เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 230 ไม่รู้สึกแปลกมากหรือ

บทที่ 230 ไม่รู้สึกแปลกมากหรือ

“การตรวจร่างกายเป็นเรื่องจำเป็น! อีกอย่าง เป็นเพียงการตรวจนรีเวชง่ายๆ รายละเอียดจะใช้เฉพาะต้องฟ้องคดีจับตัวประกัน ต่อไปจะเก็บแฟ้มเป็นความลับแน่นอน ไม่แพร่ออกไปเด็ดขาด คุณหาน ขออย่าได้เป็นกังวล”

ตำรวจหญิงอธิบายได้ดีมาก ทุกคนเป็นผู้หญิง รู้ว่าเมื่อเกิดเรื่องอย่างนี้ ผู้หญิงมักจะกลัวเรื่องเสียชื่อเสียง โดยเฉพาะคนมีหน้ามีตาอย่างหานฉ่ายหลิง

“เมื่อเผชิญหน้ากับคดีล่วงละเมิดใช้ความรุนแรงแบบนี้ ผู้หญิงเป็นผู้อ่อนแอ ควรได้รับความเห็นใจ คุณหาน ขอให้คุณวางใจ พวกเราจะไม่ซักถามรายละเอียดที่เกี่ยวข้องมากเกินไป และไม่ให้คุณต้องมีความทรงจำเลวร้าย!”

“แค่การตรวจธรรมดา ไม่ทำอันตราย และไม่ทำให้คุณเจ็บด้วย ถ้าหากพบว่ามีบาดเจ็บซ่อนตรงไหน จะได้รักษาได้ทันท่วงทีค่ะ”

ตำรวจหญิงและหมอที่อยู่ข้างๆ อธิบายอย่างละเอียด เรียกได้ว่าเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน ทัศนคติดีเยี่ยม

แต่ทัศนคติของหานฉ่ายหลิงยังยืนกราน ส่ายหน้าหนักแน่น พูดไม่หยุด “ฉันไม่ยอม ไม่เอา!”

และยังขดตัว ใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองแน่น ไม่ยอมให้ใครแตะต้อง

นอกจากลี่เฉินซี

เธอดึงมือลี่เฉินซี เหมือนหาที่พักพิง กะพริบตาโตท่าทางน่าสงสาร หยดน้ำตาคลอ ทำให้รู้สึกใจอ่อน

“คุณหาน พวกเราอธิบายชัดเจนขนาดนี้แล้ว คุณให้ความร่วมมือเถอะ! ภายในสี่สิบแปดชั่วโมงหลังถูกล่วงละเมิด เป็นช่วงเวลาเหมาะที่สุดที่จะกินยาป้องกันการตั้งครรภ์ และเร็วเท่าไรยิ่งดีค่ะ” ตำรวจหญิงพูด

เมื่อพูดถึง “ตั้งครรภ์” สองคำนี้เหมือนฟ้าผ่า ฟาดลงตรงกลางหัวของหานฉ่ายหลิงทันที!

เธอช้อนตามองตำรวจหญิง “ฉัน…ไม่กินยา! ไม่ตรวจอะไรทั้งนั้น! เรื่องตรวจร่างกาย เมื่อกี้หมอก็ตรวจแล้วไม่ใช่หรือ ต้องตรวจซ้ำอะไรอีก”

หมอขมวดคิ้วจนปัญญา เธอถูกสั่งให้มารับผิดชอบคดีนี้ชั่วคราว ไม่อย่างนั้นการตรวจร่างกายผู้หญิง คงไม่มาถึงเธอ

แม้อารมณ์จะหงุดหงิด แต่ก็เข้าใจ จิตใจที่เปลี่ยนแปลงหลังผู้หญิงได้รับบาดเจ็บสาหัส

“หมอแค่จะตรวจร่างกายธรรมดาให้คุณเท่านั้น ไม่ใช่ตรวจนรีเวช คุณหาน คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว น่าจะรู้ดี หลังชายหญิงมีความสัมพันธ์กัน โดยเฉพาะเมื่อใช้ความรุนแรง อาจทำให้ร่างกายบาดเจ็บหนักได้ และอาจตั้งครรภ์ด้วย”

“…”

หานฉ่ายหลิงพูดไม่ออก ตำรวจกับหมออธิบายครบถ้วน และยังทัศนคติดีมาก ทำให้เธอไม่กล้าพูด “ไม่” อีก

แต่ เธอไม่อาจรับการตรวจได้จริงๆ ไม่อย่างนั้นความจริงที่ตัวเองไม่ได้ถูกล่วงละเมิด และยังท้องอีก ก็จะถูกเปิดโปงหมด ถึงตอนนั้น…

ไม่ได้!

