ไฟสองข้างทางส่องสว่าง ในรถที่มืดมิดสะท้อนไปด้วยเงาไฟรอบข้าง ชั่วพริบตาเดียว ในความเงียบสงัด ลี่เฉินซีปล่อยเธอออกเบาๆ สายตาอาลัยอาวรณ์กวาดผ่านแก้มแดงระเรื่อของเธออย่างตะกละตะกลาม เขายิ้มแล้ว
“ดูไปแล้ว วิธีนี้ใช้ได้ผลจริงๆ “เขากล่าวเรียบๆ
ซูย้าวอึ้งไปเล็กน้อย คิดว่าเขาจะทำอะไรอีก จึงผลักเขาออกอย่างรู้ตัว แล้วขยับไปที่มุมรถ ส่วนประตูรถข้างๆ ก็ถูกคนเปิดออกจากข้างนอก ‘ปัง’หนึ่งเสียง
เจียงจี้เซิงกอดเซียวไน่ไว้ ทั้งสองขึ้นรถพร้อมๆ กัน รถ L2 รุ่นลิมิเต็ดเพิ่มความยาวขึ้น พื้นที่ภายในรถด้านหลังค่อนข้างใหญ่ คนสี่คนนั่งพร้อมกัน ไม่รู้สึกคับแคบเลย
และเมื่อทั้งสองขึ้นรถแล้ว คนขับรถที่อยู่ข้างหน้าก็สตาร์ทรถอย่างรู้เวลา แล้วค่อยๆ ออกรถไป
ซูย้าวมองดูเจียงจี้เซิงกับเซียวไน่ทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างๆ ราวกับว่าจูบริมทางเมื่อกี้นี้ ทำให้ความสัมพันธ์กระอักกระอ่วนของทั้งสองประนีประนอมไปไม่น้อย ดังนั้น คำพูดก่อนหน้านั้นของลี่เฉินซี หมายถึงอันนี้หรือ?
ขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย ลี่เฉินซีก็กดปุ่มกระจกความเป็นส่วนตัว จากนั้นก็เอียงหน้าไปทางเธอ”อยากกินอะไร?”
ซูย้าวชะงักงัน ยังคงมองไปทางเซียวไน่โดยปริยาย “อาไน่ มีอะไรที่อยากกินบ้างไหม?”
เซียวไน่อ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบตาไปเห็นร้านหม้อไฟข้างนอกถนนที่ผ่านมา ก็พูดไปว่า”หม้อไฟไหม?”
” ถ้างั้นก็หม้อไฟ”เสียงตอบรับของเจียงจี้เซิง แล้วยื่นมือไปกอดเซียวไน่เข้ามาในอ้อมกอดแน่นๆ มือใหญ่ลูบไปที่ไหล่เธอเบาๆ “หม้อไฟแบบนี้ ต้องกลับไปกินที่บ้านถึงจะได้บรรยากาศ”
เซียวไน่อึ้งไปเล็กน้อย รู้สึกยังไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา เบือนหน้าหนีอย่างงงงวย ก้มหน้าไม่พูดอะไรอีก
บรรยากาศในรถแปลกๆ และก็เงียบมาก ตลอดทางไม่พูดไม่จา รอรถค่อยๆ เคลื่อนไปที่จุดหนึ่ง จอดลงอย่างสนิท หลังจากที่ทุกคนลงรถกันแล้ว ซูย้าวกับเซียวไน่ต่างตกตะลึง
ไม่ไปร้านหม้อไฟ และก็ไม่ไปร้านอาหารใดๆ ปรากฏว่ามาที่วิลล่าส่วนตัวหลังหนึ่ง
ที่ทางเข้า พ่อบ้านกับพี่เลี้ยงได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งมาต้อนรับ เมื่อเห็นเจียงจี้เซิง จึงโน้มตัวทักทายอย่างมีมารยาท”คุณผู้ชาย ท่านกลับมาแล้ว ”
ใบหน้าเงียบสงบของเจียงจี้เซิงไม่ได้เผยให้เห็นอะไรมากนัก เพียงแค่กอดเซียวไน่ไว้ แล้วกล่าวว่า”ตอนที่ผมอยู่ที่หลิ่งโจว ปกติก็จะพักอยู่ที่นี่ ”
ความหมายเจตนาในคำพูด คือที่นี่เป็นบ้านพักส่วนตัวของเขาในหลิ่งโจว
พูดจบ เขาก็จูงมือเซียวไน่ สั่งพี่เลี้ยงกับพ่อบ้านว่า”เรียกนายหญิง”
พูดพลาง สายตาของเขาก็กวาดไปทางลี่เฉินซีกับซูย้าวที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดอีกว่า “ท่านนี้คือเพื่อนของผมกับ……..แฟนของเขา”
ที่จริง อยากจะพูดว่า ‘ภรรยา’ แต่รู้สึกว่าคำเรียกนี้ คาดว่าซูย้าวน่าจะไม่ชอบ ก็เลยเปลี่ยนคำพูดอย่างกะทันหัน
พ่อบ้านกับพี่เลี้ยงต่างตกตะลึง อาจจะเป็นเพราะสาเหตุที่เจียงจี้เซิงไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาบ้านเลย จากนั้นทุกคนต่างกล่าวคำทักทาย หลังจากทักทายกันตามมารยาทแล้ว พวกเขาก็เข้าไปในวิลล่า
เจียงจี้เซิงสั่งให้พี่เลี้ยงไปจัดเตรียมหม้อไฟ และในช่วงเวลานี้ เซียวไน่รู้สึกเขินอายที่มานั่งอยู่ที่นี่คนเดียว จึงดึงซูย้าวออกไปคุยกัน ชายหนุ่มสองคนที่ถูกทิ้งไว้ ต่างพากันนั่งลงบนโซฟา เจียงจี้เซิงจุดบุหรี่มวนหนึ่ง เหลือบตามองไปทางหญิงสาวสองคนที่คุยหัวเราะกันอยู่ไม่ไกล แล้วพูดว่า”ดูออกว่า อาไน่กับคุณอานมีวาสนาต่อกันมาก”
บางทีอาจจะเป็นเพราะประสบการณ์ชีวิต จึงทำให้นิสัยเซียวไน่ค่อนข้างแปลกแยก ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโต เพื่อนที่ดีไปมาหาสู่กันค่อนข้างน้อย สามารถสนิทสนมกับซูย้าวได้เช่นนี้ ทำให้เจียงจี้เซิงรู้สึกคาดไม่ถึงจริงๆ
ลี่เฉินซีนั้นไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก เพียงแค่หันข้างมองไปทางเขาอย่างล้ำลึก”คุณยังไม่บอกว่า ทำไมถึงต้องมายุ่งกับเรื่องนี้ด้วย?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงจี้เซิงก็กระตุกริมฝีปากอดที่จะยิ้มไม่ได้ ขยับมือดีดบุหรี่ ดวงตาที่มองผ่านควันบุหรี่ล้ำลึกเล็กน้อย”ช่างแปลกจริงๆ ปรากฏว่าประธานลี่ผู้ทรงเกียรติก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน ”
บนใบหน้าที่หล่อเหลาของลี่เฉินซีไม่มีอาการใดๆ มากนัก เพียงแค่ยกมือคลายเนกไทออก แล้วเอนกายพิงไปที่โซฟา
เจียงจี้เซิงคาบบุหรี่มองไปทางเขา”คุณคิดว่าผมจะทำเพื่ออะไร?”
