บทที่ 186 อย่าลงโทษฉันอีกเลย
โรงแรมสีเหม่ยเอ่อที่ออสเตรเลีย เป็นสถานที่ที่ลี่เฉินซีพักค้างคืน
มาทำงานที่นี่ ได้ไม่ถึงสิบวันก็ทำงานเสร็จแล้ว ยังเหลือเวลาจากที่คาดการณ์เอาไว้อีกหลายวัน ราวกับจัดการธุระได้อย่างราบรื่นเลยทีเดียว
และที่ออสเตรเลียตอนนี้ ใกล้ฤดูใบไม้ร่วงเข้าไปเต็มทีแล้ว อุณหภูมิเปลี่ยนแปลงขึ้นๆลงๆค่อนข้างมาก ใบเมเปิ้ลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงไปทั่วทุกที่
หากจะบอกว่าเทียบกับใบเมเปิ้ลของประเทศตนเองไม่ได้ แต่ทิวทัศน์ของที่นี่ ก็ให้ความรู้สึกพิเศษไปอีกแบบ
บนภูเขาเล็กๆที่ชานเมือง มีจุดหมายปลายทางที่เรียบง่ายแห่งหนึ่ง แท่นหินศิลาจารึกสีเทาที่มีเอกลักษณ์สะดุดตาเป็นพิเศษ บนรูปภาพขาวดำที่แจ่มชัด หญิงสาวที่งดงาม รอยยิ้มน่าหลงใหล
ตอนนี้ฝนกำลังตกปรอยๆ หานฉ่ายหลิงไม่ได้กางร่ม แต่เธอกลับยืนกอดช่อดอกเดซี่อยู่ท่ามกลางสายฝน
คนเงียบๆคนหนึ่ง ให้ความสนใจ
บนใบหน้าหม่นหมอง ไม่ได้แสดงอารมณ์สักเท่าไหร่ ภาพที่เห็นเหมือนกับโดนกำหนดเอาไว้แล้ว มองออกไปสุดลูกหูลูกตา ยากที่จะหลีกเลี่ยงความเศร้าได้
ร่มสีดำคันหนึ่งปรากฏขึ้นอยู่ในที่ไกลๆ มีคนกำลังมองเธออยู่ สักพัก จึงค่อยๆเดินเข้ามา
จนกระทั่งตอนที่ร่มสีดำคันนั้นปรากฏขึ้นบนหัว เงาดำครอบคลุมลงมา เธอก็ได้พบลี่เฉินซีที่เดินเข้ามาทางด้านหลังของเธอ
แต่ไม่รีบร้อนที่จะหันกลับไป แค่ยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าท่าทางเงียบขรึมเศร้าใจ เสียงเนือยๆ ดังขึ้น “เมื่อก่อนคุณเคยถามฉัน ว่าทำไมถึงชอบมาออสเตรเลีย แต่ตอนนั้นฉันไม่เคยบอกเหตุผลกับคุณเลย”
ลี่เฉินซีจำได้ คำถามนี้เมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นทั้งสองคนเป็นแฟนกัน ทั้งปีเธอแทบจะไปกลับออสเตรเลียตั้งหลายรอบ สำหรับคนที่ยังเป็นนักเรียนอยู่ ก็ค่อนข้างน่าแปลกใจ
แต่เธอไม่เคยบอกคำตอบที่แท้จริงกับเขาเลย
ตอนนี้ หานฉ่ายหลิงกำลังมองรูปภาพที่อยู่บนหลุมศพ เสียงยิ่งเรียบเฉย “เธอเป็นแม่ของฉันเอง ตอนที่ฉันห้าขวบ ก็จากไปแล้ว จากไปที่ออสเตรเลียนี่แหละ”
ลี่เฉินซีกระจ่างแจ้ง แต่เวลาผ่านมาหลายปีขนาดนี้ ต่อให้เธอไม่ตอบ เขาก็พอจะรู้คำตอบได้
“แม่จากไปตั้งแต่เด็กๆ พ่อเห็นแก่ฉันจึงไม่แต่งงานใหม่อีก ตามใจฉันมาโดยตลอด จนทำให้ฉันเป็นคนหัวแข็ง ชอบสร้างปัญหา บางครั้งทำเกินไป แต่ก็ยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ” เธอพูด
พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้น ในเวลาเดียวกันมือเล็กๆก็พาดไปที่ไหล่ของฝ่ายชาย “เฉินซี สำหรับคุณนิสัยหัวแข็งของฉัน ทำให้คุณปวดหัวมากอยู่บ่อยๆใช่ไหมคะ? แล้วก็น่าหนักใจอีกต่างหาก”
รอยยิ้มบางๆที่ริมฝีปากของเขา ดวงตาที่เหมือนจะยิ้มกำลังมองเธอ “ไม่ถึงขั้นน่าหนักใจหรอก… คุณอ่อนโยนถ่อมตัวอยู่เสมอ ท่าทางเหมาะสมแล้ว”
อยู่ในแวดวงนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี ในด้านนี้ ก็ดีมากๆแล้ว
ดังนั้น ‘หัวแข็ง’ สองคำนี้ หาไม่พบบนร่างของหานฉ่ายหลิงแน่นอน
เธอพูดเช่นนี้ ก็ถ่อมตัวเกินไปแล้ว
“ฉันดีอย่างที่คุณพูดที่ไหนกัน? ถ้าฉันดีขนาดนั้น แล้วทำไมคุณถึงไม่เลือกฉัน……”
เสียงพูดเบาๆที่เหมือนกับโดนยุงกัด ทั้งคำตำหนิ ความกังวลใจ แล้วยังมีความเอาแต่ใจเล็กน้อยผสมปนเปอยู่ในนั้น
เหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง ที่ระบายความทุกข์ต่อหน้าผู้ใหญ่
ลี่เฉินซีเห็นแล้ว หายใจเข้าลึกๆ กำลังมองหลุมศพนั้น และเหมือนว่าเธอก็มาได้สักพักแล้ว จึงพูดขึ้น “พอแล้วแหละ วันนี้อากาศไม่ดี เรารีบกลับกันเถอะ!”