ไม่ได้เด็ดขาด!

ทำไมเธอต้องทำถึงขั้นนี้ด้วย ก็เพื่อให้ลูกในท้อง เกิดมามีฐานะเชิดหน้าชูตาได้ ไม่มีทางยอมให้ความพยายามก่อนหน้าเสียเปล่า!

“ฉันรู้เรื่องที่พวกคุณพูด แต่พวกคุณคิดแต่เรื่องร่างกายบาดเจ็บ คิดเรื่องใจของฉันบ้างมั้ย ใจของฉันเจ็บปวดแค่ไหน”

หานฉ่ายหลิงตอบโต้เช่นนี้ ทำให้ทุกคนในที่นั้น เงียบกันหมด

“พวกคุณเคยถูกจับตัวมั้ย เคยต้องเจอความทุกข์อย่างนี้มั้ย เคยรู้สึกอับจนหนทางแม้แต่สวรรค์ยังไม่ช่วยมั้ย”

“ฉันเป็นแค่ผู้หญิง ถูกผู้ชายสองคนบังคับ พวกคุณรู้มั้ยตอนนั้นฉันสิ้นหวังแค่ไหน ถ้าไม่คิดว่าฉันยังมีพ่อ ฉันอยากจะฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอด!”

หานฉ่ายหลิงพรรณนาความทุกข์ยากลำบากของตัวเอง น้ำตากลบสายตาของเธอพร่าเลือน ในพริบตาก็ไหลอาบแก้มเป็นสาย

ผู้หญิงร่ำไห้คร่ำครวญ ทำให้ไม่รู้จะเผชิญหน้าอย่างไรดี ตำรวจหญิงกับหมออึ้งไปชั่วขณะไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เวลานี้เอง ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดจากข้างนอก พ่อหานได้ยินข่าวรีบรุดมาโรงพยาบาล เร่งฝีเท้าเข้ามา รีบมาข้างเตียงกอดลูกสาว ”ฉ่ายหลิง ไม่มีอะไรแล้ว ลูกปลอดภัยก็ดีแล้ว ไม่เป็นไร…”

ต่างพูดกันว่าผู้หญิงชีวิตนี้ ผู้ชายที่รักเธอที่สุด ก็คือพ่อ

แม้ความรักของพ่อแม่ จะต่างจากความรักหนุ่มสาว แต่เมื่อเทียบกันแล้ว ไม่ว่าถูกผิด ยอมรับให้อภัยได้โดยไม่มีเงื่อนไข คงจะมีแต่พ่อเท่านั้น

พ่อหานกอดหานฉ่ายหลิงแน่น เขาได้รู้เรื่องลูกสาวทั้งหมดจากตำรวจ เจ็บปวดเหมือนมีดกรีด “ไม่เป็นไร ยังมีพ่ออยู่! พ่ออยู่นี่ ลูกไม่มีทางเป็นอะไร!”

ปลอบลูกสาวทางหนึ่ง และอีกทางพ่อหานก็มองตำรวจหญิงกับหมอ “พวกคุณคือ…”

ตำรวจหญิงก้าวขึ้นมาข้างหน้า อธิบาย “พวกเราจะช่วยคุณหานตรวจร่างกายและเก็บหลักฐาน…”

เก็บหลักฐาน

พ่อหานอายุปูนนี้แล้ว ทำไมจะไม่รู้มันหมายความว่าอย่างไร

เขาขมวดคิ้วแน่นทันที แล้วพูด “พวกคุณไม่เห็นสภาพลูกสาวผมตอนนี้หรือไง เธอเพิ่งถูกจับตัว เพิ่งถูกช่วยชีวิต พวกคุณจะมาตรวจอะไรทันที คิดถึงจิตใจเธอบ้างมั้ย”

“เอ่อ…”

ตำรวจหญิงลำบากใจ พวกเธอทำงานตามคำสั่ง และตรวจเร็วเท่าไร ก็จะได้หลักฐานเร็วเท่านั้น ไม่ว่าจะฟ้องคนร้าย หรือช่วยหานฉ่ายหลิงทวงสิทธิ์ก็ล้วนเป็นผลดี

