ทั้งสองนั่งอยู่ที่โซฟาในล็อบบี้ข้างนอก พนักงานรีบยกชาขนมมาเสิร์ฟและยังมีผลไม้ที่จัดวางบนจานอย่างสวยงาม
สามารถบอกได้เลย การบริการของที่นี่ชั้นเลิศทีเดียว
แต่ซูย้าวมองดูนาฬิกาบนข้อมือ นี่ก็ห้าโมงเย็นกว่าๆแล้ว ไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานแค่ไหน เด็กสองคนน่าจะเลิกเรียนแล้ว！
อาจเป็นเพราะสัมผัสถึงความกังวลของเธอ หรือเป็นเพราะรู้ว่าเป็นเวลาเลิกเรียน ลี่เฉินซีค่อยๆพ่นควันบุหรี่ออกมาพร้อมกับพูดขึ้นอย่างเรียบง่าย“ผมได้สั่งให้หวางอี้ไปรับเด็กสองคนไว้ก่อนหน้านี้แล้ว คุณวางใจเถอะนะ！”
“เออ……”
ซูย้าวได้ยินแล้ว ยิ่งเป็นห่วง
“หวางอี้ไปรับเด็กสองคนมันก็ดี แต่เวลานี้เด็กสองคนต้องทานข้าว……”
เขากลับยิ้มบางๆ“วางใจเถอะ มีหวางอี้อยู่ทั้งคน”
“ถึงจะทานข้าวแล้ว แต่เด็กสองคนกลับไปต้องทำการบ้านฉันก็ยังเป็นห่วงว่า……”
เธอยังพูดไม่จบ ก็เห็นรอยยิ้มสบายบนหน้าของเขาอีก ส่งสัญญาณให้กับเธอ“ไม่เป็นไร มีหวางอี้อยู่ เลิกเป็นห่วงได้แล้ว”
ดูท่า ลี่เฉินซีจะเชื่อใจหวางอี้เอามากจริงๆ
“ถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ถึงตอนนั้น ถึงคุณจะสืบต่ออีกหลายวัน หรือตามรอยโจวลี่ตงอยู่ต่ออีกหลายวันก็คงไม่ได้ข่าวคราวใดๆแน่”ลี่เฉินซีพูด
ซูย้าวอึ้ง กลับเห็นความมั่งอกมั่งใจในแววตาเขา
หรือบางทีเขาอาจจะพูดถูก！
“เดี๋ยวรอให้โจวลี่ตงออกมา แล้วคุณก็จะรู้เอง！”ในรอยยิ้มจางๆของเขา เต็มไปด้วยความมั่งใจ ต้องตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้แน่นอน
เวลาไม่สั้นไม่ยาว ในหัวของซูย้าวคิดแต่เรื่องเด็กสองคน ถึงหวางอี้จัดการเรื่องงาน จะน่าเชื่อถือมาตลอด แต่เตียวเตียวซนมาก และนิสัยของซีซีก็เป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบคนแปลกหน้า จู่ๆให้เด็กสองคนอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง จะไหวจริงหรอ？
ความจริงแล้ว ความกังวลของซูย้าวไม่จำเป็นเลย
เธอกลับลืมจุดสำคัญไป
อีกฟากฝั่งของเมือง ห้องสวีทชั้นสูงสุดของโรงแรม หวางอี้ถอดเสื้อสูทตัวนอกออก นอนราบกับพื้น ปล่อยให้เตียวเตียวกับซีซีขี่อยู่หลังตัวเอง เขาถูกเด็กสองคนดึงเนคไทไว้ ถูกขี่อยู่บนหลังราวกับม้าตัวน้อย
หัวใจของหวางอี้แย่ถึงขีดสุด！
เขารู้ได้ในที่สุด ว่าทำไมเลขากับผู้ช่วยแต่ละคนถึงได้ลาออกกันมากมาย และเหตุผลที่พวกเขาต่างก็ไม่อยากดูแลลูกให้กับเจ้านายแล้ว
เด็กสองคนนี้ซนจริงๆ！
เพราะฉะนั้น คนที่ซูย้าวควรเป็นห่วงคือหวางอี้ต่างหาก ไม่ใช่เด็กสองคนนี้
“คุณหนูน้อย คุณชายน้อยลงมาเถอะครับ！ทานข้าวต่ออีกหน่อยเถอะนะครับ！”หวางอี้ได้แต่กล่อมอย่างเสียงอ่อน
เตียวเตียวอยากจะพูด แต่กลับถูกซีซีจับแขนเขาเอาไว้ เตียวเตียวมองหน้าเขารู้ว่าเธออยากจะพูดอะไร เลยพูดแทนเธอ“คุณอาครับ แฮมเบอร์เกอร์ที่คุณอาซื้อมา เราไม่อยากกินครับ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นเถอะนะครับ！”
“นั้นอยากกินอะไรครับ？คุณอาไปซื้อให้พวกหนู！”ดูเหมือนหวางอี้จะหาเหตุผลหลบหนีได้แล้ว แอบดีใจใหญ่
