เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 704 เฆี่ยนอีกทีหนึ่ง

พอเดินเข้ามาในห้อง ซูย้าวก็ถูกโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกที่อยู่ใกล้ๆ ดึงดูดความสนใจทันที

เธอไม่คิดอะไรทั้งนั้น รวบรวมกำลังทั้งหมด ใช้แรงเต็มที่และความเร็วที่สุด พุ่งเข้าไปทันที หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่กลับพบว่าตัวเองปลดล็อกไม่ได้

ลองอยู่หลายครั้งก็เปิดไม่ได้ ทันใดนั้นก็คิดได้ เธอจำได้เมื่อนานมาแล้ว ลี่เฉินซีเคยบอกรหัสปลดล็อกหน้าจอ…

เป็นไปตามคาด ป้อนชุดตัวเลขในความทรงจำ ก็ปลดล็อกได้

เพียงแต่เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนวอลล์เปเปอร์เป็นภาพของเธอ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นรูปลูกๆ สามคน

เธอหลุบตาลงนิดหนึ่ง รู้ได้ว่าเขาเป็นพ่อที่ดี…

“จ๊อกๆ” ท้องร้องอีกครั้งหนึ่ง เธอฝืนทนท้องที่หิวโซ รีบหาแอปสั่งอาหาร แต่หาจนหมดแล้ว ไม่มี!

ผู้ชายคนนี้ วันๆ ไม่สั่งอาหารหรือ

เธอขมวดคิ้ว ต้องดาวน์โหลดแอปแล้ว เมื่อเห็นว่าลงแอปเสร็จแล้ว เธอกำลังจะลงทะเบียนกำหนดตำแหน่ง และสั่งอาหาร เธอกลับรู้สึกว่าเกิดปัญหาแล้ว ต่อให้สั่งอาหารได้ แต่รหัสจ่ายเงินของเขาคืออะไร

จ่ายเงินไม่ได้ ก็เท่ากับสั่งอาหารไม่ได้!

เธอทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น นั่งหมดเรี่ยวแรงบนโซฟา อยากจะหาอะไรกิน ทำไมถึงได้ยากขนาดนี้

ซูย้าวกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด ก็ได้ยินเสียงผู้ชายทุ้มต่ำดังเข้าหู “อยากติดต่อพี่ชายหรือ”

เธอตะลึง แทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นรูขุมขนทั่วตัวก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็หันไปตามเสียง ก็เห็นข้างในห้องนอน รูปร่างสง่างามของชายหนุ่มนั่งพิงโต๊ะ นิ้วเรียวยาวคีบบุหรี่ ควันลอยล่อง ปิดบังโครงหน้าของเขาเลือนราง แม้แต่สายตาเพชฌฆาต ก็มองเห็นไม่ชัดเจน

“ขอร้องอย่าทำอย่างนั้น” เสียงทุ้มต่ำเย็นชา เหมือนมีดตัดน้ำแข็ง รับการโจมตี “ตอนนี้เขาเองยังลำบาก เอาตัวไม่รอดเลย ไม่มีทางมาสนใจเธอได้อีก!”

ซูย้าวพลันตกตะลึง อานเจียเย้นเกิดเรื่องแล้ว?!

ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง ก็เยี่ยมมากเลย

ไม่มีอานเจียเย้นข่มขู่ ก็เหมือนกับเธอหลุดพ้นการเป็นหุ่นเชิดถูกควบคุม ไม่ต้องคิดมากอีกแล้ว

แต่ความยินดีก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว สายตาเคร่งเครียดเข้ามาแทนที่ อานเจียเย้นเป็นผู้สืบทอดjokeคนใหม่ ในมือควบคุมเส้นสายขนาดใหญ่ในตลาดยุโรปและอเมริกา และครอบคลุมอำนาจมหาศาล ไม่ว่าจะด้านไหนก็ตาม ไม่ใช่ภายใต้อำนาจของลี่เฉินซี กระทั่งพวกคนที่อยู่เหนือกว่า จะบดขยี้เขาได้ คนอย่างนี้ จะเกิดเรื่องได้ง่ายๆ หรือ

แววตาเย็นชาของลี่เฉินซีมองใบหน้าของเธอ มองข้ามความซับซ้อนในดวงตาของเธอ ดีดขี้บุหรี่ แล้วพูดขึ้น “อยากจะแจ้งตำรวจหรือ”

