บทที่ 148 พวกเราคืนดีกันเถอะ
ห้องชุดหรูหราของโรงแรม ในนั้นมีห้องที่หานฉ่ายหลิงกำลังหลับอยู่ นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ในสภาพที่เสื้อผ้าไม่สมบูรณ์ ไม่รู้ว่าภายนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น
มีนักข่าวเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว สัมภาษณ์เรื่องต่างๆ ทำให้ลี่เฉินซีอึ้งไปชั่วขณะ แต่ไม่นานก็ได้สติกลับมา ขายาวเดินก้าวไปยังห้องนั้น แล้วรีบปิดประตูลง
ร่างสูงใหญ่ยืนขวางอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน ทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะก้าวขึ้นมาอีก
แต่ยิ่งเขายืนขวาง ยิ่งจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด
นี่เป็นเรื่องปกติ แต่ตอนนี้ลี่เฉินซีก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นกัน
“ท่านประธานลี่ ในห้องนั้นคงจะเป็นคุณหานใช่ไหมครับ?”
“นอนค้างคืนด้วยกันที่โรงแรม ท่านประธานลี่และคุณหานคงคืนดีกันแล้วใช่ไหมครับ ขอถามหน่อยครับ ว่ามีแผนจะเปิดเผยเรื่องนี้ไหมครับ?”
“ท่านประธานลี่ครับ คุณแต่งงานแล้วนะครับ แล้วเรื่องนี้จะกระทบอะไรกับคุณภรรยาลี่ไหมครับ คุณเคยคิดไหมครับ?”
นักข่าวดาหน้ากันถามเข้ามาไม่หยุด คำถามมากมายหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด คนอื่นรอบๆเริ่มเตรียมยกอุปกรณ์เครื่องมือขึ้นมา เตรียมที่จะถ่ายทอดสด
ตั้งแต่วินาทีที่ลี่เฉินซีเปิดประตู ใบหน้าหล่อเหลาก็เหมือนมีน้ำแข็งฉาบไว้หนาแน่น ดวงตาคู่ดำขลับนั้นเต็มไปด้วยความดุดัน มองกวดไปยังทุกคนที่ยืนอยู่ มืออีกข้างจับลูกบิดประตูเอาไว้ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมและคุณหานเป็นแค่เพื่อนกันครับ แล้วก็ผมไม่ใช่บุคคลสาธารณะ นี่เป็นชีวิตส่วนตัวของผม ไม่เกี่ยวข้องกับใครทั้งนั้น!”
พูดจบ นักข่าวก็แย่งกันถามขึ้นมาอีก “แล้วท่านประธานลี่จะอธิบายยังไงที่มานอนค้างแรมกับคุณหานแบบนี้ครับ?”
“กลัวว่าแอบเป็นชู้กันจนเป็นข่าวแล้วไม่กล้ายอมรับ หรือระหว่างคุณและคุณหานมีความสัมพันธ์อะไรกันที่ลึกซึ้งกว่านั้นครับ?”
อีกฝ่ายยังไม่ทันพูดจบ ลี่เฉินซีก็ใช้สายตาโหดเหี้ยมมองไปทางเขา ทำให้อีกฝ่ายกลัวจนไม่กล้าพูดต่อ
“จะบอกอีกครั้งนะ ว่าระหว่างผมและคุณหาน เป็นแค่เพื่อนกัน!” ลี่เฉินซีเริ่มเสียงดังขึ้น
ยังไม่ทันจะอธิบายจนจบ ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดขึ้น
หานฉ่ายหลิงเดินออกมาด้วยสีหน้ามึนงง และเหนื่อยล้า เพราะความเมา ทำให้เธอมีท่าทางไม่ดีนัก
“เฉินซี ทำไมคนเยอะ…”
หานฉ่ายหลิงยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกนักข่าวดาหน้ากันเข้ามาถ่ายภาพเหตุการณ์เอาไว้
ในเมื่อมีหลักฐานแล้ว ก็ยากที่จะปฏิเสธ!
หานฉ่ายหลิงใส่เสื้อเชิ้ตของเขาอยู่ เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งนั้น เผยให้เห็นเรียวขา และท่าทางที่อ่อนโยนนั้น เหมือนกับกระต่ายน้อยที่กำลังตกใจ รีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของลี่เฉินซี
“เฉินซี นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
เขาถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา เขาจะอธิบายอะไรได้อีก? จะอธิบายยังไง ก็ไม่อาจสู้ความจริงตรงหน้าที่นักข่าวเห็นได้!
แต่ความเป็นจริง เมื่อคืนระหว่างเขาและเธอไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น!
เขาแค่ดูแลเธอตลอดทั้งคืน เฝ้าเธอหลับทั้งคืน แค่นั้น!
