บทที่ 5 ฉันต้องการให้คุณตายทั้งเป็น
งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป ทั้งแสงสีเสียง แต่ซูย้าวไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป
ความหนาวเย็นที่เย็นเข้าไปในกระดูก ทำให้เธอรู้สึกอับอาย เธอรีบหลีกเลี่ยงผู้คน ออกไปทางหลังประตูของโรงแรม
ประตูหลังเชื่อมไปยังที่จอดรถชั้นใต้ดินพอดี นานๆจะมีรถขับออกมาจากด้านใน หดหู่และเงียบมาก จึงลำบากมากในการเรียกรถแท็กซี่
เธออยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว
กำลังจะออกไป จากปลายหางตา ก็เห็นร่างทรงเสน่ห์ที่อยู่ไม่ไกล สวมใส่รองเท้าส้นสูง กำลังเดินเข้ามาหาตัวเอง
“ไม่ได้รับความรักจากผู้ชาย เหมือนสุนัขที่ถูกปลิดชีพช่างน่าสงสารจริงๆ”
ซูหยวนเดินมาหาเธอด้วยท่าทางดูถูก สบายใจ ในความสง่างามที่เปียกโชก ราวกับว่าทั่วร่างกายเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ
ความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ได้ มันรวบรวมในใจของซูย้าว นิ้วเรียวของเธอกำแน่น
“ฉันบอกแล้ว ในใจของพี่เฉินซี ไม่มีวันที่จะมีเธอ” ซูหยวนยิ้มอย่างเย็นชา แสดงท่าทางแห่งชัยชนะ
ซูย้าวถอนหายใจอย่างเย็นชา ถึงในใจของลี่เฉินซีจะไม่มีเธอ แต่ก็ไม่มีทางจะมีซูหยวนเช่นกัน
“ทำไม ไม่อยากฟังเหรอ ฉันก็แค่พูดความจริง อย่าคือว่าคุณตั้งท้อง พี่เฉินซีก็จะรักคุณ มีแค่ผู้หญิงที่ไม่มีปัญญาเท่านั้นที่จะพึ่งพาลูก เพื่อรักษาความสัมพันธ์”
ได้ยินมาว่า ซูย้าวยักคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาคู่สวยจ้องมองซูหยวน ถ้าเธอพูดได้ ก็คงจะพูดออกไปอย่างไม่เกรงใจเช่นกัน แล้วคุณหล่ะ
ผู้หญิงที่ไม่สามารถมีลูกได้ และพยายามที่จะให้คนอื่นอุ้มท้องแทน จะมีสิทธิ์อะไรไปต่อว่าคนอื่นอีก
แต่พระเจ้าไม่ยุติธรรม ทำไมต้องทำให้ซูย้าวเป็นใบ้ด้วย
อยากพูดแต่ก็พูดไม่ได้
“คอยดูเถอะ” ซูหยวนพันแน่นด้วยเสื้อสูทของผู้ชาย นั่นเป็นเสื้อของลี่เฉินซี ตัดเย็บอย่างดี
เช่นเดียวกับเขา
ซูหยวนจ้องมองเธอด้วยความดูถูก “อีกไม่นาน พี่เฉินซีก็จะไล่เธอออกจากบ้าน จุดจบของคุณจะน่าสังเวชแค่ไหน เหมือนตายทั้งเป็น”
คำพูดยังคงอยู่ในหู ซูย้าวจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาที่สวยงามไม่แยแสและเต็มไปด้วยการป้องกัน
เหมือนลูกแมวที่ถูกบีบคั้นและหงุดหงิดมาก สายตาที่จ้องมอง ทำให้ ซูหยวนอารมณ์เสียมาก
ยังมีความละอายอยู่บ้าง
ซูหยวนกัดฟันด้วยความโกรธ เดินไปข้างหน้า จับแขนของซูย้าว ออกแรงใช้เล็บเรียวจิกลงที่เธอ “นังสารเลว สายตาเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร ทำไม ไม่พอใจเหรอ”