เขาพูดถึงตรงนี้ ก็เหยียดริมฝีปากยิ้มเยาะ จากนั้นก็คาบบุหรี่ เดินเข้ามาหาเธอ ทีละก้าว รองเท้าแตะคุณภาพดีเดินบนพื้น ไม่มีเสียงสักนิด ใบหน้าที่แม้ไม่โกรธก็ยังน่าเกรงขาม ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ ยิ่งน่าสะพรึงกลัว

“ลืมความสัมพันธ์ของคุณกับผมตอนนี้แล้วหรือไง” เขาเดินเข้ามาใกล้ ก้มตัวลง สองมือยันโซฟาที่อยู่ข้างเธอ ควันบุหรี่ลอยออกมาเบาๆ ขณะที่เขาพูด แล้วค่อยๆ เยอะขึ้น ทำให้ใบหน้าที่โหดเหี้ยมอยู่แล้ว ขับให้ยิ่งดูมืดมน “พวกเราจดทะเบียนแล้ว”

ตอนนี้ระหว่างลี่เฉินซีกับอานหว่านชิง เป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย

เมื่อมีความสัมพันธ์เช่นนี้ ความขัดแย้งใดๆ ระหว่างพวกเขา ขอแค่ไม่เกินกว่าเหตุ ก็จะถือเป็นเรื่องในครอบครัว ไม่ดึงความสนใจของใคร

เขาหยิบบุหรี่ออกจากปาก มือข้างหนึ่งถือไว้ อีกมือหนึ่งจับคางของเธอ เหมือนกับจะเล่นกับเบาะแส “จากจะแจ้งตำรวจบาดแผลทั้งตัวนี้ ผมเป็นคนทำหรือ”

ลี่เฉินซียิ้มบางๆ ที่มุมปาก “งั้นอย่างมากก็แค่ความรุนแรงในครอบครัว”

เสียงของเขาสั่นนิดหนึ่ง แรงที่มือมากขึ้น บีบคางเล็กๆ ของเธอ นิ้วมือกดลงไปบนผิวอ่อนนุ่ม “อีกอย่าง ไม่กลัวผมจะตบคุณอีกหรือ”

พูดพลาง สายตาก็มองลงข้างล่าง กวาดตามองรอยเฆี่ยนบนแขนที่เห็นได้ชัด ขมวดคิ้ว “หรือว่าเฆี่ยนอีกที”

ซูย้าวขมวดคิ้วช้าๆ มองดวงตาที่เย็นชาของชายหนุ่ม กะพริบตา “ก็ได้ ก็ได้ ตามใจคุณ พอใจยัง”

เธอสูดลมหายใจลึกจนปัญญา จากนั้นก็ยกมือขึ้นโอบคอของเขา แล้วดึงคอเสื้อของเขา ดึงเขาเข้ามา ตัวเองขยับเข้าไปใกล้หน้าเขา ห่างกันแค่คืบ แล้วพูดขึ้น “อยากจะเฆี่ยนก็เฆี่ยน อยากจะตบก็ตบ ในเมื่อตอนนี้ฉันก็หนีไม่ได้ แต่ว่า ก่อนอื่น ขอให้ฉันกินข้าวก่อนได้มั้ย”

“ขอกล่องยาให้ฉันได้มั้ย”

นี่คือเจตนาและความตั้งใจของเธอ เธอรู้ดีตัวเองยังหนีไม่ได้ในตอนนี้ ถ้าหากกลับมาถึงเมืองAแล้ว อย่าว่าแต่เธอ แม้แต่อานเจียเย้นก็ยากจะทำอะไรได้

แม้ว่าจะยากมาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีเลย

นี่ถึงจะเป็นเรื่องที่ซูย้าวเป็นห่วงมากที่สุด และกังวลมากที่สุด

แต่นี่เป็นเรื่องทีหลัง ตอนนี้เธอต้องการแก้ไขปัญหาท้องหิวและบาดแผลก่อน เธอมองใบหน้าชายหนุ่มเกร็งนิดหนึ่ง ในชั่วเสี้ยววินาที เธอหลับตาลง เขยิบเข้าไปใกล้แก้มของเขา จูบเขาทีหนึ่ง “เห็นแก่ที่คุณจดทะเบียนกับฉันแล้ว หาข้าวให้ฉันกิน ฉันหิวแล้ว!”