หานฉ่ายหลิงพยักหน้า พอดีกลับที่คิดว่าต้องแยกจากเขา จึงหยุดฝีเท้าลง
“เฉินซี——”
เขาก็ชะงัก มองไปที่เธอ “อะไรเหรอ?”
“ถ้าเกิด ฉันแค่บอกว่าถ้าเกิดนะ……”
จู่ๆ หานฉ่ายหลิงก็หยุดพูด ท่าทางอึกอัก กลับทำให้เขาเป็นกังวลขึ้น จึงเร่งให้เธอรีบพูด “ถ้าอะไร? คุณว่ามาสิ”
“ถ้าหลังจากกลับประเทศ พวกเราเลิกกันจริงๆแล้ว คุณจะยังดีกับฉันอย่างนี้ไหม?”
กี่วันนี้ ไม่ว่าลี่เฉินซีจะยุ่งเรื่องอะไร ก็พาเธอไปด้วยตลอด ทั้งสองคนไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน คุยธุรกิจด้วยกัน นั่งรถกินลมชมวิวด้วยกัน……
แทบจะไม่ต่างจากคู่รักทั่วไปเลย ยิ่งดูรักกันลึกซึ้ง ยิ่งเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้เธอยากที่จะปล่อยมือไปได้
ยิ่งให้ความสำคัญกับความรู้สึกนี้
กลัวจะสูญเสียไป แม้ทุกๆวันจะหวานชื่น แต่ก็ยังต้องพยายามสุดความสามารถ
ผู้ชายดีๆมีไม่เยอะ ไม่ง่ายเลยที่จะเจอสักคน แล้วทำไมต้องคิดจะยกให้คนอื่นด้วย?
ลี่เฉินซีได้ยินเธอพูดอย่างนี้ รอยยิ้มเรียบๆที่มุมปากก็หายไป เพียงแค่จูงมือของเธอ ก้าวยาวมากขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร
จนกระทั่งเธอขึ้นรถ หวางอี้ขับรถกลับตัวเมือง บรรยากาศระหว่างทางเงียบสงัด กำลังมองป่าเมเปิ้ลด้านนอกที่รถแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาถึงพูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นๆเล็กน้อย “สำหรับผม ความหมายไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ก็คงไม่ดีที่จะพูดใช่ไหม?”
แค่ประโยคนี้ ก็ดูเหมาะสมแล้ว แต่สำหรับหานฉ่ายหลิง จะถือว่าเป็นอะไรได้อีก?
กลับแย่กว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์เอาไว้เสียอีก เขาดีกับเธอ แต่ดีอย่างนี้ ก็มีขีดจำกัด
เขาเข้าใจแล้วว่าอะไรทำได้ อะไรทำไม่ได้
ระหว่างเธอ ต้องแบ่งแยกให้ชัดเจน
หานฉ่ายหลิงถอนใจเบาๆ ก็ไม่มีอะไรที่น่ายินดีอีกแล้ว เคลื่อนสายตาไปมองวิวนอกหน้าต่าง ท่าทางเอื่อยเฉื่อย
รถวิ่งอยู่นาน ท้องฟ้าด้านนอก ตั้งแต่ช่วงเย็นจนตอนนี้ค่ำแล้ว
จริงๆควรจะกลับโรงแรมทันที แต่ครึ่งทางลี่เฉินซีกลับให้หวางอี้เปลี่ยนเส้นทาง ไปอีกที่หนึ่ง
หานฉ่ายหลิงยังคงสงสัย แต่คิดว่ามีเขาอยู่ด้วย จึงไม่ได้ถามอะไรมาก
รอจนกระทั่งถึงจุดหมายในตอนนี้ เธอจึงพบว่า ไม่นึกเลยว่าเขาจะพาเธอมาถึงทะเล
หวางอี้จอดรถอยู่ไกลๆ ให้ทั้งสองคนลงจากรถ ส่วนตนเองรออยู่ตรงนี้
แม้หานฉ่ายหลิงจะอารมณ์มัวหมอง แต่ได้เห็นทะเลที่กว้างใหญ่ ทะเลยามค่ำคืนที่ยังคงมีคลื่นซัดสาด เธอถอดรองเท้า เดินช้าๆอยู่บนหาดทรายให้คลื่นซัดสาดเข้ามา
บนชายหาดทิ้งรอยเท้าเล็กๆเป็นแนวทอดยาวเอาไว้ ลี่เฉินซีก็เดินตามอยู่ด้านหลัง ค่อยๆเดิน ไม่รีบร้อน
“ยังจำวิวทะเลตอนที่พวกเรามาด้วยกันครั้งแรกได้ไหม?” จู่ๆหานฉ่ายหลิงก็หันกลับมา ถามขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น
ยากนักที่จะได้ดึงความสนใจของเธอขึ้นมา เขาก็หวนนึกถึงอย่างเต็มที่ คิดๆแล้วจึงพูดขึ้น “น่าจะประมาณหกปีก่อนแล้วสินะ!”
