือลง จากนั้นก็ได้ยิ้มพร้อมพูด: “ยู่ฉือ เธอฟังฉันอธิบาย นี่คือการเข้าใจผิด……”
“ออกมา”
เย่โม่เซินกลับเลี่ยงสายตาของเขา และได้มองไปยังอีกคนหนึ่งด้านในตรงๆ
หานมู่จื่อยืนอยู่ตรงที่เดิม และได้กะพริบตามองเย่โม่เซิน จากนั้นก็ได้มองหลัวลี่ที่อยู่ข้างๆ
จิตใต้สำนึกของหลัวลี่ได้หดตัวไปด้านข้าง ในสายตาได้เขียนคำว่าหวาดกลัวไว้ และพูดเสียงเบาๆ: “ฉันไม่เป็นไร เธอไปเถอะ”
หานมู่จื่อกังวลว่าเฉียวจื้อคนนี้จะไม่มีการแยกแยะ อย่าทำให้หลัวลี่สะดุ้งตกใจ ก่อนที่จะไปจึงทำได้เพียงพูดกับเฉียวจื้อ: “นายก็อย่ากลั่นแกล้งคนอื่นมั่วซั่ว”
หลังจากนั้นถึงได้เดินออกไปจากในลิฟต์
ออกจากลิฟต์ไปไม่นานนัก ประตูลิฟต์ก็ได้มีเสียงติ่งใหม่อีกครั้งและได้ปิดแล้ว
มองเย่โม่เซินตรงหน้าไว้ หานมู่จื่อก็ได้ไอเบาๆออกมาเสียงหนึ่ง “คือว่า เมื่อกี้……”
คำพูดของน้ำเสียงยังไม่ทันออกมา เย่โม่เซินก็ได้ยื่นมือไปโอบเอวของเธออุ้มขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้ว การกระทำที่ตั้งตัวไม่ติดนี้ป้องกันไว้ไม่ทันทำให้หานมู่จื่อตกใจไปหมด และได้มีปฏิกิริยาตอบโต้ในการโอบคอของเขาเอาไว้ และได้มองเขาไว้อย่างทึ่มเซ่อ
“นาย นี่นายทำอะไร?”
รูปร่างที่สูงเพรียวของเย่โม่เซิน ริมฝีบางๆได้เม้มปิดสนิทเป็นเส้นตรง เมื่อมองจากตำแหน่งนี้ของเธอ อวัยวะบนใบหน้ารูปงามที่ลึกซึ้งของเขาก็ไม่ได้เด่นชัดขนาดนั้น ลูกตาดำได้ลดลงเล็กน้อยมองมาทางเธอ
“ก็ออกไปกับเฉียวจื้ออีกแล้ว?”
เมื่อเปิดปากก็คือแรงกดอากาศต่ำ อากาศนี้ก็หนาวพอแล้ว แต่ว่าความเย็นชาจากบนตัวของเย่โม่เซินกลับยังต่ำกว่าอากาศอีก หานมู่จื่อได้หดคอ และพูดเบาๆ: “มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย”
“เรื่องอะไร?” เขาถาม
หานมู่จื่อ：“……”
แม้ว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเย่โม่เซิน แต่ว่าเธอกลับไม่อยากให้เขารู้ ถึงอย่างไรเสียก็มีคำพูดมากมายที่ไม่สามารถพูดได้
ด้วยเหตุนี้หานมู่จื่อจึงได้เลือกที่จะลดสายตาลง “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นาย……”
“เหอะๆ” เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา และได้หรี่ตามองเธอไว้อย่างอันตราย: “ดูท่าแล้วเธอคือไม่ได้ตัดสินใจบอกฉัน?”
หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ กำลังลังเลว่าจะเปิดปากยังไง เย่โม่เซินก็ได้เดินก้าวเท้าใหญ่ๆไปยังทิศทางของห้องทำงานอย่างกะทันหัน
และในลิฟต์เวลานี้
เฉียวจื้อกับหลัวลี่ต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก
หลัวลี่รู้สึกว่าตัวเองนั้นซวยจริงๆ เพียงแต่ว่าประจวบเหมาะกับได้พบกับหานมู่จื่อก็เท่านั้น ผลสุดท้ายเพราะว่าการก่อความวุ่นวายของเฉียวจื้อ เธอก็ได้ลืมกดลิฟต์แล้ว ลิฟต์ตัวนี้ก็ได้ไปยังจุดหมายปลายทางที่มู่จื่อต้องการไป และยังได้พบกับประธานที่มีสีหน้าดำมืดมีไอเย็นพุ่งออกมาทั้งตัวคนนั้น
เพราะว่าเมื่อกี้ถูกทำให้ชะงัก เฉียวจื้อก็เพิ่งจะมีท่าทีโต้ตอบเข้ามา ตัวเองเมื่อกี้มีความถ่อยแค่ไหน เขาได้ลูบจมูกด้วยเองด้วยความอึดอัดวางตัวไม่ถูก จากนั้นได้มองหลัวลี่ไว้พร้อมพูด: “คือว่า…..ที่จริงปกติฉันไม่ได้เป็นแบบนี้ เมื่อกี้เป็นแค่สมองเลอะเลือนไปชั่วขณะ เธออย่ากลัวสิ!”
