เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 738 ไม่แยกไม่หย่า

ซูย้าวอยู่ท่ามกลางภายในห้องที่มืดสลัว ลองก้าวไปถึงที่โซฟา โน้มตัวลงต่ำเล็กน้อย ยังไม่รอให้คำว่า ‘ส้าวหลี่’ออกมาจากปาก ก็ถูกเธอระงับไปทันที

เพราะว่า เธอจำผิดคนแล้ว

คนที่นอนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพ้ยส้าวหลี่ แต่เป็นลี่เฉินซี

ดังนั้นวินาทีต่อมา เธอไม่แม้แต่จะคิด หันตัวจะเดินออกไป แต่ก้าวออกไปแล้ว กลับไม่ขยับแม้แต่น้อย เพราะข้อมือได้ถูกมือใหญ่ของชายหนุ่มจับไว้แล้ว

ลี่เฉินซียังคงนอนอยู่ตรงนั้น ดวงตาเหยี่ยวที่น่ามองคู่นั้นเต็มไปด้วยความพร่ามัวจากแอลกอฮอล์ มองไปที่เธออย่างลึกซึ้ง คิ้วก็ขมวดแน่นอยู่ตลอด เพราะแอลกอฮอล์ที่อยู่ในหัว

ซูย้าวไม่มองเขา พูดแค่ “ปล่อยมือ!”

ขณะที่พูด เธอก็พยายามดิ้นรน แต่กลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย แล้วยังถูกชายหนุ่มออกแรงดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว นั่งลงอยู่ข้างๆ เขา

ซูย้าวสูดหายใจเข้าลึก คิดที่จะลุกขึ้นจากไปอีกครั้ง แต่ก็สายไปแล้ว แข็งที่แข็งแกร่งของชายหนุ่มเหมือนท่อนเหล็ก รัดเธอไว้แน่น ขยับเขยื้อนไม่ได้

“ลี่เฉินซี!”เธอกัดฟันพูดทีละคำ

ชายหนุ่มกลับไม่แยแส ยังคงนอนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าปกติแต่ดูท่าทางจะดื่มเหล้าไปไม่น้อยจริงๆ ทั่วทั้งโครงร่าง ล้วนแต่ดูอ่อนล้า ท่าทางเหมือนเหนื่อยมาก

แล้วด้านนอกห้องในตอนนี้ ลู่ส้าวหลิงก็รับกุญแจจากผู้จัดการด้วยตัวเอง เสียง ‘กึก’ล็อคประตูห้องจากด้านนอก

ผู้จัดการที่อยู่ด้านข้างมองไปที่เขาด้วยใบหน้าหวาดผวา พูดเสียงเล็กๆ อย่างขี้ขลาด “ประธานลู่ นี่…..นี่ไม่ค่อยดีนะครับ! ถ้าหากประธานเพ้ยรู้เข้า…..ผมเกรงว่า…..”

“มีฉันอยู่ กลัวอะไร?”ลู่ส้าวหลิงพูดนิ่งๆ เลขาของเขาบังเอิญเห็นซูย้าวที่ชั้นล่าง หลังจากบอกเขา ถึงโทรไปหาผู้จัดการ ถึงได้เกิดฉากนี้ขึ้น

เขามองไปที่ผู้จัดการแล้วหรี่ตาลง “ที่นี่ เก็บเสียงได้ดีไหม?”

ผู้จัดการผงะ เมื่อได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว ก็รีบพยักหน้า “เก็บเสียงได้ไม่เลวครับ ทุกห้องต่างได้รับการจัดการเสียงเป็นพิเศษ โดยทั่วไปจะไม่มีเสียงดังมากมายออกมา”

เงื่อนไขคือ ต้องปิดประตูให้ดี การเก็บเสียงถึงจะมีประสิทธิภาพ

ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นเหมือนห้องอื่นๆ เสียงดังซ่ซ้อง รบกวนคนอื่น

ลู่ส้าวหลิงพยักหน้าเล็กน้อย เดินผ่านผู้จัดการ ร่างเพรียวยาวของเขาเอนตัวพิงผนงด้านข้าง ยกมือขึ้นจุดบุหรี่ มุมปากเผยรอยยิ้มบางๆ ลี่เฉินซีนะลี่เฉินซี เพื่อนก็ช่วยเหลือได้เท่านี้ ส่วนที่เหลือ อยู่ที่นายแล้ว!

……

ภายในห้อง ซูย้าวดิ้นรนหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ผล เริ่มมีความโกรธขึ้นมาทันที มองไปที่ชายหนุ่มด้านข้างอย่างเย็นชา อยากที่จะพูดอะไร แต่กลับถูกเสียงที่พูดขึ้นกะทันหันของชายหนุ่ม ขัดขวางไว้—-

“นั่งเป็นเพื่อนฉันสักพัก ฉันรับปากว่าจะไม่ทำอะไร”

ซูย้าวมองไปที่เขา คำพูดแบบนี้ ถ้าเขาโกหกเด็กสามขวบก็คงได้ เธอจะเชื่อได้จริงๆ หรอ?

