อาการป่วยของลี่หมิงแย่ลงเรื่อยๆ ร่างเล็กนอนบนเตียงผู้ป่วยขนาดใหญ่ ใบหน้าซีดเซียวเหมือนหิมะ เหมือนกับฟองสบู่ ถ้าไม่ระวัง มันก็อาจจะมลายหายไป
ลี่เฉินซีรีบเดินเข้าไปใกล้ลูก จับมือเล็กของหมิงเอ๋อไว้ ในขณะเดียวกันก็หันไปมองแพทย์ “ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ เหรอ? ตอนนี้ยังหาสาเหตุการติดเชื้อไม่เจอเหรอ?”
เหล่าแพทย์มองหน้ากัน ความรู้สึกหมดหนทางนั้น ทำให้ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดรวดร้าว หนึ่งในนั้นรวบรวมความกล้า พยักหน้าเบาๆ “ยังหาไม่เจอ ดังนั้น……”
ดวงตาโกรธเกรี้ยวของลี่เฉินซีมีความหมดหนทาง ตอนนี้สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ คือพยายามอยู่กับลูกให้มากที่สุด ความตายสามารถมาถึงได้ตลอดเวลา
แต่ลี่หมิงยังคงสลบอยู่ ทั้งสองอยู่ด้วย ก็เหมือนไม่เกิดประโยชน์ใดๆ ระหว่างที่ยืนหยัดในความทรมาน ลี่เฉินซีก็บอกข่าวที่ได้รับมาจากทางด้านตำรวจกับเธอ “เจอฟางเวยแล้ว แต่เธอไม่ได้เป็นคนทำ”
ซูย้าวตกตะลึง “ว่าไงนะ?”
เขาตบบ่าปลอบเธอเบาๆ “ตำรวจสืบแล้ว ที่ฟางเวยหลบหนี เพราะลูกสาวเธอเสียชีวิตเนื่องจากกินยาผิด เธอซ่อนศพลูกเอาไว้ กังวลว่าต้องรับผิดชอบ แต่ซ่อนศพไว้นานเกินไป เพื่อนบ้านรู้สึกผิดปกติเลยแจ้งตำรวจ เธอก็เลยหนี”
สรุป สรุปคือเป็นแบบนี้เหรอ?!
ซูย้าวตกใจจนความคิดชะงักไป ถ้าไม่ใช่ฟางเวย แล้วจะเป็นใครอีก?
ลี่หมิงไม่มีทางติดเชื้ออย่างไร้สาเหตุ และแย่จนกลายเป็นแบบนี้ ภายในระยะเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วัน ถ้าไม่ใช่มีคนจงใจแพร่เชื้อให้กับเด็กโดยวิธีการใดสักทาง ก็ไม่มีทางเป็นแบบนี้แน่นอน ดังนั้น……
ลี่เฉินซีมองออกถึงความประหลาดใจและความสงสัยในดวงตาเธอ กอดปลอบเธอในอ้อมแขน “ทางด้านตำรวจกำลังสืบ จะต้องสืบรู้เรื่องแน่ และให้ความจริงกับเรา ไม่ต้องห่วงนะ”
“ความจริง?” ซูย้าวเปล่งเสียงด้วยความประหลาดใจ “สิ่งที่ฉันต้องการมีแค่ความจริงเหรอ? ถ้ารอสืบความจริงได้ แต่หมิงเอ๋อ……หมิงเอ๋อเขา……เขาสามารถรอต่อไปไหวไหม?”
ใช่แล้ว เมื่อทุกอย่างชะล้าง ความจริงก็จะปรากฏ ถึงจะเจอผู้กระทำความผิด และสืบหาที่มาของการติดเชื้อได้แล้ว แต่ชีวิตของลี่หมิง ก็ไปสู่ภพภูมิใหม่แล้ว มันไม่ช่วยอะไรเลย!
ใบหน้าหล่อของลี่เฉินซีมีความขมขื่น นอกจากกอดปลอบเธออีกครั้งและอีกครั้งด้วยความหมดหนทาง ยังทำอะไรได้อีกล่ะ?
