บทที่ 99 ทำจนกว่าคุณจะรู้ลิมิต
โยงไปถึงคนอื่น
คำห้าคำง่ายๆถูกพูดออกมาจากปากของเขา แต่ซูย้าวก็เหมือนสูญเสียความสามารถในการฟังไปโดยปริยาย ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจ
เธอทำอะไร แล้วไปดึงใครมาเกี่ยวข้อง
ลี่เฉินซีอธิบายเพิ่ม เมื่อเห็นสายตางงงวยของเธอ “อย่าคิดว่าทำอะไร แล้วผมจะไม่รู้”
หลังจากฟังเขาพูดแล้ว เธอก็ยิ่งงงงวย
เธอทำอะไร
ซูย้าวไม่เข้าใจ และทนไม่ได้ที่เขา ‘เอาแต่ใจ’ ข่มเหงเธออย่างนี้ จึงพูดด้วยภาษามือว่า “ฉันทำอะไร”
สายตาเย็นชาของลี่เฉินซีมองไปทั่วร่างบาง ร่างแกร่งโน้มตัวลงไปหาเธอ และกดเสียงต่ำพูดว่า “ซูย้าว คุณตั้งใจแกล้งโง่ แกล้งกวนใส่ผมหรอ ”
เธอสะดุ้ง และจ้องมองด้วยความสับสน
อย่าบอกว่าเขาไม่เคยเห็นความดีในตัวของเธอเลย ทั้งแกล้งโง่ แกล้งกวน ไม่มีอะไรดีเลย
“คุณทำอะไรกับบริษัทซูซื่อ อย่านึกว่าผมไม่รู้” ลี่เฉินซีคลายมือจากเธอเล็กน้อย แต่แรงที่บีบคางของเธอยังไม่ลดลง
ลี่เฉินซีจ้องดวงตาที่สุกสกาวของเธอ ที่ดูยังไงก็บริสุทธิ์์ บอบบาง ไม่อาจทำให้คนอื่นคิดถึงความชั่วร้ายได้
แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอทำ ก็ทำให้เขาไม่อาจมีความสุขได้
“ช่วงนี้คุณสุดยอดจริงๆ! คุณทำให้บริษัทซูซื่อเข้าสู่สภาวะวิกฤตนับครั้งไม่ถ้วน ซูย้าว คุณมีความสัมพันธ์ไม่ดีกับตระกูลซู ผมเข้าใจ ดังนั้นคุณจะทำอะไรผมก็เลยไม่ถาม แต่…..”
ลี่เฉินซีวกกลับไปที่หัวข้อเดิมอีกครั้ง เขาลากเสียงยาวขึ้น และดวงตาเริ่มมีประกายความโกรธขึ้นมา
“คุณไม่ควรลากคนอื่นเข้าไปเกี่ยวด้วย!”
น้ำเสียงของเขาเย็นชา และเคร่งขรึม
ความขุ่นเคืองมีมากแค่ไหน ซูย้าวรู้สึกได้ดี
ตั้งแต่คำพูดนั้นของเขาออกมา เธอก็เริ่มหายใจรุนแรงขึ้น เธอใช้มือแสดงท่าทาง “คนที่คุณบอกคนอื่น คือหานฉ่ายหลิงใช่ไหม”
เธอถามอย่างค่อนข้างรู้ดีอยู่แล้ว
ถ้าเธอทำกระทบคนอื่น ลี่เฉินซีคงไม่มีปฏิกิริยามากขนาดนี้
“ถ้าใช่ ฉันก็ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้จริงๆว่าวันนี้จะมีนักข่าวมาสัมภาษณ์ที่ประตูโรงพยาบาล ฉันสร้างเรื่องให้หานฉ่ายหลิง ฉันสมควรตาย พอใจรึยัง”
ซูย้าวทำภาษามือด้วยความโกรธอยู่เต็มใจ มือเธอทำท่าขอโทษ แต่ใบหน้าของเธอกลับไม่ได้ท่าทางขอโทษตาม
ลี่เฉินซีโกรธมากขึ้นไปอีก เขาใช้แรงบีบมือเธอแรงขึ้น จนซูย้าวไม่อาจขัดขืนได้ และระหว่างยื้อยุดกันไปมา ก็เกิดเสียง ‘แควก!’ ขึ้น ตามด้วยเสื้อตัวบางถูกฉีกออกเป็นสองชิ้น
ชุดที่หลุดรุยอยู่บนร่างกายของเธอ เผยให้เห็นชุดชั้นในลูกไม้สีอ่อน
ลี่เฉินซีมองร่างกายของเธอด้วยความลุ่มหลง
อยู่ดีๆซูย้าวก็รู้สึกว่าแววตากรุ่นโกรธของเขา มันน่าขำสิ้นดี
เธอทำทุกอย่างเพื่อเขา แม้แต่โครงการ CCU ที่เธอทำ ก็ออกแบบมาเพื่อบริษัทลี่ซื่อ
แต่เธอแค่อยากจะใช้โอกาสนี้ทวงแม่ของเธอคืนมา และแก้แค้นซัวฉ่ายลี่กับเซียวควน เมื่อเทียบกับความอัปยศอดสูที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานมาหลายปีแล้ว เรื่องนี้ไม่มีอะไรผิดเลย
