บทที่ 238 ไม่มีอีกแล้วความสัมพันธ์อะไรก็ตาม
หลังจากที่ลี่เฉินซีจากไป ซูย้าวก็รู้สึกปวดท้องจนทนไม่ได้ ซึ่งอาจเป็นเพราะความโกรธกะทันหันสาเหตุของการแพ้ท้อง
เธออดทนต่อความเจ็บปวดเล็กน้อยที่ท้องน้อยที่มาเป็นระลอก ก่อนจะกลับเข้าไปเพื่อติดต่อกับทนาย
ถ้าลี่เฉินซีเล่นกับเธอแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเธอไม่สามารถนั่งเฉยได้ ไม่ว่าอย่างไร สิทธิ์การเลี้ยงดูเจิ้งเอ๋อ เธอต้องชิงมันมา
ยังไม่ทันที่จะได้พิมพ์ส่งไปทางข้อความ จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูที่ชั้นล่าง
เธอเดินลงไปชั้นล่าง เมื่อเปิดประตู กลับมองเห็นเจี่ยงเวินอี่แม่สามีของเธอที่ไม่ได้พบมาหลายวัน
เพื่อความถูกต้อง ควรนับเป็นอดีตแม่สามี
ทันทีที่เธอเดินเข้ามา ก็หยิบสมุดสีแดงออกมาจากกระเป๋า ก่อนโยนมันลงบนพื้นด้วยท่าทางหยิ่งผยอง ราวกับราชินีชั้นสูง แต่สีหน้าท่าทางของเธอดูสบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ซูยาวเหลือบมองสมุดบันทึกสีแดงที่ถูกโยนลงบนพื้น ‘ใบรับรองการหย่าร้าง’ กระแทกตาของเธอ
คิดไม่ถึงเลย การจัดการเรื่องที่รวดเร็วของตระกูลลี่ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ใบรับรองการหย่าก็มาถึงแล้ว
เธอค่อยๆ โน้มตัวลงไปหยิบสมุดสีแดงที่พื้น แต่ข้างหูกลับได้ยินเสียงของเจี่ยงเวินอี๋พูด “จากวันนี้เป็นต้นไป เธอไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับลี่เฉินซีแม้เพียงสักนิด ในข้อตกลงการหย่าครั้งก่อน สัญญาว่าจะให้ของเธอเป็นเงินมากมายของพวกเรา แต่เจิ้งเอ๋อ ตอนนี้ฉันจะรับกลับไป”
ทันทีที่เขาได้ยินว่าจะรับเด็กไป ดวงตาซูย้าวเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ไม่รอให้ได้ทันตอบสนอง เลขาหลี่ที่อยู่ข้างหลังเจี่ยงเวินอี๋ก็นำคนเดินเข้าไปในห้อง ขึ้นไปข้างเพื่ออุ้มตัวเด็กลงมาอย่างรวดเร็ว
ถึงอย่างไรเจี่ยงเวินอี๋ก็เป็นยายแท้ๆของเด็ก ไม่ได้รับอนุญาตให้ทำร้ายเด็ก แต่เสียงที่ดัง ปลุกเจิ้งเอ๋อให้ตื่น
“ม่าม่า ม่าม่า… …”
ทันทีที่เด็กตื่นขึ้นมา ก็ร้องไห้เรียกหาแม่ทันที
เลขาหลี่อุ้มเด็กน้องลงมาข้างล่าง เจี่ยงเวินอี๋รีบเดินไปอุ้มมาไว้กับตัว แต่เจิ้งเอ๋อโบกแขนน้อยๆดิ้นอุตลุดไม่หยุด ไม่หยุดที่จะตะโกนร้องเรียกม่าม่า
ทุกคำที่มีคำว่า ‘แม่’สำหรับซูย้าวนั้นราวกับมีดแทงที่กรีดหัวใจของเธอ เธออยากจะเข้าไปอุ้มลูกน้อย แต่ก็มีคนมาขวาง ไม่ให้เธอเข้าไปใกล้
“พาเด็กเข้าไปในรถก่อน”เจี่ยงเวินอี๋สั่ง
เลขาหลี่พยักหน้า อุ้มเด็กน้อยเดินออกไป
ซูย้าวรีบวิ่งอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะพยายามหยุด แต่กลับถูกผลักออกไป ร่างกายบอบบางของเธอจะทนความแข็งแกร่งของผู้ชายสองสามคนได้อย่างไร เธอถูกผลักไปชนมุมกำแพง ขยับตัวไม่ได้
“รู้จักวางตัวหน่อย ตระกูลลี่ก็ให้ผลดีต่อเธอก็ไม่น้อย แต่เด็กคนนี้ เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลลี่ ฉันเป็นย่าแท้ๆของเด็กคนนี้ จะไปทำร้ายอะไรเขา” เจี่ยงเวินอี๋พูดออกมาอย่างกะทันหัน
แต่เมื่อคิดว่าต่อไปลูกชายไม่สามารถอยู่ด้วยกันกับตัวเองแล้ว อาจจะยากที่จะได้มีโอกาสเจอหน้ากัน ใจของซูย้าวคล้ายกับมีมีดปัก
“และถ้าเด็กอยู่ในตระกูลลี่ ภายหน้าจะได้เป็นทายาทของตระกูลลี่ ไม่ว่าจะเป็นภูมิหลังหรือฐานะทางสังคม ก็ดีกว่าอยู่กับแม่ที่เป็นใบ้อย่างเธอใช่ไหม? ซูย้าว พวกเราต่างก็เป็นผู้หญิง ฉันก็เข้าใจหัวอกที่เธอไม่อยากจากลูก แต่เธอควรคิดเรื่องนี้ให้ดีเพื่อลูกของเธอ!”
