ลี่เฉินซีมองชายตรงหน้าอย่างเงียบงัน ด้วยดวงตาที่เย็นชา แววตาที่เย็นเฉียบ ทันใดนั้นก็สัมผัสได้ถึงการบังคับขู่เข็ญ
ความกดดันบางอย่างที่เย็นเฉียบได้ปกคลุมบริเวณโดยรอบทันที
อาเจว๋ก็มองมาที่เขาเช่นกัน สบตากันในเวลาสั้นๆ เขารู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้อย่างราบคาบ ลี่เฉินซีเย็นชาและพรสวรรค์แข็งแกร่งมาก ความรู้สึกตกใจและการบีบบังคับของเขาลึกลงไปในกระดูกราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติจิตวิญญาณของจักรพรรดิโดยกำเนิดของเขาแทรกซึมอยู่ในท่าทางของเขา
“หลินเจว๋” อาเจว๋บอกชื่อของเขา จากนั้นเขาก็หดรูม่านตาลงอย่างรวดเร็วพลางมองไปยังผู้หญิงที่หลับอยู่ในอ้อมแขนและกล่าวเสริมว่า “ผู้ช่วยของคุณอัน”
แม้จะพูดว่าเป็นผู้ช่วย แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นบอดี้การ์ด
ไม่จำเป็นสำหรับเขาที่จะอธิบายประเด็นนี้ และลี่เฉินซีก็มีความเข้าใจที่ชัดเจนอยู่แล้ว
เขากระชับสายตาที่เย็นชาขึ้นเล็กน้อย พลางกดดวงตาลงเล็กน้อยเพื่อมองไปยังอาเจว๋ที่อยู่ตรงหน้าเขาและยิ้มออกมา
รอยยิ้มนั้นสว่างไสวและเป็นประกาย แต่เนื่องจากการจ้องมองนั้นเย็นชามาก รอยยิ้มที่ตัดกันจึงดูน่าขบขันเล็กน้อยราวกับว่ารู้ทุกซอกทุกมุมของหัวใจของอาเจว๋แล้ว การมองแบบทะลุปรุโปร่งนั้นช่างน่าอายจริงๆ
“คุณได้รับคำสั่งมาจากอานเจียเย้นใช่ไหม？” ลี่เฉินซีพูดขึ้นอย่างราบเรียบแต่น้ำเสียงยังคงมีท่าทีสงสัยและเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
อาเจว๋ถูกออร่าบางอย่างของฝ่ายตรงข้ามกดทับเอาไว้อย่างไร้สาเหตุ จึงก้มศีรษะลงอย่างช่วยไม่ได้ “ใช่ เป็นคุณอัน”
ลี่เฉินซีเห็นได้อย่างชัดเจน “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็จงทำหน้าที่ของคุณให้ดี”
ทันทีที่พูดจบ ลี่เฉินซีก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วยื่นมือออกมาคว้าซูย้าวไว้ในอ้อมแขน แล้วพาเธอเข้าไปในโรงแรม
เขาอุ้มเธอขึ้นชั้นบนและวางบนเตียงอย่างเบามือ คลุมผ้าห่มบางๆ พร้อมกับเทน้ำอุ่นอีกถ้วยหนึ่งวางไว้ข้างเตียง เมื่อออกมาแล้วอาตงที่อยู่ด้านนอกดูฉากนี้ด้วยสายตาที่ตกตะลึง และด้วยความสงสัยของเขาจึงได้ตรวจตราร่างกายของอาเจว๋อีกครั้ง
ลี่เฉินซีเดินออกไปและเหลือบมองชายร่างสูงสองคน “หน้าที่ของคุณควรปกป้องคุณอัน ไม่ใช่การเข้าใกล้เธอมากเกินไป เป็นเรื่องดีที่ยังมีสติ แต่ถ้าคุณไปไกลมากกว่านี้ เกรงว่ามันจะไม่เหมาะสม”
หลังจากพูดจบ เขาก็ลืมตาที่เย็นชาและก้าวออกจากห้องไป
เขาเดินจากที่นี่สักพักหนึ่ง อาตงและอาเจว๋ก็เพิ่งจะตระหนักได้ อาตงดูสับสนเล็กน้อยและพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่คือ… ลี่เฉินซีเหรอ？”
อาเจว๋พยักหน้า จากนั้นจึงย้ายไปที่ห้องนั่งเล่น เปิดประตูตู้เย็น หยิบเบียร์สองกระป๋อง หันกลับมาแล้วโยนกระป๋องหนึ่งให้อาตง
เขาเอนตัวพิงโซฟา พร้อมกับดึงห่วงเองเปิดกระป๋องเบียร์ด้วยมือข้างเดียว หลังจากเปิดออก เขาก็เอียงศีรษะเพื่อดื่มเครื่องดื่มของตนเองเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “คนคนนี้ ไม่ต่างจากพวกเรามากนัก ไม่ธรรมดาเลย คราวหน้าก็ระวังตัวด้วย! ”
