เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 827 อยู่กับเขาต่อไปอีกไหม?

สีหน้าที่พูดไม่ออกของซูย้าวตื่นตะลึง “แก……”

“ดูเหมือนฉันดูหนังมากเกินไป อินกับหนังมากไปหน่อย” โม่หว่านหว่านยิ้มเจ้าเล่ห์หนึ่งทีอย่างขำขัน ซุกหัวเขียนโปรแกรมอยู่ในคอมพิวเตอร์ต่อ

เธอจะตั้งค่าอีกโปรแกรมหนึ่งใหม่ ระงับร่องรอยใดๆ ที่อาจจะทิ้งไว้ พยายามทำให้ถึงเทพไม่รู้ผีไม่เห็น

หนังตาซูย้าวหย่อนลงถอนหายใจต่อๆ กันอย่างจนใจ เธอก็ควรจะรู้ ในส่วนลึกของจิตใจโม่หว่านหว่านชอบเสาะหาความแตกต่างจากปกติแบบนั้นมากอยู่แล้ว ก็เหมือนดั่งสองปีก่อน ตอนที่เธอวิ่งหลบหัวซุกหัวซุนโม่หว่านหว่านยังรู้สึกตื่นเต้นมากอีก เหมือนโครงเรื่องที่อยู่ในหนังมาก ตื่นเต้นดีอกดีใจไปนานมากเลย

ถ้าหากสามารถรักษาความใฝ่ฝันเล็กน้อยชิ้นนี้ของเธอไว้ได้อย่างมั่นคง ทำให้เธอมีความสุขไร้ทุกข์ไร้โศกอย่างนี้ตลอดไป จะดีขนาดไหน

ขอเพียงแต่ว่า สุดท้ายจะไม่กลายเป็นแย่มากเกินไปล่ะ!

ซูย้าวสูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งที ขวางความยุ่งของโม่หว่านหว่านไว้ “กินอาหารก่อนสักหน่อยเถอะ อยากกินอะไรเหรอ?”

โม่หว่านหว่านนิ่งเงียบอึ้งชะงักแล้วอึ้งชะงักอีก กะพริบตาโตที่สวยงามกะพริบแล้วกะพริบอีก “ก็ใช่ คนไม่กินไม่ได้ กินอิ่มแล้วค่อยทำงานจึงสามารถใช้สติปัญญาน้อยแต่ได้ผลมาก ฉันอยากกิน……”

ต่อจากนี้ เธอพูดชื่ออาหารประมาณสิบกว่าอย่างในทีเดียว ซูย้าวล้วนพูดไม่ออกแล้ว เธอนี่คือจะมาช่วยตนเองเหรอ? จะมากินดื่มเสพสุขมั้ง!

แต่ทำยังไงได้ล่ะ?

เพื่อนของตนเอง ถึงจะรับไม่ได้ยังไงก็ต้องอดทน

ก็เป็นเช่นนี้ เธอกับโม่หว่านหว่าน ยังมีลี่เฉินซีทั้งสามคนเดินไปยังข้างล่าง หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็ประมาณหลังเที่ยงแล้ว เดิมทีก็อยู่ในบริเวณจุดชมวิวอยู่แล้ว สภาพแวดล้อมสวยเกินคำบรรยาย ทำให้คนอารมณ์ร่าเริง

ลี่เฉินซีทางโน้นสายเข้าตลอดเหมือนเดิม ยังคงยุ่งจนสลัดหลุดออกมาไม่ได้

แต่โชคดีว่าโม่หว่านหว่านก็มาแล้ว มีเธออยู่กับซูย้าว เขายังคงค่อนข้างวางใจ

อาจจะล้วนมีความเกี่ยวข้องล่ะ!

ตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดแอบพิจารณาอยู่ โม่หว่านหว่านทางนี้ดูเหมือนเกิดอะไรขึ้น อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “มีคนก่อกวน!”

ซูย้าวอึ้งชะงักอย่างฉับพลัน ลุกขึ้นมานั่งอยู่ใกล้ๆ เธอ จ้องมองไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ บนหน้าจอสีดำเต็มเปี่ยมด้วยโค้ดโปรแกรมต่างๆ นานา และตัวอักษรที่เต้นอยู่อย่างไม่หยุดยั้ง เธอขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก “อะไรล่ะ?”