เจี่ยงเวินอี๋ก็ไม่ยินยอมที่จะพูดกับเธอเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ แต่เพื่อประโยชน์ของหลานชายตัวน้อยของเธอ คิดเสียว่าเป็นความกรุณา
การเคลื่อนไหวที่ดิ้นรนของซูย้าวหยุดลงอย่างช้าๆ
“จำไว้ นับจากวันนี้เธอกับตระกูลลี่และเจิ้งเอ๋อ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก แม้ว่าในอนาคตเธอจะเห็นลูกของเธออยู่ที่ไหนคุณเธอก็ไม่สามารถวิ่งไปบอกตัวตนของเธอได้ นี่เป็นเพราะเห็นแก่เด็ก!”เจี่ยงเวินอี๋เสนอเงื่อนไข
ซูย้าวมองไปที่เธอด้วยความตกตะลึง เป็นไปได้ไหมที่ เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวจะไม่สามารถจดจำกันและกันได้ในอนาคต?
อย่างไหนที่ทำเพราะเห็นแก่เด็ก!
จากนั้น เจี่ยงเวินอี๋หยิบเช็คออกมา ข้างบนมีเงินจำนวนหนึ่งเป็นค่าเลี้ยงดูที่ได้สัญญาไว้ในข้อตกลง ที่จะจ่ายให้ซูย้าวเป็นจำนวนเงินทั้งหมดคือ 500 ล้าน ซึ่งเพียงพอสำหรับค่าครองชีพของเธอในช่วงครึ่งหลังของชีวิต
เช็คลอยเบาๆลงมาที่พื้นเจี่ยงเวินอี๋เดินมาหาเธอด้วยรองเท้าส้นสูง ริมฝีปากสีแดงของเธอยกขึ้นอย่างเย็นชา “พวกเราตระกูลลี่ทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือเธอให้ดีที่สุด จากนี้ อย่าได้มารบกวนเจิ้งเอ๋อและลี่เฉินซีอีก พวกเขากับเธอไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีกชั่วชีวิต”
เมื่อเจี่ยงเวินอี๋พาผู้คนออกไปจากอพาร์ทเมนต์ ซูย้าวก็หยิบเช็คที่พื้น ก่อนจะฉีกมันไล่ตามพวกผู้คนออกไป
เศษกระดาษกระจัดกระจายเกลื่อนเต็มพื้น เงินสดห้าร้อยล้านหายวับไปในพริบตา
เมื่อเทียบกับการสูญเสียลูกชาย เงินนี้คุ้มค่าแค่ไหน?
เจี่ยงเวินอี๋กลับมองท่าทางที่เหมือนเป็นบ้าของเธออย่างไม่สนใจ ข้ามผ่านเธอไปขึ้นรถ
เมื่อขับรถกลับไปถึงที่บ้านใหญ่ เจี่ยงเวินอี๋มองไปยังหลานชายที่ยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเลขาหลี่ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เด็กคนนี้ ถูกนางใบ้คนนั้นสั่งสอนมาแบบผิดๆแล้ว!” เธออดไม่ได้ที่จะบ่น ทันใดจึงพูดขึ้นมาอีก “เลขาหลี่ เธอเตรียมคนไปจับตาดูเธอหน่อย!”
เลขาหลี่พยักหน้า แต่ยังมีบางเรื่องที่ต้องขอคำสั่ง “จับตาดูคุณซูได้ แต่… …”
“อย่างอื่นไม่ต้องกังวล ยังมีเด็กตระกูลลี่ในท้องเธอ ไม่ว่าจะเป็นเด็กหญิงหรือเด็กชาย รอให้เด็กคลอดออกมา เธอรีบนำเด็กมาให้ฉัน!” เจี่ยงเวินอี๋สั่ง
หัวใจของเลขาหลี่สั่นสะท้าน ไม่คาดคิดว่าคุณผู้หญิงจะโหดร้ายขนาดนี้ เสียลูกไปสองคน แม่คนไหนจะรับไหวกัน!