ลูกตาของซีซีหมุนไปมา ปากน้อยๆอ้าๆหุบๆ เตียวเตียวก็รู้แล้วว่าเธออยากจะพูดอะไร เขารีบพูด“พิซซ่าครับ！เอาพิซซ่าหน้าผลไม้กับทาร์ตไข่ชีสและชานมครับ……”
ไม่ใช่ว่าเตียวเตียวเข้าใจซีซีมากหรอกนะ แต่แค่ว่าของที่สาวน้อยคนนี้ชอบกินมีไม่กี่อย่าง แค่เธอขยับปากไม่กี่ที เขาก็เดาได้แล้ว
หวางอี้ลุกขึ้น แล้วอุ้มเด็กสองคนขึ้นไปนั่งบนโซฟาทั้งคู่“นั้นเดี๋ยวคุณอาไปซื้อให้พวกหนูนะครับ！20นาที กลับมาแน่！”
“คุณอาแค่สั่งเดลิเวอรี่ก็ได้แล้วนิครับ！คุณอาอยู่เล่นกับพวกเราเถอะนะครับ！”เตียวเตียวพูด
ซีซีก็เงยหน้ามองหวางอี้ด้วยสายตาเฝ้าหวัง
ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆที่ซีซีไม่ชอบคนแปลกหน้าเอาเลย แต่นอกจากกับหวางอี้ อาจเป็นเพราะมีเตียวเตียวอยู่ด้วยละมั้ง！สาวน้อยคนนี้ถึงใจกล้าขึ้นมาก
ในใจของหวางอี้โคตรอยากจะปฏิเสธ
แต่ไม่รอให้เขาได้คิด เตียวเตียวก็พุ่งเข้าไปกอดที่ต้นขาของเขาแล้วซีซีก็เหยียบไหล่ของเตียวเตียวไต่ขึ้นไปในอ้อมกอดของเขาแล้วใช้มือกอดคอผู้ชายไว้ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสากับดวงตาที่กลมโต กะพริบตาปริบๆมองตัวเอง หน้าตาน่ารักมาก จนเขายากที่จะปฏิเสธ
“……ก็ได้！คุณอาจะสั่งเดลิเวอรี่ให้ตอนนี้เลย”หวางอี้สูดหายใจเข้าลึกๆทีหนึ่ง ถึงจะไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่เจ้านายสั่งมา เขาก็ต้องแข็งใจทำให้ได้！
แต่หวางอี้ไม่เข้าใจ เป็นลูกของลี่เฉินซีกับซูย้าวเหมือนกัน ทำไมลี่เจิ้งถึงน่ารักเชื่อฟันมาก แต่คุณหนูน้อยคนนี้ บรรยายไม่ถูกเลย
……
ฝั่งไนต์คลับลับ ซูย้าวกับลี่เฉินซีรอไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ก็เห็นประตูที่หน้าตาเหมือนๆกัน มีบานหนึ่งถูกเปิดออก
หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างในด้วยอารมณ์โกรธ หน้าตาราวกับถูกใครรังแกมา และข้างหลังเธอ ก็มีโจวลี่ตงที่กำลังใส่เสื้อคลุมไปด้วยแล้ววิ่งตามออกมา
“อย่าโกรธเลยนะจ้า ที่รัก ！กระเป๋าที่คุณชอบ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปซื้อแล้วส่งไปให้คุณถึงที่เลยนะ！”โจวลี่ตงเข้าไปเอาใจ
ผู้หญิงได้ยิน เผยหน้าดีใจออกมาทันที“จริงนะคะ？”
“จริงสิครับ！ที่รักของผม……”
โจวลี่ตงกำลังอี๋อ๋อกับผู้หญิงอยู่ฝั่งนี้ ยังไม่ทันจะถึงไหน สายตาก็เหลือบไปเห็นชายหญิงที่นั่งอยู่บนโซฟาสุดระเบียงทางเดิน
หลังจากที่เขารู้ว่าเป็นซูย้าวก็อึ้งไปทันที แล้วกระซิบที่ข้างหูของผู้หญิงไม่กี่คำ ผู้หญิงถือว่าดูสถานการณ์เป็น รีบลงไปชั้นล่างโดยตรง
โจวลี่ตงก็เดินเข้าไปหาพวกเขาตรงหน้า แล้วทักทาย“ประธานลี่ ประธานซูบังเอิญจังเลยนะครับ มาเจอพวกคุณสองคนที่นี่ได้！”
“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะคะ ฉันตั้งใจมารอเลขาโจวที่นี่เองค่ะ”ซูย้าวพูดตรงๆ ไม่อยากจะปกปิด
สายตาของโจวลี่ตงเป็นคลื่น แล้วถามกลับอย่างจนใจ“รอผม？ประธานซู อย่าล้อเล่นแบบนี้ได้มั้ยครับ！คนตัวเล็กๆไม่มีหน้ามีตาอย่างผม คุณจะมารอทำอะไรครับ？”
