เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 5 แหวนที่ถอดไม่ออก

“หมายความว่าอย่างไร?พวกคุณคิดจะทำอะไร?” ไป๋มู่ชิงจ้องเธอด้วยความหวาดกลัว
เพราะเธอเห็นหนานกงเฉินป่วย?หมายความว่าเธอรู้ว่าเขาเป็นอะไร?
เมื่อคืนในห้องนอนมืดสนิท เดิมทีเธอก็แทบจะไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว!
“งั้นเธอก็มีอยู่สองทางเลือก ทางเลือกที่หนึ่งคือเลือกของมาหนึ่งอย่างแล้วจบชีวิตตัวเองซะ”คุณผู้หญิงกวักมือให้คนใช้คนหนึ่งยกถาดเข้ามา ไป๋มู่ชิงรู้สึกงงมากเพราะในถาดนั้นมีผ้าที่เอาไว้ผูกคอตาย ยานอนหลับและมีดปลอกผลไม้
เธอถอยหลังไปตามสัญชาตญาณของเธอ และเธอก็พูดว่า“งั้นทางที่สองล่ะ?”
“ทางที่สองคือพรุ่งนี้เช้าเธอไปสนามบินแล้วต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศ”
ไป่มู่ชิงได้ฟังเข้าใจทั้งสองทางแล้วก็ถูกเอาตัวไปขังไว้ที่ห้องขังที่ไม่มีใครอยู่ ตลอดชีวิตนี้จะไม่สามารถเข้ามาในเมืองCได้อีกเลย
หนานกงเฉินคุณนี่ร้ายจริงๆ!
ไป๋มู่ชิงสะบัดมือของคนใช้อย่างโกรธแค้น ทำหน้านิ่งแล้วพูดว่า“ฉันทำเองได้”
นั้นเป็นแหวนทองฝังหยก หยกสีดำที่อยู่ด้านบนระยิบระยับมาก แหวนดูเหมือนกับว่ามาจากร้านที่ขายของเก่า ทำออกมาอย่างประณีตและสวยงาม
เมื่อคืนตอนท่านอาจารย์หวังกำลังจะสวมแหวนที่นิ้วนางของเธอนั้น เธอยังแอบชมว่าแหวานวงนี้มีเอกลักษณ์มาก คิดไม่ถึงเลยว่าใส่ไปได้ไม่ทันไรก็ต้องถอดออกมาคืนเสียแล้ว
แน่นอนว่านี่เป็นสมบัติของตระกูลหนานกง เธอไม่ต้องกลัวหรอก!
เพียงแต่ว่า……
เธอพยายามถอดแล้วถอดอีกแต่ว่าแหวนยังติดอยู่ตรงนิ้วนางไม่ว่าจะทำยังไงก็ถอดไม่ออกเลย
พี่เหอรู้ถึงปัญหาเลยให้คนใช้ไปเอาน้ำสบู่มา แต่ว่าน่าเสียดายที่ยังไงก็ถอดไม่ออกอยู่ดี
“คุณผู้หญิงคะ แหวนถอดยังไงก็ถอดไม่ออก”หลังจากที่พี่เหอได้ลองหาวิธีแก้แล้วก็ได้ไปบอกกับคุณผู้หญิงให้ได้ทราบ
“งั้นก็ไปคิดหาวิธีมา”คุณผู้หญิงของตระกูลหนานกงทิ้งท้ายไว้และเดินออกไปจากห้องรับแขก
หนานกงเฉินที่นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยนั้น นอนยังไงก็นอนไม่หลับ เขาพลิกตัวมานั่ง เพื่อจะหยิบยานอนหลับออกมาหนึ่งเม็ดจากในลิ้นชักเพื่อกิน
หลายปีมานี้เขาต้องพึ่งยาถึงจะนอนหลับ ยิ่งกว่านั้นยังต้องพึ่งยานอนหลับตลอดและไม่รู้ว่านี่ใช่เหตุผลที่เขาใกล้จะตายหรือเปล่า
กว่าจะนอนหลับก็ยากไม่ใช่น้อยเพราะเขามักจะฝันร้ายมาโดยตลอด ในทุกช่วงเวลาก็หนีไม่พ้นผู้หญิงที่อยู่ในห้องขังคนนั้น และแหวนที่ไม่ว่าจะถอดยังไงก็ถอดไม่ออก
เห็นได้ชัดว่ามีเพียงแค่เหตุผลเดียว เขารู้สึกว่าเหมือนรู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตา
ภาพเปลี่ยนไปที่ เธอทำสีหน้าผิดหวังมากและยังจ้องเขาแล้วพูดว่า ถ้าพลาดไปจากเธอแล้วชีวิตนี้ของเขาจะหาคนที่เหมาะกับแหวนวงนั้นไม่ได้อีกเลย
หนานกงเฉินก็สะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง
เหงื่อเม็ดใหญ่เหมือนถั่วไหลจากหน้าผากลงมา นี่เป็นครั้งแรกที่ฝันถึงเหตุการณ์แบบนี้และยังเป็นครั้งแรกที่ฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอีกด้วย
ผู้หญิงพวกนั้นในอดีตยังน่าสงสาร น่าเวทนากว่าเธออีก แต่เขากลับไม่เคยฝันถึงเลย
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้กันนะ?เป็นเพราะว่าบนร่างกายของเธอมีเงาของผู้หญิงคนนั้นอยู่เหรอ?
เขาใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อของเขา และเดินไปกดน้ำที่ตู้กดน้ำ และดื่มน้ำเข้าไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาได้เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง มองออกไปข้างนอกของโรงพยาบาลที่มืดสนิทอย่างใจเย็น