แต่เรื่องพวกนี้ พูดไปใครจะเชื่อ?
แล้วติดที่ฐานะของเขาเอง ดังนั้นทุกคนต่างรอข่าวของบริษัทลี่ซื่ออยู่ ประโคมข่าวใหญ่โต เพื่อสนองความต้องการของคนส่วนใหญ่และประโยชน์ของคนบางพวก
นักข่าวรุมเร้ากันเข้ามา หานฉ่ายหลิงตกใจกลัวจนตัวสั่นเทา หลบอยู่ในอ้อมแขนของเขา พูดไม่หยุด “เฉินซี นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำยังไงดี?”
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ประคองเธอกลับเข้าไปในห้อง เมื่อเขาหันกลับมามองอีกครั้ง แววตานั้นช่างดูเย็นชาและดุดันมาก ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่เพียงแววตา ก็ทำให้คนทั้งหมดสงบลง
ไร้ซึ่งเสียง
หลังจากนั้นไม่นานหวางอี้ก็รีบพาคนตามเข้ามา ปิดทางออกของนักข่าวทั้งหมด ไม่ได้ยึดเมมโมรี่การ์ดไว้ แต่ลบภาพที่มีอยู่จนหมดจึงจะยอมให้นักข่าวออกไปได้
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ยากที่จะควบคุมไม่ให้ข่าวลือหลุดออกไปได้
ในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง ลี่เฉินซีหยิบชุดเสื้อผ้าผู้หญิงที่หวางอี้เตรียมมาให้ เดินเข้าไปวางไว้ในโซฟาในห้องนอน
หานฉ่ายหลิงยังคงนั่งอยู่บนเตียงดังเดิม น้ำตาไหลพรากเต็มใบหน้า มีรอยน้ำตาและร่องรอยการร้องไห้เต็มหน้าไปหมด
เป็นเพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้ลบเครื่องสำอางก่อนนอน ตื่นมาก็ร้องไห้เลย เจึงทำให้เครื่องสำอางเลอะ รอบตาทั้งสองข้างเป็นสีดำ ท่าทางดูน่าสงสาร เธอนั่งอยู่ตรงนั้น สะอึกสะอื้นด้วยความรู้สึกแย่ มือเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาเป็นระยะๆ “ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้!”
ลี่เฉินซีนั่งอยู่อีกฝั่ง สองมือล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ถอนหายใจ เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้! “เฉินซี…”
หานฉ่ายหลิงลุกขึ้นมาจากเตียง มือเล็กคล้องคอของเขาไว้ พลางสั่นเบาๆ “เรื่องนี้ต้องถูกเข้าใจผิดแน่ๆ ถูกเผยแพร่ออกไป พวกเราจะทำยังไงดี! ยังอธิบายได้อยู่ไหม?”
ใช่ไง จะอธิบายอะไรได้?
ยิ่งอธิบายก็ยิ่งแย่
สิ่งเดียวที่จะทำได้คือ เงียบและปล่อยมันไป
เดิมทีสื่อพวกนี้ก็ชอบคอยจะจับผิดมาเป็นกระแสอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่ใช่คนสาธารณะอะไร แต่เป็นเศรษฐีอันดับต้นๆของเมือง ชีวิตส่วนตัวของพวกเขาก็ถูกจับตามองอยู่แล้ว
เฉินซีสูดบมหายใจ ขมวดคิ้วแน่น ปล่อยมือของเธอแล้วพลิกตัว “ฉ่ายหลิง ช่วงนี้เราอย่าเพิ่งมาเจอกันเลย!”
“ไม่เจอกัน?” หานฉ่ายหลิงตกตะลึง แทบจะคิดตามไม่ทันว่าเขากำลังสื่อถึงอะไร
เขาพยักหน้า “ใช่ ไม่ต้องเจอกัน เรื่องของบริษัท แล้วก็เรื่องความร่วมมือกันของCCU ผมจะให้หวางอี้และหลี่ทาวจัดการให้ ถ้ามีธุระอะไร ก็ติดต่อพวกเขาได้เลย!”
หลังจากอึ้งไปสักพัก หานฉ่ายหลิงก็ได้สติขึ้นมา รีบเอื้อมมือไปจับแขนเขาไว้ “นี่คุณหมายความว่ายังไง? เฉินซี คุณจะผลักฉันออกจากชีวิตคุณเหรอ?”