เหตุผลนั้นพวกเขารู้ดีกว่าใครๆ แต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว และเกิดอย่างรวดเร็ว ทำให้พวกเขาไม่ทันได้ตรวจสอบ แม้แต่ที่มาของการติดเชื้อที่ง่ายที่สุด ก็ยังหาไม่พบ
เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่เกิดความรู้สึกไร้อำนาจและพ่ายแพ้ที่ไม่เคยมีมาก่อน ถึงแม้จะมีเงินและอิทธิพล ตัวตนและตำแหน่งจะเหนือกว่าแค่ไหนมันจะมีประโยชน์อะไร? เผชิญหน้ากับลูกชายแท้ๆ ของตัวเอง ก็หมดหนทางแบบนี้……
ลี่เฉินซีเห็นใบหน้าซีดเซียวของซูย้าว ดวงตาหมดหนทางนั้นเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ หัวใจเขาเหมือนโดนกรีด กอดเธอไว้แน่น “ไม่เป็นไรนะ ฉันไม่ดีเอง ฉันดูแลพวกคุณสองแม่ลูกไม่ดีเอง……”
“มันไม่เกี่ยวกับคุณ” ถึงซูย้าวจะเศร้าเสียใจแค่ไหน ก็ไม่สูญเสียเหตุผล เรื่องนี้โดยพื้นฐานแล้ว มันไม่เกี่ยวกับลี่เฉินซีจริงๆ
เขาพยายามทำหน้าที่พ่อที่ดีอย่างเต็มที่ในทุกๆ ด้านแล้ว เธอจากไปสองปีกว่า เขาดูแลหวงแหนลูกทุกคนด้วยชีวิตจิตใจ ถึงแม้จะทำงานยุ่งมากแค่ไหน ก็หาเวลามาอยู่กับลูกในช่วงเติบโต และพาพวกเขาไปเที่ยวรอบโลก
ในหัวใจลูกทุกคน เขาเป็นพ่อที่ดีและคู่ควร ไม่มีใครแทนที่ได้ เรื่องของหมิงเอ๋อนี้ พวกเขาทุกคนไม่มีใครอยากให้มันเกิด
“ฉันแค่เกลียดตัวฉันเอง ถ้าตอนนั้นฉันไม่ได้ทำให้หมิงเอ๋อหายตัวไป ถ้าเขาได้เติบโตอยู่เคียงข้างฉันดีๆ มันจะ……”
ถ้าหมิงเอ๋อเหมือนซีซี ตอนที่เธอใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ อยู่ด้วยกันทุกวัน เฝ้ามองลูกเติบโตทุกวัน แข็งแรงมีความสุข ถึงแม้ไม่สามารถแลกเปลี่ยนกับเรื่องนี้ได้ แต่อย่างน้อยที่สุด เธอก็จะไม่รู้สึกติดหนี้ลูกขนาดนี้!
ตอนนี้ลี่หมิงเพิ่งประมาณเจ็บขวบ อีกประมาณสองเดือนกว่าก็แปดขวบแล้ว เด็กอายุน้อยขนาดนี้ ห้าปีที่ผ่านมา เร่ร่อนอยู่ข้างนอก ทนกับความทุกข์ ได้อยู่เคียงข้างเธอไม่กี่วัน กว่าจะได้มารู้จักกับพ่อ กลับมายังตระกูลลี่ และเพิ่งใช้ชีวิตกับลี่เฉินซีไม่กี่ปีเอง ก็กลายเป็นแบบนี้
ในบรรดาลูกไม่กี่คน ลี่เฉินซีรู้สึกเขาติดหนี้ลูกทุกคน ลี่เจิ้งคือลูกคนแรกของเขา แต่เพราะเขา ทำให้ลูกไม่ได้เจอแม่มาห้าปี ไม่ได้รับความรักของแม่ที่ควรจะได้รับ
ซีซีคือลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา และไม่ได้อยู่เคียงข้างเขามาห้าปี ไม่ได้เห็นลูกเติบโต และไม่ได้มอบความรักของพ่อให้กับลูก
แต่ลี่หมิง ในบรรดาลูกไม่กี่คน เป็นคนที่ฉลาดและรู้ประสีประสามากที่สุด เป็นลูกที่เขารู้สึกผิดและสงสารมากที่สุดด้วย หายตัวไปห้าปี ทำให้ลูกเป็นทุกข์ และได้รับความเจ็บปวดมากแค่ไหน
เขาไม่สามารถคิดต่อไปได้ และไม่กล้าคิดแล้ว มองลูกชายบนเตียงอีกครั้ง อารมณ์ที่เจ็บปวด ราวกับทำให้เขารู้สึกอยากทำลายโลกทั้งใบในชั่วขณะหนึ่ง!
