เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ – ตอนที่ 948 ผมก่อน แล้วค่อยเป็นเขา

บทที่ 948 ผมก่อน แล้วค่อยเป็นเขา

ทำไมถึงบังเอิญเช่นนี้?

ตาของเซียวซู่มีความมืดมนแว๊บผ่าน หลังจากนั้น ก็ได้เม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วเดินไปข้างหน้า มองหน้าเสี่ยวเหยียนที่เชื่อฟังขึ้นมาทันที เปิดปากพูด:“บ้าพอหรือยัง?”

เสี่ยวเหยียนไม่กล้าพูดอะไร

เซียวซู่เอื้อมมือไปดึงแขนของเธอ

แต่แล้วหานมู่จื่อก็เห็นฉากนี้พอดี

เซียวซู่กับพี่ชายตัวเอง ดึงแขนผู้หญิงไว้คนละข้างต่อหน้าตัวเอง เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังชมละครศึกแย่งชิงสาวสวยอยู่อย่างไรอย่างงั้น

กระพริบตาไปหลายที หานมู่จื่อได้เดินถอยหลังไปสองก้าว แต่กลับชนเข้าไปในอ้อมกอดของใครบางคน

เย่โม่เซินได้ยื่นมือไปโอบเอวของเธอเข้ามาในอ้อมกอดตัวเองไว้ จากนั้นก็พูดเบาๆ:“เวลาเธออาละวาดเมา คุณควรจะอยู่ห่างเธอไว้หน่อย กลับห้องไปก่อนเถอะ”

พูดจบ ไม่สนใจว่าหานมู่จื่อจะเต็มใจหรือเปล่า ก็พาเธอกลับห้องไปเลย

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นแล้ว ทำท่าสีหน้าดุร้ายตามขึ้นไป

“แด๊ดดี้ใจร้าย พอผมไม่ทันสั่งเกตก็แอบพาหม่ามี๊ไปเลยนะ หยุดนะ!~”

แต่แล้วสิ่งที่รอเขาคือเสียงปิดประตูปั้งทีนึง

เสี่ยวหมี่โต้วถูกปิดกั้นอยู่ข้างนอก หานมู่จื่อยังไม่ทันได้สติกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ได้ยินเสียงเย่โม่เซินกดล๊อคประตูดังขึ้น

“……”

ไอผิดทะเลนี่ กลางวันแสกๆคิดจะทำอะไรของเขา?อีกอย่าง ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ เขาพาเธอเข้าห้องอย่างเปิดเผยแบบนี้ และยังปิดประตูใสเสี่ยวหมี่โต้วปล่อยให้เขาอยู่ข้างนอกแบบนี้

ถึงพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรในห้อง คนข้างนอกก็อาจจะเข้าใจผิดว่าพวกเขาทำอะไร……

จะพูดให้ตายก็ไม่มีใครเขาจะเชื่อ

“แด๊ดดี้ใจร้าย เปิดประตูนะ!จะทำอะไรหม่ามี๊ของผม?หม่ามี๊ หม่ามี๊รีบเปิดประตูซิครับ~เสี่ยวหมี่โต้วจะเข้าไปช่วยหม่ามี๊ตีแด๊ดดี้ให้น่วมไปเลยครับ”

เสี่ยวหมี่โต้วโวยวายอยู่นอกประตูแบบนี้ หานมู่จื่อรู้สึกไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว แค่เฉพาะเด็กคนเดียวเธอก็รู้สึกลำบากใจมากแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ข้างนอกยังมีพี่ชายและเซียวซู่อยู่ด้วย

ต่อจากนี้จะให้เธอสู้หน้าคนอื่นยังไง?

เพราะฉะนั้น รอหานมู่จื่อได้สติกลับมาแล้วก็รีบยื่นมือไปจะเปิดประตูออก กลับถูกเย่โม่เซินกดข้อมือเอาไว้ พูดด้วยเสียงเบา:“อย่าเปิด”

หานมู่จื่อ:“……”

เธอหันไปมองเขาด้วยสายตาระแวง:“คุณจะทำอะไร?สถานการณ์ข้างนอกคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่เห็น”

“ผมเห็นแล้ว”

มุมปากของเย่โม่เซินยกขึ้น ยิ้มออกมาบางๆ ระหว่างพูดนั้นเขาก็ได้จับมือสองข้างของเธอไว้แล้ว เข้าไปชิดเธออย่างช้าๆ ลมหายใจยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้

“ก็เพราะเห็นแบบนี้ เลยจะฉวยโอกาส……แบบนี้ไงล่ะ”

ฉวย……โอกาสงั้นหรอ?

หานมู่จื่อยังกำลังคิดอยู่ฉวยโอกาสที่เขาว่าคืออะไร ก็เห็นหน้าของเย่โม่เซินขยายอยู่ต่อหน้า ต่อจากนั้นก็จูบลงมาที่ริมฝีปากของเธอ

“……”

หรือฉวยโอกาสที่ว่าคือนี่งั้นหรอ???

