เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 48 โกรธเธอ

หนานกงเฉินไม่สนใจเธอ เดินผ่านเธอและตรงไปชั้นล่าง
ไป๋มู่ชิงมองแผ่นหลังของเขาที่กำลังจากไปโดยไม่พูดอะไร หลังจากวุ่นวายอยู่นาน เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าผลของเรื่องวุ่นวายที่ตัวเองก่อจะใหญ่ขนาดไหน ตระกูลหนานกงกำลังเตรียมมาตรการแก้ไขอย่างไร
ครอบครัวนี้ก็ไม่ค่อยสนใจนายหญิงน้อยคนนี้อยู่แล้ว
บนโต๊ะอาหารเช้า พี่เหอเอาซุปบำรุงร่างกายวางไว้ข้างหน้าของไป๋มู่ชิงหนึ่งถ้วย
ซุปบำรุงร่างกายแบบนี้พี่เหอจะทำให้เธอเกือบทุกวัน ปกติเธอจะหยิบซุปบำรุงร่างกายมากินจนหมดโดยไม่พูดอะไร แต่วันนี้……
เธอแอบมองหนานกงเฉินด้านข้าง หน้าแดงระเรื่อ
หนานกงเฉินรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ แต่กลับทำเป็นไม่สนใจ ค่อยๆกินอาหารเช้าในจานต่อไป
กลับกันผู่เหลียนเหยาที่นั่งอยู่ข้างๆเซิ่งเคอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แต่งงานมาเดือนกว่าๆแล้ว พี่สะใภ้น่าจะตั้งครรภ์เร็วๆนี้ล่ะสิ”
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ไป๋มู่ชิง ที่มีสีหน้าอึดอัดใจ ก้มหน้าลงไปแล้วกล่าว “คงไม่หรอก……”
หนานกงเฉินใส่ใจเรื่องการคุมกำเนิดโดยตลอด ไม่เปิดโอกาสให้เธอตั้งครรภ์อย่างแน่นนอน และตัวเธอเองก็ไม่รีบร้อนจะมีลูก ดังนั้น……
“งั้นพวกพี่ก็ต้องรีบแล้ว ไม่เห็นเหรอคุณย่าตั้งตารอมาตลอด?” ผู่เหลียนเหยาพูดจบก็หันมาทางหนานกงเฉิน “พี่ชายไม่อยากเป็นคุณพ่อเหรอ?”
ในที่สุดหนานกงเฉินก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ ยกมือที่ถือแก้วนม เงยหน้ามองไปที่ไป๋มู่ชิง สัมผัสถึงสายตาของเธอที่ส่งไปพอดี
เขาวางแก้วลง สีหน้าเรียบเฉย “ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติก็ดีแล้ว”
“ต้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติจริงๆถึงจะดี” คุณผู้หญิงจ้องมองเขาแล้วพูดออกมา
ไป๋มู่ชิงเห็นหนานกงเฉิน และมองคุณผู้หญิง ในใจคิดว่าหรือว่าคุณผู้หญิงจะรู้เรื่องที่เธอกินยาคุมกำเนิดแล้ว? แต่ถ้าหากว่ารู้แล้ว ทำไมยังทำซุปบำรุงร่างกายให้เธอทุกวัน
“ผมอิ่มแล้ว” หนานกงเฉินลุกขึ้นจากเก้าอี้
“วันนี้ก็ไม่ต้องไปบริษัทหรอก อยู่บ้านเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้เถอะ” คุณผู้หญิงรีบบอกก่อนที่เขาออกจากที่นั่ง
“ที่บริษัทยังมีงานสำคัญ”
“ใช่แล้ว พี่ชายมีเรื่องอะไรก็ให้ผมช่วย” เซิ่งเคอยิ้มแล้วมองไปที่ไป๋มู่ชิง ใบหน้าแสดงให้เห็นถึงความคลุมเครือ “พี่ชายก็แค่อยู่บ้านและปลอบใจพี่สะใภ้ที่ได้รับบาดเจ็บเถอะ”
ไป๋มู่ชิงก้มหน้าลงเล็กน้อย ปากมากเสียจริง!
หนานกงเฉินขยับริมผีกปากไปมา ในที่สุดก็ไม่ออกจากบ้านและกลับขึ้นไปชั้นบน
หลังจากทานอาหารเช้า ไป๋มู่ชิงในที่สุดก็มีโอกาสเข้ามาในห้องของ ผู่เหลียนเหยา
ผู่เหลียนเหยากำลังลองชุดราตรีสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ เห็นไป๋มู่ชิงเดินเข้ามา เธอยิ้มแล้วจูงแขนของเธอมาที่ชุดราตรีหลายชุดที่วางอยู่บนเตียง “พี่สะใภ้ช่วยฉันดูหน่อย ชุดพวกนี้ชุดไหนสวย ฉันจะใส่คืนนี้”
“ทำไมต้องใส่ชุดราตรีเหรอ?” ไป๋มู่ชิงถามอย่างไม่เข้าใจ “คืนนี้มีงานเลี้ยงอะไรเหรอ?”
ผู่เหลียนเหยาได้ยินเธอถามอย่างนั้น หันหน้ากลับไปมองเธอ “พี่สะใภ้ พี่ชายไม่ได้บอกเจ้าหรอ คืนนี้เป็นการจัดงานเลี้ยงครั้งแรกในรอบ 30 ปีของตระกูลหนานกง เรื่องใหญ่ขนาดนี้ พี่ไม่รู้ได้ยังไง?”
“คุณชายใหญ่ เขา……ไม่ได้พูดกับฉัน” ไป๋มู่ชิงรู้สึกไม่ละอายใจ
“เป็นไปได้ยังไง?”
“จริงสิ”
“พี่ชายไม่ได้กำลังโกรธพี่หรอกนะ?” ผู่เหลียนเหยาคิดแล้วก็ถอนหายใจ ดึงเธอมานั่งที่โซฟา “ปกตินอกจากการประชุมประจำปีของกลุ่มและงานเลี้ยงฉลอง ตระกูลหนานกงไม่เคยจัดงานเลี้ยง งานเลี้ยงคืนนี้เป้าหมายสำคัญคือให้สังคมภายนอกรู้จักพี่ชายอย่างเป็นทางการ นอกจากนี้เพื่อให้ข้อสรุปเกี่ยวกับข่าวลือของสื่อในไม่กี่วันนี้ด้วย พูดก็พูด เรื่องนี้เป็นเพราะพี่ก่อขึ้นมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะพี่ พี่ชายคงไม่ปรากฏตัวในหน้าหนังสือพิมพ์ให้ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ ตระกูลหนานกงก็ไม่ต้องจัดงานเลี้ยงแนะนำตัว”
“ดังนั้น……” ผู่เหลียนเหยายิ้มแล้วพูดว่า “พี่ชายโกรธพี่ก็ถูกต้องแล้ว พี่ก็ยกโทษให้เขาเถอะ”
เป็นอย่างนี้นี่เอง