บทที่ 146 ทำไมคุณต้องแต่งงานกับเธอ
ณ ร้านอาหารอิตาเลียนหรูหราใจกลางเมือง การตกแต่งที่สวยงามและกำแพงโบราณ ทำให้รู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ในยุคศตวรรษที่ 15-16 และกำแพงน้ำด้านนอก ริมถนนยามค่ำคืน ทำให้รู้สึกอบอุ่นมาก
หานฉ่ายหลิงยังคงกังวลใจ ไม่มีอารมณ์ทานอาหาร นั่งซึมอยู่ตรงนั้น
ลี่เฉินซีมองเธอ แล้วยิ้มบางๆให้ รับเมนูอาหารมาดู แล้วสั่งสเต็กเนื้อ พาสม่าไก่ย่าง และสปาเก็ตตี้ทะเล เนื้อราดซอสเหล้าmasala สลัดผัก กุ้งผัดพริกแห้ง อะโวคาโด และของหวานต่างๆให้เธอ
เมนูทั้งหมดให้เชฟหบักเป็นคนทำ อาหารผ่านการปรุงด้วยความประณีต และวางประดับลงบนจาน ภายใต้แสงเทียนที่แสนอบอุ่น ยิ่งทำให้ดูน่าหลงใหล
แม้ว่าหานฉ่ายหลิงรู้สึกไม่อยากกินขนาดไหน แต่เมื่อได้เห็นอาหารเหล่านี้เรียงรายบนโต๊ะแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะท้องร้องหิว กินไปไม่กี่คำ ก็รู้สึกว่าอารมณ์ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ
เธอเงยหน้ามองลี่เฉินซี เขายังไม่ค่อยได้ทานไปเท่าไหร่นัก เหมือนแทบไม่ได้ทานเลยด้วยซ้ำ อาหารทั้งหมดบนโต๊ะนี้ เขาสั่งมันเพื่อเธอทั้งหมด
“ทำไมไม่ทาน?” เขามองเธอ แล้วยกมุมปากขึ้น แบบหน้าเย็นชาหมางเมินที่บริษัทก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลายเป็นความอบอุ่นแล้ว เขาพูด “อาหารอร่อยทำให้สาวสวยลดความกดดันได้ไม่ใช่เหรอ? ถ้ายังไม่พอ เดี๋ยวสั่งเพิ่มอีก!”
หานฉ่ายหลิงยิ้มขึ้นมาทันที “เฉินซี คุณยังคงเหมือนเดิม อ่อนโยน ใส่ใจ!”
“เหรอ?” เขาตอบเสียงเรียบ พลางแกว่งแก้วไวน์ในมือ
เธอใช้มือท้าวคางข้างหนึ่ง ทานอาหาร พลางพูด “ใช่สิ บางครั้งฉันก็อิจฉาซูย้าวนะ ที่ได้แต่งงานกับคุณ…”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มไวน์เข้าไปหลายแก้วแล้วหรือเปล่า ทำให้หานฉ่ายหลิงเริ่มพูดเยอะขึ้น เธอนั่งเอียงคอมองมาทางเขา แววตาที่น่าหลงใหลมองมายังหญิงสาว เจือความรู้สึกที่ทำให้ประทับใจ
“ที่คุณเคยถามว่าจะรู้สึเสียดายไหม ที่จริงแล้ว ต่อให้บริษัทล้มละลายหรือต้องส่งทอดไป สำหรับฉันแล้ว มันไม่น่าเสียดายเลย”
ลี่เฉินซีถือแก้วไวน์ขึ้นมาจิบเบาๆ แล้วมองเธอด้วยสายตาลุ่มลึก “แล้วอะไรคือสิ่งที่คุณรู้สึกเสียดายที่สุด?”
