เสียงของชายคนนั้นทุ้มเย็นชา
ซูย้าวจ้องไปที่ชายตรงหน้า มองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาและเคร่งขรึมของเขา และค่อยๆ ขมวดคิ้วสับสน ก่อนจะส่ายหัวอย่างดื้อรั้น “ฉันไม่อยากอาหาร คุณทานเถอะค่ะ!”
เมื่อพูดจบ เธอก็กำลังจะลุกขึ้น
แต่ชายผู้นั้นดึงข้อมือเธอไว้โดยไม่ลดทอน ซูย้าวมองลงไปที่มือข้างหนึ่งที่เขาเหยียดออกมา แขนเรียวยาว ขาวดูดีเหมือนกับกับเจ้าของมัน
เธอพูดขึ้น “ปล่อยมือได้ไหมคะ?”
ใบหน้าของลี่เฉินซีไม่แสดงอารมณ์ แต่ในวินาทีต่อมา มือของเขาก็กระชับขึ้นทันที ก่อนที่ซูย้าวจะตอบสนองอะไร ก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
เธอล้มและนั่งอยู่ตรงกลางอย่างไม่เหมาะสม
การแสดงออกที่ตกใจของซูย้าวยังไม่ได้สติกลับมา ชายคนนั้นยกมือขึ้นและจับคางของเธอ เสียงที่เย็นชาของเขาก็ดังขึ้น “จะให้ผมป้อนคุณ หรือจะกินเองดีๆ คุณเลือกเอา!”
“……”
เขาพูดอย่างนั้น แต่เขาไม่ได้ให้พื้นที่และเวลาแก่ซูย้าวในการเลือก เขาใช้ส้อมจิ้มผลไม้จากมืออีกข้างหนึ่ง และค้างไว้อยู่หน้าริมฝีปากของเธอ ค่อยๆ เข้าหาเธอ และทำท่าทางบอกใบ้ให้เธอ
ซูย้าวจะรับมันมาได้อย่างไร!
เธอตกตะลึง ร่างกายของเธอแข็งทื่อ และได้มองเห็นแขกผู้มารับประทานอาหารคนอื่นๆ รอบตัวเธอแล้ว เป็นสายตาที่ที่ซับซ้อนกวาดมองมาทางเธอ
บ้างก็อิจฉา บ้างก็ทนมองตรงๆ ไม่ได้ บางคนวิพากษ์วิจารณ์ บ้างก็กระซิบ หลากหลายกันไป
ซูย้าวทนไม่ไหวอีกต่อไป พยายามขยับแขนของเขา “ลี่เฉินซี เลิกเล่นได้แล้ว ปล่อยฉันก่อน!”
เขายังคงนิ่ง ยังคงกักขังเธอไม่ให้เคลื่อนไหว
ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนซูย้าวลืมที่จะตอบสนอง และสูญเสียความคิดของตัวเองไปโดยสิ้นเชิง
เธอรู้สึกเพียงว่าสมองของเธอสั่นไหว และก็ตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของชายตรงหน้าเธอ
สายตาที่ซับซ้อนรอบตัวเธอยังคงมองมา เธอกลืนผลไม้เข้าปากด้วยความอึดอัด และผลักอกของชายผู้นั้น “หยุดเล่นได้แล้วค่ะ ถ้ายังเล่นอีกฉันโกรธจริงๆ นะคะ!”
ลี่เฉินซีมองไปที่เธอและหัวเราะเบาๆ “คุณอยากให้ผมเคลียร์สถานที่ไหม?”
เคลียร์สถานที่?!
กินข้าวต้องเคลียร์สถานที่ด้วย?!
ซูย้าวสูดหายใจเข้าลึกๆ และมองที่ชายคนนั้นอีกครั้ง แก้มที่แดงก่ำของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ปล่อยฉัน ฉันจะกินเองค่ะ”
ลี่เฉินซียังคงไม่ขยับ แต่มองไปที่เธออย่างเงียบๆ ด้วยการจ้องมองลึกๆ อย่างพิจารณา
ซูย้าวกัดฟัน “จริงๆ ค่ะ ฉันเริ่มหิวแล้ว ปล่อยฉันก่อน!”