แต่ไม่เชื่อแล้วจะทำอะไรได้ เธอดิ้นเขาไม่หลุดอยู่ดี

ลี่เฉินซีกำข้อมือของเธอแน่น จงใจดึงเธอไปที่แผงอกของตัวเอง รูปร่างที่ชั่วร้ายของเขามองไปที่เธออย่างล้ำลึก “รู้ไหม? ที่จริงแล้ว ไม่ว่าเธอจะทำอะไรลงไป ฉันก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะกล่าวโทษหรือเกลียดเธอ”

“ตั้งแต่วินาทีที่เธอทุ่มเททุกอย่างเพื่อคลอดเจิ้งเอ๋อออกมา ชีวิตนี้ ก็กำหนดไว้แล้วว่าฉันเป็นหนี้เธอ”

เขารู้ดียิ่งกว่าใคร และเข้าใจ การแต่งงานในตอนนั้น ในความสัมพันธ์นี้ เขาก็ไม่มีความสามารถและคุณสมบัติที่จะเกลียดเธอแล้วผู้หญิงคนหนึ่ง สามารถทุ่มเททุกอย่าง เสี่ยงชีวิตเฉียดตาย อุ้มท้องสิบเดือน เดินไปถึงประตูนรก เพียงเพื่อให้กำเนิดลูกเขาอย่างปลอดภัย ในวินาทีนั้น เขาเป็นหนี้เธอ จนนับไม่ถ้วนแล้ว

ซูย้าวตัวแข็งทื่อทันที ใบหน้าก็กระชับขึ้นกะทันหัน

“แล้วหลังจากมีเจิ้งเอ๋อ เจ็ดปีก่อน เธอก็จะให้กำเนิดหมิงเอ๋อกับซีซี ในสภาพแวดล้อมแบบนั้น แล้วเพราะฉันไม่มากก็น้อย หมิงเอ๋อเลยถูกคนขโมยไป ต้องแยกจากเลือดเนื้อเชื้อไขมาห้าปี ฉันเป็นหนี้เธอ มากขึ้นอีก”

ลี่เฉินซีจับมือของเธอแน่น มืออีกข้างวางลงบนแก้มเธอ “ดังนั้นครั้งนี้ ฉันไม่ควรทำแบบนี้กับเธอจริงๆ ……”

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอจงใจหนีการแต่งงาน จงใจวางเพลิง แล้วมันจะทำไม? เรื่องที่เธอสูญเสียความทรงจำ เขาก็ไม่ใช่ไม่รู้

อีกอย่างพวกเด็กๆ ได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่ใช่ความตั้งใจของซูย้าว ไม่อย่างนั้น ถ้าเธอเป็นคนชั่วร้ายจริงๆ เป็นคนเลวที่ไม่เกี่ยงวิธีการเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย การวางเพลิงครั้งนั้น ผู้บริสุทธิ์จำนวนมากอาจติดร่างแหไปด้วย

จากหลายๆ ด้าน เขาก็ดูออกได้ตั้งนานแล้ว และเข้าใจทั้งหมด

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ พอโมโหก็จะพุ่งไปที่เธอ…..

ซูย้าวดึงตัวเองออกมาจากความคิดที่ตกตะลึงช้าๆ นั่งตัวตรง มองไปที่เขาอย่างเย็นชา “ลี่เฉินซี นายเมาแล้ว เลยอยากที่จะสารภาพบาปกับฉันหรอ?”

เธอยกมือขึ้นปัดผมยาว สูดหายใจลึกอย่างช่วยไม่ได้ “ดูท่าเหล้านี่จะเป็นของดีจริงๆ อย่างน้อย ก็ทำให้นายเลวน้อยลงหน่อยได้!”

มุมปากสีซีดของเขาเยาะเย้ยตัวเอง รอยยิ้มขมขื่นเล็กน้อย “ดื่มเหล้าหรือไม่ดื่ม ฉันก็เป็นไอ้สารเลวอยู่ดี”

ไม่อย่างนั้น จะบีบบังคับให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่ในสายตามีแต่เขา ละทิ้งทุกอย่าง อยากที่จะไปจากเขาอย่างหมดอาลัยตายอยากได้ยังไง?

แล้วทำยังไงให้เธอตัวคนเดียว พาลูกไปอยู่ในที่ห่างไกลอีก?