“คุณไง!” เธอตอบกลับ
เขารู้สึกตกตตะลึงเล็กน้อย สังเกตเห็นหน้าแดงก่ำของเธอ รู้สึกว่านั่นคือคำพูดในใจของเธอที่หลุดออกมาตอนเมา หานฉ่ายหลิงคออ่อน ดื่มแค่นิดเดียวก็เมาแล้ว
หานฉ่ายหลิงมองเขา แล้วยิ้มด้วยความหลงใหล “ตอนนั้นเราก็เลิกกันไปแบบนั้น ไม่ได้เดินต่อกับคุณจนสุดทาง เป็นความเสียดายที่สุดของฉัน คุณไม่ได้ขอฉันแต่งงาน ไม่ได้เดินเข้าโบสถ์แต่งงานกับคุณ ไม่ได้ใส่ชุดแต่งงานเพื่อคุณ ไม่ได้เป็นภรรยาของคุณ ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ฉันรู้สึกเสียดายที่สุด!”
ถึงแม้ว่าจะเมาแล้วจริงๆ แต่หานฉ่ายหลิงยังพอมีสติ สิ่งที่เธอพูดออกมา เธอก็รู้สึกเสียดายเช่นกัน!
ความรู้สึกเหล่านี้ ไม่อาจพูดออกไปง่ายๆ ในความสัมพันธ์แบบนี้
เธอหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากด้วยความเขินอาย แล้วรีบพูดต่อ “ขอโทษด้วย ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้!”
จากนั้น รีบลุกไปเข้าห้องน้ำ
ล้างหน้า เติมเครื่องสำอาง เมื่อเดินออกมา หานฉ่ายหลิงรู้สึกได้สติมากกว่าเดิม จึงนั่งลงแล้วพูดขึ้น “ขอโทษค่ะ เมื่อกี้เป็นตัวตลกเลย!”
เขายังคงทำหน้าปกติ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดแค่ว่า “ไม่เป็นไร กินอีกสิ!”
“ไม่ค่อยหิวแล้ว เฉินซี จะเป็นไปได้ไหม ที่คุณจะไปเดินเล่นกับฉันหน่อย?”
ดูออกว่าหานฉ่ายหลังท่าทางไม่ค่อยดี อารมณ์ก็ไม่ค่อยดี ตอนนี้ ต้องการคนอยู่ด้วย
เขาพยักหน้า แล้วเรียกพนักงานมาคิดเงิน
ออกจากร้านอาหาร จอดรถทิ้งเอาไว้ ไม่ง่ายเลยที่ทั้งสองจะได้มาเดินเล่นด้วยกันริมถนนแบบนี้ บนถนนยามค่ำคืน มีคนเดินขวักไขว่ รถแล่นสวนกันไปมา มองชีวิตธรรมดาๆของผู้คน แล้วกลับมามองตัวเอง ช่างต่างกันเหลือเกิน
เดินผ่านถนนคนเดิน ถึงแม้จะดึกแล้ว แต่ยังมีร้านรวงมากมาย วัยรุ่นเดินกันเต็มไปหมด มีของและอาหารน่ากินขายอยู่มากมาย
หานฉ่ายหลิงพลันรู้สึกสนใจ จูงมือของเขา แล้วพูดขึ้น “เฉินซี พวกเราไปกินล็อบสเตอร์กันเถอะ!”
“คุณอยากกินเหรอ?” เขาถาม
แววตาของเธอเป็นประกายเหมือนกับเด็ก
เขาจะปฏิเสธเธอได้อย่างไร เดินตามเธอไปนั่งลงที่ร้านข้างทาง สั่งมารสชาติละชุด หานฉ่ายหลิงใส่ถุงมือ แล้วตั้งใจแกะกุ้ง
ท่าทางตั้งใจนั้น เหมือนกับที่เธอตั้งใจทำงานอย่างนั้น ท่าทางใส่ใจและคล่องแคล่ว
ดูท่าบทที่ผู้หญิงอารมณ์ไม่ดี คงจะมีแต่ของกินอร่อยๆช่วยรักษาได้
เธอกินอย่างออกรสออกชาติ เธอกินพลางเรียกเมียเถ้าแก่มาสั่งเบียร์
ลี่เฉินซีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “คุณยังดื่มไหวเหรอ?”