เห็นเขาเข้าใกล้ตัวเอง หัวคิ้วที่สวยงามของหลัวลี่ก็ได้ขมวดขึ้นและได้พูดขับไล่ด้วยน้ำเสียงที่แสบแก้วหู:
“นายอย่าเข้ามา!”
เฉียวจื้อได้หยุดฝีเท้าลงภายใต้น้ำเสียงที่เฉียบขาดของเธอ
หลัวลี่：“ห่างจากฉันไปไกลหน่อย!”
เมื่อพูดจบ ตัวเธอเองก็ได้เดินไปถึงในมุม ห่างให้ไกลๆจากเฉียวจื้อ และได้มองเขาไว้ด้วยความระมัดระวัง
เฉียวจื้อเดิมทีก็มีใบหน้าที่จนปัญญา หลังจากที่ได้เห็นถึงกิริยาท่าทางพวกนี้ของหลัวลี่ จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: “เธอไม่ใช่ว่าให้ฉันห่างจากเธอไกลหน่อยเหรอ? ฉันยังไม่ได้เริ่มลงมือทำไมตัวเธอเองก็จากไปก่อนแล้ว?”
หลัวลี่ได้ถลึงตาใส่เขาทีหนึ่งอย่างโหดร้าย และไม่ได้พูดอะไรต่อ
เฉียวจื้อไม่ตายใจ หยั่งเชิงก้าวเท้าสั้นๆเคลื่อนย้ายไปทางด้านหน้า “เมื่อกี้ที่ฉันพูดก็ล้วนเป็นเรื่องจริง ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นจริงๆ เมื่อกี้ก็แค่ล้อเล่นกับเธอเท่านั้น ไม่อย่างงั้นฉันเลี้ยงข้าวเธอ เพื่อเป็นการขอโทษเธอ?”
“เชอะ ไม่จำเป็น!” หลัวลี่ก็ปฏิเสธตรงๆอย่างไม่ได้คิด
เขา แม้ว่าน้ำเสียงไม่ดี แต่น้ำเสียงกลับยังมีความอ่อนช้อยน่ารักเป็นพิเศษของผู้หญิง: “นายคิดว่าฉันไม่รู้ว่าข่าวลือของนายแย่แค่ไหนเหรอ? นายก็อย่าคิดทำลายฉัน ฉันยอมตายดีกว่ายอมก้มหัวให้!”
ข่าวลือแย่ๆของเฉียวจื้อ นี่เป็นเรื่องที่เป็นที่รู้กันไปทั่ว
เป็นไปตามนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉียวจื้อจางขึ้นบ้าง ภายใต้สายตาก็มีความขมฝาดมากขึ้นกี่ส่วน “นั่นเป็นเพียงโฉมภายนอกของนิสัยที่ใจร้อนเหี้ยมโหดของฉัน บนความเป็นจริงฉันไม่ได้เป็นแบบนี้”
บนคิ้วและตาของเขาได้เปล่าเปลี่ยวขึ้นหลายส่วน: “ฉันก็ไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ แต่ว่า……”
ก็ไม่รู้ว่าเป็นอารมณ์ของเขาที่มากมายเกินไปหรือว่าอะไร คาดไม่ถึงว่าหลัวลี่ก็ได้ถูกเขาล่อลวงใจที่อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาแล้ว อดไม่ได้ที่จะมองไปทางเขา
“แต่ว่าอะไร?”