“จะบอกเธอให้นะ พี่เฉินซีเป็นของฉันมาตั้งนานแล้ว พวกเราถึงจะเป็นคู่ที่สวรรค์ประทานให้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันกับเขาก็คงจะได้ครองคู่กันไปนานแล้ว”
ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห ซูย้าวยังคงจ้องมองอย่างไม่ละสายตา ความโกรธของซูหยวนรุนแรงมากขึ้น สะบัดเธอออกอย่างรุนแรง ขณะเดียวกัน ไม่รอให้ซูย้าวตั้งตัวก่อน ตบเธอด้วยหลังมืออย่างแรง
ผั๊วะ
เสียงตบที่คมชัด ในพื้นที่ที่มีการจราจรน้อย เสียงจึงดังมาก
ซูย้าวเจ็บที่แก้ม ยกมือขึ้นปิดใบหน้าด้านซ้ายที่ถูกตบโดยปริยาย ข้างหูได้ยินเสียงด่าว่าของผู้หญิง
“แกช่วยทำตัวดีๆหน่อย อย่าลืม ว่าแม่ที่เป็นบ้าของแกยังอยู่ในกำมือของฉัน ไม่อยากให้เธอเดือดร้อน ก็ช่วยทำตัวดีๆ รอแกคลอดเด็กออกมาแล้ว คอยดูว่าฉันจะจัดการกับคนสารเลวอย่างแกยังไง”
ทิ้งคำพูดที่โหดร้ายไว้ ซูหยวนเดินไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินอย่างอารมณ์เสีย
ซูย้าวยืนอยู่ตรงนี้ แก้มที่ถูกตบร้อนขึ้น แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่มีอะไรเทียบได้กับความเจ็บปวดที่รู้สึกในใจ
ทันใดนั้น เธอเงยหน้าขึ้น เห็นกล้องวงจรปิดที่อยู่ตรงมุม เกิดความคิดหนึ่ง รวบรวมไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ……..
เธอหันกลับมา คิดว่าจะเรียกแท็กซี่ที่ริมถนน เดินไปได้สองก้าว ก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง ซูย้าวจึงหันไปดู ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็นิ่งขึ้น
แสงส่องมาจากด้านหลังอย่างแรง ทำให้ไม่สามารถลืมตาได้ ในขณะที่รถเปิดไฟสูง และพุ่มเข้ามาที่เธอด้วยความเร็วสูง
ซูย้าวใช้มือปิดตาโดยไม่รู้ตัว หรี่ตา เห็นเป็นรถสปอร์ตสีแดง ขับรถออกจากที่จอดรถชั้นใต้ดิน พุ่งมาที่ตัวเธอ
ซูย้าวไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ทันใดนั้น ในสมองมีแต่ความว่างเปล่า “หึ่ง” ดังขึ้น เกือบจะสูญเสียการทำงานของประสาทสัมผัสทั้งหมดในทันที ไม่ได้ยินอะไรในหูอีก
เธอต้องการที่จะขยับขาเพื่อหลบ แต่เมื่อคนเราตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ร่างกายกับความคิดมักจะไม่ไปทางเดียวกัน
เลือดในร่างกายดูเหมือนจะแข็งตัวในขณะนี้ ข้อต่อทุกจุดเหมือนเป็นสนิม จับจ้องไปที่ขา ไม่สามารถขยับหรือหนีได้
ในขณะที่ซูย้าวตื่นตระหนก ทันใดนั้น ร่างบอบบางถูกกอดแน่นด้วยแรงจู่โจม
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดซูย้าวก็ตอบสนองมีสติขึ้น มองชายที่ปรากฏตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ
เป็น…… ลี่เฉินซี
และรถคันนั้นปัดด้านข้างของลี่เฉินซีด้วยความเร็วผ่านไปอย่างหวุดหวิดแล้วก็หายไป