พ่อหานยืนขึ้น สายตาโมโหยากที่จะบรรยาย น้ำเสียงเฉียบขาด “ถ้าต้องเก็บหลักฐานอะไรนั่น แล้วทำร้ายจิตใจลูกสาวผมให้ต้องเจ็บหนักกว่าเดิม มันจะมีประโยชน์อะไร หรือว่าผมต้องฟ้องพวกคุณขึ้นศาลทุกคน พวกคุณถึงจะพอใจ”

“…”

ตำรวจหญิงและหมอ ต่างไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

เมื่อพิจารณาหลายครั้งแล้ว สุดท้ายได้แต่พูดว่า “อย่างนั้นให้คุณหานพักผ่อนก่อน ถ้าคิดออกได้แล้ว กรุณาติดต่อพวกเราด้วยค่ะ”

ก่อนตำรวจหญิงออกไป ไม่ลืมวางกล่องยาป้องกันตั้งครรภ์ฉุกเฉิน และกำชับ “คุณหาน แม้ว่าคุณจะไม่อยากเผชิญหน้าพูดถึง แต่เมื่อเจอเรื่องอย่างนั้นแล้ว พวกเราต่างเป็นผู้หญิง รีบกินยาให้เร็วที่สุด ป้องกันเรื่องปวดหัวที่ไม่จำเป็นที่อาจเกิดขึ้นตามมา”

พ่อหานมองกล่องที่อยู่บนโต๊ะ สายตาเคร่งขรึม แต่ไม่ได้พูดอะไร

รอทุกคนออกไปแล้ว ห้องกว้างใหญ่ เหลือเพียงหานฉ่ายหลิงพ่อลูกและลี่เฉินซีสามคน เธอจับมือเขาอีกครั้ง “เฉินซี…”

เห็นท่าทางลูกสาว พ่อหานปวดใจแต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร สูดลมหายใจลึก อยากจะลุกออกไป แต่ถูกลี่เฉินซีขวางไว้

“ฉ่ายหลิง คุณเพิ่งได้รับการช่วยเหลือ ต้องพักผ่อนมากๆ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น โอเคมั้ย” เขาก้มลงปลอบใจเธอ

คำพูดปลอบโยน สายตาอ่อนโยน หานฉ่ายหลิงรับรู้ได้ถึงความห่วงใย อารมณ์ดีขึ้นมาก พยักหน้าอย่างว่าง่าย

ลี่เฉินซีค่อยๆ ยืดตัวขึ้น พูดอีก “งั้นคุณนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวผมค่อยมาหาใหม่ เด็กดี”

หานฉ่ายหลิงแม้จะไม่อยากให้เขาไป แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอจะรั้งเขาไว้ตลอดไม่ได้ ได้แต่เม้มปากน้อยใจ สายตาส่งเขาจากไป

ลี่เฉินซีออกจากโรงพยาบาลแล้ว รีบไปสถานีตำรวจ คดีจับตัวประกันครั้งนี้เกี่ยวข้องกับหลายอย่าง ถูกจับตามอง ไม่เพียงสื่อที่ต้องการเสนอข่าว แม้แต่ตำรวจก็ให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

สอบถามสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องแล้ว ตอนกลับ หวางอี้เป็นคนขับรถ ระหว่างทาง บรรยากาศภายในรถเงียบสงัดมาก แต่เขามองกระจกหลังหลายครั้งสังเกตสีหน้าเจ้านาย ท่าทางเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดออกมา

หวางอี้ติดตามลี่เฉินซีมาหลายปี จะไม่เข้าใจนิสัยของอีกฝ่ายหรือ

ลี่เฉินซีก้มหน้าดูเอกสารในมือ จู่ๆ ก็ขยับริมฝีปาก ถามสั้นๆ “อยากพูดอะไร ก็พูดเถอะ!”

ในที่สุดหวางอี้ก็ได้โอกาส รีบพูด “ประธานลี่ ไม่รู้สึกหรือครับการจับตัวประกันครั้งนี้ ผิดปกติมากเกินไป”

“ผิดปกติงั้นหรือ”

“ใช่ครับ ผิดปกติมาก”

หวางอี้ขมวดคิ้ว ตั้งแต่รู้ว่าหานฉ่ายหลิงถูกจับตัว เขาส่งคนไปหาจนทั่ว และตรวจสอบติดตามคดีตลอด จึงรู้รายละเอียดทั้งหมด เมื่อมองจากคนข้างนอก รู้สึกว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ ผิดปกติมาก…