ทันใดนั้น ใจของหานมู่จื่อหมดคำบรรยายกับเขาจริงๆ

ตรงหน้าเป็นเย่โม่เซินที่ลมหายใจเร่าร้อนจูบเธออยู่ ข้างหลังเป็นบานประตูที่แข็งทื่อ อีกทั้งยังมีเสียงเคาะประตูและเสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังมา

จูบนี้ หานมู่จื่อไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ไม่มีความหมายกับเธอเลยแม้แต่นิด

เพราะฉะนั้น เธอได้ผลักเย่โม่เซินออกในไม่นาน พูดด้วยความโกรธ:“ข้างนอกยังมีคนอื่นนะ คุณคิดว่าฉันไม่เอาหน้าหรอ?”

ได้ยินแบบนี้แล้ว เย่โม่เซินหัวเราะออกมาเบาๆ:“มีคนแล้วไง?ตอนนี้ พวกเขาไม่มีเวลามาสนใจเราสองคนหรอก”

“ถึงพวกเขาจะไม่มีเวลามาสนใจ แต่ก็ยังมีเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ทั้งคน”

“ถือเป็นการลงโทษ”

เย่โม่เซินพูดคำนี้ออกมา

หานมู่จื่อ:“???”

ลงโทษอะไรกัน?

พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ เงาดำในตาของเย่โม่เซินยิ่งเข็มขึ้นมา ลมหายใจของเขาได้พ้นใส่หน้าของเธอ

“แค่นี้ก็ลืมไปแล้วหรอ?ใครเป็นคนพูดในโทรศัพท์ว่ารักเสี่ยวหมี่โต้วมากกว่าผม?”

“……คุณคงไม่หึงแม้กระทั่งลูกชายตัวเองหรอกมั่ง?”

ตอนที่หานมู่จื่อถามคำถามนี้ สีหน้าและแววตาแอบแฝงอารมณ์ที่เย่โม่เซินดูไม่เข้าใจ แต่ว่า ราวกับว่าถ้าเขายอมรับว่าตัวเองหึงแม้กระทั่งลูกชายตัวเองล่ะก็ เธอก็จะเผยสีหน้าดูถูกเขาออกมาอย่างไรอย่างงั้น

แต่ตอนนี้ เขาไม่อยากสนใจแล้วว่าเธอจะดูถูกตัวเองหรือเปล่า ตอนนี้เขา……แค่อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของ

คิดถึงนี่แล้ว ตาคู่นั้นของเย่โม่เซินได้หรี่ตาลงอย่างช้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ผมถึงจะเป็นผู้ชายที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณ”

“ถึงจะเป็นลูกชายของผมก็เหอะ ก็ห้ามมาเทียบเท่าผม ผมต้องมาก่อน หลังจากนั้น ถึงจะเป็นเขา”

หานมู่จื่อ:“……”

นี่เขาหึงเสี่ยวหมี่โต้วจริงๆซะด้วย เพราะฉะนั้น เหตุผลที่เขาดึงเธอเข้ามาฉวยโอกาส หรือว่าก็เพราะที่เธอพูดในโทรศัพท์ว่ารักเสี่ยวหมี่โต้วมากกว่าเรื่องนี้ ?

หานมู่จื่อไม่แน่ใจว่าเสี่ยวหมี่โต้วที่นอกประตูจะได้ยินหรือเปล่า ก็เลยได้แต่ต้องอธิบายด้วยเสียงเบา:“คุณทำไมถึงได้ทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ เสี่ยวหมี่โต้วอายุเท่าไหร่ แล้วคุณอายุเท่าไหร่แล้ว?เขายังเด็ก แล้วคุณล่ะ?”

แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เย่โม่เซินก็ยังดื้อรั้นคิดว่า:“ผมต้องเป็นอันดับหนึ่งในใจของคุณ”

“โอ๊ะโอ!”ระหว่างบานประตูที่กั้นอยู่ เสี่ยวหมี่โต้วได้ยินเสียงของเย่โม่เซิน

ถึงแม้หานมู่จื่อจะตั้งใจเบาเสียงลงก็ตาม แต่เย่โม่เซินกลับไม่เลย กลับกัน เขายังตั้งใจพูดให้เสียงดังเพื่อให้เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่นอกประตูได้ยิน

ไอ้เด็กแสบ ตอนเที่ยงเขายังทำท่าสมน้ำหน้าเขาอยู่เลย แถมตอนท้าย ยังทิ่มแทงหัวใจของเขาไปหลายที

ตอนนี้ ทิ้งเขาอยู่นอกประตูรสชาติเป็นยังไงบ้างล่ะ?