และโดยไม่รู้ตัว หมิงเอ๋อดูเหมือนค่อยๆ มีสติขึ้นมาเล็กน้อย ค่อยๆ ลืมตาโตขึ้นมา
ลูกผอมมากเพราะป่วย สีหน้าก็ผิดปกติ ซีดเซียวและซูบผอมเพราะอาการของโรค หายใจหอบอย่างอ่อนแรง แต่เมื่อเห็นพ่อแม่อยู่ข้างกาย ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“พ่อ แม่……”
การเรียกของหมิงเอ๋อยิ่งทำให้ซูย้าวเจ็บปวด กลั้นน้ำตารีบวิ่งไปจับมือเล็กของลูก “แม่อยู่นี่ แม่อยู่นี่ตลอด หมิงเอ๋อ เจ็บมากเลยใช่ไหม?”
ลี่หมิงอยากพูด แต่เพราะใส่หน้ากากออกซิเจนอยู่ จึงไม่ค่อยสะดวก เด็กยกมือเล็กอันอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา ซูย้าวเข้าใจความหมายของลูก หันตัวกำลังจะถามแพทย์ หลินโม่ป่ายก็เดินมาข้างหน้า ถอดหน้ากากออกให้เด็กชั่วคราว
“แม่ แม่กับพ่อคืนดีกันหรือยัง?” ลี่หมิงเอียงศีรษะมองซูย้าว แล้วมองลี่เฉินซีอีกครั้ง “จริงๆ พ่อก็ดีมากนะ อย่าโกรธพ่ออีกเลย ได้ไหมครับ?”
น้ำตาของซูย้าวเอ่อล้นออกมาอีกครั้งอย่างสะอึกสะอื้น ส่ายหน้าไม่หยุด “แม่ไม่โกรธ แม่กับพ่อคืนดีกันแล้ว หมิงเอ๋อ รอหนูหายป่วย ครอบครัวเราห้าคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่แยกจากกันอีก!”
ลี่หมิงพยักหน้าอย่างดีใจ “อืม”
เด็กทนไม่ไหวไอออกมา สิ่งที่พ่นออกมาคือของเหลวสีแดงสด ซูย้าวเห็นแล้วสยดสยอง และเจ็บปวดอย่างมาก
เธอไม่ให้พยาบาลเข้ามาจัดการ ตัวเองลงมือเช็ดทำความสะอาดให้ลูกทีละนิด “หมิงเอ๋อ ขอโทษนะ แม่ไม่ดีเอง ปล่อยให้เป็นทุกข์มากขนาดนี้……”
กว่าลี่หมิงจะหยุดไอ ของเหลวสีแดงเปื้อนฟันขาวราวหิมะ และฝืนยิ้มเล็กน้อยให้กับซูย้าว “ไม่เป็นไร แม่ ถ้าผมไปแล้ว แม่กับพ่อก็ให้กำเนิดผมได้อีกครั้ง ใช่ไหม?”
ซูย้าวสะอึกสะอื้นพูดไม่ออกเลย น้ำตาไหลครั้งแล้วครั้งเล่าจนบดบังสายตา ลี่เฉินซีโน้มตัวมาจูบเบาๆ บนหน้าผากลูก “ลูกรักของฉัน ลูกจะเป็นลูกชายที่ดีที่สุดของพ่อกับแม่ตลอดไป!”
“แน่นอน แน่นอน……” เสียงหอบรุนแรงต่อเนื่องของลี่หมิงทำให้หายใจไม่สะดวก เสียงที่เค้นออกมาก็เบาบางมาก “ต้องกำเนิดผมอีกครั้ง ผม ผมไม่อยาก……ไม่อยากจากพ่อแม่ไป แล้วก็……แล้วก็พี่ชายน้องสาว……ผม ผมไม่อยากตาย……”
“แม่……”
เสียงสุดท้ายยังไม่ได้เอ่ยออกมา เด็กก็มีเรี่ยวแรงไม่มากพอ นอนในอ้อมแขนซูย้าวอย่างสมบูรณ์ หลับตาตลอดกาล
ซูย้าวกอดลูกไว้อย่างปวดใจ ร้องไห้หัวใจแตกสลาย “หมิงเอ๋อ!”
เด็กคนนี้เชื่อฟัง รู้ประสีประสาแบบนี้ แทบไม่เคยก่อปัญหาใดๆ ให้เธอเลย แม้แต่ซนก็ไม่เคยด้วยซ้ำ เด็กดีแบบนี้ แม้แต่พระเจ้าก็รัก ไม่อยากให้เขาทนทุกข์อยู่บนโลกใบนี้อีก ต้องการพาเขากลับมาอีกครั้ง
