บทที่ 855 ที่สำคัญที่สุดคือเธอ
ฝีเท้าที่ก้าวไปด้านหน้าของหานมู่จื่อหยุดชะงัก อดไม่ได้ที่จะกลับไปมองเพื่อนบ้านสาวคนนั้น
เห็นได้ชัด……ว่าเป็นเพียงเพื่อนบ้านเท่านั้น ก็ไม่ได้มีความเข้าใจต่อเธอเลยสักนิด แต่กลับสามารถเปิดปากพูดใส่ร้ายป้ายสีเธอแบบนี้
ระหว่างคนกับคน ทำไมไม่มีเจตนาดีต่อกันสักหน่อยล่ะ?
เย่โม่เซินเอียงตัวก็รู้สึกถึงคำพูดประโยคนี้แล้ว เขาเอียงตาขมวดคิ้วขึ้น ความไม่พอใจในลูกตาดำได้แบ่งแยกอย่างชัดเจนแล้ว และได้เห็นเพียงริมฝีปากบางๆของเขาขยับ น้ำเสียงที่เย็นชา: “คุณผู้หญิงท่านนี้”
หานมู่จื่อเห็นสถานการณ์ จึงได้รีบดึงมือของเขาไว้ และหันไปส่ายหัวให้เขาแล้ว
นี่เป็นเรื่องของเธอ อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้หญิง ไม่จำเป็นที่จะต้องให้เย่โม่เซินออกหน้าแทนตัวเองจริงๆ
เย่โม่เซินขมวดคิ้ว การแสดงออกบนใบหน้ายังคงไม่พอใจ
หานมู่จื่อยิ้มแล้วยิ้มอีกไปทางเขา หลังจากนั้นก็มองเพื่อนบ้านสาวด้วยสายตาที่เย็นชา และได้ยิ้ม: “คุณผู้หญิงเพื่อนบ้านท่านนี้ คุณกับฉันไม่สนิทกันเถอะ? คุณคือมีสภาพจิตใจแบบไหนถึงได้พูดประโยคนั้นออกมา? “
เพื่อนบ้านสาวเดิมทีก็คือคิดว่าเธอดูแล้วรังแกได้ง่าย เมื่อเห็นเธอมีแฟนหนุ่มที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเช่นนี้ อีกทั้งยังขับรถหรูแบบนั้น ตอนนี้ยังต้องการเอาคนรับไปจากที่นี่
ในใจเธอก็มีความรู้สึกอิจฉาอยู่หน่อย จึงได้ชมว่าแฟนหนุ่มของเธอหล่อ และคาดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนั้นก็ไม่มีท่าทีโต้ตอบเลยแม้แต่น้อย
รูปงามเช่นนี้อีกทั้งยังมีเงิน ผู้ชายที่ในสายตาก็ยังไม่มีผู้หญิงคนอื่น เธอก็ได้มีความอิจฉาอยู่หน่อยแล้ว
แต่ว่าอิจฉามากเกินไป จึงเป็นทุกข์แล้ว ดังนั้นตอนที่เธอเดินไปจึงอดที่จะพูดถึงเธอประโยคหนึ่งไว้ไม่ได้
ตอนนี้ถูกสายตาที่เยือกเย็นของทั้งสองคนมองไว้แบบนี้ ท่าทางดุดันของเพื่อนบ้านสาวก็ได้อ่อนลงมาทันทีแล้ว และได้ถอยไปทางด้านหลังกี่ก้าว พูดเสียงเบาๆ: “ฉัน ฉันเพียงแค่……”
เธอคิดจะแก้ตัวให้ตัวเองกี่ประโยค แต่เมื่อคำพูดถึงตรงปากก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เมื่อกี้หัวเธอร้อนจริงๆจึงได้พูดคำที่ไม่น่าฟัง
เมื่อคิดแล้วคิดอีก เพื่อนบ้านสาวจึงทำได้เพียงพูด: “นับว่าฉันพูดผิดแล้ว ได้ไหม?”
เมื่อพูดจบ ก็ได้สะบัดแขนหมุนตัวเดินไป เปิดประตูเข้าไปในห้องตรงๆ ตอนที่ปิดประตูยังตั้งใจทำให้เสียงดังมาก
หานมู่จื่อ：“……”
เธอได้เม้มปากแล้วเม้มปากอีก และลดสายตาลง: “พวกเราไปเถอะ”
ตระหนักได้ถึงอารมณ์ที่ตกต่ำของเธอ เย่โม่เซินยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่ได้ขยับ สายตาที่อึมครึมมองตรงทิศทางที่เมื่อกี้ผู้หญิงได้จากไป
“ไม่ต้องมองแล้ว คนพวกนี้ก็คือไม่ไตร่ตรองก่อนพูดก็เท่านั้น สำหรับฉันแล้วก็ไม่มีอะไร
แต่ทว่าเย่โม่เซินกลับไม่คิดเช่นนี้ ฉากนี้ทำให้เขาคิดไปถึงเรื่องอื่นแล้ว
หากว่าหลังจากที่คนในบริษัทรู้ว่าเธออยู่ด้วยกันกับตัวเองแล้ว ก็จะใช้สายตากับน้ำเสียงแบบนี้ปฏิบัติต่อเธอไหม?