แต่เธอกลับโดนเขากล่าวหา แถมเกือบทำร้ายผู้บริสุทธิ์์อย่างหายฉ่ายหลิง
ถ้าคิดอย่างนี้ ซูย้าวก็ควรกลายเป็นคนบาปตลอดไปรึเปล่า
เมื่อคิดถึงตรงนี้ซูย้าวก็กำมือแน่น เล็บจิกลึกเข้าไปในผิว แต่ก็ยังคงเชิดหน้า และพูดภาษามือต่อว่า “ฉันขอโทษแล้ว จะให้ฉันทำอะไรอีกไหม”
คิ้วของลี่เฉินซีขมวดมุ่นทันที จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมา
เธอคิดว่าเขาจะตบเธอ ทำให้เธอตาของเธอเบิกโพรงในทันที
แต่เขากลับแค่แสยะยิ้ม จากนั้นนิ้วที่เย็นเฉียบของเขาก็จัดผมที่กระจัดกระจายอยู่บนหน้าผากของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงกดดัน “ผมไม่ต้องการคำขอโทษของคุณ ผมต้องการการยืนยันจากคุณ คราวหน้าอย่าดึงคนอื่นไปเกี่ยวข้องอีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม”
ทุกๆคำพูด ราวกับมีดแทงทะลุหัวใจของเธอ
ดวงตาของเธอแดงก่ำ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา
“คุณเป็นห่วงเธอขนาดนี้ แล้วฉันล่ะ”
ซูย้าวยังคงกลั้นไม่อยู่ เธอรีบถามด้วยภาษามืออีกหลายประโยค
เธออยากถามคำนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เธอและลี่เฉิงซีตกลงจะแต่งงานกันตามคำขอของผู้ใหญ่
ตอนนั้นก่อนวันแต่งงาน เธอกำลังลองชุดแต่งงาน
ในวันที่หญิงสาวใส่ชุดแต่งงานสีขาว ยืนอยู่บนแท่นพิธี เป็นวันที่เธอสวยที่สุด
เมื่อบวกกับความงามของซูย้าว ดวงตาสุกสกาวมองไปข้างหน้า ใบหน้ากระจ่างใส ผิวอมเลือดฝาดจางๆ รอยยิ้มสดใส ทำให้คนมองแทบตกอยู่ในภวังค์จนไม่อาจละสายตาไปได้
การปรากฏตัวของเขาในวันนั้น ทำให้ทุกอย่างพังทลาย
ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาดึงซูย้าวลงมาจากแท่นพิธี และพาเธอเข้าไปในห้องหอทันที
การร่วมหอลงโลงได้ถูกทำให้เสร็จพิธีตั้งแต่คืนนั้น
ในวันนั้น เธออยู่ใต้ร่างของเขา พร้อมปิดเปลือกตาแน่นด้วยใบหน้าแดงก่ำ ร่างของเธอสั่นไปทั้งร่าง ก่อนจะตกเป็นของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
เมื่อความเจ็บปวดเจียนตายกระทบเข้ากับร่างกายของเธอ ชื่อที่เขาเรียกออกมาเพราะความมึนเมาก็คือ
ฉ่ายหลิง
หานฉ่านหลิง
จากนั้นเธอก็ได้แต่มองคราบเลือดสีแดงบนชุดแต่งงานสีขาวของเธอด้วยดวงใจที่เจ็บปวด
ตอนนั้นเธอก็อยากจะถามเขาว่า ถ้าเขารักหานฉ่ายหลิงแล้วจะแต่งงานกับเธอทำไม
เป็นเพียงเพราะคำสั่งเสียของผู้ใหญ่ เพื่อที่จะรักษาสมบัติของบริษัทลี่ซื่อไว้แค่นั้นหรอ
ถ้าในสายตาของลี่เฉินซีเห็นแต่เพียงผลประโยชน์ และทรัพย์สินเพียงอย่างเดียว งั้นโครงการ CCU ที่เธอสร้างขึ้นก็คงสามารถเติมเต็มความฝันของเขาได้
แต่ทำไม เพื่อเธอคนนั้น เขาถึงต้องทำให้โครงการ CCU ล่าช้าครั้งแล้วครั้งเล่า…
ที่แท้ก็มีบางสิ่งที่สำคัญกว่าผลประโยชน์และทรัพย์สินในใจของเขา นั่นคือผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม!