เสี่ยวหมี่โต้วใช้แรงเคาะประตู:“หม่ามี๊ครับ หม่ามี๊อย่าไปเชื่อแดดดี๊ใจร้ายนะครับ หม่ามี๊รักเสี่ยวหมี่โต้วที่สุด หม่ามี๊รีบหาวิธีเปิดประตูซิครับ เสี่ยวหมี่โต้วจะเข้าไป”

ตามที่เย่โม่เซินพูดจริง ข้างนอกๆจากเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว คนอื่นๆไม่มีเวลามาสนใจพวกเขาเลยจริงๆ

เพราะจู่ๆเสี่ยวเหยียนก็อาละวาดเมาขึ้นมาอีก แต่ครั้งนี้ คนที่เธออาละวาดเมาใส่คือหานชิง

เธอจู่ๆเห็นหานชิงแล้วก็วิ่งเข้าไปกอด หลังจากนั้นก็เรียกพ่อซ้ำๆอยู่อย่างนั้น

หานชิงอยากจะผลักเธอออก แต่แขนขาของเธอราวกับปลาหมึกกอดพันเขาไว้แน่ไม่ยอมปล่อย แล้วเรียกเขาว่าพ่อไม่หยุด ฉันคิดถึงพ่อแทบตายพูดกับเขา

เซียวซู่เห็นหน้าของหานชิงดำไปทั้งหน้า สีหน้าของเขาเองก็ไม่ได้ดีไปถึงไหน

หานมู่จื่อไม่มีวิธีเปิดประตู เพราะมือของเธอถูกเย่โม่เซินคุมเอาไว้ ดวงตาคมลึกคู่นั้นของเขาจ้องมองตัวเองอยู่

ราวกับว่าถ้าเธอไม่ยอมรับ เขาก็จะไม่ปล่อยเธออย่างไรอย่างงั้น

หานมู่จื่อไม่มีวิธี ได้แต่รีบพูด:“คุณเป็นที่หนึ่ง หลังจากนั้นค่อยเป็นเสี่ยวหมี่โต้ว แบบนี้พอใจหรือยัง?รีบปล่อยฉันได้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วรอไม่ไหวแล้ว”

พูดจบ หานมู่จื่อก็ได้กางมือของเย่โม่เซินออก หลังจากนั้นก็ไปเปิดประตู

ประตูเพิ่งจะเปิดออก เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้วิ่งพุ่งเข้ามาราวกับสายลม“แดดดี๊ใจร้าย ออกมานะ”

เย่โม่เซินเชื่อว่าคำพูดที่หานมู่จื่อพูดนั้น เสี่ยวหมี่โต้วคงได้ยินหมดแล้ว คราวนี้อารมณ์ดียิ้มขึ้นมา“ได้สิ มีเรื่องอะไร เราสองพ่อลูกคุยกันเป็นส่วนตัวเอาเอง”

พูดจบ เขาก็ได้เอื้อมมือไปหิ้วเสี่ยวหมี่โต้วที่ท่าทางดุร้ายขึ้นมา เดินไปอีกฝั่ง

หานมู่จื่อ:“……”

เดิมที เธอยังอยากจะพูดอะไรหน่อย แต่พอหลังเปิดประตู เห็นสภาพอนาถของพี่ชายตัวเองแล้ว เธอได้ตัดสินใจเก็บเรื่องสองพ่อลูกนี้ไว้ก่อน จัดการเรื่องของเสี่ยวเหยียนเสร็จแล้วค่อยว่ากัน

เสี่ยวเหยียนยังอาละวาดไม่ยอมหยุด ตอนที่หานมู่จื่อเดินเข้าไปนั้น เซียวซู่ถึงได้สติกลับมา

“คุณนายน้อย”

“เสี่ยวเหยียนดื่มเหล้าเข้าไปเท่าไหร่เนี่ย?พาเธอเข้าไปในห้องก่อนเถอะ ฉันดูแลเธอเอง”

“ ไม่ได้ ” หานชิงปฏิเสธข้อเสนอของหานมู่จื่อ ขมวดคิ้วขึ้นพูด:“ตอนนี้ เธอตั้งครรภ์อยู่ เวลาเธออาละวาดเมาขึ้นมา อาจจะทำเธอบาดเจ็บได้ตลอด”

หานมู่จื่อ:“……นั้นทำยังไง?”

“ฉันดูแลเธอเอง”

เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ ถูกบังคับเป็นตัวแทนของงานแต่งงานนี้ เธอแต่งงานกับผู้ชายที่พิการแต่กลับมีอำนาจใหญ่ “ฉันเย่โม่เซินไม่เอาผู้หญิงที่ท้องและไม่รู้ว่าพ่อของลูกเป็นใครเด็ดขาด”เดิมทีคิดว่างานแต่งงานนี้เป็นการแลกเปลี่ยน แต่เธอกลับเผลอใจ ไปไปมามา สุดท้ายเธอก็จากไปด้วยความเสียใจผ่านไปหลายปี ลูกชายที่หน้าตาคล้ายกับเขามากตบหัวของเย่โม่เซินด้วยฝ่ามือเล็กๆ“พ่อคนร้าย นายว่าใครเป็นเด็กที่ไม่รู้ว่าพ่อของตัวเป็นใคร?”

Comment

Options

not work with dark mode
Reset