ที่จริง หลังจากที่ลี่เฉินซีเดาออกถึงการกระทำทั้งหมดของซูย้าวแล้ว ก็มีแผนจะจัดการกับอานเจียเย้นแล้ว แต่ที่ว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ตอนที่เขาส่งคนไปตรวจสอบ พบว่าเจียงจี้เซิงก็สนใจเรื่องนี้เหมือนกัน
เมื่อเป็นเช่นนี้ และทั้งสองก็มีความสัมพันธ์ส่วนตัวที่ดีต่อกันอยู่แล้ว แน่นอนว่าพวกเขาร่วมมือกัน ถึงมีการตรวจพบว่าอุตสาหกรรมลูกโซ่ในเครือDouble Aceที่หลิ่งโจวมีข้อสงสัยมากมาย
ลี่เฉินซีไม่มีคำพูด ใบหน้าเงียบขรึม ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง และราวกับไม่ได้คิดอะไร
เจียงจี้เซิงก็ไม่อยากจะวกวนกับเขาอีกต่อไป จึงดับไฟบุหรี่ในมือ แล้วกล่าวตรงๆ ว่า”เป็นเพราะว่าคุณกับผมมีศัตรูคนเดียวกัน พูดจากบางมุมมอง หากสามารถจัดการอานเจียเย้นภัยร้ายนี้ได้ ก็จะเป็นประโยชน์กับผมไม่น้อยเหมือนกัน”
คำพูดก้องอยู่ในหู
ลี่เฉินซีก็เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งด้วยความสนใจ ความเยาะเย้ยที่ยากจะปกปิดวิ่งผ่านในดวงตา “เป็นเพียงแค่ประโยชน์เล็กน้อยเท่านั้นเองหรือ?”
เจียงจี้เซิงรู้ว่าปกปิดเขาไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลาก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ยกมือตบไปที่ไหล่ของเขา”รู้แล้ว จะถามทำไมอีก ?”
ควรจะพูดอย่างไรดี?
อานเจียเย้นคนนี้ ก็เพิ่งจะเผยตัวตนออกมาในช่วงสองปีนี้ เป็นบุคคลที่ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนคนหนึ่ง อุตสาหกรรมส่วนใหญ่ภายใต้ชื่อของเขา ล้วนมาจากการสืบทอดจากเพ้ยหยู่เจี๋ย และในนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นทรัพย์สินเดิมของกรุ๊ปเพ้ยซื่อ
เหล่านี้ ล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนเห็น ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบ พวกเขาต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ
แต่เมื่อดูตามนี้ อานเจียเย้นคนนี้ ไม่ได้น่ากลัวอะไร แม้ความสามารถจะกระจายเต็มต่างประเทศ อยู่ในที่เงามืดที่มองไม่เห็น กลายเป็นเครือข่ายการสื่อสารที่คับคั่ง เขาก็เหมือนเป็นราชาในความสัมพันธ์ของชั้นเครือข่ายนี้ สามารถควบคุมได้ตามใจชอบ ไม่มีใครรู้เห็น
แต่รู้ว่าความน่ากลัวที่สุดของเขาอยู่ตรงไหนไหม?
ไม่ควรจะพูดว่าเป็นอานเจียเย้น แต่ในทั้งหมดที่เขาสืบทอดมา ทำให้คนน่าเกรงขามมากที่สุด และก็ทำให้คนทั้งหมดหวาดกลัวมากที่สุด มันคืออะไรกัน?