ทันทีที่ลูกน้อยถูกพาตัวไป ซูย้าวสูญเสียสิ่งที่คอยพยุงจิตวิญญาณไปโดยสิ้นเชิง เธอนั่งลงบนพื้นด้วยความมึนงง
เมื่อโม่หว่านหว่านมาถึง เธอยังคงเหมือนเดิม นั่งนิ่งไม่ไหวติง
“ไอหยา เธอเป็นอะไร?” โม่หว่านหว่านรีบเข้ามาพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา ก่อนจะดึงไปนั่งบนโซฟา และรีบวิ่งไปห้องครัวเพื่ออุ่นนม
นำเอานมร้อนใส่มือเธอ ก่อนจะพูด “ฉันรู้ว่าเจิ้งเอ๋อถูกแย่งไปแล้ว และเธอไม่สบายใจ แต่ว่าย้าวย้าว พวกเรายังมีโอกาส! เกี่ยวกับปัญหาสิทธิ์การเลี้ยงดูลูก ไม่ใช่ว่าตระกูลลี่ว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น พวกเรายื่นฟ้องศาลได้!”
ดวงตาของซูย้าวมองไปยังเธอช้าๆ
“ฟ้องร้องคดีครั้งแล้วครั้งเล่า ผลัดวันออกไป! สุดท้ายดูตระกูลลี่ประนีประนอม ก็คือชัยชนะของพวกเรา” โม่หว่านหว่านให้กำลังใจ พลางพูด “แล้วก็นะ เจิ้งเอ๋อที่รักปานดวงใจเธอถูกพรากไป แต่เธอต้องคิดถึงลูกในท้องอีกคนด้วยนะ! เธอต้องคิดถึงเด็กคนนี้ให้มาก”
ซูย้าวยกมือขึ้นลูบท้องที่นูนเล็กน้อยของเธอโดยไม่รู้ตัว มีเด็กน้อยอีกคนอยู่นี่ ชีวิตน้อยๆกำลังเติบโต
เพื่อเด็กคนนี้ เธอควรเรียกกำลังใจกลับมา
ปัญหาสิทธิ์การเลี้ยงดูเจิ้งเอ๋อ ไม่ช้าก็เร็วสามารถใช้วิธีทางกฎหมายรับมือวกไปวนมา ค่อยๆไป จะมีสักวันที่แม่และลูกจะกลับมาอยู่ด้วยกัน
“แถมตอนนี้เจิ้งเอ๋อถูกรับไปก็ดี ทางนู้นเป็นพ่อและย่าแท้ๆของเขา ไม่ทำร้ายเด็กแน่นอน ไม่ต้องกังวล พักผ่อนให้เยอะๆ หลังจากนั้นจัดการกับคดีนี้! หาคนที่ใส่ร้ายเธอ คือสิ่งที่ควรโฟกัสนะ!” โม่หว่านหว่านเตือนเธอ
ซูย้าวเข้าใจได้ในทันที เกือบจะแหลกสลายไปชั่วขณะ
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โม่หว่านหว่านก็หยิบเอกสารจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ส่งให้เธอ “รายละเอียดพวกนี้เกี่ยวกับหลงเบียวและลูกน้องสองคนนั้น ยังมีข้อมูลญาติๆของพวกเขา ฉันตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้ว ในบรรดาสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาแต่ละคน ทุกคนมีบัญชีอยู่ต่างประเทศ … ”
โม่หว่านหว่านรีบพลิกไปที่หน้าที่พูด ก่อนจะชี้ไปยังบัญชีต่างประเทศทั้งสามบัญชีให้ซูย้าวดู “ครึ่งเดือนที่ผ่านมาทั้งสามบัญชีต่างก็ได้รับเงินหนึ่งล้านดอลลาร์”
หนึ่งล้านดอลลาร์?
ทั้งสามคนเป็นเช่นนี้ เมื่อลองคำนวณ ก็เป็นสามล้าน ท้ายที่สุดใครกันที่จะใช้เงินหนักมากขนาดนี้ในการใส่ร้ายเธอ?
โม่หว่านหว่านมองมาที่เธอ ก่อนพูด “ข้อมูลพวกนี้ล้วนถูกสอบสวนโดยประธานเพ้ยและเขายังขอให้ฉันนำบางสิ่งมาให้เธอ”
เมื่อพูดถึงเพ้ยส้าวหลี่ ซูย้าวขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
“เขาบอกว่า ถ้าหากเธอยินยอม เขาจะอยู่ข้างเธอตลอดไป” โม่หว่านหว่านพูดความจริง
เพียงแค่ฟังคำ ดวงตาของซูย้าวก็พลันมืดลง
“ดูก็รู้ ประธานเพ้ยเขาจริงจังกับเธอ ย้าวย้าว เธอพิจารณาเขาหน่อยไหม… …”
ก่อนที่จะพูดจบ โม่หว่านหว่านปิดปากโดยไม่รู้ตัวทันทีเมื่อสัมผัสกับสายตาที่เย็นชาจากซูย้าว และไม่พูดอะไรอีก