เป็นเพียงแค่คนไม่คุ้นเคยคนหนึ่งก็ได้ทำให้อารมณ์ของเธอตกต่ำได้ขนาดนี้ เมื่อถึงเวลานั้นหากว่าคนทั้งบริษัทก็ล้วนมองเธอแบบนี้ล่ะ?
“เธอไม่อยากให้คนในบริษัทรู้ คือเพราะว่าแบบนี้?” เย่โม่เซินถามกะทันหัน
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หานมู่จื่อก็ได้ชะงักงัน คิดไม่ถึงว่าเขาจะเพราะเรื่องนี้และได้คิดไปถึงเรื่องอื่น มองใบหน้ารูปงามลูกตาดำขมับตรงหน้าไว้ แต่เวลานี้เย่โม่เซินกลับได้คิ้วขมวดเพื่อเรื่องของเธอ เธอจึงได้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่างอดไม่ได้แล้ว
“นายกำลังคิดมั่วซั่วอะไรเนี่ย? ความคิดของคนรอบข้างเกี่ยวอะไรกับฉัน? ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนบ้านคนนี้ในคืนนี้ก็ดี หรือว่าเป็นคนของบริษัทก็ดี พวกเขาพูดอะไรฉันก็ไม่สนใจ”
“ใช่เหรอ?” เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบางๆไว้ “ถ้าเช่นนั้นเมื่อกี้เธอทำไมถึงกลัดกลุ้มใจไม่มีความสุข?”
หานมู่จื่อ：“……ฉันเพียงคิดว่า ฉันกับเธอก็ไม่สนิทกัน ทำไมเธอต้องมีเจตนาไม่ดีมากขนาดนี้? แต่ว่าภายหลังฉันก็เข้าใจทันที นั่นเป็นเพราะว่า……เธออิจฉาที่ฉันได้ดีกว่าเธอไง”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อจึงได้ยื่นมือไปลากเนคไทของเย่โม่เซิน น้ำเสียงก็ได้เบาลงไปบ้าง “อิจฉาที่แฟนหนุ่มของฉันหล่อขนาดนี้ อีกทั้งก็มีเงิน ดังนั้นถึงได้ริษยาพูดถึงฉันไม่ดี หากว่าฉันเพราะว่าเรื่องนี้กลัดกลุ้มไม่มีความสุข ถ้าเช่นนั้นฉันก็ขัดเเย้งกับตัวเองไปแล้วน่ะสิ?”
เธอพูดได้อย่างใจกว้างมาก ท่าทางที่ไม่ใส่ใจจนเหมือนกับไม่สนใจเรื่องนี้แม้แต่น้อย แต่เห็นถึงมีคนต่อว่าเธอลับหลังเช่นนี้ เย่โม่เซินก็คือรู้สึกไม่สบายใจอย่างถึงที่สุด
นี่คือผู้หญิงของเขา เขาจะอนุญาตให้คนพวกนั้นพูดถึงเธอไม่ดีได้ยังไงกัน?