“ไม่ได้ผลักออก ระหว่างคุณและผมไม่มีความสัมพันธ์อะไรที่ซับซ้อนกันอยู่แล้ว เป็นแค่เพื่อนธรรมดา ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นเข้าใจผิด!” เขาอธิบาย
ผิดไปจากที่หานฉ่ายหลิงคาดเดาเอาไว้ ไม่ว่าบริษัทลี่ซื่อจะแสดงความปกป้องออกไปอย่างไร สุดท้ายแล้วก็ต้องข่าวลือหลุดลอยออกไป เกิดผลกระทบที่ไม่ควรจะเป็น
และเรื่องพวกนี้ ยิ่งบริษัทลี่ซื่อแสดงความปกป้อง คนก็ยิ่งเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง
ยิ่งเหมือนกับทำให้ทั้งสองแปดเปื้อนจนยากจะลบล้างไม่ใช่เหรอ?
ใช้วิธีที่เด็ดขาดเสียจะดีกว่า
คิดถึงตรงนี้ ลี่เฉินซีก็ปล่อยมือเธอออกโดยไม่พูดสักคำ มองไปยังของที่อยู่บนโซฟา “อีกสักพัก คุณเปลี่ยนชุด แล้วก็กลับไปพักอีกสักวัน ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ไม่เป็นไรนะ!”
หานฉ่ายหลิงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
ไม่ต้องไปคิดอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่เป็นอะไรแล้ว?!
มองร่างเขาที่เดินออกไปด้านนอก เธอยังคงห้ามตัวเองไม่ได้ วิ่งเข้าไปกอดเอวเขาจากด้านหลังอย่างแน่น ไม่ยอมปล่อย
“เฉินซี อย่าไป! ฉันไม่ต้องการให้คุณไป! อย่าจากฉันไปเลยนะ!”
เธอไม่อยากจะคิด ว่าหลังจากนี้ที่ไม่เจอเขา จะรู้สึกอย่างไร มันช่าง…ไม่กล้าที่จะคิด!
น้ำตาร่วงเผาะ ไหลลงตามใบหน้าของเธอ เธอพิงร่างของเขาแล้วร้องไห้ออกมาร้องจนร่างกายสั่นเทา “ฉันไม่สนใจชื่อเสียง ไม่สนใจว่าคนอื่นจะว่าอย่างไร เฉินซี ฉันรักคุณ! พวกเรา…ไม่สามารถ…”
คำพูดของเธอไม่ทันจะพูดออกมา ก็ถูกลี่เฉินซีรีบพูดตัดบทขึ้นมา___
“เป็นไปไม่ได้!”
เขาพูดขึ้นมาเร็วมาก จนเธอยังไม่ทันได้พูดคำสุดท้าย
หานฉ่ายหลิงตกใจเสียจนอึ้งไป วินาทีที่ตกตะลึงนั้นน้ำตาของเธอหยุดไหล
ลี่เฉินซีดึงมือของเธอออก หมุนตัวไป จ้องมองเข้าไปในตาของเธอ สูดลมหายใจเข้าลึก “เมื่อคืนคุณเมามาก ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรออกมา ผมก็จะไม่ถือแล้วกัน แต่ตอนนี้คุณมีสติ ฉ่ายหลิง มีคำพูดบางคำที่ไม่พูดออกมาจะดีที่สุด!”
“แต่ว่า…” เธออยากจะพูดแต่ก็หยุดลง รู้จักเขาดี เรื่องที่ลี่เฉินซีไม่อนุญาต ต่อให้เธอลงมือทำเพียงฝ่ายเดียว จุดจบก็จะมีแต่เธอที่เจ็บหนัก ไม่ไปทำเสียยังจะดีกว่า
แววตาลุ่มลึกของเขา สองมือจับไหล่ของเธอไว้ “เชื่อฟังนะ หลังจากนี้บริษัทHSและเรื่องของคุณ ผมยังคงจะดูแล พวกเรายังเป็นเพื่อนกัน แต่เรื่องอื่นนั้น ไม่ได้จริงๆ!”
“เฉินซี…หรือพวกเราจะ…”
หานฉ่านหลิงสบตาเขา น้ำตาไหลออกมา เม้มปากด้วยความไม่พอใจ พยายามบังคับเสียงร้องไห้ที่จะดังออกมา
เรียวมือของเขาปาดน้ำตาบนใบหน้าเธอ แล้วลูบหัวเธอเบาๆ จากนั้นพูด “อย่ามัวคิดเรื่องที่เป็นไรไม่/ดีเลย!”= กลับไปพักผ่อนให้ดีๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ!”
พูดจบ ชายหนุ่มก็ยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินหมุนตัวออกไป
หานฉ่านหลิงจ้องมองแผ่นหลังที่เย็นชานั้น น้ำตาไหลจนบดบังการมองเห็นของเธอ กำหมัดในมือด้วยความไม่ยอม นัยน์ตาพร่าเบลอ แฝงความเจ้าเล่ห์ในแววตานั้นแล้วก็หายไป