แววตาเขาเต็มไปด้วยความสับสนและลึกซึ้ง “แต่ถึงอย่างนั้น ดื่มเหล้าหมดแล้ว ใช้ความรู้สึกมึนเมาแบบนี้มองดูโลก ก็ดีทีเดียว”

ซูย้าวเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ทำไมเธอมีความรู้สึกเหมือนกำลังฟังขี้เมาคนหนึ่งพูดเรื่องไร้สาระอยู่กันนะ?

“นายเมาแล้ว กลับบ้านเองเถอะ!”ขณะที่พูด ก็คิดที่จะปัดมือใหญ่ของชายหนุ่มที่วางอยู่ตรงเอวเธอออก แต่ดิ้นรนแล้ว ก็ยังไม่เป็นผลใดๆ ยังคงถูกเขาใช้แรงโอบอยู่ในอ้อมแขน

ลี่เฉินซีเองก็ลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเธอแน่น ลดสายตามองเธอ “จะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย ฉันสำนึกผิดแล้ว จะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว หลังจากนี้ไม่ว่าจะพายุลมฝน เราจะเผชิญหน้าไปด้วยกัน ก้าวหน้าถอยหลังไปพร้อมๆ กัน ไม่แยกจากกัน ดีไหม?”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาพิงอยู่ข้างหูเธอ คางแนบอยู่ที่ไหล่เธอ ถ้อยคำที่มึนเมา พ่นออกมาอย่างน่าฟัง

ซูย้าวปฏิเสธไม่ได้ว่า หัวใจของตน เกิดความสั่นไหวขึ้นมาทันที หัวใจเต้นรัว แต่ท่ามกลางความว้าวุ่น ก็ถูกเธอบีบรัด วกกลับมาได้ทันเวลา

เขาก็แค่เมาแล้ว พูดเพ้อเจ้อเท่านั้น เธอเชื่อไม่ได้

ดื่มเหล้าแล้วจะพูดความจริงอะไรกัน นั่นก็แค่คำพูดหลอกลวงเท่านั้น!

เธอขมวดคิ้วแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ พูดแค่ “ไม่ดี และไม่ได้!”

เขากลับไม่ขยับตัว สีหน้ายังคงเหมือนเดิม แล้วยังโอบเอวบางของเธอแน่น “ที่รัก ฉันไม่ได้พูดเพราะเมา ฉันจริงจัง”

“นั่นก็ไม่ได้!”ซูย้าวขัดขืนผิดปกติ แล้วยังต่อต้านต่อไป ผลักเขาออกอย่างสุดกำลัง สะบัดตัวจะออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

เธอเดินไปสองสามก้าว ก็มีเสียง ‘ตุบ’ดังมาจากด้านหลัง

ซูย้าวผงะ ฝีเท้าชะงักเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้ หันหน้ากลับไปช้าๆ แล้วในนาทีนั้น ร่างก็แข็งทื่อโดยสมบูรณ์

ด้านหลังไม่ห่างจากเธอ ร่างที่สูงใหญ่ของลี่เฉินซี ตอนนี้คุกเข่าลงกับพื้น นอบน้อมไม่ถือตัว ไม่สนหน้าตาแบบนี้ และมีท่าทีงุ่มง่ามเหมือนแต่ก่อน

“ขอโทษนะ”เขามองไปที่เธอ นัยน์ตาลึกล้ำ เต็มไปด้วยการตกตะกอนที่ซับซ้อน “ฉันรู้ว่าสามคำนี้ มันไร้ประโยชน์ไปแล้วสำหรับตอนนี้ ฉันเป็นหนี้เธอ ชั่วชีวิตนี้ก็ชดใช้ไม่หมด แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ฉันก็ยังหวังว่าเธอจะกลับมา อยู่ข้างกายฉัน”

ซูย้าวหลับตาคู่สวยอย่างช่วยไม่ได้ แล้วหันไปเผชิญหน้ากับเขา “นายคิดว่าแบบนี้จะมีประโยชน์หรอ? ลี่เฉินซี ไม่ว่าจะเสียใจ หรือว่าสำนึกผิด หรืออยากที่จะชดใช้ ไม่ว่ายังไง เงื่อนไขคืออะไร?”

“คือนายต้องมีชีวิตต่อไปให้ดี!”

ถ้าหากเธอเผลอใจอ่อน อยากที่จะครองรักตลอดไป จนความรักทั่วๆ ไปนี้ส่งผลกระทบต่อความปลอดภัยของเขาและลูกๆ เช่นนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะไปมีความหมายอะไร?

เสียงดังก้องอยู่ในหู

ลี่เฉินซีหันหน้าเล็กน้อย สักพัก รอยยิ้มจางๆ ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา จากนั้น เขาก็ยืดตัวตรง ลุกขึ้นมา “นี่ก็คือคำพูดจากใจจริงของเธอ และเป็นเป้าหมายที่แท้จริง ในที่สุดก็ถูกฉันล้วงออกมาแล้ว”