ซูย้าวนิ่งไปสักครู่ จึงค่อยๆหลุดจากความกลัวในตอนนั้น เงยหน้าขึ้น จ้องมองดวงตาที่ดำเหมือนหมึก ราวกับว่าเห็นร่องรอยของความวิตกกังวลและความกังวลกำลังปะปนอยู่
เขาจับไหล่ของซูย้าว แรงเยอะมาก ราวกับว่าจะทำให้กระดูกของเธอบีบให้เป็นผง
เธอรู้ดีแก่ใจ นี่ไม่ใช่เพราะความโกรธ แต่เป็นเรื่องเหตุการณ์เมื่อครู่มันกะทันหันเกินไป
ลี่เฉินซีมองตามทิศทางที่รถคัดสีแดงคันนั้นวิ่งไป แต่รถหายไปนานแล้ว แต่การจ้องมองของชายคนนี้ไม่ได้เปลี่ยนไป
รถคันนั้น ทำไมดูคุ้นเคยมาก……
สักพัก ลี่เฉินซีหันกลับมา มองดูผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน “คุณเป็นอย่างไรบ้าง”
คำพูดเย็นๆและไม่มีอุณหภูมิอะไร
แต่มีความรู้สึกที่เป็นกังวลอยู่ข้างใน
ซูย้าวรีบส่ายหน้า หน้าที่ซีดขาว กับริมฝีปากที่สั่น ได้ทรยศเธอไปตั้งนานแล้ว
ลี่เฉินซีเพิ่งปล่อยมือ วินาทีต่อไป ร่างกายที่อ่อนเพลียของซูย้าว ควบคุมไม่ได้ เหมือนใบไม้ที่โดดเดี่ยวหลังฤดูใบไม้ร่วง ไม่สามารถต้านทานได้ ทันใดนั้นก็ล้มลงทันที
ผู้ชายไหวพริบเร็วมาก แขนยาวจับร่างเพรียวของหญิงสาว กอดไว้ในอ้อมแขนอย่างแม่นยำ “ซูย้าว”
ไม่ว่าเขาจะร้องเรียกอย่างไร เธอก็ไม่มีการตอบสนอง
ตื่นมาสองครั้งกลางทาง ครั้งที่หนึ่งคืออยู่ในรถที่วิ่งเร็วมาก มือใหญ่ของชายข้างกายเธอจับเธอไว้แน่น ราวกับว่าถ้าไม่ทันระวังแล้วกลัวเธอจะหายไป
อีกครั้งคือตอนนอนอยู่บนเตียงที่เย็น ถูกส่องด้วยไฟดวงใหญ่ เธอพยายามลืมตาขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ เหมือนหลุดไปในทะเลลึก ขึ้นลงอยู่ตลอดเวลา ถูกทำลายและได้รับผลกระทบจากคลื่นน้ำทะเล
ด้านนอกโรงพยาบาล เจี่ยงเวินอี๋ก็รีบออกมาจากงานเลี้ยงอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่นอกประตูห้องผ่าตัดสูติ – นรีเวช ดวงตาที่วิตกกังวลกวาดไปที่ลี่เฉินซี
“มันเกิดอะไรขึ้น” เธอถามอย่างเบาๆ
ลี่เฉินซีพิงกำแพงทางเดิน ใบหน้าที่หล่อเหลา เย็นชาไร้ความรู้สึก
“ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าคุณไม่ชอบซูย้าว แต่เธอกำลังตั้งครรภ์ ตั้งครรภ์ด้วยเลือดเนื้อของตระกูลลี่ของเรา ระหว่างที่เด็กยังไม่ได้คลอดออกมาอย่างปลอดภัย ฉันต้องการให้เธอปลอดภัย และต้องปลอดภัย”
เจี่ยงเวินอี๋โมโหมาก ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ในที่สุดก็เหลือบมองไปที่หวางอี้อีกครั้ง สั่งว่า “ไปตรวจสอบด้วย ต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนทำ กล้องวงจรปิด ไปเอามาตรวจเช็กให้หมด”
หวางอี้ก้มลง ตอบอย่างรวดเร็ว “ได้ คุณนาย”
แต่ในเวลานี้ ซูหยวนก็เดินออกจากลิฟต์ด้วย ด้วยสีหน้าที่เศร้าต่อหน้าหลายคน ถามเบาๆว่า “คุณป้าพี่เฉินซี น้องของฉันเธอ……เป็นอย่างไรบ้าง”