“รอทำไม คิดว่าเลขาโจวน่าจะรู้แก่ใจดีนะคะ ทำไมต้องแกล้งโง่ด้วยล่ะคะ？”ซูย้าวพูด
โจวลี่ตงมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างเคร่งขรึม ลี่เฉินซีคาบบุหรี่ไว้เช่นเดิม ในมือหยิบมือถือไว้ดูอะไรบางอย่าง แววตาดูเรียบเฉยราวกับไม่สนใจที่พวกเขาคุยกันเลยแม้แต่นิด
เห็นแบบนี้แล้ว โจวลี่ตงก็โล่งใจ
เดิมที่ เขาก็มีความประทับใจที่ดีต่อซูย้าวอยู่แล้ว นอกจากข่าวลือพวกนั้นแล้ว ยังเห็นผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเธอเพิ่งมากับหลินโม่ป่ายอยู่เลย แล้ววันนี้ก็เปลี่ยนมาเป็นลี่เฉินซี เป็นผู้หญิงที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยจริงๆ！
พอคิดแบบนี้แล้ว สีหน้าของโจวลี่ตงก็เริ่มเปลี่ยน น้ำเสียงก็ฟังดูเย็นชาขึ้นมา“ประธานซู นี่คุณหมายความว่าไงครับ？ทำไมผมถึงฟังไม่เข้าใจเลย？”
ซูย้าวยิ้มแล้วพูดตรงๆ“ในเมื่อเลขาโจวฟังไม่เข้าใจ นั้นฉันจะพูดให้เข้าใจง่ายกว่านี้ค่ะ ฉันอยากรู้ว่าประธานเจียงอยู่ไหน ถ้าคุณรู้ละก็ รบกวนช่วยบอกหน่อยค่ะ？”
“ประธานเจียงอยู่ไหน คิดว่าใครอยากรู้ก็รู้ได้งั้นหรอครับ？ประธานซู ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้จริงๆ！”โจวลี่ตงพูด
ซูย้าวพยักหน้า มองผู้ชายที่หันหน้ากำลังจะไป แล้วพูดขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“ในเมื่อเลขาโจวไม่รู้ ฉันก็ไม่บังคับคุณค่ะ แต่ว่า เลขาโจวเป็นคนที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว ถ้าภรรยาของคุณรู้ว่าคุณมาที่แบบนี้ จะเป็นยังไงนะ？”
ฝีเท้าของโจวลี่ตงหยุดลงทันที
เขารีบหันมาแล้วโต้กลับ“ที่นี่ก็แค่ไนต์คลับ！ประธานซูกับประธานลี่เองก็มาด้วยไม่ใช่หรอครับ？อีกอย่าง ผมมาที่นี่ก็ไม่ได้ทำเรื่องผิดศีลธรรมที่ให้ใครเห็นไม่ได้……”
“แล้วผู้หญิงคนเมื่อกี้ล่ะคะ？ถ้าอยากสืบประวัติเธอ คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรมั่งคะ？”น้ำเสียงที่เรียบง่ายของซูย้าวเต็มไปด้วยการข่มขู่
โจวลี่ตงอึ้งไปเลย คิดๆแล้วก็พูดต่อ“ถึงเป็นอย่างนั้นจริงแล้วไง กฎที่สำคัญสุดข้อหนึ่งของที่นี่ก็คือปกป้องความลับความเป็นส่วนตัวของลูกค้า ผมจะทำอะไรกับใครที่นี่ พวกคุณก็ไม่สามารถแพร่งพรายก็ไป！”
“ไม่ได้จริงหรอครับ？”
ลี่เฉินซีที่เงียบมาตลอด เปิดปากพูดในที่สุด
เขาวางมือถือลง สายตาที่เย็นชากวาดมาที่โจวลี่ตง ริมฝีปากบางค่อยๆยกขึ้น“ผมเป็นหุ้นส่วนใหญ่สุดของที่นี่ คำพูดของผมก็คือกฎ อีกอย่าง เพื่อความสามัคคีในครอบครัวของลูกค้าบางราย เปิดเผยความลับของลูกค้านิดๆหน่อยๆ ก็ถือเป็นเรื่องธรรมดา！”
พอพูดแบบนี้แล้ว โจวลี่ตงอึ้งไปในที่สุด
ซูย้าวหันไปมองเขา ค่อยๆหรี่ตาลง เผยถึงความเร่งรีบที่อยากจะล่าเหยื่อตรงหน้า“เลขาโจว ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่อยากทำให้คุณลำบากใจ คุณแค่เผยข้อมูลบางส่วนก็พอ รอถ้าฉันได้พบประธานเจียง ฉันก็จะไม่เอ่ยถึงชื่อคุณอย่างแน่นอนค่ะ”
ภายใต้ความร่วมมือของทั้งสองแล้ว โจวลี่ตงยอมแพ้ในที่สุด ความระมัดระวังและปากแข็งก่อนหน้านี้ พังทลายในที่สุด