เธอพูดในขณะที่ดีดดิ้น ชายคนนั้นก็ปล่อยมือเธอ ในที่สุดซูย้าวก็ได้รับอิสระคืนมา และนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม มองดูสเต๊กในจานและอาหารบนโต๊ะ ขมวดคิ้วแล้วหยิบมีดและส้อมขึ้นมาเริ่มกิน
เมื่อเทียบกับอาหารของเธอ ลี่เฉินซีแทบไม่ได้กินเลย
เพียงแค่ดูแลการทานอาหารของเธอ ตัดฟัวกราส์ให้เธอ บ้างก็คีบอาหาร สายตาของเขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ยกมือขึ้นเป็นครั้งคราวเพื่อยกแก้วและจิบเครื่องดื่ม
ซูย้าวกินไปพอประมาณแล้ว จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณไม่กินเหรอคะ?”
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่หิว”
“……”
เขาไม่หิวแล้วเขาบังคับให้เธอกินทำไม?!
เธอก็ไม่ได้หิวเหมือนกันนะ!
แต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะพูดเรื่องนี้กับเขา ซูย้าวกินสเต๊กชิ้นสุดท้ายบนจานอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ราวกับว่าทำการบ้านเสร็จ
ชายคนนั้นมองมาที่เธอ “อยากกินอะไรอีกไหม?”
เธอส่ายหัวและเช็ดริมฝีปากด้วยผ้าเช็ดปาก “ฉันอิ่มแล้ว ฉันจะขึ้นไปชั้นบนก่อน และจะไปรับลูกจากคุณ”
ซูย้าวลุกขึ้นอีกครั้ง โดยที่ยังไม่ทันได้ไม่ก้าวเดิน ก็มีแรงดึงจากด้านหลัง คิ้วของเธอขมวดแน่นอย่างไม่พอใจนัก ชายคนนั้นคว้าแขนของเธอและดึงกลับมาจนเธอหันกลับไป แขนเรียวของเขาแตะที่แก้มเธอ
ปลายนิ้วค่อยๆ เช็ดคราบซุปออกจากมุมปากของเธอ สายตาที่มีเสน่ห์มองมาที่เธอ สะท้อนร่างเล็กๆ อยู่ในนั้น
ท่าทางดังกล่าวทำให้ซูย้าวรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หัวใจของเธอเต้นแรง เธอผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว และจากไปโดยไม่พูดอะไร
อันที่จริง ตั้งแต่ที่เจอกันในสถานที่ควบคุมตัว ซูย้าวมีเรื่องจะพูดกับเขาเพียงลำพังระหว่างคนสองคน
แต่ไม่รู้ทำไม พอเจอกัน และหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเขา เธอก็พูดไม่ออก
ไม่รู้จะพูดอะไร บางทีอาจเป็นเรื่องจิตใจ เพราะความเหินห่างบางอย่าง
คิดดูแล้ว เธอรู้สึกว่ารอให้ชาร์ลีกลับมาแล้วค่อยสารภาพรักกับเขา ยังไงซะเขาก็เป็นพ่อแท้ๆ ของลูก และมีสิทธิ์ที่จะรู้ความจริงว่าเขายังมีลูกอยู่อีกคนหนึ่ง
หลังจากที่ซูย้าวขึ้นไปชั้นบน เธอก็ได้อาบน้ำอย่างดี
อยู่ในสถานที่ควบคุมตัวมาสองสามวันแล้ว ขจัดความเหนื่อยล้าและฝุ่นละอองออกไป พอออกมาอีกครั้งก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ เธอจำได้ว่าเธอไม่ได้นำเสื้อผ้ามาเปลี่ยน
รู้อย่างนี้ เธอควรไปที่โรงแรมที่ตัวเองพักก็หมดเรื่อง
ในขณะที่ใช้ความคิด เธอก็เดินไปทางห้องนั่งเล่น ก็ตะลึงเมื่อเธอยกสายตาขึ้น
บนโซฟา ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ลี่เฉินซีนั่งอยู่บนนั้น คีบบุหรี่ไว้ในมือข้างหนึ่งอย่างสง่า เมื่อเห็นเธอเดินมา ดวงตาสีดำอันเย็นชาของเขาค่อยๆ กวาดไปทางเธอ และดับบุหรี่ในมือ
“เสร็จแล้วเหรอ?” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา หนักแน่น และแหบแห้งเล็กน้อย
ซูย้าวมองมาที่เขาและขมวดคิ้ว “คุณเข้ามาได้ยังไง?”
