บทที่ 147 ความสัมพันธ์ข้ามคืน
คืนวันนั้น ลี่เฉินซีไม่ได้ส่งหานฉ่ายหลิงกลับบ้าน
เธอดื่มเมามาก
เมาจนไม่รู้สึกตัว
ดังนั้นเขาจึงหาโรงแรมใกล้ๆ แล้วเปิดห้อง
และเมื่อพาเธอเข้ามาในห้อง ยังไม่ทันได้เปิดไฟ ปิดประตูให้เรียบร้อย หานฉ่ายหลิงผละตัวออกจากอ้อมแขนเขา ถอดรองเท้าส้นสูงออก จากนั้นกอดลี่เฉินซี แล้วประกบปากเข้าไป
จูบนั้นกะทันหันมาก เสียจนเขาไม่ทันตั้งตัว
เธอกอดเขาด้วยความลุ่มหลง มือเล็กนั้นโอบคอของเขาเอาไว้ ไม่ยอมปล่อย พลางพูดงึมงำในคอ “เฉินซี ฉันคิดถึงคุณ คิดถึงคุณมากๆเลย…”
“ผมรู้!” เขาค่อยๆปิดประตูลง
เธอเกาะเขาอยู่ ทำให้เขาทำอะไรไม่ถนัดนัก จึงปิดประตู และเปิดไฟด้วยความยากลำบาก อุ้มเธอไปนอนบนเตียง
แต่หานฉ่ายหลิงยังคงดื้อ ขยับขาเล็กๆนั้นล็อกเขาเอาไว้ ไม่ยอมปล่อย “เฉินซี อย่าไป อยู่กับฉันได้ไหม?”
เธอกะพริบตากลมโตคู่นั้น ให้ดูน่าสงสาร ทำให้คนเห็นต้องใจสั่น
และทุกการกระทำของเธอ ท่าทาง สิ่งที่เธอพูด ทำให้เขานึกถึงเรื่องที่ผ่านมา
น้อยครั้งมากที่เธอจะเมา
เพราะเธอดื่มไม่เก่ง หานฉ่ายหลิงจึงควบคุมตัวเองมาตลอด มีเพียงไม่กี่ครั้ง และไม่กี่ครั้งนั้น ล้วนเป็นเวลาที่อยู่กับเขา
เมื่อเธอเมาก็จะงอแงอยู่เสมอ
ยังจำได้เมื่อไม่กี่ปีก่อน บทที่อยู่อิตาลี เธอก็เมาเช่นนี้ แล้วก็บอกว่ารอยจูบบนเสื้อของเขาเป็นของผู้หญิงคนอื่น ทะเลาะกันจนร้องไห้ จากนั้นเอากรรไกรมาตัดเสื้อเชิ้ตของเขาหมดทั้งตู้
รุ่งขึ้นตื่นขึ้นมา เพิ่งจำได้ว่านั่นคือรอยจูบของตัวเอง
ปกติเธอดูสวยสง่างาม มีออร่าสูงส่งมาก แต่ความจริงเธอเป็นเพียงสาวน้อยขี้อ้อน และชอบงอแง เพราะเป็นเช่นนี้ เธอจึงเกรงว่าจะทำให้เขาหายไป
แต่ตอนนี้ เธอเมามากจริงๆ จึงไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้น
ลี่เฉินซีไม่ได้ระวังตัว ไม่รู้ว่าเธอเอาแรงมาจากไหนมากมาย โอบคอของเขาดึงลงมาก แล้วขึ้นนั่งคร่อมบนตัวเขา หน้าเล็กๆนั้นแดงก่ำ มองเขาแล้วยิ้มขึ้นอ่อนๆ
“ฉันอยากจะดีกับคุณ! พวกเราดีกันเถอะ! จากนี้ไป ฉันและคุณ ไม่แยกจากกัน ได้ไหม?”