“ทำไมไม่ไหว?” เธอตบที่อกตัวเอง เมื่อเบียร์มาเสิร์ฟ เธอดื่มเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ดื่มเร็วมาก ลี่เฉินซีไม่ทันได้ห้าม สุดท้าย ก็ทำได้แค่หยิบทิชชู่ให้เธอเช็ดปาก จากนั้นถอนหายใจ คิดว่าคงต้องแบกเธอกลับบ้านแล้วคืนนี้!
“เฉินซี ทำไมคุณต้องแต่งงานกับเธอด้วย?”
สิ่งที่หานฉ่ายหลิงพูดออกมาดูค่อนข้างเมา เธอใช้มือทั้งสองเท้าคาง ไม่สนใจจะกินล็อบสเตอร์แล้ว มองเขา แล้วพูดสิ่งที่ปกติตอนสติดีพอไม่กล้าพูดออกมา
ลี่เฉินซีมองเธอ แต่ไม่ได้ตอบอะไร
“บอกฉันสิ ฉันยังไม่เมาสักหน่อย!” เธอบ่นอุบอิบ
ที่จริง หลายคนที่ชอบดื่มจนเมานั้น เป็นเพราะชอบความรู้สึกตอนเมาต่างหาก แบบนั้นก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบช่างสวยงาม ความวุ่นวายต่างๆก็หมดไป และสามารถหนีความเป็นจริงที่แสนโหดร้ายได้ชั่วคราว
หานฉ่ายหลิงก็เช่นกัน เธอดื่มเพื่อที่จะกล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ฉันรักคุณ ลี่เฉินซี หลายปีมานี้ ฉันไม่เคยลืมคุณเลย ตอนอยู่ต่างประเทศได้ข่าวว่าคุณแต่งงาน ฉันคิดว่านั่นเป็นเรื่องไม่จริง ไม่ได้สนใจ แต่พอกลับมาแล้ว คุณกลับแต่งงานแล้วจริงๆ ข้างกายคุณมีเธอแล้ว ตอนนั้นฉันเสียใจมาก!”
หานฉ่ายหลิงใช้มือกุมหัวใจตัวเอง มีท่าทีเจ็บปวด
ลี่เฉินซีลุกขึ้น แล้วเรียกเมียเถ้าแก่มาเก็บเงิน จากนั้นประคองเธอขึ้นมา “ฉ่ายหลิง คุณเมาแล้ว ผมจะส่งคุณกลับบ้าน!”
“คุณตอบฉันก่อน!” เธอก็เหมือนกับเด็ก จากนั้นงอแงขึ้นมาเหมือนกับเด็ก
ต่างจากหานฉ่ายหลิงตอนปกติโดยสิ้นเชิง เหมือนกับเด็กไม่รู้เรื่อง กอดเอวเขาแน่น ไม่ยอมให้ลี่เฉินซีไปไหน
“บอกฉัน ไม่อย่างนั้นฉันก็คิดอยู่แบบนั้น มันทรมานฉัน…”
เขาก้มลงมองเธอ มองแววตาของเธอที่กำลังเมาเรื่องราวมากมายปรากฏขึ้นในแววตาแล้วก็หายไป เขาถอนหายใจ แล้วตอบกลับเสียงเรียบ “เหตุผลจริงๆที่แต่งงานกับหล่อนมันไม่สำคัญแล้วตอนนี้!”
“แล้วอะไรที่สำคัญ?”
“สิ่งสำคัญคือภาระที่ฉันต้องรับผิดชอบต่อหล่อน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ไม่ว่าจะเจออะไร หล่อนก็เป็นภรรยาของผม เป็นแม่ของลูกผม สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
อย่างน้อย ในจุดนี้ลี่เฉินซีไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
