เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 864 ทำไมต้องหวาดกลัว?

โม่หว่านหว่านสติหลุด จึงไม่ได้ยินคำเตือน เมื่อเดินอย่างไม่มีสติ จนเสี่ยงชนกับบันได จังหวะที่ไม่ทันระวังจนสะดุดล้มลงไปนั้น ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างก็จับช่วงเอวของเธอเอาไว้ทันที เพื่อเป็นการดึงร่างกายของเธอให้ทรงตัวได้ และพูด “ขอโทษ” ออกมาทันทีอย่างมีมารยาท

สิ่งที่ชายหนุ่มหมายถึงคือการที่ไม่ควรมีการแตะเนื้อต้องตัวกันเช่นนี้ แต่ด้วยสถานการณ์เช่นนั้นแล้ว ในฐานะถูก ‘คนลักพาตัว’ มาแต่กลับสามารถมีทัศนคติและมารยาทเช่นนี้ โม่หว่านหว่านจะพูดอะไรได้อีกเล่า?

“ไม่เป็นไร” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ จากนั้นจึงถูกผู้ชายจับมัดแขนและเดินไปทางด้านหน้าต่อไป

เมื่อเดินขึ้นบันไดมาสักระยะแล้ว จึงมาถึงที่หมาย จากนั้นมีคนถอดผ้าคลุมหน้าของซูย้าวกับโม่หว่านหว่านออก แต่ไม่ได้แก้มัดให้ทั้งสองคน

จู่ ๆ มีแสงสว่างจ้าเข้ามาอย่างกะทันหัน จนทำให้ทั้งสองคนเริ่มปรับตัวไม่ทัน ผ่านไปชั่วครู่ ถึงค่อยๆ ปรับแสงสว่างจ้านี้ได้ ทั้งสองคนต่างมองสำรวจโดยรอบ เป็นบ้านหลังหนึ่งที่แสนหรูหรามากทีเดียว เป็นวิลล่าที่มีขนาดใหญ่มาก มีห้องหับเยอะแยะ ชั้นล่างก็ตกแต่งได้อย่างงดงามมาก

ด้านข้างมีชายฉกรรจ์อยู่สิบกว่าคน ทุกคนต่างกำยำล่ำสัน แผงอกหน้าท้องมีกล้ามเป็นลอน แต่ทุกคนเหมือนเป็นเครื่องจักร ไร้ความรู้สึก ได้แต่ยืนตัวตรงขนาบทั้งสองข้าง

โม่หว่านหว่านกลืนน้ำลายลงคออยู่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี และเหลือบมองซูย้าวตามสัญชาตญาณ เนื่องจากเป็นสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย และไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทั้งสองคนจึงไม่กล้าลงมือโดยไม่ยั้งคิด และไม่กล้าจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมาเรื่อยเปื่อย

จากนั้นไม่นานนัก จึงมีผู้ชายที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าเดินออกมาจากห้องครัว ในมือถือถาดมาด้วย พร้อมทั้งมีอาหารทุกชนิดครบครัน อยู่ในนั้นทั้งหมด

เวลาเดียวกัน ผู้ชายที่อยู่ด้านหลัง และยังมีผู้ชายอีกสองคน ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วอายุใกล้เคียงกัน แต่ลักษณะหน้าตาต่างกัน แต่ในมือของทุกคนนั้นต่างถือถาดอยู่ และเดินเข้ามาวางลงบนใกล้ๆ โต๊ะหน้าโซฟา ที่อยู่ใกล้ซูย้าวกับโม่หว่านหว่านอยู่ตลอด

“คุณผู้หญิงทั้งสอง “อีกสักพักจึงสามารถขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา และพักผ่อนอยู่ที่นี่ครับ”

“หากต้องการสิ่งใด สามารถบอกกับผมได้ตลอดเวลา โดยอาศัยเท่าที่ทำได้ ยินดีจะทำให้ท่านทั้งสองตามปรารถนาครับ” ชายหนุ่มสุภาพ แถมมีมารยาทมากด้วย

ซูย้าวขมวดคิ้วอย่างอธิบายไม่ถูก “แค่นี้เองเหรอ?”

