ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ลี่เฉินซีได้จัดให้ลูกๆ เดินทางไปต่างประเทศ ประกอบกับเรื่องในบริษัทมากมาย ทำให้เขายุ่งเสียจนแทบจะแยกร่างได้
ซูย้าวยังใช้ประโยชน์จากเวลาว่างสองสามวันนี้เพื่อรักษาฟื้นฟูร่างกายของเธอให้ดี สารพิษในระบบประสาทที่เธอเคยได้รับก่อนหน้านี้สร้างความเสียหายอย่างมากต่อการทำงานทางกายภาพของเธอ แม้ว่าเธอจะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่การปฏิเสธที่จะรับการรักษายังก่อให้เกิดความผลเสียที่ตามมาไม่น้อย
ตัวอย่างเช่น มักจะรู้สึกเหนื่อยและง่วงนอน แต่หลังจากล้มตัวลงนอนก็นอนไม่หลับ บางครั้งก็เหมือนอาการกำเริบ รู้สึกหายใจไม่ออกหายใจลำบาก
ด้วยเหตุผลนี้ เธอจึงไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลอย่างว่าง่าย ด้วยเธอกังวลว่าจะเจอหลินโม่ป่าย จึงพยายามเลือกไปเวลาคลาดเคลื่อนให้มากที่สุด แต่ยิ่งไม่อยากเจอมากเท่าไหร่ก็มักจะเจอเข้าจริงๆ
เมื่อซูย้าวก้าวออกจากลิฟต์ ก็เผชิญหน้ากับแพทย์ชุดขาวกลุ่มหนึ่ง หลินโม่ป่ายซึ่งถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มคนชุดขาวเหล่านี้ดูเหมือนดวงดาวที่ล้อมดวงจันทร์เอาไว้ เขาหล่อเหลาอ่อนโยน เมื่อเห็นเธอรอยยิ้มอย่างสดใสเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ เช่นเดียวกับแสงแดดในเดือนมีนาคม ทำให้ผู้คนมีความสุขและอบอุ่นเสมอ
เขาจัดการไล่คนรอบกายออกไปอย่างอ้อมค้อม เมื่อมองดูถุงยาในมือของซูย้าว คิ้วที่หล่อเหลาของเขาก็ขมวดขึ้นโดยไม่ถามอะไร เขาหยิบกล่องยาสองสามกล่องออกจากถุงในมือเธอแล้วมองดูอย่างคร่าวๆ “เป็นตัวช่วยใช้เพิ่มภูมิคุ้มกัน ร่างกายคุณเป็นยังไงบ้าง?”
ซูย้าวรู้สึกอายเล็กน้อยและไม่รู้จะตอบอย่างไร จะให้ตอบว่าเธอตั้งใจจะวางยาพิษคนอื่น จากนั้นกลัวว่าอีกฝ่ายจะสงสัยจึงกินยาพิษนั้นลงไปด้วยกันน่ะหรือ!
เธอเพียงหลับตาลงและหัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่อึดอัดนิดหน่อย ไม่มีอะไรร้ายแรง”
“มันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับคนอื่น แต่สำหรับคุณนั้นมันไม่เหมือนกัน” เสียงอันบางเบาของหลินโม่ป่ายพูดออกมา เขาเอื้อมมือออกไปและจับมือของเธอแล้วพาเธอไปด้านข้างที่ไม่ค่อยมีคน “ร่างกายของคุณอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก ภูมิคุ้มกันต่ำกว่าคนอื่นๆ ต่อให้ตอนนี้กินยาพวกนี้ลงไปก็ไร้ประโยชน์”
เขาครุ่นคิดอย่างรอบคอบ ดวงตาของเขาค่อยๆ ลึกล้ำเคลื่อนผ่านใบหน้าของเธออย่างช้าๆ “เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่?”
รอยยิ้มที่ซับซ้อนของซูย้าวหยุดนิ่งอีกครั้ง เธอพยายามรักษารอยยิ้มจางๆ นั้นไว้กล่าวว่า “ไม่มีอะไรจริงๆ คุณไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ”
หลินโม่ป่ายลังเลเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็เอนตัวเข้าไปใช้แขนข้างหนึ่งดันไปที่กำแพง ตั้งใจให้เธออยู่ระหว่างอกกับกำแพง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาใกล้เข้ามาแล้วเธอตรงระยะที่ห่างจากปากเธอเพียงหนึ่งเซนติเมตร “เป็นเพราะความจำเสื่อมถึงได้ตีตัวออกหากจากผมขนาดนี้?”
ดวงตาที่ตกตะลึงของซูย้าวเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากของเธอขยับอย่างเชื่องช้า “อันที่จริง ความทรงจำของฉันกลับมาบางส่วนแล้ว”
เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยจากนั้นค่อยๆ โน้มตัวไปข้างหน้า “คุณจำผมได้ไหม?”