อาตงตกใจราวกับตื่นขึ้นจากฝัน เหลือบมองไปทางห้องนอนแล้วเดินไปปิดประตูอย่างไม่รู้ตัว เมื่อกลับมาอีกครั้งก็พูดว่า “คุณเคยคิดบ้างไหมว่า การที่คุณผู้ชายปล่อยให้คุณผู้หญิงเดินทางมาในคราวนี้เป็นเรื่องที่ผิด… ”
ไม่รีรอให้เขาพูดต่ออาเจว๋ก็ขัดจังหวะขึ้น “เราไม่ควรคาดเดาเกี่ยวกับความคิดและการตัดสินใจของคุณผู้ชาย สิ่งที่เราต้องทำคือทำตามการเตรียมการของเขา! ”
อาตงก้มหน้าลงเงียบๆ “ใช่ ผมรู้ แต่ว่าผมก็รู้สึกว่าคุณผู้หญิงกลับมาในครั้งนี้ มันไม่ค่อยดีนัก”
เขาหยุดชะงักในขณะที่เปิดเบียร์พลางนั่งข้างอาเจว๋ “นายลืมแล้วเหรอ？คุณผู้ชายพาคุณผู้หญิงไปเมื่อสองปีก่อน ในตอนนั้นเธอเจ็บปวดมากมายขนาดไหน มีแพทย์ตั้งกี่คนที่ช่วยชีวิตเธอ มีการผ่าตัดเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เธออยู่ในอาการโคม่าเกือบครึ่งปี ไม่ง่ายเลยที่จะช่วยชีวิตเธอจนกระทั่งหายเป็นปกติ คุณผู้ชายก็ยังพาแพทย์ที่ดีที่สุดเพื่อสะกดจิตหญิงสาวคนนั้นและเปลี่ยนความทรงจำ”
สำหรับเรื่องนี้ อาเจว๋รู้อยู่เต็มอก และไม่สนใจที่จะฟังเขาทวนซ้ำจึงพูดขึ้นว่า “แล้วยังไง นายต้องการจะสื่ออะไร？”
อาตงถอนหายใจ “ผมก็แค่รู้สึกว่า มันไม่คุ้มสำหรับคุณผู้ชาย เพราะผู้หญิงคนนั้นลืมทุกอย่างก่อนหน้านี้แล้ว และอยู่กับเขาอย่างสบายใจ มันไม่ใช่เรื่องดีเหรอ？ทำไมเธอถึงกลับมาจัดการกับเรื่องนี้ล่ะ？”
เขาไม่เข้าใจมาตลอด คนในบริษัทมีตั้งมากมาย ล้วนแต่สามารถมาที่เมือง A ได้ ต่อให้ทำไม่ได้หรือล้มเหลวก็ส่งคนมาอีกได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องให้ซูย้าวมาเลย
ทำไมอาเจว๋ไม่มีความคิดแบบเดียวกับเขากันนะ
“ช่างเถอะ เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมกับนายจะมานั่งคิดกันนะ คุณผู้ชายทำอย่างนี้ไปแล้ว เขาต้องมีเหตุผลของเขา” อาเจว๋ตบไหล่อีกคนพลางแตะแก้วกับเขา “ถึงเราจะอยู่กับคุณผู้ชาย แต่เราก็เดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ แล้วจะไปยุ่งกับเขาทำไม？”
ในเรื่องนี้ อาตงก็เห็นด้วยว่า “เอาล่ะ ผมหวังว่าคุณผู้ชายจะเลือกทางที่ถูกต้อง! ”
ทั้งสองคนกำลังพูดกับตัวเอง โดยที่พวกเขาไม่รู้ว่าภายในห้องนั้น ซูย้าวได้ตื่นขึ้นแล้ว ร่างเรียวของเธอพิงไปที่บานประตูเลื่อนไปช้าๆ และจนในที่สุดเธอก็นั่งกองลงกับพื้น
ดวงตากลมสวยกะพริบอย่างมึนงงสับสนจนขนตายาวกระทบกัน ปกปิดซึ่งความซับซ้อนและความลึกล้ำที่ไม่ควรออกจากตาได้อย่างสมบูรณ์แบบ
อีกด้านหนึ่ง ในแผนก VVIP ของแผนกสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยาของโรงพยาบาล คุณโม่นอนอยู่บนเตียงจนดึกโดยมีพยาบาลที่อยู่รอบตัวเขาดูแลอย่างพิถีพิถัน
ที่ทางเดินด้านนอกประตู ลี่เฉินซีเดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ร่างกายสง่างามถูกปกคลุมด้วยความหนาวเย็นในตอนกลางคืน และดวงตาที่เย็นชาของเขาหรี่ลง จ้องมองไปที่ลู่ส้าวหลิงที่ยืนอยู่ข้างๆ “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง？”
ลู่ส้าวหลิงขมวดคิ้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาก็เต็มไปด้วยความอ่อนล้า “ยังโชคดี หมอมาตรวจดูแล้ว ดูเหมือนว่ายังไม่ถึงกำหนดคลอด เจ้าตัวน้อยนี่จะเจ้าเล่ห์มาก มันทำให้เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ……”