ประโยคนี้ ไม่จำเป็นต้องถามอะไรมาก
ด้วยสถานะของลี่เฉินซี มันไม่ยากเลยที่จะเข้ามาในห้อง
ชายคนนั้นไม่ตอบ แต่โบกมือให้เธอช้าๆ “มานี่สิ”
ซูย้าวยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับ เธอไม่ได้โง่นะ เธอใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเท่านั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงหมายความว่า……แกะเข้าไปในปากเสือ?!
ลี่เฉินซีค่อยๆ ยกขานั่งไขว่ห้าง และมองดูเธอในทันที “คุณจะเดินมาเอง? หรือจะผมไปลากคุณมา? แต่ผมไม่รับประกันนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอย่างหลัง”
ซูย้าว “……”
เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ยังคงไม่สามารถต้านทานการจ้องมองของชายผู้นั้นได้ จึงเดินเข้าไป ทันทีที่เธอเดินเข้าไปใกล้ เธอก็ถูกดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
และให้เธอนั่งในอ้อมแขนของตัวเอง เขายกมือขึ้นลูบแก้มขาวของเธอ
ซูย้าวตีมือใหญ่ที่เขากำลังจะบุกรุกมาโดยทันที “หยุดเล่นค่ะ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปรับลูก”
“ในหัวคุณเต็มไปด้วยเรื่องลูก” คำพูดของลี่เฉินซีนั้นราบเรียบ แตกต่างจากความเย็นชาก่อนหน้านี้เล็กน้อย และยังมีความนุ่มนวลของ……ความคับข้องใจและการเรียกร้องออกมา
ซูย้าวชะงักไป มองดูชายที่อยู่ใกล้มืออย่างแน่วแน่ ทำให้แน่ใจว่าตัวเองได้ยินถูกต้อง ความหมายของคำพูดของเขามีความคับข้องใจและการเรียกร้อง!
แรงในมือเขาแน่นขึ้น เขากอดเธอแน่นขึ้นในอ้อมแขน “คุณไม่เคยคิดถึงพ่อของลูกบ้างเลยเหรอ?”
ซูย้าว “……”
คิดถึงเขาอะไรกัน?
เขามองเธอ ผลักเธอออกไปโดยไม่ลังเล และกดเธอลงบนโซฟาเพื่อกักเธอไว้
ด้วยความกระวนกระวาย เขากระตุกมุมปากเบาๆ “ตอนนี้……”
ซูย้าว “……”
เธอมองเขาอย่างสับสน และสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างเชื่องช้า “ไม่ได้ ตอนนี้ฉันไม่ต้องการ”
ชายคนนั้นส่ายหัว “ไม่เป็นไร ผมจะทำให้คุณต้องการเอง……”
เขากอดเธอ มือเรียวยาวของเขาค่อยๆ เลื่อนลงมาช้าๆ ไม่เร่งรีบหรือช้าไป
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังขัดขืนเล็กน้อย ดันเขาแล้วพูดว่า “ไม่ได้ค่ะ ฉันอยากเจอลูก……”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็ถูกเขาพูดขัดจังหวะ ลี่เฉินซีลุกขึ้นยืนและมองเธอ “เรื่องลูกค่อยพูดทีหลัง ตอนนี้คุณว่าง่ายและให้ความร่วมมือกับผมหน่อยได้ไหม?”
ประโยคคำสั่งที่มีความไม่พอใจเล็กน้อย
ดวงตาที่ตกใจของซูย้าวยังคงมึนงง อะไรคือเธอต้องว่าง่าย อะไรคือเธอต้องให้ความร่วมมือด้วย?
เธอรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในคำพูดของเขา และต้องการที่จะดีดดิ้น แต่กลับรู้สึกว่าแรงที่ทับลงมานั้นหนักขึ้น และทันใดนั้น ทั้งร่างก็ถูกอุ้มขึ้น และพาเธอก็เดินเข้าไปในห้องนอน……