“ยังจะเพื่ออะไรล่ะ? ตัวประกันไง” ซูย้าวหลุดปากพูดออกไป จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ

แต่ไม่ได้อาบน้ำจริงๆ แต่แค่ล้างหน้าล้างตา และล้างมือซ้ำอยู่หลายรอบเท่านั้นเอง โม่หว่านหว่านที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ฉันว่าแกรับสภาพแบบนี้ได้ง่ายดายมากเลยทีเดียว”

“อะไรที่รับได้ก็ต้องรับ รับไม่ได้ก็ต้องรับ ทำไมจะต้องทำให้ตัวเองลำบากไปด้วยล่ะ?” ซูย้าวหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดมือ และพูดขึ้นว่า “แกต้องหิวแล้วแน่ ๆ ล้างมือสิ เดี๋ยวไปกินข้าวกันเถอะ!”

โม่หว่านหว่านส่ายหน้าแทน “ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากอาบน้ำ”

เพราะว่าตอนการเดินทางนั้น ไม่ได้ล้างหน้าล้างตาชำระร่างกายมาตั้งหลายวัน โม่หว่านหว่านรู้สึกว่าร่างกายสกปรกไปทั้งตัว ต้องอาบน้ำให้สะอาดก่อน ไม่งั้นกินข้าวไม่ลง

ซูย้าวได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย พลันเหลือบตามองไปทางมุมเพดานห้องน้ำ พลันส่งสายตาให้กับโม่หว่านหว่าน

โม่หว่านหว่านเหลือบตามองแวบเดียว พลันตะลึงทันที “กล้องวงจรปิดเหรอ? นี่…”

“อย่าเพิ่งอาบน้ำเลย ถ้าอยากจะอาบจริงๆ นะ รออีกเดี๋ยวฉันจะช่วยแกบังเอาไว้ให้ ล้างมือให้เสร็จ แล้วลงไปกินข้าวก่อนนะ!” ซูย้าวเอ่ยออกมา

โม่หว่านหว่านทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว จนสีหน้าไม่สามารถกลับคืนมาเป็นดังเดิมได้ แค่รู้สึกว่าไม่อยากจะเชื่อ “เอ่อ.. ตกลงอยากจะทำอะไรกันแน่? ถึงขั้นติดกล้องวงจรปิดเอาไว้ด้วย! แถมอยู่ในห้องน้ำอีกต่างหาก!”

ซูย้าวดึงเธอออกมา และชี้ไปที่มุมห้องนอน “เอ้า ตรงนี้ก็มี ถ้าฉันเดาไม่ผิดนะ ทุกมุมห้องของคฤหาสน์หลังนี้ มีกล้องวงจรปิดติดไว้หมด สนามด้านนอกก็ต้องมี”

ฉะนั้น อย่าได้ทำอะไรหุนหันพลันแล่นเป็นอันขาด และไม่ต้องจินตนาการอยากจะหลุดรอดสายตาของบอดี้การ์ดตั้งสิบกว่าคนของที่นี่เลย อานเจียเย้นเป็นคนทำงานได้อย่างระมัดระวังมาก ต้องไม่สร้างโอกาสให้พวกเธอสองคนอย่างแน่นอน

ร่างกายของโม่หว่านหว่านไร้เรี่ยวแรงจนขาอ่อนระทวย พลันเอนตัวพิงกับกำแพงที่อยู่ด้านข้างทันที “ฉันยังคิดว่า…”

“ยังคิดว่าหลุดจากปลดพันธนาการจากโซ่ตรวนแบบนั้นไปได้แล้ว พวกเขาคงเกรงใจพวกเราจริงๆ เหรอ? หว่านหว่าน นี่แกช่างคิดว่าแสนธรรมดาเกินจริงแล้ว!”

ถ้าอานเจียเย้นมีความคิดเหมือนคนปกติทั่วไปคนหนึ่ง เช่นนั้นก่อนหน้านี้ซูย้าวต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานหัวใจเช่นนั้นมาก่อน และทำไมถึงหวาดกลัวอยู่ตลอดด้วยล่ะ?