เฉียวจื้อเงยหัวขึ้น มองเด็กผู้หญิงที่ระมัดระวังแต่กลับมีสายตาที่อยากรู้อยากเห็น และอดไม่ได้ที่จะขยิบตาไปทางเธอ: “หากว่าเธออยากรู้แล้วละก็ ก็เลี้ยงข้าวฉันสิ ฉันก็จะบอกเธอ”
เมื่อหลัวลี่ได้ฟัง ก็ได้ถลึงตาใส่เขาอย่างโหดเหี้ยมทันที
“ฉันคือได้ถูกทำให้เลอะเลือนแล้ว ถึงได้รู้สึกว่านายคนนี้มีความลำบากใจ ยังจะให้ฉันเลี้ยงข้าวนายอีก นายเป็นถึงคุณชายของตระกูลเฉียว ไม่กระดากใจเหรอ? ฉันก็เป็นเพียงพนักงานตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น เลี้ยงข้าวนายมื้อหนึ่ง อีกกี่เดือนข้างหน้าฉันก็ทำโดยเปล่าประโยชน์แล้ว อยู่ให้ไกลจากฉันหน่อย!”
เฉียวจื้อ：“……”
อารมณ์ของผู้หญิงคนนี้รุนแรงจริงๆ
เฉียวจื้อคิดในใจ แต่ทำไมตอนที่เขาปฏิบัติต่อพี่สะใภ้ก็หัวเราะได้อย่างอ่อนโยนเช่นนั้นล่ะ?
อัตราความแตกต่างแบบนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายจริงๆ เฉียวจื้อพูด: “เช่นนั้นก็ได้ ฉันเลี้ยงเธอ ไปไหม?”
หลัวลี่มองเขาทีหนึ่ง
เฉียวจื้อ：“ฉันเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เธอ”
อาหารมื้อใหญ่……
เมื่อหลัวลี่คิดถึงปูกับกั้งประเภทต่างๆ การทำอาหารก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
เดิมทีตัวเธอก็คือคนชอบกินคนหนึ่ง ของพวกนี้เมื่อก่อนก็มีคนทำเสร็จส่งมาถึงตรงหน้าเธอโดยเฉพาะ แต่ตั้งแต่หลังจากที่เธอออกนอกประเทศไปใช้ชีวิตคนเดียว ก็มักจะผ่านไปอย่างมีกินอาหารไม่ครบมื้อ
มีบางครั้งที่ไม่มีเงินจริงๆ ทำได้เพียงแทะหมั่นโถว หรือต้มบะหมี่น้ำใสกินด้วยตัวเอง ไม่เพียงแต่คนหิวจนผอมแล้ว แต่ก็แทบจะใกล้ขาดสารอาหารแล้ว
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลัวลี่ก็ได้มองไปที่เฉียวจื้อทีหนึ่ง
ไม่ได้ ไม่สามารถรับการยั่วยวนได้!
ข่าวลือของผู้ชายคนนี้ตรงหน้าแย่ขนาดนั้น เขาเล่นสนุกกับผู้หญิงมากขนาดนั้น ที่วันนี้เลี้ยงข้าวเธอ ก็จะต้องคืออยากให้เธอใช้ร่างกายมาแลกเปลี่ยนแน่ๆ
ความคิดจนถึงเวลานี้ หลัวลี่ได้ส่งเสียงไม่พอใจอย่างเย็นชาออกมา จากนั้นก็ได้พูดตรงๆ: “หากว่านายคิดว่าเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่กับฉันแล้ว ฉันจะเหมือนกับผู้หญิงพวกนั้นอยู่ด้วยกันกับนายแล้วละก็ ถ้าเช่นนั้นฉันแนะนำนายว่าอย่าคิดเพ้อเจ้อ และไสหัวออกไปทันที”
“เห้ย!” เฉียวจื้อถูกคำพูดนี้ทำให้สับสนมึนงง: “แม้ว่าข่าวลือของฉันจะแย่ แต่ฉันก็ไม่ใช่ว่าจะลงมือได้กับทุกคนโอเคไหม?”
เหมือนกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ เมื่อเห็นก็คือยังไม่เคยผ่านโลก ทั้งหัวแข็งทั้งดื้อรั้นประเภทนั้น หากว่าฉันลงมือกับเธอ เธอก็ไม่จัดการฉันจนตายเหรอ?
เฉียวจื้อเล่นแต่กับพวกที่ยินยอมพร้อมใจพวกนั้นเท่านั้น อีกทั้งทุกคนก็คือคนที่โอบอุ้มยินยอมพร้อมใจในการเล่นสนุก คนประเภทนี้อย่างพวกเขาจะกล้าเล่นสนุกกับผู้หญิงที่เพิ่งออกมาจากสังคมได้ที่ไหน ผู้หญิงหัวแข็งพวกนี้มักจะยืนกรานในเหตุผลบางอย่างโดยไม่รู้จักปรับเปลี่ยนตามความเป็นจริง หากว่าทำให้ฝ่ายตรงข้ามเป็นอะไรแล้ว คาดเดาว่าตัวเองก็จะถูกพัวพันไปจนตาย