ลี่เฉินซีมองเธอ และรู้ว่าเธอกำลังโวยวาย ตอบรับคำเดียวง่ายมาก
แต่ที่แปลกคือ ไม่ว่าจะพยักหน้าหรือเสียงตอบรับสักคำที่ง่ายมากๆ ก็ไม่มีจากเขา
“ตอบสิ!” เธอรบเร้าเขาให้ตอบ
เห็นว่าลี่เฉินซีไม่ตอบ หานฉ่ายหลิงจึงร้อนรน จึงแนบตัวลงไป ใช้ปากประกบปากเขา ไม่สนใจว่าลี่เฉินซีกำลังตกใจ เธอตั้งใจจูบเข้าไป
เธอจูบอย่างช้าๆ ทำให้เลือดสูบฉีดแรงขึ้น ทำให้เธอรู้สึกคลั่งจนดึงเสื้อของตัวเองออก แล้วยังพูด “เฉินซี ทำฉันเถอะ!”
พวกเขาเคยมีอะไรกันมาก่อน
บทที่พวกเขายังคบกัน ทั้งสองอยู่ที่ต่างประเทศ คบกันนานมาก และบางเรื่องก็เกิดขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น
แต่ตอนนี้ ตั้งแต่เขาแต่งงานแล้ว ก็ไม่เคยสัมผัสหญิงอื่นนอกจากซูย้าวเลย
ความร้อนบนตัวเธอ ผ่านไปมาบนตัวเขา รู้สึกวูบวาบ มือบางนั้นกอดเขาแน่น ร่างอ่อนนุ่มนั้น ยากที่ใครจะทนไหว
ลี่เฉินซีมองเธอ แล้วสะบัดเธอออกไม่ได้พูดอะไร จากนั้นลุกขึ้น แต่ยังโอบเธอเหมือนเดิม เอื้อไปหยิบหมอนและผ้าห่มมาคลุมตัวเธอ
หานฉ่ายหลิงไม่ชอบท่าทางแบบนี้ เธอจึงสะบัดออก แล้วถอดเสื้อผ้าออกจนหมด บราสีอ่อน ปรากฏให้เห็นต่อหน้าเขา
ลี่เฉินซีจ้องเธอ แววตาที่บุ่มลึกนั้นยิ่งลึกเข้าไปอีก
“ยังไงซะก็เคยมีอะไรกันอยู่แล้ว เฉินซี อย่าปฏิเสธฉันได้ไหม?” เสียงออดอ้อนของเธอ และลมหายใจของเธอ
มีแต่กลิ่นหอมของเธอวนเวียนอยู่ที่จมูกของเขา เขาหลับตาลง ร่างกายของเขายากที่จะควบคุมมันได้ มันแทบจะระเบิดออกมาอยู่ตลอดเวลา!
ในด้านอารมณ์เขาอยากจะทำเธอแทบแย่ แต่ในความคิด เขากลับผลักหญิงสาวออก
“ฉ่ายหลิง อย่าทำแบบนี้” เสียงแหบต่ำของเขาพยายามห้ามความรู้สึกไว้
เธอเอียงคอ แล้วพรมจูบลงบนหน้าของเขา “ทำไมไม่ได้ล่ะ? ฉันเป็นผู้หญิงของคุณนะ!”
“ใช่ คุณใช่…” ลี่เฉินซีปัดมือของเธอออก “แต่คุณแค่เคยเป็นเท่านั้น!”
หานฉ่ายหลิงยิ้ม รอยยิ้มนั้นยั่วยวนมาก “ตอนนี้ไม่ใช่เหรอ? คุณมีคนอื่นก็ไม่เอาฉันแล้วเหรอ?”