เธอต่อสิ่งแบบนี้ ไม่ได้ช่ำชองมาก แม้ไม่ถึงขั้นที่ไม่มีความรู้แม้แต่น้อย แต่ก็ไม่เชี่ยวชาญแน่ กระทั่งมีสิ่งมากมาย ล้วนเป็นขั้นที่ไม่ค่อยเข้าใจ

โม่หว่านหว่านก็ไม่สามารถอธิบายให้กับเธอทีละอย่าง ได้เพียงแต่ใช้คำพูดที่เข้าใจง่ายพูดว่า “ดูเหมือนมีคนพบเห็นฉันแล้วกำลังโจมตีฉันอยู่ คิดที่จะเตะฉันออกไป แต่ว่า เขาฝันไปเถอะ ฉันจะถูกโค่นล้มอย่างง่ายดายขนาดนั้นเหรอ?”

เธอยิ้มแปลกประหลาดหนึ่งที ลงมืออย่างรวดเร็วเคาะ ก๊อกๆ อยู่บนแป้นพิม ทำการไล่ล่าต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามดั่งไฟที่โหมไหม้เป็นไปอย่างคึกคัก หลังจากผ่านไปประมาณยี่สิบกว่านาที ในที่สุดก็ได้รู้แพ้ชนะ

โม่หว่านหว่านร้องไชโยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจกับชัยชนะ กอดคอของซูย้าวไว้ทันที ยังถือโอกาสกลืนกินสตรอเบอร์รี่เล็กๆ จากเค้กบนโต๊ะในคำเดียว “ดูสิ ตกลงใครเตะใครออกไปล่ะ!”

ซูย้าวปลื้มใจในความสำเร็จของเธอ แต่ก็อยากรู้ผลลัพธ์มากเช่นกัน “สืบได้อะไรหรือยัง?”

โม่หว่านหว่านพูดเพียงว่า “อย่าร้อนใจ เพิ่งเข้าไป รอสักครู่ ให้ฉันหาสักหน่อย……”

เธอทั้งปฏิบัติการอยู่ ทั้งยังแช่อิ่มอยู่ในเกมไล่ล่าเมื่อกี้ ยากที่จะถอนตัว อดไม่ได้ที่จะพูดอีกว่า “คนคนนี้ดูแล้วฝีมือก็ไม่เลวเช่นกันสามารถพบเห็นฉันยังโจมตีฉันได้อีก ไอ้หยะหยะ อยากจะทำให้เข้าใจสถานะของฝ่ายตรงข้าม……”

ซูย้าวเข้มงวดกวดขันขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก “ตรวจสอบข้อมูลสถานะของคนอื่นโดยพลการ จะ……”

ไม่ได้ให้เธอพูดต่อไป โม่หว่านหว่านก็ขัดขวางไว้ทันที “แกทำไมชอบทำให้คนเกิดความเซ็งขนาดนั้นล่ะ? อยากที่ฉันจะมีอารมณ์ฮึกเหิมอยู่ ถ้าหากแกไม่มีอะไรล่ะก็ ไปร้านไก่ทอดข้างๆ ช่วยซื้อน่องไก่ทอดกลับมาให้ฉันหน่อย”

ซูย้าวอึ้งชะงักอย่างแปลกใจ ก้มมองเค้กที่ถูกโม่หว่านหว่านกินจนไม่เหลือที่อยู่บนโต๊ะชิ้นนั้น ค่อยมองแก้วน้ำที่ว่างเปล่าแก้วใหญ่หลายใบที่อยู่ข้างๆ อีก “แก……กินไปไม่น้อยแล้วล่ะ คงต้องกินน้อยหน่อย ไม่งั้นกินจนอ้วนแล้ว หุ่นก็ไม่ดีล่ะ!”

“ตอนที่ยุ่งอยู่ฉันก็ชอบกินมากหน่อย แกจะเข้าใจอะไรล่ะ?ไปช่วยซื้อน้ำอัดลมรสส้มให้ฉันอีกสองขวด” โม่หว่านหว่านสั่งไปอีกคำ

ซูย้าวทำอะไรกับเธอไม่ได้จริงๆ พยักหน้าต่อๆ กันอย่างจนใจ ซักถามอีกว่าจะเอาอย่างอื่นหรือไม่ หลังจากถามซ้ำๆ ให้แน่ใจ จึงหยิบกระเป๋าเงินออกจากร้านกาแฟ

พอเธอออกไป โม่หว่านหว่านดึงหน้าต่างที่ซ่อนไว้ออกมาทันที ในเวลาเดียวกันที่เปิดดู มือถือกำลังดังขึ้น เธอรีบรับสาย ลดเสียงเบาลง “พูดเถอะ ฉันเพิ่งหาข้ออ้างให้เธอออกไปแล้ว”