“ผิด เรื่องเมื่อเจ็ดปีก่อนต่างหาก!”
หานฉ่ายหลิงแก้ไขให้ถูกต้อง ในหัวกลับปรากฏฉากของทั้งสองคนที่ไปทะเลด้วยกันตอนนั้น ไม่ใช่ที่ออสเตรเลีย แต่เป็นเมือง R ภายในประเทศ
เมือง R เป็นเมืองติดทะเลที่ทิวทัศน์สวยงาม ทะเลที่นั่นมีลักษณะโดดเด่นที่สุด เขาตั้งใจจัดหาคฤหาสน์วิวทะเลมาโดยเฉพาะ แล้วขับรถพาเธอจากเมือง A มาถึงเมือง R
เขาในตอนนั้น เพิ่งออกจากวงการ รับช่วงต่อบริษัทลี่ซื่อ
เธอในตอนนั้น ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ ใกล้จะรับปริญญาแล้ว กำลังเผชิญหน้ากับการสอบที่เข้มงวด และกำลังเลือกว่าจะรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว หรือไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศดี
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตา ทั้งสองคนก็ผ่านมาหลายปีแล้ว
ทิวทัศน์ยังคงเหมือนเดิมแต่คนกลับเปลี่ยนไปแล้ว
ตอนที่นึกถึงประโยคนี้ ใจของเธอ ยังคงเจ็บปวด
วิ่งเข้าไป เงยหน้า กำลังมองลี่เฉินซี แล้วยื่นมือโอบรอบคอเขาเอาไว้ เขย่งปลายเท้า จูบลงไปที่ปากของเขา
จูบที่กะทันหันอย่างนี้ ทำให้ร่างกายของลี่เฉินซีชะงักงัน ทั้งร่างเหมือนคันธนูกับลูกศรที่ตึงแน่น เคลื่อนไหวไม่ได้
และสติที่แข็งแกร่งเกินกว่าจะทำลายได้นั้น ในทันทีก็ค่อยๆแตกกระจัดกระจายออกไป
“ฉันรักคุณ ฉันรู้ว่าคุณก็ยังมีความรู้สึกต่อฉัน เฉินซี ในเมื่อเรารักกัน พวกเราก็อยู่ด้วยกันเถอะ! ไม่ต้องสนใจคนอื่นอีก ฉันแค่อยากอยู่กับคุณเท่านั้น……”
เธอพูดเบาๆอยู่ที่ข้างปากของเขา คำพูดที่พรั่งพรู ค่อยๆหยดเข้าไปในใจ เหมือนกับคำละเมอของปีศาจ หนีเข้าไปในหัวใจ ผสานอยู่กับลมหายใจ ตามด้วยแรงจากแขนของเธอที่มากขึ้น กอดคอของเขาเอาไว้แน่น ริมฝีปากปกคลุมไปที่ริมฝีปากเขาอีกครั้ง
“ฉันผิดไปแล้ว ปีนั้นฉันไม่ควรไปจากคุณ เฉินซี คุณลงโทษฉันพอแล้วนะ! พวกเราควรหยุดได้แล้ว อยู่ด้วยกันเถอะนะ! ฉันรักคุณเหลือเกิน!”
ดวงตาที่เลอะเลือนของหานฉ่ายหลิงเต็มไปด้วยน้ำตา ราวกับอยากจะพูดความเสียใจทั้งหมดในหลายปีมานี้ให้เขาฟัง ใบหน้าสวยๆที่น่าหลงใหลกำลังคร่ำครวญอยู่ต่อหน้าเขา
“ฉันจะไม่ทนให้คุณไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว เฉินซี ฉันรักคุณจริงๆ ขอร้องคุณล่ะ อย่าลงโทษฉันอีกเลย!”