ซูย้าวข่มความขมขื่นที่เอ่อล้นอยู่ในใจของเธอ และก้มหน้าลง เธออยากจะหนีไปจากที่ตรงนี้ แต่เธอไม่อาจหลุดออกจากพันธนาการของเขาได้
“ คุณเป็นอะไร” เขาแสยะยิ้ม ราวกับว่าเขาได้ยินคำถามอันน่าตลกของเธอ และอดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง
เธอยังคงก้มหน้าลง ไม่กล้าเงยขึ้น เพราะกลัวว่าเธอจะเห็นความเย็นชาในดวงตาของเขา และสัมผัสกับสายตาที่ไร้ความอบอุ่น
เธอกลัวที่จะพิสูจน์ว่าสิ่งที่เธอเห็นว่ามันล้ำค่า และทุ่มความรู้สึกให้ไป มันจะได้รับผลตอบแทนกลับมาว่าเป็นแค่เรื่องไร้สาระ
ลี่เฉินซีไม่ทำตามที่เธอต้องการ มือใหญ่บีบคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น และใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาก็ค่อยๆขยับใกล้เข้าไปเรื่อยๆ
เขาก้มลงจูบริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไรออกมา
รสจูบเต็มไปด้วยความรุนแรง และบ้าคลั่ง
มันไม่เหมือนปกติ ครั้งนี้มันเป็นแค่การระบายอารมณ์ โดยไม่มีการยับยั้งตัวเอง
เขาจูบเป็นเวลานาน จนร่างกายของซูย้าวเริ่มสั่นขึ้นมา และเริ่มรู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอเขาถึงได้ถอนจูบออก ริมฝีปากของเธอบวมเป่ง ลมหายใจของเขากระทบกับจมูกของเธอเบาๆ และพูดราวกับกระซิบว่า “คุณเป็นภรรยาของผมไม่ใช่หรอ ไม่ว่าคุณก็คิดยังไงก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้ทำจนกว่าคุณจะรู้ก็พอ”
ในวินาทีถัดมา แขนยาวของลี่เฉินซีก็ต้อนเธอไปจนถึงเตียงใหญ่ โดยไม่รอปฏิกริยาตอบกลับของเธอ
ดวงตาของเขามีสีแดงเข้ม เส้นเลือดบนขมับของเขาเต้นตุบๆ ราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
ซูย้าวค่อยๆขยับตัวถอยหลังอย่างประหม่า เธอพยายามจะหนี แต่เขาก็คว้าข้อเท้า และดึงมันลงไปบนเตียงอีกครั้ง
เขาทำเจ็บมาก เจ็บกว่าครั้งก่อนๆทั้งหมด
และเธอก็รู้ด้วยว่าเขาจงใจ
เขาเดินหน้าจนเต็มกำลัง
เธอไม่รู้ว่าจะทนต่อความทรมานที่แสนยาวนานนี้ได้อีกนานแค่ไหน น้ำตาของเธอไหลแล้วไหลอีก ราวกับผ่านมาเป็นชาติ ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอไป
ซูย้าวรีบหนีเขาด้วยใบหน้าซีดเซียว เธอดึงผ้าปูที่นอนมาห่อร่าง พลางหอบหายใจอย่างอ่อนแรง เธอพลิกตัวลงจากเตียง ก่อนจะรู้สึกว่าขาสองข้างของเธอไม่ใช่ของตัวเอง
ในจังหวะที่เธอผละตัวจากเขานั้น ลี่เฉินซีก็คว้าแขนของเธอไว้ และหยุดความคิดที่จะหนีของเธอ
“ใครให้คุณไป”
เสียงเย็นของเขาดังขึ้นมาจากบนหัว ทำให้ซูย้าวสะท้านไปทั้งตัว