มันคือความลับที่ไม่สิ้นสุด
ความมีอยู่ของความลับเหล่านี้ เป็นพันธนาการที่ทำให้คนในวงการธุรกิจในประเทศคนใดคนหนึ่ง ในตระกูลหรือธุรกิจ ล้วนไม่อาจจะเผชิญหน้ากับพวกเขาได้ตรงๆ
เมื่อหลายปีก่อนหน้านั้น บางคนก่อนหน้าเพ้ยหยู่เจี๋ย นั่นก็คือjokeคนก่อน บางคนถูกเพ้ยหยู่เจี๋ยควบคุมเอง ธุรกิจของตระกูลร่ำรวยในประเทศเหล่านี้ ความลับบางอย่างที่ไม่อาจเปิดเผย ล้วนถูกเขาสังเกตพบเห็น หลักฐานก็อยู่ในมือของเขาอย่างครบถ้วน
ในปัจจุบันหลังจากที่เพ้ยหยู่เจี๋ยเสียชีวิตไปแล้ว ทุกอย่างก็สืบทอดโดยอานเจียเย้น เขาไม่จำเป็นต้องใช้ตัวตนและอำนาจของjoke ใช้เพียงความลับเหล่านี้ ก็สามารถทำลายล้างตระกูลร่ำรวยสิบกว่าตระกูล บริษัทที่เข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์สิบกว่าบริษัท อุตสาหกรรมใหญ่กลางหลายร้อยบริษัทในประเทศจนล้มละลายได้
ความลับสิ่งนี้ แม้ว่าก่อนที่จะกลายเป็นคำว่า ‘ความลับ’คำนี้ จะต้องมีสักวันที่จะถูกคนรู้และเปิดเผยออกมา แต่ผลที่ตามมา ก็ยากที่จะจินตนาการได้เหมือนกัน
ในนี้ ก็รวมถึงบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป ยิ่งรวมถึงบริษัทเจียงซื่อกรุ๊ปผู้ครองตลาดธุรกิจในเมืองD และรวมอีกมากมาย และก็มีบริษัทลู่ซื่อกรุ๊ปในความดูแลของลู่ส้าวหลิงด้วย รวมทั้งตระกูลยู่ฉือ และอื่นๆ
ความมีอยู่ของอานเจียเย้น ก็เหมือนเป็นศัตรูคนหนึ่งของตระกูลร่ำรวยในวงการธุรกิจภายในประเทศ เป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวง
เมื่อเกิดวิกฤติขึ้นมาอย่างกะทันหัน ปกติผู้คนจะทำอย่างไร?
คนครึ่งหนึ่งเลือกที่จะหลบซ่อน หลบหลีก หลบหนีเหมือนงูและแมงป่อง หลบซ่อนเหมือนมด คิดว่าตราบใดที่อดทนอดกลั้น ยอมรับเงียบๆ ก็จะปลอดภัยเอง
ส่วนคนอีกครึ่งหนึ่ง จะเลือกที่จะออกมาเสี่ยงอันตราย ต่อกรกับพลังกลุ่มนี้ ลองสักตั้ง หมดหนทางแล้วต้องสู้อย่างเดียว ต่อให้ก้อนหินและหยกจะแผดเผา ก็ไม่อาจจะให้ใครมาขู่กรรโชกได้
เห็นได้ชัดว่า เพราะสาเหตุมากมาย ลี่เฉินซีจึงเลือกอย่างหลัง
หากสามารถโค่นล้มทุกสิ่งทุกอย่างที่อานเจียเย้นควบคุมอยู่ และเมื่อทำลายเขาอย่างสิ้นเชิง ความลับเหล่านี้ ก็จะกลายเป็นความลับที่ไม่ถูกเปิดเผยไปตลอดกาล และภัยอันตรายของธุรกิจตระกูลเหล่านี้ ก็ย่อมจะมลายหายไปตามลม
นี่ก็คือทางเลือกของเจียงจี้เซิง และก็เป็นสาเหตุหลักที่เขากับลี่เฉินซีร่วมมือกัน
เจียงจี้เซิงมองดูทางนั้นเห็นเซียวไน่พาซูย้าวไปที่ห้องครัว จึงหันข้างแล้วกล่าวว่า”คุณแน่ใจว่าทำเช่นนี้ จะไม่มีผลกระทบต่อบริษัทลี่ซื่อใช่ไหม? ต้องรู้ว่า บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปของคุณไม่ต่างจากตระกูลเจียง ข่าวอื้อฉาวไม่น้อย หากถูกเปิดเผยขึ้นมาจริงๆ มันก็จะไม่ใช่แค่เรื่อง’ข่าวอื้อฉาว’เท่านั้นอย่างแน่นอน!”
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ สีหน้าลี่เฉินซีขรึมลงอย่างสิ้นเชิง ความหม่นหมองเต็มใบหน้า ในดวงตาที่มืดมนก็แฝงไปด้วยความหงุดหงิด
“แล้วจะทำอย่างไรได้อีก?เขามีความคิดที่ไม่ควรจะมี เพื่อผู้หญิงและลูกของผม ผมไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว”