เธอพยักหน้า “คุณโตมากับฉัน แน่นอนว่าฉันต้องจำคุณได้”
ใบหน้าอันดูดีของชายหนุ่มดูสูญเสียความรู้สึกเล็กน้อย เขาใช้มือข้างหนึ่งสัมผัสไปที่คางเล็กแหลมของเธอ “แค่นี้เหรอ?”
เขาเอนตัวลงอีกครั้งและวางมืออีกข้างหนึ่งลงที่หลังศีรษะเธอ “ผมเติบโตมาพร้อมกับคุณ เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก และผมก็รักคุณมากว่ายี่สิบปี กระทั่งเรียกได้ว่ารักคุณยิ่งกว่าชีวิต”
ร่างของซูย้าวดูหนักอึ้ง เธอจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายผู้อยู่ตรงหน้าอย่างจดจ่อ เธอมึนงงไม่ขยับเขยื้อนราวกับถูกตะปูตอกขาเอาไว้ ในสมองของเธอว่างเปล่า แต่ก็ดูเหมือนมันจะเติมเต็มเข้ามาไม่น้อย ทำให้เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก
เนื่องจากเธอเริ่มมีความทรงจำเดิมกลับมา ดังนั้นเธอจึงยังจำหลินโม่ป่ายได้ เรื่องความสัมพันธ์ที่มีต่อกันในวัยเด็กก็จำได้เช่นกัน และเนื่องด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่รู้จะทำตัวเช่นไรกับเขา
“ผมทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?” หลินโม่ป่ายลุกขึ้น สัมผัสไปที่ศีรษะของเธอด้วยมือใหญ่ของเขา ถูเบาๆ ไปมา “ขอโทษนะ บางทีผมยังไม่ควรพูดกับคุณเรื่องนี้”
ซูย้าวส่ายหน้า “ไม่ค่ะ คุณพูดถูก โม่ป่าย ฉันจำทุกอย่างได้ ฉันจำความดีของคุณที่มีต่อฉันได้ จำการปกป้องคุ้มครองฉันเหล่านั้นได้”
“ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่สามารถให้ทุกอย่างที่คุณต้องการได้ ดังนั้น……”
หลินโม่ป่ายไม่ยอมให้เธอพูดอีกต่อไป เขาขัดจังหวะขึ้นว่า “ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะมีความสุข ย้าวย้าว ก่อนหน้านี้พวกเราเคยพูดกันแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ถึงจะเป็นแฟนหรือสามีภรรยากันไม่ได้ แต่อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกันได้ ใช่ไหม?”
ดวงตาที่สับสนของเธอมืดลงเล็กน้อย ผ่านไปเนิ่นนานเธอจึงก้มศีรษะลงอย่างช้าๆ
คนที่เคยรักกันจากใจจริง แต่ไม่อาจเป็นคนรักกันได้ในเวลาต่อมา จะสามารถเป็นเพื่อนกันได้จริงเหรอ?
มันคงเป็นแค่ข้ออ้างเพื่อใช้หลอกตัวเอง เพื่อทำให้จิตใจสงบลงเท่านั้น หากว่าไม่มีความรักหลงเหลืออยู่แล้ว จะอยู่อย่างนี้อย่างเต็มใจได้ยังไง……
เรื่องนี้เธอเข้าใจกว่าใครๆ แต่เมื่อฝ่ายหนึ่งเป็นเธอ และอีกฝ่ายคือหลินโม่ป่าย เธอคงทำได้เพียงหลอกตัวเองอีกครั้งเช่นเดียวกับหลินโม่ป่าย
ในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะได้พบกับความสุขของตนเองอย่างแท้จริง!
เธอรีบจัดการกับความยุ่งเหยิงใต้ดวงตาของตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นยิ้ม “แน่นอนสิคะ พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสียด้วยซ้ำ!”
หลินโม่ป่ายยิ้มอย่างโล่งอกแล้วใช้มือใหญ่ของเขาขยี้ไปที่ศีรษะเธอ “ดีครับ ตามผมขึ้นไปข้างบนหน่อย ผมจะดูผลการตรวจของคุณ ยาบางชนิดคุณก็ไม่สามารถรับประทานได้ตามอำเภอใจ……”
เขานั้นเพียงแค่หวังดีและไม่ได้ล้ำเส้นเกินไป เธอเองก็ไม่ต้องการจะดื้อรั้นไปมากกว่านี้แล้วทำตัวถอยห่าง ดังนั้นจึงเดินตามเขาขึ้นไปข้างบนอย่างมีความสุข
หลินโม่ป่ายสมควรแล้วที่ได้เป็นคณบดีที่นี่ เขาทำงานด้านการแพทย์มานานหลายปี และเขามีความสามารถมากทั้งในแง่ของประสบการณ์และทักษะทางการแพทย์ หลังจากตรวจสอบผลการตรวจในขั้นตอนต่างๆ ของซูย้าวแล้ว เขาก็พูดออกมาว่า “ก่อนหน้านี้คุณกินพิษอะไรลงไป!”
