เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 775 ผมเคยร้องขอการให้อภัยรึเปล่า?

เพราะงั้น ก็ทำเป็นแกล้ง ๆ ไปก็แล้วกัน

หญิงสาวพยายามฝืนตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด เธอจิบกาแฟไปพลางขณะที่เดินเตร่จากร้านหนึ่งไปอีกร้านหนึ่งด้วยท่าทีที่แสร้งทำเป็นเกียจคร้าน

ปากก็บอกว่าเดินเตร่ไปเรื่อย แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง พอเห็นเครื่องประดับและเสื้อผ้าที่ละลานตามากมาย มีหรือที่เธอจะไม่หวั่นไหว

ขณะที่เธอเลือกซื้อของแต่ละชิ้น หญิงสาวก็สังเกตได้ไม่ยากว่า ร้านค้าและแบรนด์ต่าง ๆ รวมถึงศูนย์การค้าทั้งหลาย เกือบทั้งหมดล้วนเป็นของ Double Ace กรุ๊ป

Double Ace กรุ๊ปยิ่งใหญ่และเติบโตถึงขนาดนี้แล้วเหรอ?

ในความทรงจำของเธอ เมื่อก่อน Double Ace กรุ๊ปยังเป็นแค่บริษัทเล็ก ๆ ที่ไม่เป็นที่รู้จักอยู่เลย ทำไมในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่เดือน Double Ace กรุ๊ปถึงก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ แถมยังเป็นการพลิกกลับขึ้นมาก้าวหน้าแบบฉุดไม่อยู่อีกด้วย หรือว่า….

มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของซูย้าว แต่เธอก็ยังไม่ทันได้ตรวจสอบอะไรมาก เพราะมันก็เป็นเพียงข้อสงสัยเล็ก ๆ ของเธอเท่านั้น อีกอย่างที่แห่งนี้ยังอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของอานเจียเย้นด้วย เพราะงั้น มันคงจะดีกว่า ถ้าเธอจะจากไปอย่างเงียบ ๆ โดยเร็วที่สุด

หญิงสาวหอบเอาความคิดเหล่านั้นไปพร้อมกับการเดินเลือกซื้อของอยู่สักพัก เธอซื้อกลับมาทั้งหมดก็ไม่น้อย เนื่องจากต้องไปขึ้นเครื่องด้วย ตอนนี้หญิงสาวเลยยืนอยู่ริมถนนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และใบเล็กอย่างละใบ เพื่อรอรถแท็กซี่ไปยังสนามบิน

เธอรอแล้วรออีก แต่รถแท็กซี่ก็ยังไม่มาสักที กลับกลายเป็นลี่เฉินซีที่โผล่มาแทน

“ดื่มกาแฟเยอะไปไม่ดีนะ นี่เป็นแก้วที่สองแล้วใช่ไหม?” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นยังดูเป็นธรรมชาติอยู่เสมอ รวมถึงความน่าหลงใหลและน่าดึงดูดเองก็ไม่เคยลดลงเลยเช่นกัน

ร่างสูงของชายหนุ่มมองเห็นได้แต่ไกล ในมือถือแก้วอะไรบางอย่างอยู่”ดื่มนี่สิ”

ซูย้าวชะงักไปด้วยความประหลาดใจ เธอมองเขาด้วยสายตาที่ทั้งสับสนและประหลาดใจ “คุณจะตื๊อไม่เลิกจริง ๆ เหรอ? ฉันไม่ใช่บอกไปแล้วรึไง? ว่าตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ!”

“อืม” เขารับคำเบา ๆ อย่างไร้อารมณ์ ก่อนจะเหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมือ “ประโยคเมื่อครู่ที่คุณพูดคือเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ที่ถือเป็นสองชั่วโมงถัดมา”

ถ้าจะกล่าวอีกนัยหนึ่ง ตอนนั้นที่ซูย้าวบอกไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้ก็ไม่อยาก

ซูย้าวถอนหายใจยาว ๆ อย่างหมดคำจะพูด “สรุปแล้วคุณต้องการอะไร?” มาตามฉันแบบนี้ ไม่น่าเบื่อรึไง?

“ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่มา เพราะเดาว่าคุณยังมีเรื่องบางอย่างที่ต้องจัดการ ผมแค่ไม่อยากให้มีอะไรมากระทบคุณก็เท่านั้น” เขาไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด จึงรีบอธิบายต่อ “ส่วนเรื่องคุณอู๋ ก็ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด มันมีเหตุผลอื่นอยู่”

ชายหนุ่มชะงักไป ก่อนจะก้าวเข้าไปกุมมือหญิงสาว “ส่วนเนื้อหาคืออะไรผมยังไม่เล่าให้คุณฟังในตอนนี้ เพราะไม่ว่าอย่างไรระหว่างผมกับเธอก็บริสุทธิ์ เราไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันอยู่แล้ว”

ซูย้าวรีบดึงมือตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว หมายจะหนีออกไปจากจุดนี้ แต่กลับถูกชายหนุ่มรั้งไว้ พร้อมกับดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง

ร่างสูงของลี่เฉินซีค่อย ๆ โน้มตัวลงมา ใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ เข้าใกล้แก้มนวลของหญิงสาว “เอาแต่หลบหน้าผมแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”

“อะไรดีไม่ดี!” ซูย้าวถูกเขาไล่ต้อนจนหมดหนทาง ถ้าเธอปฏิเสธหรือต่อต้านก็มีแต่จะยิ่งแย่ลง “คุณอย่าเอาแต่เกาะติดฉันแบบนี้ได้ไหม ต่อให้คุณไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณอู๋ คุณก็อย่ามากวนฉันได้รึเปล่า!”

ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อย ไม่ได้สนใจท่าทีต่อต้านของเธอเลยสักนิด เขายังจงใจกระชับเธอเข้ามาในอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมอีก “ไม่ได้เจอแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงกลับมาเป็นแบบเดิมอีกแล้วนะ?”

ดูท่าแล้ว การปล่อยเธอทิ้งไว้ ดูเป็นอะไรที่โง่มากจริง ๆ

ครั้งหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะต้องให้เธออยู่ข้างกายของเขาตลอดเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นในหัวของ “เจ้านกกระจอกเทศตัวน้อย” นี้ชอบคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจริง ๆ

ซูย้าวเองก็โมโหกับความหน้าด้านหน้าทนของชายหนุ่มจนแทบทนไม่ไหว เธออยากจะผลักเขาออกไป ให้เขาหายไปต่อหน้าต่อตาเธอเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมฟัง หญิงสาวจึงทำได้เพียงหยุดอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างจนปัญญา พร้อมกับเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ลี่เฉินซี คุณคงไม่คิดว่าการที่คุณมาตามตื๊อไม่เลิกแบบนี้ ฉันจะให้อภัยคุณหรอกนะ?”

“ผมเคยร้องขอการให้อภัยรึเปล่าล่ะ?” เขาตอบกลับ

การให้อภัย จำเป็นต้องรู้ก่อนว่าตัวเองนั้นทำอะไรผิดและรู้สึกผิดต่อสิ่งที่เกิดขึ้น แต่กับเขา เขาไม่อยากยอมรับว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิด แล้วทำไมเขาจะต้องเอ่ยคำว่าให้อภัยออกมาล่ะ?

ซูย้าวชะงักไปด้วยความประหลาดใจ “คุณ….”

เธอคิดไม่ถึงเลยสักนิด ว่าคนคนหนึ่งทำไมถึงหน้าด้านหน้าทนได้ขนาดนี้!

ชายหนุ่มยกมือหนาขึ้นมารูปหัวเธอเบา ๆ “ผมแค่รู้สึกว่าเมื่อก่อนผมติดค้างคุณมากเกินไป ผมถึงอยากจะชดใช้ให้คุณดี ๆ อย่าเพิ่งโวยวายเลย บอกผมมาสิ ว่าความทรงจำของคุณฟื้นฟูกลับมาทั้งหมดรึยัง? หืม?”

หญิงสาวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความไม่พอใจ เธอดันตัวเองให้หลุดจากอ้อมแขนชายหนุ่มอย่างโกรธจัด พร้อมกับถอยหลังไปสองสามก้าว จนเกือบจะถูกรถที่ขับผ่านไปมาชนเข้า และเป็นลี่เฉินซีอีกเหมือนเดิมที่เอื้อมมือออกไปดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขาเพื่อช่วยเธอไว้อีกครั้ง

“บอกแล้วไง ว่าเลิกโวยวายได้แล้ว เป็นเด็กดีหน่อย” น้ำเสียงของเขาอบอุ่น และแผ่วเบา ซึ่งหาได้ยากมากที่เขาจะดูเหมือนปลอบใจเธอแบบนี้

ซูย้าวเองก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะมาดี และไม่คิดด้วยว่าเขาจะหน้าด้านได้ถึงขั้นนี้ เธอรีบสะบัดมือหนาของชายหนุ่มออก ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินจากไป