บทที่ 169 รายละเอียดยาพิษ
“อาจารย์ฉู่ ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว ทำเอาข้าตกใจกลัวเสียแทบแย่”
หลินเป่ยเฉินระบายลมหายใจออกมายาวแรง ทิ้งตัวลงไปนั่งบนพื้นและกล่าวว่า “เรากำลังอยู่ในถ้ำหมื่นพิษในรังของพวกสมาคมนักล่าอสูรขอรับ”
“ยังอยู่…ในถ้ำหมื่นพิษอยู่อีกหรือ?”
ฉู่เหินพลันตัวสั่นเทาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน “เจ้าก็ถูกจับตัวมาด้วยหรือ? แล้วนี่เยว่หงเซียงอยู่ที่ใด?”
หลินเป่ยเฉินต้องรีบอธิบายโดยเร็วไวว่า “อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ นางปลอดภัยดี พอได้ข่าวว่าอาจารย์โดนจับตัวมา ข้าก็บอกให้นางเดินทางกลับไปขอความช่วยเหลือจากในเมือง ส่วนตัวข้านั้นบุกขึ้นภูเขามาตามหาท่าน…”
เด็กหนุ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
“เจ้าหนู เจ้านี่ช่างดวงแข็งเหลือเกิน ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น กลับยังรอดชีวิตมาได้หน้าตาเฉย”
ฉู่เหินหอบหายใจเล็กน้อย ก่อนพูดต่อว่า “แต่เจ้า…ไม่ควรมาที่นี่เลย ในรังของพวกสมาคมนักล่าอสูร มีแต่ยอดฝีมือรวมตัวกันอยู่ทั้งนั้น…พวกมันแข็งแกร่งมาก โดยเฉพาะนายท่านสี่หัวหน้าถ้ำหมื่นพิษ มันมีฉายาว่าผู้เฒ่าหมื่นพิษ ชำนาญเรื่องการใช้ยาพิษมากที่สุด ต่อให้ป้องกันตัวอย่างไร เจ้าก็ต้องพ่ายแพ้อยู่ดี เจ้าจงรีบหนีไป…อย่าให้พวกมันจับตัวเจ้าได้เด็ดขาด…”
หลินเป่ยเฉินเห็นว่าอาจารย์ทำท่าเหมือนจะหมดแรง จึงใช้วงแหวนวารีครอบคลุมลงไปที่ศีรษะอีกครั้ง พลางกล่าวว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ พวกมันถูกข้าจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว”
หลังจากนั้น เด็กหนุ่มก็บอกเล่าเรื่องราวให้อาจารย์ฉู่รับฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
ฉู่เหินถึงกับเงียบงันไปอึดใจใหญ่
ก่อนจะสบถสาบานออกมาว่า “เจ้าตัวบัดซบ แล้วทำไมไม่รีบมาช่วยข้าให้เร็วกว่านี้?”
หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
“ช่างมันเถอะ ยังไงข้าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว แขนทั้งสองข้างของข้าใช้งานไม่ได้…” ฉู่เหินถอนหายใจออกมายาวแรง ต้องรวบรวมพลังอยู่นานถึงกล่าวออกมาได้อีกครั้ง “โชคดีเหลือเกินที่อาจารย์พานสอนเคล็ดวิชาการใช้วงแหวนวารีให้เจ้าได้รู้ มิฉะนั้น ต่อให้เทพเจ้าบินลงมาจากท้องฟ้า…เกรงว่าข้าคงยังไม่รอดชีวิต”
“อาจารย์พักผ่อนก่อนเถอะขอรับ เอาไว้ท่านแข็งแรงดีแล้ว เราค่อยมาวางแผนกันอีกที” หลินเป่ยเฉินว่า
เมื่ออาการของฉู่เหินพ้นขีดอันตรายเรียบร้อย หลินเป่ยเฉินถึงค่อยรู้สึกเบาใจได้เล็กน้อย
อาจารย์ฉู่มีสีหน้าเหนื่อยล้า เรี่ยวแรงโรยรา พูดว่า “เป่ยเฉิน เจ้าเป็นศิษย์ที่ทำให้อาจารย์ภูมิใจเหลือเกิน เจ้าถึงกับสังหารคนของถ้ำหมื่นพิษด้วยมือของเจ้าเอง เท่ากับว่าเจ้าแก้แค้นให้ข้าสำเร็จแล้ว เจ้ารีบหนีไปเถอะ ปล่อยข้าไว้ที่นี่…หากเจ้าพาข้าออกไปด้วย ข้าก็คงมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกไม่นานนัก”
“ถ้าจะพูดเช่นนี้ อาจารย์อย่าพูดเลยดีกว่าขอรับ” หลินเป่ยเฉินกล่าวแทรกชายชราขึ้นมาในทันใด “ข้าอุตส่าห์ช่วยเหลือท่านกลับมาจากประตูแห่งความตายสำเร็จ ข้าถึงกับฆ่าคนเป็นครั้งแรกเพื่อช่วยเหลือท่าน แต่ท่านจะให้ข้าหลบหนีไปคนเดียวเนี่ยนะ…ไม่มีทางขอรับ นี่มันเป็นบทสนทนาของพวกตัวละครโง่ๆ ในละครหลังข่าวเท่านั้น แค่ได้ยินข้าก็รู้สึกอยากอาเจียนแล้ว…อย่าพูดอะไรอีกเลยขอรับ อาจารย์ต้องพักผ่อนก่อนเป็นลำดับแรก แล้วข้าจะคิดหาวิธีช่วยท่านออกไปเอง”
ฉู่เหินได้ยินคำตอบของผู้เป็นลูกศิษย์ ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากหัวเราะฮาฮา
“เจ้ายังคิดจะสร้างความวุ่นวายอันใดอีกหรือ?” ชายชราถาม
หลินเป่ยเฉินตอบว่า “ข้าจะแก้แค้นพวกมันให้สาสมขอรับ ข้าไม่เคยแค้นใครมากเท่านี้มาก่อน พวกมันจะต้องได้รับบทเรียนที่มาทำร้ายพวกเรา”
พูดจบแล้ว เด็กหนุ่มก็โยนวงแหวนวารีใส่ตัวอาจารย์ฉู่อีกหลายรอบ ก่อนจะประคองชายชราขึ้นไปนอนบนเตียงที่อยู่ในห้องนอนของตัวกระท่อม
ฉู่เหินยังคงยืนกรานให้เด็กหนุ่มหนีไป แต่ร่างกายของเขาก็อ่อนล้ามากเกิน เมื่อถึงเตียงนอน ก็รู้สึกเวียนหัว ยังไม่ทันได้พูดคุยกับหลินเป่ยเฉินต่อ ชายชราก็เผลอหลับไปไม่รู้ตัว
หลินเป่ยเฉินโยนวงแหวนวารีใส่ตัวฉู่เหินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งร่างของชายชรามีม่านพลังสีเขียวห่อหุ้ม นั่นเองเขาจึงได้เดินออกมาจากกระท่อม
บริเวณลานกว้างหน้าที่พักของผู้เฒ่าหมื่นพิษหนาวเย็นเป็นอย่างยิ่ง
หลินเป่ยเฉินอยากจะค้นศพชายชราวิกลจริตเช่นกัน แต่ก็นึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชำนาญการใช้พิษ ไม่แน่ว่าอาจซุกซ่อนพิษไว้ตามร่างกายก็เป็นได้
เด็กหนุ่มจึงต้องหาถุงมือมาสวมใส่ให้ได้สักคู่ก่อน
เขาเดินเข้าไปค้นห้องเก็บของภายในกระท่อมไม้ และพบอุปกรณ์สำหรับการเล่นแร่แปรธาตุจำนวนมาก สุดท้าย ก็ได้พบกับถุงมือป้องกันยาพิษที่ทำมาจากหนังสัตว์คู่หนึ่งจริงๆ
“โชคดีเหมือนกันนะเรา อยากได้อะไรก็ได้แฮะ”
หลินเป่ยเฉินคิดด้วยความดีใจ
เด็กหนุ่มสวมใส่ถุงมือ และเดินกลับไปตรวจค้นศพของผู้เฒ่าหมื่นพิษอย่างละเอียด
แน่นอนว่าหลินเป่ยเฉินได้พบกับถุงเก็บของ ภายในนั้นบรรจุไว้ด้วยขวดแก้วต่างขนาดหลายสิบขวด ของใช้จุกจิกเล็กน้อยไม่มีค่า แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาหลินเป่ยเฉินก็คือ คัมภีร์ที่มีชื่อว่า ‘รายละเอียดยาพิษหมื่นชนิด’
“ตาแก่คนนี้มีฉายาว่าผู้เฒ่าหมื่นพิษ ถ้ำแห่งนี้ก็มีนามว่าถ้ำหมื่นพิษ น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับคัมภีร์เล่มนี้แน่ๆ”
หลินเป่ยเฉินจ้องมองคัมภีร์ด้วยความสนใจ
นี่คือคัมภีร์ที่หน้าปกเป็นหนังสัตว์ชนิดพิเศษสีดำเข้ม เหมือนเคยถูกนำไปแช่อยู่ในถังเลือด แต่หน้ากระดาษค่อนข้างเรียบลื่น ราวกับว่าถูกเปิดอ่านอยู่เป็นประจำ
คัมภีร์เล่มนี้มีความหนาประมาณสองนิ้วมือ
หลินเป่ยเฉินลองเปิดหน้าปกดูเนื้อหาด้านใน
แล้วเขาก็ได้พบกับข้อความที่ระบุถึงรายละเอียดยาพิษชนิดต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการปลูก การหลอมยาลูกกลอน สรรพคุณ อานุภาพ เช่นเดียวกับรายละเอียดในการเลี้ยงดูต้นไม้มีพิษเหล่านั้น
“เสี่ยวจี้ สแกนคัมภีร์เล่มนี้ แล้วสร้างแอปขึ้นมาให้หน่อย”
หลินเป่ยเฉินออกคำสั่งอยู่ในใจ
“รับทราบเจ้าค่ะ นายท่าน”
เสียงของผู้ช่วยส่วนตัวสาวดังตอบรับกลับมาทันที
หลังจากนั้นไม่นาน
แอปพลิเคชั่นรายละเอียดยาพิษหมื่นชนิดถูกสร้างขึ้นมา ต้องใช้การโอนถ่ายข้อมูล 2 GB เมื่อดาวน์โหลดมาติดตั้งในโทรศัพท์เรียบร้อย ก็สามารถเปิดใช้งานได้ทันที
หลังจากนั้น หลินเป่ยเฉินใช้โทรศัพท์สแกนบรรดาขวดแก้วที่พบเจอจากถุงเก็บของในตัวศพผู้เฒ่าหมื่นพิษ แล้ววินาทีต่อมา กล่องข้อความโฮโลแกรมก็เด้งขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเขา แจ้งข้อมูลว่ายาพิษที่อยู่ในแต่ละขวดนั้น มีชื่อว่าอะไร มีสรรพคุณอย่างไร และมีข้อควรระวังขณะใช้งานอย่างไรบ้าง
“ผงทองคำดับวิญญาณ เป็นยาพิษชนิดผงสีทองคำ สูดดมเข้าไปในจำนวนเล็กน้อยจะไม่เป็นไร แต่จะมีพิษร้ายแรงมากถ้านำไปทาบนตัวกระบี่หรือตัวดาบ พิษจะแทรกซึมเข้าไปผ่านบาดแผล สามารถออกฤทธิ์ได้ในผู้ที่มีพลังต่ำกว่าขั้นปรมาจารย์…”
“ยาพิษเลือดมังกร เป็นยาพิษชนิดน้ำ มีอันตรายถึงชีวิต ห้ามแตะต้องเด็ดขาด เมื่อนำไปหยดใส่เครื่องดื่มหรืออาหาร ก็จะทำให้ผู้รับประทานเสียชีวิตทันที สามารถออกฤทธิ์ได้ในผู้ที่มีพลังต่ำกว่าขั้นปรมาจารย์ระดับ 4…”
“ผงหลับไหลไม่รู้ลืม เป็นยาสลบชนิดผง ใช้โปรยไปตามกระแสลม เมื่อสูดดมเข้าไป ร่างกายจะรู้สึกอ่อนแรง เหมาะสำหรับใช้วางยาสลบฝ่ายศัตรูยามที่ต้องลักลอบเข้าไปในดินแดนฝ่ายตรงข้าม รวมถึงเหมาะสำหรับใช้งานยามที่ถูกฝ่ายศัตรูล้อมกรอบ…”
“ยาพิษหมื่นคมดาบ เป็นยาพิษที่มีไว้ใช้สำหรับการทรมาน อานุภาพของมันจะทำให้ผู้ถูกพิษรู้สึกเหมือนมีดาบนับหมื่นเล่มทิ่มแทงใส่ร่างกาย และผู้ถูกพิษจำนวนมาก ต้องขาดใจตายด้วยความเจ็บปวดในท้ายที่สุด…”
“ยาเสน่ห์รักเดียว เป็นยาสำหรับปลุกกำหนัด ใช้เพียงหนึ่งขวดเล็ก ก็จะทำให้ผู้ถูกวางยาตกอยู่ในอำนาจของไฟราคะ สูญเสียการควบคุมสติสัมปชัญญะ และบ่อยครั้งต้องเสียชีวิตในท้ายที่สุด…”
“ผงหูดับ…”
“ผงละลายศพ…”
ข้อความที่แสดงรายชื่อยาพิษปรากฏขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อเด็กหนุ่มนำโทรศัพท์มือถือสแกนเข้ากับขวดแก้วบรรจุยาพิษเหล่านั้น
แบบนี้ก็แจ๋วเลย
หลินเป่ยเฉินยิ้มมุมปากด้วยความกระหยิ่มใจ
“เปิดให้แอปทำงานต่อไปก่อนดีกว่า ไม่แน่เราอาจต้องใช้งานมันอีกก็ได้”
เมื่อมีแอปรายละเอียดยาพิษอยู่ในมือ ต่อให้ภายในถ้ำวางยาพิษไว้รุนแรงขนาดไหน พวกมันก็ไม่สามารถทำอันตรายหลินเป่ยเฉินได้อีกแล้ว…
หลินเป่ยเฉินนำโทรศัพท์ไปสแกนห้องต่างๆ ที่อยู่ด้านหลังกระท่อมไม้
แล้วเขาก็ได้ยาพิษที่น่าสนใจมาอีกหลายชนิด
โดยเฉพาะยาพิษเลือดมังกรกับผงหลับใหลไม่รู้ลืมที่มีจำนวนมากเป็นพิเศษ
หลินเป่ยเฉินรีบอัพโหลดยาพิษเหล่านั้น เก็บเข้าไปไว้ในแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์โดยไม่ลังเล
แต่จังหวะนั้น ตะขอที่แขวนอยู่บนประตูเหล็กหน้าทางเข้าที่พักผู้เฒ่าหมื่นพิษ ก็ถูกเคาะเสียงดังเกรียวกราว
“อาจารย์ขอรับ”
เสียงแหบแห้งดังขึ้น
หลินเป่ยเฉินจำได้ดีว่านั่นเป็นเสียงของศิษย์พี่ฮุยปิงที่เขาพบเจอตอนเดินทางเข้าถ้ำมานั่นเอง
พลัน หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นรัวเร็วด้วยความลุ้นระทึก