เขาดูแผ่นตรวจร่างกายในมือ ลังเลแล้วพูดว่า “น่าจะเป็นพิษที่มีผลต่อระบบประสาท”
ซูย้าวตกใจและประหลาดใจ “คุณ……คุณมองออกด้วยเหรอ?”
เขาเผยอริมฝีปากและยิ้มว่า “อย่างที่ผมพูด ร่างกายของคุณแตกต่างจากคนอื่น”
หากว่าเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่มีระบบภูมิคุ้มกันปกติ สารพิษเหล่านี้จะได้รับการขับไปจนสิ้น แต่เธอต่างออกไป สารพิษจะ หายไปอย่างช้าๆ ดังนั้นในรายงานการตรวจเลือดจึงบ่งบอกไว้ชัดเจน
แพทย์ที่ให้การตรวจต่อเธอครั้งก่อนมองไม่ออก เพราะจากประสบการณ์ แต่การที่ถูกวางยา เขาจ่ายยาเช่นนี้ก็ถูกแล้ว
หลินโม่ป่ายเลิกคิ้วและมองดูเธออีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้น แล้วใครวางยาพิษคุณ?”
ซูย้าวกะพริบตาอย่างเชื่องช้า เธอพูดไม่ออก
จะให้เธอบอกว่าเธอเป็นคนวางยาตัวเองเหรอ?
นี่มันเป็นการทำร้ายตัวเองไม่ใช่หรือไง!
เขาจ้องไปที่การแสดงออกที่เงียบงันของเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ใช่ลี่เฉินซีใช่ไหม?”
“ไม่ใช่แน่นอนค่ะ!” ซูย้าวรีบปฏิเสธโดยไม่คิด แต่หลังจากพูดคำที่เร่งรีบนั้นพูดออกไป สายตาของเธอก็ประสานกับสายตาของเขา
สีหน้าของเขาดูจมดิ่งลงเล็กน้อย “มองดูแล้ว คุณกับเขายังคงผูกพันลึกซึ้งจริงๆ!”
หลินโม่ป่ายสูดหายใจเข้าลึกเงียบๆ “อย่างไรก็ตาม ในเมื่อไม่ใช่เขาวางยาพิษก็ดีแล้ว ร่างกายคุณไม่เหมาะที่จะกินยาพวกนี้หรอกนะ เดี๋ยวผมจะจ่ายยาให้ต่างหาก คุณพักอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมส่งยาไปให้?”
ซูย้าวทิ้งที่อยู่ของเธอไว้แล้วพูดคุยกับเขาอีกสองสามคำ เพราะกลัวจะรบกวนเวลางานของเขามากเกินไป ดังนั้นเธอจึงขอตัวออกไปเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม
เมื่อออกจากโรงพยาบาล เธอก็เรียกแท็กซี่ข้างถนนคันหนึ่งขึ้นไปอย่างไร้จุดหมาย เนื่องจากความเหนื่อยล้าของเธอ เธอจึงไม่อยากออกไปเที่ยวเล่นที่ไหน ดังนั้นจึงตรงกลับไปที่คฤหาสน์เก่าแก่ของตระกูลซู
เนื่องจากพ่อบ้านแก่ออกไปซื้อของ ในบ้านจึงว่างเปล่ามีเพียงเธอคนเดียว ซูย้าวเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านและเปิดทีวีขึ้นดู บังเอิญเป็นช่องเกี่ยวกับเศรษฐกิจ ในหน้าจอมีผู้สื่อข่าวรายล้อมไปรอบกายชายหนุ่มหญิงสาว ไมโครโฟนถูกยื่นออกไปด้านหน้า
ชายหนุ่มคิ้วหนา หน้าตาหล่อเหลา ร่างสูงโดดเด่นกว่าใครช่างมีสไตล์เป็นของตัวเอง ผู้หญิงคนข้างๆ แต่งตัวสะอาดดูดี เมื่อยืนข้างกันช่างให้ความรู้สึกเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก
แต่ทำไมภาพที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้เมื่อปรากฏต่อหน้าซูย้าวเธอกลับอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยอย่างเยือกเย็น?
เธอมองไปที่ลี่เฉินซีและอู๋หยานที่สบตากันอยู่ในหน้าจอทีวี นิ้วที่จับรีโมทไว้ของเธอกระชับขึ้น ผู้ชายคนนี้……
เมื่อไม่กี่วันก่อน ยังได้แต่เอ่ยคำรักหวานชื่นกับเขาอยู่เลย ผ่านไปสองวันก็ไปคลอเคลียกับผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ?!
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/11/เจ้าของร้านพิศวง-211x300.jpg "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