ลี่เฉินซีค่อยๆหลับตาลง พยายามสงบอารมณ์ เมื่อลืมตาขึ้นมา เขารีบลุก แล้วจับเธอนอนลงบนเตียง เอาผ้าห่มห่อตัวเธอเอาไว้ให้เรียบร้อย ไม่ให้เธอออกมา
ถึงแม้ว่าหานฉ่ายหลิงจะแรงเยอะบทที่เธอเมา แต่อย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง สู้แรงผู้ชายไม่ได้อยู่แล้ว
ยื้อกันอยู่นาน เธอตัวชุ่มเหงื่อ จึงยอมแพ้
มองดูเธอนอนบนเตียงด้วยความหนื่อยล้า ลี่เฉินซีจึงรู้สึกค่อยยังชั่ว จากนั้นนั่งลงข้างๆเธอ แล้วพูดขึ้น “คุณคงเมามากแล้วจริงๆ ฉ่ายหลิง ไม่ว่าที่ผ่านมาจะเคยเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ผมแต่งงานแล้ว เรื่องนี้คือความจริง”
ลี่เฉินซีมีความจรรยาบรรณในตัว ไม่ว่าเขาจะรักซูย้าวหรือไม่ ไม่ว่าเขาจะแต่งงานด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ตราบใดที่เขายังไม่หย่ากัน ก็ไม่สามารถทำอะไรมั่วๆได้
แม้กระทั่งหญิงสาวที่เขารักมากๆก็ตาม
ก็ไม่ได้
หานฉ่ายหลิงไม่พอใจมาก เธอนอนมองเพดานด้วยใบหน้าแดงก่ำและเม้มปากแน่น พลางพูดขึ้น “อืม คุณหักหลังเธอไม่ได้ คุณเป็นคนดี…”
ได้ยินว่า ‘คุณเป็นคนดี’ สามคำนี้ ทำให้ลี่เฉินซียิ้มขึ้น แล้วหันไปลูบหัวเธอ พลางพูด “โอเค นอนได้แล้ว! เชื่อฟัง!”
“ไม่ไปได้ไหม…” เธอตื๊อเขา มองเขาเชิงไม่ต้องการให้เขาไป
ลี่เฉินซีพยักหน้า เหมือนกับกำลังโอ๋เด็กน้อยอย่างนั้น “โอเค ผมไม่ไป อยู่ข้างคุณนี่แหละ โอเคไหม?”
เขาพูดจริงทำจริง
อยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดทั้งคืนจริงๆ
จนรุ่งสางของเช้าวันที่สอง ลี่เฉินซีไม่ได้นอนเลยทั้งคืน คนเมาข้างๆเขา ตื่นขึ้นมาอ้วกหลายครั้ง แล้วยังดื่มน้ำอีกหลายครั้ง จะให้เขานอนได้อย่างไร?
รุ่งเช้า เขาโทรให้หวางอี้เอาเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้เขาชุดหนึ่ง มองเสื้อของหานฉ่ายหลิงที่ถูกฉีกขาด แล้วก็ถอนหายใจ
เขาเดินไปห้องสักรีด หยิบผ้าขนหนูอุ่น เพื่อที่จะมาเช็ดตัวให้เธอ ประคบอุ่นเสียหน่อย ไม่งั้นตื่นขึ้นมาคงปวดหัวแน่ๆ
ณ ตอนนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เขาคิดว่าเป็นหวางอี้ จึงเดินไปเปิดประตู
เมื่อประตูเปิดขึ้น ด้านนอกมีนักข่าวเป็นสิบคนยืนอยู่ ทุกคนยืนถือกล้องถือไมค์ เตรียมท่าจะสัมภาษณ์เขา
นักข่าวเยอะมาก อย่างน้อยก็สิบกว่าคน จังหวะที่ประตูถูกเปิดขึ้น ก็พุ่งตัวเข้าหาลี่เฉินซี
มีบางคนรั้งเขาเอาไว้ พยายามพูดเพื่อเรียกความสนใจจากเขา “ได้ยินมาว่าท่านประธานลี่และคุณหานกลับมาคบกัน มีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกันนั้น นี่คือหลักฐานที่ดีที่สุดใช่ไหม?”