“นายไม่ใช่ว่าเป็นเพราะว่าเธอพูดถึงฉันประโยคหนึ่ง นายก็ไม่สบายใจแล้วใช่ไหม?” หานมู่จื่อมองสีหน้าของเขาไว้อย่างละเอียด เห็นตาแป๋วของเขาสั่นไปแล้วครู่หนึ่ง จึงได้เข้าใจความหมายของเขาแล้ว
“แม้ว่านายทำเพื่อฉันขนาดนี้ ฉันจะดีใจมาก แต่ว่าไม่จำเป็นจริงๆนี่ บนโลกนี้มีคนอีกเยอะที่เราไม่รู้ เราไปแคร์ความรู้สึกของทุกคนไม่ได้หรอก สำหรับฉันแล้วที่สำคัญที่สุด……คือนาย”
สารภาพอย่างใจกล้าขนาดนี้ ยังคงเป็นครั้งแรกที่หานมู่จื่อพูดออกมา
เธอก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองจำอยู่ในตอนที่หลังจากเย่โม่เซินสูญเสียความทรงจำได้เปลี่ยนไปจนใจกล้าขนาดนี้
เพราะว่าคำพูดประโยคนั้น เย่โม่เซินมึนงงแล้ว ช่วงเวลาหลังจากนั้นเขาก็ได้เกี่ยวมือของเธอเอาไว้ สิบนิ้วเกี่ยวรัดไว้แน่นกับเธอ
“คำพูดนี้เป็นเธอที่พูด เธอจะต้องจำไว้ไปชั่วชีวิต”
น้ำเสียงที่แหบเล็กน้อยของเขา เหมือนกับเหนื่อยล้ามาทั้งคืนยังไงยังงั้น อีกทั้งยังมีความหักห้ามอารมณ์อยู่หน่อย
ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้ลงมาจากชั้นบน พอดีกับได้พบเจ้าของบ้านตรงประตูใหญ่
“ไอ้หย๋า มู่จื่อ ต้องการย้ายออกไปอยู่กับแฟนหนุ่มแล้วเหรอ? ยินดีกับพวกเธอทั้งสองด้วยนะ”
เกินความคาดหมายมาก เจ้าของบ้านยังคงมีรอยยิ้มเต็มใบหน้าต่อเธอ อีกทั้งยังอวยพรให้พวกเขา หานมู่จื่อได้ยิ้มเล็กน้อย และโค้งคำนับไปทางเจ้าของบ้าน: “ขอบคุณช่วงเวลานี้ที่คุณดูแล บ้านนี้ฉันอยู่สบายดีมาก”
“เฮ้ย เกรงใจอะไร พวกเธอรีบย้ายบ้านเถอะ?รีบไปเถอะ เดินทางปลอดภัยนะ”
“อืม”
หลังจากขึ้นรถหานมู่จื่อด้านหนึ่งได้รัดเข็มขัดอีกทั้งหนึ่งได้พูด: “เจ้าของบ้านคนนี้ดีจริงๆ ฉันก็เช่าได้ไม่นาน ฉันยังคิดว่าเธอจะไม่พอใจล่ะ ดูท่าแล้วเธอคิดได้มากกว่าฉันอีก”
เมื่อเสียงพูดเพิ่งตกออกมา โทรศัพท์ที่หานมู่จื่อวางอยู่ในกระเป๋าก็ได้สั่นขึ้นมา เธอหยิบออกมาดูทีหนึ่ง ทันใดนั้นสีหน้าเปลี่ยงแปลงอย่างฉับพลัน จิตใต้สำนึกของเธอได้เหลือบตามองไปยังเย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับทีหนึ่ง
พอดีกับที่สายตาของเย่โม่เซินก็ได้ชนเข้ามาด้วยกัน เขาจับได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเธอ สายตาทั้งหมดได้หันมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ
จิตใต้สำนึกของหานมู่จื่อได้เอาโทรศัพท์เก็บขึ้นมา
การกระทำนี้ทำให้เมื่อมองขึ้นมาแล้วเธอก็ใจอ่อนมาก เย่โม่เซินมองเธอแล้วทีหนึ่ง
หานมู่จื่อ：“……”
การกระทำเมื่อกี้ของเธอจะต้องทำให้เย่โม่เซินเข้าใจผิดแล้วใช่ไหม?
แต่ว่าซูจิ่วโทรศัพท์มาหาเธอในเวลานี้ เธอก็ไม่กล้าที่จะรับสายต่อหน้าของเย่โม่เซิน
คิดไปคิดมา สุดท้ายแล้วหานมู่จื่อทำได้เพียงรับสายโทรศัพท์ วางไปถึงข้างหู และส่งเสียงทักทายเบาๆไปแล้วคำหนึ่ง
“คุณผู้หญิงมู่จื่อ” น้ำเสียงของเลขาซูได้ส่งเข้ามาจากในสายนั้น ในรถที่เงียบสงัดได้มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นอย่างชัดเจนแล้ว
หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ จากนั้นก็พูดเบาๆ: “เลขาซู ตอนนี้ฉันยังอยู่ด้านนอก มีเรื่องสำคัญอะไรไหม?”
ซูจิ่วฉลาดเช่นนั้น จะต้องสามารถเดาถึงความหมายในประโยคนี้ของเธอได้แน่ๆ
เป็นไปตามคาดการณ์ สายโทรศัพท์นั้นได้ชะงักงันไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้หัวเราะพร้อมพูด: “ไม่มีเรื่องสำคัญอะไร ก็คือพี่ชายของคุณไหว้วานให้ฉันโทรศัพท์มาถามคุณอยู่เมืองนอกคนเดียวเป็นยังไงบ้าง มีอะไรที่ต้องการไหม?”
“ไม่ต้องการอะไร ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของเขา”
ในรถที่เงียบสงัด ก็แม้ว่าจะไม่เปิดสปีกเกอร์โฟน ก็สามารถได้ยินการสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองคน
หลังจากที่หานมู่จื่อวางสายโทรศัพท์ ก็ได้มองไปทางเย่โม่เซิน
“เป็นเลขาของพี่ชายฉัน”