ลี่เฉินซียิ้ม เขายกมือขึ้นและตบไหล่ลู่ส้าวหลิง “คลอดลูกก็ลำบากแบบนี้แหละ ดูแลเธอดีๆ นี่เป็นช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดสำหรับผู้หญิง”
ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเขาพูดอย่างนั้น ก็พลันนึกถึงซูย้าวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
ตอนที่เธอให้กำเนิดซีซีและลี่หมิง เขาก็ไม่ได้อยู่ข้างกาย ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สถานการณ์ดีพอ แต่เมื่อตอนที่เธอให้กำเนิดลี่เจิ้ง เขาก็เกือบจะได้สัมผัสมันแล้ว
ตอนนั้นในช่วงไตรมาสที่ 2 ของการตั้งครรภ์ ทุกคืนไม่เคยจะได้นอนหลับและปฏิกิริยาก็รุนแรงมากจนเกินจินตนาการได้ เวลาส่วนใหญ่ตลอดทั้งคืนได้ถูกใช้ไปกับการอยู่ในห้องน้ำ จนในที่สุดเมื่อได้นอนลงก็จะต้องถูกเจ้าคนตัวเล็กในท้องดิ้นให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง….
ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้หญิงที่จะต้องอุ้มท้องถึงสิบเดือน
ทว่าในตอนนั้นเขาทำเรื่องน่าละอายใจเสียจนไร้ซึ่งความเกรงใจและรังแกเธอสารพัด……
ลู่ส้าวหลิงมองเห็นความลึกซึ้งในดวงตาของเขาดูเหมือนเขาจะเดาอะไรบางอย่างได้จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “อย่าไปคิดมาก สิ่งที่ค้างคาในอดีต ก็ค่อยๆชดใช้ ในชีวิตนี้จะทำอะไรผิดพลาดไม่ได้เลยเหรอ？แค่รู้ผิดแล้วแก้ไขก็พอ”
ลี่เฉินซีมองมาที่เขาและยิ้มอย่างขมขื่น เขารู้ว่าเขาผิดและยินดีที่จะแก้ไข แต่เธอจะให้โอกาสเขาอีกครั้งได้ไหมนะ？
ดูเหมือนเธอจะลืมทุกอย่างที่เคยเป็น ถ้าหากวันหนึ่งเธอจำมันได้ เธอจะยังรับเขาได้ไหม?
ดูเหมือนลู่ส้าวหลิงจะคิดอะไรบางอย่างได้ จึงพูดว่า “จริงด้วยสิ ได้ยินเด็กๆ พูดว่าซูย้าวกลับมาแล้วจริงๆ คุณกับเธอไปเดทกันรึเปล่า？”
หลังจากหยุดชะงักไปชั่วขณะ ก็มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา “แล้วทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ？ค่ำคืนอันยาวนานนี้ คุณเองก็รอเธอมาเนิ่นนาน คุณไม่อยากจะมีช่วงเวลาดีๆ บ้างเหรอ？”
ลี่เฉินซีเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา “พูดไร้สาระอะไรอยู่？”
เขาอยากอยู่กับเธอจริงๆ และตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้พบเธออีกครั้ง เขาก็ไม่สามารถทนต่อแรงกระตุ้นในหัวใจของเขาได้ และหลายครั้งที่อยากจะ……
แต่ก็ไม่ได้
ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอลืมไปหมดแล้ว แม้ว่าเธอจะจำได้ เขาก็ไม่สามารถทำได้ เขาทำร้ายแรงกับเธอมากเกินไปแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่สามารถไขข้อข้องใจก่อนหน้านี้ได้หมด ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทำอะไรที่รีบร้อนเกินไปได้
ลู่ส้าวหลิงหัวเราะเสียงดัง “ยังไม่สายเกินไป คืนนี้ผมจะอยู่ที่นี่ กลับไปกับเด็กๆ เถอะน่า! ”
ลี่เฉินซีพยักหน้า “ตอนดึกผมต้องดูแลลูกของผม หากคุณมีปัญหาใดๆ ก็ติดต่อผมมา”
ลู่ส้าวหลิงหลิงพยักหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไร เธอกับลูกของเธอจะต้องปลอดภัย กลับไปอย่างสบายใจเถอะ! ”