ลี่เฉินซีขยับตัวยืนขึ้นทันที ผลักเธอออกไป เช็ดแก้มเหมือนรังเกียจ จากนั้นก็หยิบมือถือบนโซฟาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว กดสักพักหนึ่ง ก็ปิดหน้าจอเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

สายตาเย็นชาขยับ กวาดตามองเธออีกครั้ง “ฟังให้ดี คุณไม่ใช่ภรรยา เพราะคุณไม่คู่ควรกับคำนั้น”

“ที่นี่คุณเป็นได้แค่ คนรับใช้ พี่เลี้ยง!”

เสียงต่ำของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวทุกคำ ดวงตาเย็นชาหนาวเหน็บ และโหดเหี้ยม

ซูย้าวจ้องมองเขา รู้ตัวอีกทีก็พยักหน้าไปแล้ว “ตกลง ตามนั้น”

ถือว่าถอยเพื่อแลกสิ่งที่ดีกว่าละกัน เธอไม่อยากจะปล่อยให้ชีวิตต้องสูญเปล่าง่ายๆ อย่างนี้ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ทำไมลี่เฉินซีเคียดแค้นตัวเองขนาดนี้ แต่ค่อยๆ คิดไปทีละก้าวละกัน!

เธอมองเขาอีกครั้ง “กล่องยานั่น ขอฉันยืมได้มั้ย”

ผู้ชายไม่สนใจเธอ ก่อนจะเดินผละไป ขาเตะโต๊ะรับแขก จากนั้นก็เดินผ่านเธอไป ไปนั่งที่เก้าอี้โยกห่างออกไป

ซูย้าวรีบเปิดโต๊ะ เป็นไปตามคาด เธอเจอกล่องยาที่หามานาน รีบหยิบออกมา เปิดกล่อง ค้นหาผ้าพันแผลกับแอลกอฮอล์ และยังมีพวกยาน้ำ

จากนั้น เธอกำลังจะทำแผล หางตามองชายหนุ่มที่อยู่ไม่ไกลนัก แม้ว่าเขาจะไม่ได้มองเธอ แต่ใบหน้าเย็นชาเคร่งขรึม และสายตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เหมือนภูเขาน้ำแข็งที่จ้องมอง ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บจนตัวสั่น

เธอสูดลมหายใจลึก “เอ่อ ช่วยหลบไปหน่อยได้มั้ย”

“กลัวผมเห็นหรือ ทั้งตัวคุณมีตรงไหนผมไม่เคยเห็นบ้าง!” ลี่เฉินซีพูดเย็นชา เห็นชัดว่าไม่สบอารมณ์

ซูย้าวหลับตาลงจนใจ ไม่ควรจะเถียงกับเขา ผู้ชายคนนี้ พร้อมทำให้โมโหตลอดเวลา!

เธอไม่สนใจเขาอีก ก้มลงเลิกเสื้อยืด บาดแผลที่ท้องข้างซ้าย เห็นได้ชัดเจน ยังไม่ได้ตัดไหม ด้ายเย็บสีขาวแต่ละเส้น เพราะบาดแผลฉีกขาดหลายครั้ง ทำให้บวมแดง และยังมีหนองด้วย

ลี่เฉินซีเหลือบมองโดยไม่ตั้งใจ แต่เพียงแค่แวบเดียว ก็อดที่จะหรี่ตาไม่ได้ อึ้งไปนิดหนึ่ง เขาลุกขึ้นทันที “พวกมันใช้มีดทำร้ายด้วยหรือ”

พวกนี้ช่างกล้าใช้มีดแทงคน?!

ซูย้าวได้ยินเขาพูดก็อึ้ง จากนั้นก็อดไม่ได้ที่ยิ้มออกมา ท่าทางที่เธอยิ้ม เดิมทีสวยมาก ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น รอยยิ้มนิดๆ งดงาม ดั่งสายรุ้งหลังฝนตก แสงอาทิตย์รุ่งอรุณ สวยจนทำให้ลืมหายใจ

บาดแผลปวดระบมมาก เธอค่อยๆ ทำแผลระมัดระวัง เทแอลกอฮอล์บนผ้าเช็ดแผล กดลงบนบาดแผล เจ็บแสบทรมาน ทำให้ใบหน้าของเธอยิ่งซีดเซียว เธอฝืนทน เงยหน้ามองเขา “ควรจะพูดอย่างไรดีล่ะ”

ใช่แล้ว ควรจะอธิบายแผลนี้อย่างไรดี

เธอคิดนิดหนึ่ง ตามความเกลียดชังของลี่เฉินซี จึงพูดจาประชดประชัน “ฉันน่ะ ขาดเงิน ก็เลยขายไตไปข้างหนึ่ง ถึงได้แผลนี้มา”